แต่ก่อนเราเอาสุดตั้งแต่อายุ 16-17 จนเรียนไม่จบ กินเหล้า ดูดบุหรี่ เล่นยา
พอกลับตัวได้มาทำงานหาเงิน+เรียนต่อส่งตัวเองเรียน ตั้งแต่อายุ 18 ปี แต่งงานตอนอายุ 20 ปี
อายุ 21 มีน้อง
อายุ 22-24 เริ่มกลับมาเที่ยวเล่น ดื่มบ้าง เจอเพื่อนบ่อยเพราะเพื่อนเรียนจบและเริ่มมีงานทำกันแล้ว
อายุ 25-27 เริ่มนิ่ง ไม่ค่อยอยากเจอเพื่อน เริ่มไม่ดื่ม ร่างกายป่วยง่าย เน้นไปเที่ยวต่างจังหวัดกับลูกและสามี กับพี่ทำงานด้วยกัน
อายุ 28-ปัจจุบัน ไม่ดื่มเรย ไม่อยากเจอเพื่อนที่พูดแย่ๆให้ได้ยิน (ถึงไม่ได้พูดกับเราก็ตาม) ไม่อยากเจอสายตา หรือ ความคิดต่อเราที่แย่ๆ
ในช่วงอายุ ที่เราหยุดแล้ว พอแล้ว เหมือนเพื่อนพึ่งเริ่ม แล้วเขากลับมามองเราด้วยสายตาดูถูก
โดนเฉพาะเรื่องสามี
สามีไปเที่ยวกับเพื่อน เราเลือกที่จะพาลูกเล่นน้ำ กินหมูทะ อยู่บ้าน
เพื่อนกลับมองเราว่าน่าสงสาร สามีออกไปเที่ยวข้างนอกปล่อยให้ลูกเมียอยู่บ้านกันแบบเหงาๆ
(เราเป็นคนไม่งี่เง่าอยู่แล้ว นิสัยแฟร์ๆเหมือนผู้ชาย + แต่งงานอยู่กินกันมาจนจะเข้า 10 ปี
เพื่อนถามว่า ทำไมเราถึงไม่ไป ทั้งที่ก็ไปได้ ?
ลูกให้ตายายเอาไว้รอก็ได้ หรือ สามีไม่ให้ไปหรอ ?
แต่ก่อนไม่เห็นเมิงเป็นแบบนี้ เมิงมีปัญหาอะไรกันหรอ พวกเมิงเคยทะเลาะกันบ้างมั้ย ?
เราตอบ : สามีไม่ได้ห้าม ไปก็ไปได้ แต่เลือกไม่ไป สามีไปแบบนี้ไม่เคยทะเลาะกัน เพราะสามีก็วางตัวดีพวกที่ไปก็รู้จักกันหมด เขาเสร็จเขาก็มาเองแหละ
อยู่เล่นกับลูกดีกว่า นอนอยู่บ้านชิวๆ หิวก็หาไรกิน ไม่ได้อยากออกไปลำบากข้างนอกมันร้อน วุ่นวาย หรือ ต่อให้อยู่บ้านแล้วร้อน มันก็ยังดีกว่าที่จะต้องออกไปวุ่นวายข้างนอก
เพื่อนพูด : " วันนี้วันสงกรานคงไปตั้งแต่เช้าๆ ไม่คิดจะดูลูกหรอก มีแต่คิดจะไปเล่นกับเพื่อนแหละ ทิ้งลูกให้เมียดู 5555 เมิงก็ดูไปซิ้ 555 "
เรา : ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกนะ
(คิดในใจ: ทำไมมันรู้ดีจัง รู้ดีกว่าเราอีก แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมานั่งอธิบายให้ใครฟัง )
คำพูดเพื่อนเหมือน มองเราเป็นคนไร้ความสามารถ ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง โดนสามีล้างสมอง
ทั้งที่เราก็ทำงานมีเงินเเดือน ไม่ใช่แม่บ้านที่รอขอเงินสามีอย่างเดียว เรายังโดนคนอื่นด้อยค่าเราเรย
อีกอย่าง ลูก 7 ขวบ แล้ว โตพอที่จะคิดและตัดสินใจได้เองได้แล้ว
อยากเป็นแม่ที่ดี เป็นตัวอย่างที่ดีให้กับลูก อยากใช้เวลากับลูกให้มาก อีกไม่กี่ปีก็จะไม่ให้กอดให้หอมแล้ว
จากที่เราเคยผิดพลาดและเกเรที่สุด เราก็อยากเป็นแม่และภรรยาที่ดีที่สุดให้คนในครอบครัว
ส่วนเรื่องสามี สามีเป็นผู้นำที่ดี ไม่เคยให้ภรรยากับลูกอด อยากได้อะไรหาให้ เป็นคนชอบปาร์ตี้ แต่ก่อนจะออกไปปาร์ตี้ได้ จะต้องทำงานบ้านช่วยงานบ้านก่อน เราบอกให้ไปได้ค่อยออกจากบ้าน หาอาหารที่ลูกเมียอยากกินไว้ให้หรือเอาเงินไว้ให้ไปซื้อกิน ตามใจ
เราเรยไม่ชอบที่ใครมาพูดให้สามีเราแบบนั้น เพราะตัวเองก็ไม่เคยพูดว่าสามีไม่ดีเรยสักครั้ง
สามีมีคติประจำใจว่า " ถ้าทำอะไรไม่ดี กลัวคนอื่นเขา สมน้ำหน้าลูกเมีย"
เพื่อนก็พากันบอกว่า เราอาจเป็นซึมเศร้าหรือเปล่า
ในใจกูคิด : กูไม่ได้เป็นซึมเศร้า กูแค่เบื่อพวกเมิง
มีใครเป็นเหมือนเราบ้างมั้ยค่ะ หรือ มีแค่เราที่เป็นแบบนี้
และ
เพื่อนแบบนี้เขาหวังดีกับเราจริงหรอ
เป็นภรรยาและแม่ที่ดี แต่เพื่อนบอก เป็นซึมเศร้า
พอกลับตัวได้มาทำงานหาเงิน+เรียนต่อส่งตัวเองเรียน ตั้งแต่อายุ 18 ปี แต่งงานตอนอายุ 20 ปี
อายุ 21 มีน้อง
อายุ 22-24 เริ่มกลับมาเที่ยวเล่น ดื่มบ้าง เจอเพื่อนบ่อยเพราะเพื่อนเรียนจบและเริ่มมีงานทำกันแล้ว
อายุ 25-27 เริ่มนิ่ง ไม่ค่อยอยากเจอเพื่อน เริ่มไม่ดื่ม ร่างกายป่วยง่าย เน้นไปเที่ยวต่างจังหวัดกับลูกและสามี กับพี่ทำงานด้วยกัน
อายุ 28-ปัจจุบัน ไม่ดื่มเรย ไม่อยากเจอเพื่อนที่พูดแย่ๆให้ได้ยิน (ถึงไม่ได้พูดกับเราก็ตาม) ไม่อยากเจอสายตา หรือ ความคิดต่อเราที่แย่ๆ
ในช่วงอายุ ที่เราหยุดแล้ว พอแล้ว เหมือนเพื่อนพึ่งเริ่ม แล้วเขากลับมามองเราด้วยสายตาดูถูก
โดนเฉพาะเรื่องสามี
สามีไปเที่ยวกับเพื่อน เราเลือกที่จะพาลูกเล่นน้ำ กินหมูทะ อยู่บ้าน
เพื่อนกลับมองเราว่าน่าสงสาร สามีออกไปเที่ยวข้างนอกปล่อยให้ลูกเมียอยู่บ้านกันแบบเหงาๆ
(เราเป็นคนไม่งี่เง่าอยู่แล้ว นิสัยแฟร์ๆเหมือนผู้ชาย + แต่งงานอยู่กินกันมาจนจะเข้า 10 ปี
เพื่อนถามว่า ทำไมเราถึงไม่ไป ทั้งที่ก็ไปได้ ?
ลูกให้ตายายเอาไว้รอก็ได้ หรือ สามีไม่ให้ไปหรอ ?
แต่ก่อนไม่เห็นเมิงเป็นแบบนี้ เมิงมีปัญหาอะไรกันหรอ พวกเมิงเคยทะเลาะกันบ้างมั้ย ?
เราตอบ : สามีไม่ได้ห้าม ไปก็ไปได้ แต่เลือกไม่ไป สามีไปแบบนี้ไม่เคยทะเลาะกัน เพราะสามีก็วางตัวดีพวกที่ไปก็รู้จักกันหมด เขาเสร็จเขาก็มาเองแหละ
อยู่เล่นกับลูกดีกว่า นอนอยู่บ้านชิวๆ หิวก็หาไรกิน ไม่ได้อยากออกไปลำบากข้างนอกมันร้อน วุ่นวาย หรือ ต่อให้อยู่บ้านแล้วร้อน มันก็ยังดีกว่าที่จะต้องออกไปวุ่นวายข้างนอก
เพื่อนพูด : " วันนี้วันสงกรานคงไปตั้งแต่เช้าๆ ไม่คิดจะดูลูกหรอก มีแต่คิดจะไปเล่นกับเพื่อนแหละ ทิ้งลูกให้เมียดู 5555 เมิงก็ดูไปซิ้ 555 "
เรา : ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกนะ
(คิดในใจ: ทำไมมันรู้ดีจัง รู้ดีกว่าเราอีก แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมานั่งอธิบายให้ใครฟัง )
คำพูดเพื่อนเหมือน มองเราเป็นคนไร้ความสามารถ ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง โดนสามีล้างสมอง
ทั้งที่เราก็ทำงานมีเงินเเดือน ไม่ใช่แม่บ้านที่รอขอเงินสามีอย่างเดียว เรายังโดนคนอื่นด้อยค่าเราเรย
อีกอย่าง ลูก 7 ขวบ แล้ว โตพอที่จะคิดและตัดสินใจได้เองได้แล้ว
อยากเป็นแม่ที่ดี เป็นตัวอย่างที่ดีให้กับลูก อยากใช้เวลากับลูกให้มาก อีกไม่กี่ปีก็จะไม่ให้กอดให้หอมแล้ว
จากที่เราเคยผิดพลาดและเกเรที่สุด เราก็อยากเป็นแม่และภรรยาที่ดีที่สุดให้คนในครอบครัว
ส่วนเรื่องสามี สามีเป็นผู้นำที่ดี ไม่เคยให้ภรรยากับลูกอด อยากได้อะไรหาให้ เป็นคนชอบปาร์ตี้ แต่ก่อนจะออกไปปาร์ตี้ได้ จะต้องทำงานบ้านช่วยงานบ้านก่อน เราบอกให้ไปได้ค่อยออกจากบ้าน หาอาหารที่ลูกเมียอยากกินไว้ให้หรือเอาเงินไว้ให้ไปซื้อกิน ตามใจ
เราเรยไม่ชอบที่ใครมาพูดให้สามีเราแบบนั้น เพราะตัวเองก็ไม่เคยพูดว่าสามีไม่ดีเรยสักครั้ง
สามีมีคติประจำใจว่า " ถ้าทำอะไรไม่ดี กลัวคนอื่นเขา สมน้ำหน้าลูกเมีย"
เพื่อนก็พากันบอกว่า เราอาจเป็นซึมเศร้าหรือเปล่า
ในใจกูคิด : กูไม่ได้เป็นซึมเศร้า กูแค่เบื่อพวกเมิง
มีใครเป็นเหมือนเราบ้างมั้ยค่ะ หรือ มีแค่เราที่เป็นแบบนี้
และ
เพื่อนแบบนี้เขาหวังดีกับเราจริงหรอ