ได้ยินมาบ้างว่า เวลาคนนึงบอกว่าจะไม่มีลูก บอกจะพึ่งพาตนเอง ก็จะเจอคำปรามาสว่า ตอนยังหนุ่มยังแน่นก็พูดไปเหอะ แก่ตัวไปจะรู้สึกเอง ไม่ว่าจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ หรือความรู้สึกที่สุดแสนเหงา
(ผมขอตีซะว่า 80 ละกัน เพราะเท่าที่สังเกต คนช่วง 70 ยังสามารถเดินเหินกันได้อย่างไม่ลำบาก)

เลยสงสัยว่าตอนวัย 80 เนี่ยมันจะเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรือครับ ถ้าวันที่แบบช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แล้ว เราจะสามารถนอนรอความตายอย่างเป็นสุขได้หรือเปล่า พอวันที่ป่วยหนักมาถึง เราสามารถคิดแบบนี้ได้ไหมว่า “เอ้อมาสักที เบื่อจะแย่แล้ว อยู่มาตั้ง 80 ปี เห็นโลกมาหมดแล้ว ขอไปเริ่มต้นใหม่สักทีเหอะ (กรณีที่คิดว่าการเกิดมาดี) หรือ ขอไปสักที ให้มันจบไปสักที ทนมาตั้งนาน ไม่อยากเกิดมาอีกแล้ว (กรณีคิดว่าการเกิดมาไม่ดี)”
คิดประมาณนี้แล้วรอวันจากไปอย่างเป็นสุขได้ไหมครับ อาจจะมีเงินก้อนเหลือไว้สำหรับเข้าโรงพยาบาลครั้งท้ายๆ หรือถ้าไม่มีเงิน เราสามารถนอนป่วยในห้องรอความตายได้ไหม มันจะทรมานมากน้อยแค่ไหนครับ มีโอกาสเป็นโรคที่ไม่ทรมานมากไหมครับ (เช่นโรค ใหลตาย กับ โรคหัวใจ?) หรือเราสามารถซื้อมอร์ฟีนมากินเองได้ไหมครับ

แล้วเรามีจุดแข็งในเรื่องของจิตใจนะ คือด้วยความรู้สึกที่เบาสุดๆ คือไม่ได้ทิ้งอะไรไว้ข้างหลัง ไม่เหลือพ่อแม่ ไม่มีลูก แล้วหากบอกว่าหลานก็ไม่เหลียวแลเพราะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ก็ยิ่งง่ายเลย สามารถจากไปแบบไม่ต้องกังวลว่าใครจะเสียใจได้เลย

คือหากเรามีความปรารถนาจะจากไป พอจะช่วยลดความทรมานก่อนตายได้บ้างไหมครับ สงสัยว่าคนเราพออายุ 80 แล้วส่วนใหญ่ยังอยากอยู่ต่อกันหรือครับ ผมคิดไปเองไหมว่าผู้สูงอายุ หาคนที่หน้าตาดูมีความสุขยากมากนะ (หรือว่าหน้าเขาเป็นแบบนั้นเองครับ)

ส่วนเรื่องพอถึงวัยนั้นแล้วจะเหงามากๆ เพราะเพื่อนฝูงจากไปหมดแล้ว เราสามารถหาความสุขคนเดียวโดยการ ดูหนัง ฟังเพลง อ่านหนังสือ กินของที่ชอบ ได้ไหมครับ แล้วจริงๆแล้วตอนเราอายุ 50, 60, 70 เราก็ต้องค่อยๆปรับตัวเตรียมพร้อมกับการอยู่คนเดียวมาบ้างแล้วหรือเปล่าครับ

ขอบคุณครับ