อยู่กับพ่อของลูกมา 20 ปี มองไม่เห็นอนาคตแต่เสียดายความรัก

อยู่กันมา 20 ปีเป็นเวลาที่ไม่น้อยจนทำให้เรารู้สึกตัดสินใจยากมาก แต่งงานอยู่กินกับสามีมาจนตอนนี้มีลูก 3 คนลูกอยู่วัยประถมและมัธยมต้น ชีวิตล้มลุกคลุกคลานมาด้วยกันแต่สามีไม่มีความเป็นผู้นำ ทำกิจการขายของหรือทำสิ่งใดๆในการหาเงินถ้าไม่ถูกใจทำแป๊บเดียวก็เลิกหมิ่นเงินน้อย(ด้วยพื้นฐานมีเงินกงสีจากที่บ้านให้แต่ไม่เยอะ) ทุกอย่างเกี่ยวกับการทำมาหากินเราต้องเป็นคนคิดเขาจะเป็นคนทำตาม ตัวเขาเองชอบคิดไม่ออกว่าจะทำมาหากินอะไร จนตอนนี้เราก็คิดให้เขาไม่ออกแล้วว่าจะให้เขาทำอะไร เขาก็จะกลับไปทำกิจการที่บ้านซึ่งเจ๊งมาแล้วหลายรอบ เขาอยากเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ซึ่งเรามองว่าตอนนี้อายุ 40 แล้วจะมาเริ่มต้นใหม่ทำไมตอนนี้ ถ้ารอให้เขาเริ่มต้นใหม่ตอนนี้เราขอเดินออกมาดีกว่า เราเหนื่อยกับการประคับประคองเหลือเกิน ถ้าเราแยกออกมาก็ไม่ใช่ว่าจะดูแลลูกได้หมด ก็คือแบ่งภาระค่าใช้จ่ายกันไป แต่ค่าใช้จ่ายส่วนมากเราเป็นคนจ่าย ของเขาค่าบ้านค่ารถติดงวดชนงวดตลอด ที่บอกว่าเสียดายความรักก็คือ เรารู้ว่าเขารักเรามาก เราอยากทำอะไรอยากกินอะไรลูกจะทำอะไรตามใจทุกอย่าง ให้ความรักความอบอุ่นได้ดี แต่ไม่มีเงิน จะมีปัญหาเรื่องเงินมาให้เราหงุดหงิดตลอด ทั้งๆที่มีปัญหาเรื่องเงินแต่ก็ไม่พยายาม เหมือนเป็นคนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อหนักไม่เอาเบาไม่สู้ ตอนนี้อยู่ด้วยกันไปวันๆแทบไม่พูดกันเช้าเราออกไปทำงานเย็นกลับบ้านเราก็นอนคุยกันแต่เรื่องลูก เราไม่รู้จะหาทางออกให้กับชีวิตและครอบครัวยังไงดีตอนนี้ ลูกก็รักพ่อของเขามากเพราะเราไม่เคยว่าร้ายเรื่องพ่อของเขาหรือพูดเรื่องไม่ดีของพ่อของเขาให้เขาฟัง ส่วนตัวเราเหมือนหมดใจไม่อยากจะอดทนแล้วไม่อยากจะรอให้ตั้งตัวแล้วเพราะรอมานานแล้ว ใครมีประสบการณ์แบบนี้หรือมีวิธีแนะนำให้เราจัดการกับความคิดนี้ยังไงบอกเราทีนะคะ กระทู้แรกถ้าแท้กผิดกลุ่มต้องขออภัยด้วยนะคะ เราอยากได้คำแนะนำและการจัดการความคิดของเราจริงๆค่ะ