สามเรื่องในชีวิตวัยเด็ก ที่ตอนนี้เลยหลักสี่แล้ว ผมยังจำได้ไม่เคยลืมเลย

ตอนปอสองปอสามได้มั่ง กลับมาจากโรงเรียน น้าที่สนิทกับผมและเลี้ยงผมมา
เล่าให้ฟังว่า วันนี้พาน้อง (น้องยังไม่เข้าเรียน อายุสี่ห้าขวบ)
ไปเที่ยวฟาร์มจรเข้ ผมนี่ฟังแล้วนิ่งเงียบ ในใจคือ ทำไมไม่พาผมไปด้วย โคตรเศร้าเลย
เรื่องนี้มันฝั่งอยู่ในหัว เอาออกไม่ได้ แต่ไม่ได้โกรธน้านะ น้ารักผมมาก ช่วยพ่อแม่เลี้ยงผมและน้องมาตลอด

ตอนมอหนึ่ง จำได้เลย นั่งล้างจานอยู่หลังบ้าน น้องชายกระโดดวิ่งเล่นไปมา
แต่ไม่รู้ทำอีกท่าไหน ผมไม่ทันเห็นน้องล้มลงเข่ากระแทกพื้น ร้องไห้จ้า ผมวิ่งไปพยุง
พ่อเดินเข้ามา แล้วเริ่มเลย ด่าผมว่าไปแกล้งน้องทำไม แล้วตีผมที่แขนหนึ่งที จากนั้นก็อุ้มน้องออกไป
ผมนี่โคตรงง อารายยยว้าาาาา บางคนบอกก็แกชอบแกล้งน้องน่ะซิ ป่าวเลย เด็กๆผมนี่เงียบๆไม่ค่อยพูดไม่ค่อยเล่น

และเรื่องสุดท้าย ตอนนั้นเด็กมากกกกก ผมว่าน่าจะอนุบาล เพราะพอจำชุดที่ใส่ได้ เสื้อขาวกุงเกงแดง
ผมนอนร้องไห้อยู่บนเตียง ไม่รู้เรื่องอะไร แม่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วมีป้าคนข้างบ้านนั่งคุยกับแม่อยู่
สักพักแม่พูดว่า "ไปเลย ไปกระโดดน้ำตายเลย..." 
(คือจำไม่ได้ว่าก่อนหน้านี่เกิดอะไรขึ้น ผมอาจจะดื้อ อยากจะออกไปเที่ยวนอกบ้านก็ได้)

แต่คำพูดของแม่ พอพูดจบ สิ่งที่ผมคิดคือ เดี๋ยวตอนดึกจะออกไปกระโดดน้ำตาย แบบที่แม่ไล่ผม
(แถวบ้านห่างไปสักยี่สิบเมตรจะมีลำธารเล็กๆไม่ใช่คลองใหญ่ น้ำระดับหัวเข่าผู้ใหญ่ สำหรับผมก็หน้าอกได้มั่ง)
ผมคิดแบบนี้จริงๆ คิดว่าจะไปกระโดดน้ำ แต่ตายไม่รู้คืออะไร โชคดี คิดว่าพอค่ำลงที่บ้านก็คงปิดประตู ผมก็คงออกไปไหนไม่ได้
และไม่เกินวันก็น่าจะลืมสิ่งที่จะทำ แต่คำพูดของแม่นั้น วินาทีนี่ ยังจำได้เลยยยย

เล่าสู่กันอ่านครับ