ผมชอบงานนี้มาก เพราะได้พบเจอผู้คนมากมาย ได้คุยกับลูกค้าที่มาติดต่อสำนักงานทั้งวัน
อยู่มาหกปี จนเรียกว่าเซียนประจำแผนกแล้ว งานสบายๆ เงินกำลังดี
วันหนึ่งมาถึงก็ทำงานปกติ สักสิบโมงมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมา โดยรองผจก.ฝ่ายบุคคลเดินมาส่ง
ผมก็ไม่สนใจอะไร คิดว่าคงเป็นพนักงานมาใหม่ รู้ว่ามานั่งรอคุยกับผู้จัดการแผนกของผม ที่ติดประชุมอยู่
เธออายุสักสามสิบห้า มากกว่าผมสักสองสามปี หน้าตาหมวยๆ และค่อนข้างจ้ำม่ำนิดหน่อย
ผมเห็นเธอนั่งอยู่สิบนาทีแบบเงียบๆ ดูเธอเขินๆ เลยเดินไปคุยดัวย ทำความรู้จักว่ามาทำแผนกไหน?
ก็ได้ความว่า พี่เค้าจะมาทำที่แผนกของผมนั่นเอง ผมก็นึกในใจ ได้พนักงานใหม่แล้ว ได้พี่ใหม่อีกคน
สักพักผู้จัดการก็เข้ามา เธอก็เดินเข้าห้องไป
หลังจากนั้นสองสามวันเธอก็มาทำงาน ตอนนั้นผมไม่กล้าถามว่าทำตำแหน่งอะไร?
แต่มีผมนี่แหละ ชวนเธอคุย คุยกับเธอ คอยบอกเธอ โรงอาหารอยู่ตรงนี้ หรือร้านข้างนอกร้านไหนอร่อย
ก็บอกเธอในฐานะเจ้าถิ่น แล้วเรียกเธอว่าพี่ ญ. เมื่อเธอบอกชื่อเล่นมา
เธอทำอยู่สองเดือนกว่าๆ ผมก็แปลกที่เธอมักจะอยู่ที่แผนกนี้ แล้วก็ไปแผนกนั้น แล้วก็คุยกับหัวหน้า ผู้จัดการบ่อยๆ
แต่ผมก็คิดว่าเธอคงตำแหน่งสูงหน่อย เพราะจบโทเมกามา จากการที่ได้คุยกัน
และเธอมักจะมาถามโน้นนี่นั่นกับผม สาขานี้รู้จักใครบ้าง สาขานี้เป็นไงบ้าง ที่นี่ทำงานกันเป็นไง?
เธอทำอยู่สี่เดือนได้ แล้วอยู่ๆเธอก็หายไปเลย แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร คิดว่าอาจจะไปอยู่สาขาอื่นแล้วมั่ง
จนวันหนึ่ง เจ้าของบริษัทมาที่แผนกผม มาดูมาเยี่ยมมาตรวจงาน นานๆเลยท่านจะมาที มาทีไรก็วุ่นๆในการต้อนรับ
แล้วผมก็เจอพี่ ญ. เดินตามหลังท่านมา ผู้จัดการ หัวหน้างาน และพวกผมยืนเข้าแถวต้อนรับ
แล้วท่านก็คุยเรื่องงานไปเรื่อยๆ จากนั้นก็โอบไหล่พี่ ญ. แล้วบอกว่า
"นี่พนักงานใหม่นะ มาดูแลฝ่ายบริการทั้งหมด หลานสาวผมเอง ฝากตัวด้วยนะทุกคน..."
ผมก็ยืนงงๆ พี่ ญ. ยิ้มมาที่ผม ผมก็ยังทำหน้างง อารายยย ว้านี่
ตั้งแต่วันนั้น ผมเลยกลายเป็นมือซ้ายของพี่ ญ. เวลามีอะไรลึกๆก็จะมาถามผมแบบส่วนตัว
ผมเลยกลายเป็นที่ปรึกษาโดยไม่ตั้งใจ มานั่งนึกๆ อุ๊ยว้ายตายแล้ว มีบางเรื่องผมเล่าให้พี่เค้าฟัง
เป็นเรื่องลึกๆในแผนก ทีนี่พี่แกก็รู้หมดเลยยยยย (ผมเล่าเรื่องจริงไม่มีใส่สีอะไร และเล่าแทบจะหมดเปลือกเลย)
ผมทำงานที่นี่ต่ออีกสามปี เธอก็เลื่อนขั้นไปเรื่อยๆ ผมลาออกจะไปทำส่วนตัว พี่ ญ. ไม่ให้ผมไป
พูดคุยโน้นผมได้เกือบๆปี แต่ผมบอกไงก็ต้องไป เพราะผมคิดไว้นานแล้วว่าจะทำงานส่วนตัว
เห็นภาพนี้จาก ตต.เลยนึกถึงอดีตของตัวเองครับ
ตอนผมทำงานประจำ อยู่แผนกบริการลูกค้าหลังการขาย
อยู่มาหกปี จนเรียกว่าเซียนประจำแผนกแล้ว งานสบายๆ เงินกำลังดี
วันหนึ่งมาถึงก็ทำงานปกติ สักสิบโมงมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมา โดยรองผจก.ฝ่ายบุคคลเดินมาส่ง
ผมก็ไม่สนใจอะไร คิดว่าคงเป็นพนักงานมาใหม่ รู้ว่ามานั่งรอคุยกับผู้จัดการแผนกของผม ที่ติดประชุมอยู่
เธออายุสักสามสิบห้า มากกว่าผมสักสองสามปี หน้าตาหมวยๆ และค่อนข้างจ้ำม่ำนิดหน่อย
ผมเห็นเธอนั่งอยู่สิบนาทีแบบเงียบๆ ดูเธอเขินๆ เลยเดินไปคุยดัวย ทำความรู้จักว่ามาทำแผนกไหน?
ก็ได้ความว่า พี่เค้าจะมาทำที่แผนกของผมนั่นเอง ผมก็นึกในใจ ได้พนักงานใหม่แล้ว ได้พี่ใหม่อีกคน
สักพักผู้จัดการก็เข้ามา เธอก็เดินเข้าห้องไป
หลังจากนั้นสองสามวันเธอก็มาทำงาน ตอนนั้นผมไม่กล้าถามว่าทำตำแหน่งอะไร?
แต่มีผมนี่แหละ ชวนเธอคุย คุยกับเธอ คอยบอกเธอ โรงอาหารอยู่ตรงนี้ หรือร้านข้างนอกร้านไหนอร่อย
ก็บอกเธอในฐานะเจ้าถิ่น แล้วเรียกเธอว่าพี่ ญ. เมื่อเธอบอกชื่อเล่นมา
เธอทำอยู่สองเดือนกว่าๆ ผมก็แปลกที่เธอมักจะอยู่ที่แผนกนี้ แล้วก็ไปแผนกนั้น แล้วก็คุยกับหัวหน้า ผู้จัดการบ่อยๆ
แต่ผมก็คิดว่าเธอคงตำแหน่งสูงหน่อย เพราะจบโทเมกามา จากการที่ได้คุยกัน
และเธอมักจะมาถามโน้นนี่นั่นกับผม สาขานี้รู้จักใครบ้าง สาขานี้เป็นไงบ้าง ที่นี่ทำงานกันเป็นไง?
เธอทำอยู่สี่เดือนได้ แล้วอยู่ๆเธอก็หายไปเลย แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร คิดว่าอาจจะไปอยู่สาขาอื่นแล้วมั่ง
จนวันหนึ่ง เจ้าของบริษัทมาที่แผนกผม มาดูมาเยี่ยมมาตรวจงาน นานๆเลยท่านจะมาที มาทีไรก็วุ่นๆในการต้อนรับ
แล้วผมก็เจอพี่ ญ. เดินตามหลังท่านมา ผู้จัดการ หัวหน้างาน และพวกผมยืนเข้าแถวต้อนรับ
แล้วท่านก็คุยเรื่องงานไปเรื่อยๆ จากนั้นก็โอบไหล่พี่ ญ. แล้วบอกว่า
"นี่พนักงานใหม่นะ มาดูแลฝ่ายบริการทั้งหมด หลานสาวผมเอง ฝากตัวด้วยนะทุกคน..."
ผมก็ยืนงงๆ พี่ ญ. ยิ้มมาที่ผม ผมก็ยังทำหน้างง อารายยย ว้านี่
ตั้งแต่วันนั้น ผมเลยกลายเป็นมือซ้ายของพี่ ญ. เวลามีอะไรลึกๆก็จะมาถามผมแบบส่วนตัว
ผมเลยกลายเป็นที่ปรึกษาโดยไม่ตั้งใจ มานั่งนึกๆ อุ๊ยว้ายตายแล้ว มีบางเรื่องผมเล่าให้พี่เค้าฟัง
เป็นเรื่องลึกๆในแผนก ทีนี่พี่แกก็รู้หมดเลยยยยย (ผมเล่าเรื่องจริงไม่มีใส่สีอะไร และเล่าแทบจะหมดเปลือกเลย)
ผมทำงานที่นี่ต่ออีกสามปี เธอก็เลื่อนขั้นไปเรื่อยๆ ผมลาออกจะไปทำส่วนตัว พี่ ญ. ไม่ให้ผมไป
พูดคุยโน้นผมได้เกือบๆปี แต่ผมบอกไงก็ต้องไป เพราะผมคิดไว้นานแล้วว่าจะทำงานส่วนตัว
เห็นภาพนี้จาก ตต.เลยนึกถึงอดีตของตัวเองครับ