จากกระทู้ที่เคยตั้งไว้เดือนที่แล้ว
วันที่เสียใจที่สุดของเราก็มาถึงค่ะ
เมื่อไม่กี่วันมานี้ลูกบุญธรรมของเราเสียชีวิตแล้ว
อาจจะเรียบเรียงไม่ค่อยดีนะคะเพราะว่า พิมไปร้องไห้ไปรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจอยู่ตลอดเวลา
เหมือนกับว่าหัวใจได้แตกสลายไปพร้อมกับลมหายใจสุดท้ายของลูกเรา
เราทำใจมาในระยะเวลานึง ที่ผ่านมารู้สึกว่าตัวเองเข้มแข็งมากในระดับนึงแล้ว
พอถึงวันที่พบเจอกับความตายจริงๆ ความรู้สึกที่เข้าใจว่าตัวเองเข้มแข็งกลับกลายเป็นศูนย์
การ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องของธรรมชาติ
แต่ทำไมถึงยากที่จะยอมรับและทรมานใจเหลือเกิน
สภาวะร่างกายสภาวะจิตใจแย่มากๆเกินที่จะรับไหว
ลูกคือเหตุผลที่ทำให้เราอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ
พอไม่มีเขาแล้ว ทุกลมหายใจของเราเจ็บปวดและทรมานมาก ไม่รู้ว่าจะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไร
รู้สึกไม่มีเหตุผลในการอยู่ต่อ หมดกำลังใจที่จะใช้ชีวิต