แต่ก่อนเราเอาสุดตั้งแต่อายุ 16-17 จนเรียนไม่จบ กินเหล้า ดูดบุหรี่ เล่นยา
พอกลับตัวได้มาทำงานหาเงิน+เรียนต่อส่งตัวเองเรียน ตั้งแต่อายุ 18 ปี แต่งงานตอนอายุ 20 ปี
อายุ 21 มีน้อง
อายุ 22-24 เริ่มกลับมาเที่ยวเล่น ดื่มบ้าง เจอเพื่อนบ่อยเพราะเพื่อนเรียนจบและเริ่มมีงานทำกันแล้ว
อายุ 25-27 เริ่มนิ่ง ไม่ค่อยอยากเจอเพื่อน เริ่มไม่ดื่ม ร่างกายป่วยง่าย เน้นไปเที่ยวต่างจังหวัดกับลูกและสามี กับพี่ทำงานด้วยกัน
อายุ 28-ปัจจุบัน ไม่ดื่มเรย ไม่อยากเจอเพื่อนที่พูดแย่ๆให้ได้ยิน (ถึงไม่ได้พูดกับเราก็ตาม) ไม่อยากเจอสายตา หรือ ความคิดต่อเราที่แย่ๆ

ในช่วงอายุ ที่เราหยุดแล้ว พอแล้ว เหมือนเพื่อนพึ่งเริ่ม แล้วเขากลับมามองเราด้วยสายตาดูถูก

โดนเฉพาะเรื่องสามี
สามีไปเที่ยวกับเพื่อน  เราเลือกที่จะพาลูกเล่นน้ำ กินหมูทะ อยู่บ้าน  
เพื่อนกลับมองเราว่าน่าสงสาร สามีออกไปเที่ยวข้างนอกปล่อยให้ลูกเมียอยู่บ้านกันแบบเหงาๆ

(เราเป็นคนไม่งี่เง่าอยู่แล้ว นิสัยแฟร์ๆเหมือนผู้ชาย + แต่งงานอยู่กินกันมาจนจะเข้า 10 ปี

เพื่อนถามว่า  ทำไมเราถึงไม่ไป  ทั้งที่ก็ไปได้ ?
                    ลูกให้ตายายเอาไว้รอก็ได้ หรือ  สามีไม่ให้ไปหรอ ?
                    แต่ก่อนไม่เห็นเมิงเป็นแบบนี้ เมิงมีปัญหาอะไรกันหรอ  พวกเมิงเคยทะเลาะกันบ้างมั้ย ?
เราตอบ : สามีไม่ได้ห้าม ไปก็ไปได้ แต่เลือกไม่ไป สามีไปแบบนี้ไม่เคยทะเลาะกัน  เพราะสามีก็วางตัวดีพวกที่ไปก็รู้จักกันหมด  เขาเสร็จเขาก็มาเองแหละ
              อยู่เล่นกับลูกดีกว่า นอนอยู่บ้านชิวๆ หิวก็หาไรกิน ไม่ได้อยากออกไปลำบากข้างนอกมันร้อน วุ่นวาย  หรือ ต่อให้อยู่บ้านแล้วร้อน มันก็ยังดีกว่าที่จะต้องออกไปวุ่นวายข้างนอก

เพื่อนพูด :   "   วันนี้วันสงกรานคงไปตั้งแต่เช้าๆ  ไม่คิดจะดูลูกหรอก มีแต่คิดจะไปเล่นกับเพื่อนแหละ  ทิ้งลูกให้เมียดู 5555 เมิงก็ดูไปซิ้ 555 "
เรา         :   ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกนะ
(คิดในใจ:  ทำไมมันรู้ดีจัง รู้ดีกว่าเราอีก แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมานั่งอธิบายให้ใครฟัง )  




คำพูดเพื่อนเหมือน มองเราเป็นคนไร้ความสามารถ ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง  โดนสามีล้างสมอง
ทั้งที่เราก็ทำงานมีเงินเเดือน ไม่ใช่แม่บ้านที่รอขอเงินสามีอย่างเดียว เรายังโดนคนอื่นด้อยค่าเราเรย

อีกอย่าง ลูก 7 ขวบ แล้ว โตพอที่จะคิดและตัดสินใจได้เองได้แล้ว
อยากเป็นแม่ที่ดี เป็นตัวอย่างที่ดีให้กับลูก อยากใช้เวลากับลูกให้มาก  อีกไม่กี่ปีก็จะไม่ให้กอดให้หอมแล้ว
จากที่เราเคยผิดพลาดและเกเรที่สุด เราก็อยากเป็นแม่และภรรยาที่ดีที่สุดให้คนในครอบครัว

ส่วนเรื่องสามี  สามีเป็นผู้นำที่ดี ไม่เคยให้ภรรยากับลูกอด อยากได้อะไรหาให้ เป็นคนชอบปาร์ตี้ แต่ก่อนจะออกไปปาร์ตี้ได้ จะต้องทำงานบ้านช่วยงานบ้านก่อน เราบอกให้ไปได้ค่อยออกจากบ้าน หาอาหารที่ลูกเมียอยากกินไว้ให้หรือเอาเงินไว้ให้ไปซื้อกิน ตามใจ
เราเรยไม่ชอบที่ใครมาพูดให้สามีเราแบบนั้น เพราะตัวเองก็ไม่เคยพูดว่าสามีไม่ดีเรยสักครั้ง  
สามีมีคติประจำใจว่า " ถ้าทำอะไรไม่ดี  กลัวคนอื่นเขา สมน้ำหน้าลูกเมีย"

เพื่อนก็พากันบอกว่า เราอาจเป็นซึมเศร้าหรือเปล่า
ในใจกูคิด : กูไม่ได้เป็นซึมเศร้า กูแค่เบื่อพวกเมิง


มีใครเป็นเหมือนเราบ้างมั้ยค่ะ  หรือ มีแค่เราที่เป็นแบบนี้
และ
เพื่อนแบบนี้เขาหวังดีกับเราจริงหรอ