คือเราเริ่มทนไม่ไหวแล้วค่ะ เราเหนื่อยเราท้อ เราพยายามเป็นคนที่เขาอยากให้เป็น พยายามทำให้สิ่งที่เขาพอใจ เราเป็นเด็กดีมาโดยตลอด เราทนมือทนไม้เขามาตลอด แต่ตอนนี้เราทนไม่ไหวแล้วค่ะเราอยากหนี ถ้าไม่หนีเราได้ตายแน่ๆ อีกเทอมหนึ่งเราจะจบ ม.3มีใครมีงาน มีที่พักแนะนำสำหรับเด็กคนนี้ไหมคะ
คือขอเล่าชีวิตคร่าวๆของเรานะคะ จบม.3แล้วแม่จะไม่ส่งเรียน ให้เราหางานส่งตัวเองเรียน ซึ่งเราก็อยากทำงานส่งตัวเองเรียนแล้วหนีไปไกลๆแม่เรา เพราะเดี๋ยวแม่เราก็มาเอาค่าจ้างเราไป แล้วมาบอกว่าค่าบุญคุณที่เลี้ยงมา ซึ่งเราคาดไว้แล้วว่าถ้าไม่ให้แม่จะไล่เราออกจากบ้าน เพราะไม่ว่าจะทำอะไรแม่จะขู่ตลอด แค่พ่อที่เลิกกับแม่ไปโอนตังให้เราสามร้อยแม่ก็มาบังคับให้เราโอให้เขาพอเราไม่ให้ก็ขู่ว่าให้ใช้เงินสามร้อยที่พ่อโอนให้ ให้เราใช้จนเรียนจบไม่ต้องมาขอกู วันหยุดบังคับให้เราไปทำงานกับเขาแล้วให้เราร้อยหนึ่งถ้าเราไม่ไปก็ขู่ว่าให้เราหาเงินเรียนเองไม่ต้องไปขอเขา ล่าสุดหักเราห้าสิบบอกว่าเก็บไว้ให้เราไปโรงเรียน เราเรียนอยู่เขาก็มาขู่ว่าถ้าไม่ได้เกรดที่เขาต้องการเขาจะไม่ส่งเรียนเราเครียดจนเรียนต่อไม่ได้ กลัวว่าจะไม่ได้เกรดตามที่เขากำหนด เราจะขอพ่อ พ่อก็ไปมีครอบครัวใหม่เขาก็มีลูกที่ต้องเลี้ยงเหมือนกัน เราไม่รู้จะทำอะไรแล้วพอจะฆ่าตัวตายก็นึกถึงหน้ายายที่อุตส่าห์เลี้ยงเรามา(ตอนแม่เลิกกับพ่อแม่หนีไปอยู่กับผัวใหม่แล้วกลับมาเลี้ยงเราตอนป.4 ) คือที่เขาเลี้ยงเราเพราะกลัวว่าจะไม่มีใครเลี้ยงเขาตอนแก่ อยากให้เราสมัคร ร.ด. ต่อทหารเป็นราชการจะได้สิทธิพิเศษนู่นนี่ตอนเขาไปโรงพยาบาลฯ เขาชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นที่พ่อแม่ของเขาส่งเสริมความสามารถของลูกตัวเอง เอาคนที่พ่อแม่ส่งเรียนจนจบมีงานดีๆทำส่งเงินหมื่นให้พ่อแม่ให้เราดู แต่เขาไม่เคยสนับสนุนเราเลย เขาก็มีเงินเขาไม่ได้จนเขาซื้อในของที่เขาอยากได้ตลอดแต่พอเป็นเรื่องของเราเขาบอกว่าเปลือง เสียเปล่า ไม่มีประโยชน์ แค่เราขอซื้อหนังสือสอนภาษาอังกฤษเขายังคิดหนักเลย ตอนนี้เครียดมากๆ เครียดจนปวดหัว อยากตาย เขาจะได้ไม่ต้องมารับผิดชอบชีวิตเรา
เราทำอะไรผิดหรอทำไมต้องมาเกิดในครอบครัวที่ดูถูกเราเป็นเรื่องปกติ เวลาเราได้รางวัลเราแค่อยากได้คำชม เวลาเราทำพลาดเราก็อยากให้หลังไปเจอเขา เราก็แค่อยากได้ความรักจะให้เราไม่เรียนหรือให้เราทำงานส่งตัวเองเรียนก็ได้ ขอแค่กอดได้ไหม เราเหงา เราแค่อยากมีโมเม้นพ่อมารับกลับจากโรงเรียนแล้วยิ้มให้เรา ทำไมเพื่อนถึงมีความสุขกับครอบครัวได้ทำไมเราถึงมีไม่ได้
ทุกคนหนีออกมาจากครอบครัวได้ยังไงหรอคะ
คือขอเล่าชีวิตคร่าวๆของเรานะคะ จบม.3แล้วแม่จะไม่ส่งเรียน ให้เราหางานส่งตัวเองเรียน ซึ่งเราก็อยากทำงานส่งตัวเองเรียนแล้วหนีไปไกลๆแม่เรา เพราะเดี๋ยวแม่เราก็มาเอาค่าจ้างเราไป แล้วมาบอกว่าค่าบุญคุณที่เลี้ยงมา ซึ่งเราคาดไว้แล้วว่าถ้าไม่ให้แม่จะไล่เราออกจากบ้าน เพราะไม่ว่าจะทำอะไรแม่จะขู่ตลอด แค่พ่อที่เลิกกับแม่ไปโอนตังให้เราสามร้อยแม่ก็มาบังคับให้เราโอให้เขาพอเราไม่ให้ก็ขู่ว่าให้ใช้เงินสามร้อยที่พ่อโอนให้ ให้เราใช้จนเรียนจบไม่ต้องมาขอกู วันหยุดบังคับให้เราไปทำงานกับเขาแล้วให้เราร้อยหนึ่งถ้าเราไม่ไปก็ขู่ว่าให้เราหาเงินเรียนเองไม่ต้องไปขอเขา ล่าสุดหักเราห้าสิบบอกว่าเก็บไว้ให้เราไปโรงเรียน เราเรียนอยู่เขาก็มาขู่ว่าถ้าไม่ได้เกรดที่เขาต้องการเขาจะไม่ส่งเรียนเราเครียดจนเรียนต่อไม่ได้ กลัวว่าจะไม่ได้เกรดตามที่เขากำหนด เราจะขอพ่อ พ่อก็ไปมีครอบครัวใหม่เขาก็มีลูกที่ต้องเลี้ยงเหมือนกัน เราไม่รู้จะทำอะไรแล้วพอจะฆ่าตัวตายก็นึกถึงหน้ายายที่อุตส่าห์เลี้ยงเรามา(ตอนแม่เลิกกับพ่อแม่หนีไปอยู่กับผัวใหม่แล้วกลับมาเลี้ยงเราตอนป.4 ) คือที่เขาเลี้ยงเราเพราะกลัวว่าจะไม่มีใครเลี้ยงเขาตอนแก่ อยากให้เราสมัคร ร.ด. ต่อทหารเป็นราชการจะได้สิทธิพิเศษนู่นนี่ตอนเขาไปโรงพยาบาลฯ เขาชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นที่พ่อแม่ของเขาส่งเสริมความสามารถของลูกตัวเอง เอาคนที่พ่อแม่ส่งเรียนจนจบมีงานดีๆทำส่งเงินหมื่นให้พ่อแม่ให้เราดู แต่เขาไม่เคยสนับสนุนเราเลย เขาก็มีเงินเขาไม่ได้จนเขาซื้อในของที่เขาอยากได้ตลอดแต่พอเป็นเรื่องของเราเขาบอกว่าเปลือง เสียเปล่า ไม่มีประโยชน์ แค่เราขอซื้อหนังสือสอนภาษาอังกฤษเขายังคิดหนักเลย ตอนนี้เครียดมากๆ เครียดจนปวดหัว อยากตาย เขาจะได้ไม่ต้องมารับผิดชอบชีวิตเรา
เราทำอะไรผิดหรอทำไมต้องมาเกิดในครอบครัวที่ดูถูกเราเป็นเรื่องปกติ เวลาเราได้รางวัลเราแค่อยากได้คำชม เวลาเราทำพลาดเราก็อยากให้หลังไปเจอเขา เราก็แค่อยากได้ความรักจะให้เราไม่เรียนหรือให้เราทำงานส่งตัวเองเรียนก็ได้ ขอแค่กอดได้ไหม เราเหงา เราแค่อยากมีโมเม้นพ่อมารับกลับจากโรงเรียนแล้วยิ้มให้เรา ทำไมเพื่อนถึงมีความสุขกับครอบครัวได้ทำไมเราถึงมีไม่ได้