สวัสดีค่ะ ตอนนี้หนูอายุ 15 เรียนปวชทํางาน3เดือนเรียน3เดือนแม่ของหนูเปิดร้านส้มตําและทําของเตรียมของขายของคนเดียวปกติจะมีหนูกับพี่คอยช่วยแต่ตอนนี้หนูกับพี่อยู่ในช่วงฝึกงานของวิลัยวันนี้หนูไปหาแฟนและไม่ได้บอกแม่เอาไว้กลับบ่นอีกทีก็เกือบเที่ยงคืนและตั้งแต่เริ่มฝึกงงานหนูไม่เอาอะไรเลยงานบ่นไม่ทําไม่พาหมาไปเดินเล่นไม่เอาอะไรเลยค่ะหนุรู้ตัวว่าหนูผิดอย่างน้อยก็ช่วยหยิบจับงานบ้านหน่อยก็ดีแต่หนูก็ไม่ได้ทําเพราะความขี้เกียจของตัวเองอันนี้หนูแค่อยากจะทาระบายความรู้สึกเฉยๆค่ะหนูเข้าใจดีว่าแม่หนูเหยื่อยแค่ไหนแต่หนูก็ไม่ช่วยเขาจนวันนี้ที่แม่หนูไล่หนูออกไปจากบ้านและให้ไปอยู่กับย่าหรือฝั่งทางพ่อนั่นแหล่ะค่ะและหนูไม่ได้อยากไปเลยแต่หนูก็ทําอะไรไม่ได้เพราะทุกครัเงทีเขาพูดว่าจะไล่หนูออกจากบ้านเขาจะพูดด้วยความโมโหแต่ครั้งนี้เขาพูดด้วยความใจเย็นฟหนูรู้ดีว่าเขาเป็นคนที่ตัดแล้วตัดเลยเขาบอกว่าจะตัดปม่ตัดลูกกับหนู
หนูรู้ว่าหนฺูผิดอยากจะแก้ความผิดนั้นแต่ก็ไม่รู้จะทําอย่างไรไม่สิไม่ใช่ไม่รู้แต่ไม่กล้าทําเพราะเหมือนจะมีอะไรสักอย่างที่เรียกว่าอีโก้มันคํ้าคอหนูอยากแก้ในตรงนี้ของตัวเองมากแต่ทําเท่าไหร่ก็ไม่ได้สักทีฟนูรู้หมดว่าตัวเองผิดอะไรควรแก้ตรงไหนแต่หนูก็ไม่ยอมทําตอนนี้รู้สึกผิดมากและโครตขะอยากชมแม่ว่า "โครตเก่งที่เลี้ยงหนูกับพี่ได้โตขนาดนนี้ด้วยตัวคนเดียว"มันแบบหาคําใาชมไม่ได้แล้วอ่ะคือมันดีเกินไปจนแค่คําพูดก็ไม่สามารถอธิบายได้ หนูโครตอยากจะร้องไห้และพูดออกไปว่า"ไม่เอาหนูไม่ไปหนูจะไม่ทําอีก"แต่หนูก้ไม่ได้พูดออกมาเพราะรู้สึกเหมือนคําพูดมันคาอยู่ที่คอและไท่กล้าพอที่จะพูดเพราะถ้าเขาพูดถึงขนาดนี้แล้วเขาก็คงคิดมาดีแล้วแหล่ะเอาตรงๆตั้งแต่อยู่กับเขามาหนูคงทําให้สุขภาพจิตเขามันแย่ลงเยอะเลยเพราะยอมรับเลยหนูเป็นคนกวนตีนอ่ะแต่ไม่กับคนอื่นนะเป็นแค่กับเขาหนูก็ไม่รู้ทําไมมันรู้สึกแบบน่าหงุดหงิดอ่ะแจ่หนูรักเขานะแต่มันก็รู้สึกผิดอยู่ดีแต่ก็อย่างที่เขาพูดแหล่ะค่ะ"หนูมันเป็นงูพิษที่ให้ข้าวให้นํ้าแต่ก็ยังมาแว้งกัด"
หนูไม่อยากนิสัยแบบนี้เลยโครตจะไม่ชอบตัวเองที่นิสัยแบบนี้แต่มันเป็นสันดานจนแก้ยากไปแล้ว
อายุ 15 โดนแม่ไล่ออกจากบ้านไม่รู้จะเอายังไงต่อกับขีวิต
หนูรู้ว่าหนฺูผิดอยากจะแก้ความผิดนั้นแต่ก็ไม่รู้จะทําอย่างไรไม่สิไม่ใช่ไม่รู้แต่ไม่กล้าทําเพราะเหมือนจะมีอะไรสักอย่างที่เรียกว่าอีโก้มันคํ้าคอหนูอยากแก้ในตรงนี้ของตัวเองมากแต่ทําเท่าไหร่ก็ไม่ได้สักทีฟนูรู้หมดว่าตัวเองผิดอะไรควรแก้ตรงไหนแต่หนูก็ไม่ยอมทําตอนนี้รู้สึกผิดมากและโครตขะอยากชมแม่ว่า "โครตเก่งที่เลี้ยงหนูกับพี่ได้โตขนาดนนี้ด้วยตัวคนเดียว"มันแบบหาคําใาชมไม่ได้แล้วอ่ะคือมันดีเกินไปจนแค่คําพูดก็ไม่สามารถอธิบายได้ หนูโครตอยากจะร้องไห้และพูดออกไปว่า"ไม่เอาหนูไม่ไปหนูจะไม่ทําอีก"แต่หนูก้ไม่ได้พูดออกมาเพราะรู้สึกเหมือนคําพูดมันคาอยู่ที่คอและไท่กล้าพอที่จะพูดเพราะถ้าเขาพูดถึงขนาดนี้แล้วเขาก็คงคิดมาดีแล้วแหล่ะเอาตรงๆตั้งแต่อยู่กับเขามาหนูคงทําให้สุขภาพจิตเขามันแย่ลงเยอะเลยเพราะยอมรับเลยหนูเป็นคนกวนตีนอ่ะแต่ไม่กับคนอื่นนะเป็นแค่กับเขาหนูก็ไม่รู้ทําไมมันรู้สึกแบบน่าหงุดหงิดอ่ะแจ่หนูรักเขานะแต่มันก็รู้สึกผิดอยู่ดีแต่ก็อย่างที่เขาพูดแหล่ะค่ะ"หนูมันเป็นงูพิษที่ให้ข้าวให้นํ้าแต่ก็ยังมาแว้งกัด"
หนูไม่อยากนิสัยแบบนี้เลยโครตจะไม่ชอบตัวเองที่นิสัยแบบนี้แต่มันเป็นสันดานจนแก้ยากไปแล้ว