ทุกวันนี่แทบจะลืมเรื่องนั้นไม่ได้เลยด้วยซ้ำ คนอื่นเขาก็มาสอนมาเตือนมาบอก แต่อันนี้แบบบอกว่าเอ็นดูความมโนของเด็กสาวเนอะ อันนี้ก็โครตเบื่อเลย ถ้าจะเอ็นดูก็เอ็นดูเข้าไปเอ็นดูเยอะๆเลย เรื่องที่ลงในพันทิปลงไปแค่ไม่กี่นาทีเปิดอ่านดู เฮ้ยนี่มันอะไรอ่ะ บางคนก็บอกว่านี่นั่นนู่น คือมันเป็นอารมณ์ที่แบบfeelingคนขัดแย้งกันอ่ะแบบเราต้องแบบนี่แบบนั้นนะ เราก็รู้ว่าสิ่งไหนสมควรสิ่งไหนไม่สมควร ตั้งใจเรียนก็ตั้งใจทำให้ผู้ใหญ่เขาภาคภูมิใจในสิ่งที่เขาเลี้ยงดูมาสั่งสอนเรามา อย่าหาว่าเด็กไม่มีมารยาทเลยค่ะ ถ้าทุกคนคิดว่าหนูยังไม่โตก็คิดไปเลยค่ะ กระทู้แต่ละอันคือแบบ...โห่แทบจะเดือดเลยค่ะ คือหนูก็ตั้งใจทำในสิ่งที่ทำโดยไม่ละเลยไปไหน หนูไม่มีเพื่อนนั้นไม่ใช่ปัญหา หนูไม่มีแฟนนั้นไม่ใช่ปัญหา หนูก็ต้องยอมรับกับการเปลี่ยนแปลงของสังคมไทยต่อไปเรื่อยๆ เติบโตและเรียนรู้ในสิ่งที่ควรทำ มีอะไรก็สำนึกผิดเพราะนั้นมันคือความผิดของเราเอง หนูดีแค่ไหนแล้วที่เกือบจะเป็นโรคกลัวสังคม จากเด็กที่สดใสมันจะกลายเป็นเด็กขยะสังคม หนูเคยรู้สึกแบบนั้นนะว่า"หนูเป็นเด็กขยะของสังคมในพันทิป"บางคนก็บอกว่าไม่ต้องไปสนใจไม่ต้องไปใส่ใจกับมันอะไรเยอะแยะ หนูก็ขอบคุณพี่ๆลุงๆป้าๆทุกคนด้วยนะค่ะที่บอกอะไรบางอย่างกับหนู ในสังคมที่หนูไม่ชินหนูรู้สึกเป็นตัวประหลาดหรือรู้สึกโดนกดดันมาตลอด หนูก็จะระบายลงในพันทิปนั้นแหละ