สวัสดีค่ะ เราคงเป็นเหมือนหลายๆคน ที่ได้พบกับการสูญเสียคนรัก คนในครอบครัวไปเมื่อไม่นานมานี้ เขาเป็นเหมือนพ่อคนที่สอง เป็นคุณตาที่ดูแลเรามาตั้งแต่เด็กๆ เรารักและผูกพันมากๆ เมื่อ1-2เดือนก่อน คุณตาเข้าโรงพยาบาลบ่อยมาก แต่ก็นอนโรงพยาบาลแค่ 2-3คืน หมอก็ให้กลับบ้านตลอด แต่คุณตาก็มีโรคหัวใจ และระดับความดันที่เริ่มต่ำลง บวกกับโรคประจำตัวหลายๆโรค
เราเพิ่งเรียนจบเมื่อต้นปี และได้ทำงานทันที ไม่มีเวลาได้พูดคุยกับคุณตามากนัก แต่ก็โทรหากันบ้าง เวลาคุณตาอยากได้อะไร ท่านจะโทรหาเราตลอด และเราก็ซื้อให้ท่านตลอด เพราะเรารู้สึกว่ามันเป็นสิ่งของจำเป็น หลายปีก่อน คุณตาเคยป่วยเป็นวัณโรค ต้องนอนโรงพยาบาลเป็นเดือนๆ ตอนเราเรียนอยู่ ช่วงนั้นปิดเทอมพอดี เราเป็นคนดูแลคุณตาทุกอย่าง ทั้งอาหารการกิน เก็บอุจจาระ ปัสสาวะ ทำหมดทุกอย่าง ไม่เคยรังเกียจเลย และทำด้วยความเต็มใจ ถึงแม้ตอนนั้นจะไม่มีเงินก็ตาม
ล่าสุดคุณตาเพิ่งเสียไป ประกอบพิธีเรียบร้อยแล้ว เรายังทำใจไม่ได้ แต่มีสิ่งนึงที่มาย้อนคิดว่า เราไม่รู้สึกเสียดายอะไรเลย เราคิดว่าเราตอบแทนบุญคุณท่านมาตลอด เราว่าเราน่าจะทำเต็มที่แล้ว
แต่สิ่งที่มันค้างคาใจเราคือ เราไม่ได้พูดคุย ไม่ได้บอกอะไรกันเลย ไม่รู้เลยว่ามันจะหมดเวลาแล้ว ไม่รู้ว่าตื่นเช้ามา ท่านจะไม่ตื่นมาแล้ว เราทำใจไม่ได้ ยิ่งเห็นท่านนอนอยู่ในโรงศพ เรายิ่งคิดว่ามันเหมือนเป็นความฝัน ตัวตนท่านไม่อยู่แล้ว ท่านหายไปแล้ว หายไปเลย ในใจมันเคว้งมากๆ มันเหมือนอะไรในจิตใจขาดหายไป ไม่รู้จะไปตามหาจากที่ไหน เป็นความคิดถึงที่ไปหาไม่ได้แล้ว มันทรมานสุดขั้วหัวใจ เหมือนเมื่อวานท่านยังอยู่ แต่วันนี้ท่านไม่อยู่แล้ว ไม่มีบทสนทนา หรือการพูดคุยกันอีกแล้ว ไม่มีสัญญาณอะไรเลย ไม่มีคำล่ำลาใดๆ ไม่มีเลย
เราน้ำตาไหลทุกครั้งที่นึกถึง ได้แต่คิดว่า ท่านคงไปสบายแล้ว คงไม่ทุกข์แล้ว แต่ก็ไม่มีใครบอกได้ว่า ท่านไปสบายจริงใช่มั้ย เพราะท่านคงไม่มาตอบคำถามเราแล้ว มันเคว้ง มันอยากหยุดทุกอย่าง อยากสงบจิตใจ แต่ใจมันฟุ้งซ่านไปหมด ต้องกลับมานั่งทำงานต่อด้วยสภาพจิตใจที่อ่อนแอ มันทรมานสุดๆ
เราไม่รู้จะก้าวผ่านช่วงเวลาแบบนี้ไปได้อย่างไร ไม่รู้ว่ามันจะนานแค่ไหน แต่มันยากมากๆเลยค่ะ อยากได้กำลังใจมากๆค่ะ ไม่รู้สิ เราคิดว่า คำพูดของคนอื่นจะช่วยเยียวยาเราได้ แต่เราเคยพูดกับคนรอบข้าง เขาก็ได้แค่บอกว่า ทำใจ ซึ่งมันก็คงใช่ แต่เราไม่ได้รู้สึกดีขึ้น มันยิ่งแย่ลงไปอีก เพราะใจเรามันไม่ยอมรับมั้งคะ เราคงอยากได้กำลังใจ ไม่รู้จะผ่านมันไปได้มั้ย มันแย่มากจริงๆค่ะ 😭
ทุกคนทำยังไงกับการสูญเสียคนที่รักในชีวิตไป
เราเพิ่งเรียนจบเมื่อต้นปี และได้ทำงานทันที ไม่มีเวลาได้พูดคุยกับคุณตามากนัก แต่ก็โทรหากันบ้าง เวลาคุณตาอยากได้อะไร ท่านจะโทรหาเราตลอด และเราก็ซื้อให้ท่านตลอด เพราะเรารู้สึกว่ามันเป็นสิ่งของจำเป็น หลายปีก่อน คุณตาเคยป่วยเป็นวัณโรค ต้องนอนโรงพยาบาลเป็นเดือนๆ ตอนเราเรียนอยู่ ช่วงนั้นปิดเทอมพอดี เราเป็นคนดูแลคุณตาทุกอย่าง ทั้งอาหารการกิน เก็บอุจจาระ ปัสสาวะ ทำหมดทุกอย่าง ไม่เคยรังเกียจเลย และทำด้วยความเต็มใจ ถึงแม้ตอนนั้นจะไม่มีเงินก็ตาม
ล่าสุดคุณตาเพิ่งเสียไป ประกอบพิธีเรียบร้อยแล้ว เรายังทำใจไม่ได้ แต่มีสิ่งนึงที่มาย้อนคิดว่า เราไม่รู้สึกเสียดายอะไรเลย เราคิดว่าเราตอบแทนบุญคุณท่านมาตลอด เราว่าเราน่าจะทำเต็มที่แล้ว
แต่สิ่งที่มันค้างคาใจเราคือ เราไม่ได้พูดคุย ไม่ได้บอกอะไรกันเลย ไม่รู้เลยว่ามันจะหมดเวลาแล้ว ไม่รู้ว่าตื่นเช้ามา ท่านจะไม่ตื่นมาแล้ว เราทำใจไม่ได้ ยิ่งเห็นท่านนอนอยู่ในโรงศพ เรายิ่งคิดว่ามันเหมือนเป็นความฝัน ตัวตนท่านไม่อยู่แล้ว ท่านหายไปแล้ว หายไปเลย ในใจมันเคว้งมากๆ มันเหมือนอะไรในจิตใจขาดหายไป ไม่รู้จะไปตามหาจากที่ไหน เป็นความคิดถึงที่ไปหาไม่ได้แล้ว มันทรมานสุดขั้วหัวใจ เหมือนเมื่อวานท่านยังอยู่ แต่วันนี้ท่านไม่อยู่แล้ว ไม่มีบทสนทนา หรือการพูดคุยกันอีกแล้ว ไม่มีสัญญาณอะไรเลย ไม่มีคำล่ำลาใดๆ ไม่มีเลย
เราน้ำตาไหลทุกครั้งที่นึกถึง ได้แต่คิดว่า ท่านคงไปสบายแล้ว คงไม่ทุกข์แล้ว แต่ก็ไม่มีใครบอกได้ว่า ท่านไปสบายจริงใช่มั้ย เพราะท่านคงไม่มาตอบคำถามเราแล้ว มันเคว้ง มันอยากหยุดทุกอย่าง อยากสงบจิตใจ แต่ใจมันฟุ้งซ่านไปหมด ต้องกลับมานั่งทำงานต่อด้วยสภาพจิตใจที่อ่อนแอ มันทรมานสุดๆ
เราไม่รู้จะก้าวผ่านช่วงเวลาแบบนี้ไปได้อย่างไร ไม่รู้ว่ามันจะนานแค่ไหน แต่มันยากมากๆเลยค่ะ อยากได้กำลังใจมากๆค่ะ ไม่รู้สิ เราคิดว่า คำพูดของคนอื่นจะช่วยเยียวยาเราได้ แต่เราเคยพูดกับคนรอบข้าง เขาก็ได้แค่บอกว่า ทำใจ ซึ่งมันก็คงใช่ แต่เราไม่ได้รู้สึกดีขึ้น มันยิ่งแย่ลงไปอีก เพราะใจเรามันไม่ยอมรับมั้งคะ เราคงอยากได้กำลังใจ ไม่รู้จะผ่านมันไปได้มั้ย มันแย่มากจริงๆค่ะ 😭