กลายเป็นคนไม่ไว้ใจใครเพราะพ่อตัวเอง

พ่อเราเป็นคนที่ชอบตีเรากับแม่ ตั้งแต่เราจำความได้ ตอนเด็กๆเราคิอว่าพ่อเราก็เหมือนพ่อคนอื่นๆ คิดว่าการที่เขาตีเป็นเรื่องปกติ เราเคยสงสัยเหมือนกันว่าทำไมพ่อเราไม่ใจดีเหมือนพ่อคนอื่นบ้าง เราเลยคิดว่าเพราะเราอาจจะยังดีไม่พอ เราต้องพยายามทำให้มากกว่านี้ พยายามตั้งใจเรียนจะได้ทำงานมีเงิน พ่ออาจจะรักเราบ้างก็ได้ ต่อมาไม่นานยังเรียนมัธยมอยู่เลย แม่เราทนไม่ไหวเลยหย่ากับพ่อ มาอยู่บ้านเช่า พ่อก็ไล่ออกจากบ้านแบบไม่คิดถึงเราเลยสักนิด ทุกอย่างที่เราคิดไว้มันไม่เป็นอย่างที่หวังสักอย่าง แม่เราเป็นคนต่างจังหวัดเลยไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง ตายายเราก็เสียแล้ว เราเลยคิดว่าถ้าแม่กับเราอยู่กับพ่อก็ยังมีบ้าน เราคิดว่าถัาเรียนจบมีงานทำก็จะมาซ่อมบ้าน ถึงตอนนั้นพ่อคงรักเรามากขึ้น แต่ตอนนี้มันเคว้งไปหมด เรารู้สึกเหมือนพ่ออยากจะตัดเราเขาก็ทำได้เลยโดยที่ไม่คิดถึงใจเราด้วยซ้ำ พอโตมาเราเลยกลายเป็นคนไม่ไว้ใจใครเลย จนเพื่อนเรารู้สึกว่าเราคิดว่ามันเป็นคนอื่น เราเชื่อใจทุกคนนะ แต่มันไม่100% เรายังมีเผื่อใจ เผื่อใครที่ตัดเราออกจากชีวิตเขา เราจะได้ไม่เจ็บมากเกินเหมือนที่พ่อเคยทิ้งเราได้ง่ายๆ ตอนนี้เรายังไม่ได้คิดเรื่องความรักเลย เรากลัวว่าเราจะเชื่อใจเขาไม่ได้100% ทุกคนมีวิธีแก้ความคิดแบบนี้ไหมคะ เราอยากเป็นเหมือนคนปกติที่ไม่หวาดระแวงบ้างค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำนะคะ