คือ ผมเป็นเด็กยุค 90 นะครับ ตั้งแต่สมัยเรียน ผมเชื่อฟังตามที่ครูสอนทุกอย่างเลยตั้งแต่ ป.1- จบมหาวิทยาลัย และไม่เคยลืมคำสอนของครูเลย จนเวลาผ่านไป 20-30 ปีก็จำได้อยู่ เช่น
1. ครูตี ครูล้อเลียน ให้เพื่อนรุมหัวเราะเยอะเธอ ก็เพราะรัก โตขึ้นจะได้ได้ดี
2. สิ่งที่เรียนในโรงเรียนครอบคลุมการใช้ชีวิต 80-100% ไม่ต้องไปศึกษาาอะไรเพิ่มเติมแล้ว
3. ครูพูดอะไรถูกต้อง เป็นจริงเสมอ แม้เวลาจะผ่านไปยังไง ก็ยังถูกต้อง
4.คนเรียนไม่เก่งคือเบี้ยล่างของสังคม ต้องถูกดูถูกเยาะเย้ย เยียดหยามคือเรื่องปกติ ที่คนเรียนไม่เก่งสมควรต้องเจอ
5. ครูยิ่งดุ ยิ่งตีเรามากเท่าใด แปลว่าครูยิ่งรักเรามากเท่านั้น
6. โรงเรียนคือ สถานที่ดัดสันดาร ฝึกความอดทน การที่มาโรงเรียนแล้วร้องให้กลับบ้านเป็นประจำคือเรื่องปกติ
7.สมัยนั้น ไม่ว่า ถ้าโดนครูทำโทษไม่ว่าเรื่องอะไร จะสมเหตุสมผลหรือไม่ก็ตามถ้าที่บ้านรู้ก็จะโดนเพิ่ม โดนลงโทษอะไรก็ตามห้ามบอกที่บ้าน
8. มาโรงเรียนคือมาเรียน ไม่ต้องคบเพื่อน ไม่ต้องมีเพื่อนก็ได้ มันเป็นสิ่งไม่มีประโยชน์ การมีเพื่อนเป็นสิ่งไร้สาระ
9. ในยุค90 การโดนเพื่อนในห้องรุมแกล้ง แทบทุกวันคือเรื่อง แล้วผมก็เป็นคนที่โดนครูตีประจำ เวลาโดนเพื่อนแกล้งเลยไม่กบ้าฟ้องครู ไม่กล้าเข้าหาครู
10. ที่ย้านให้ดูละครน้ำเน่ายุค90 เยอะ เลยเอามาเป็นบรรทัดฐานในกานดำรงชีวิต แยกไม่ออกว่าเรื่องจริงกับละครต่างกัน อย่างไร (ก็เค้ายอกละครก็เอามาจากขีวิตจริงนิ เลยเอามาใข้ทั้งดุ้นเลย)
ผลที่ตามมาคือ
1. โตมาทำงานผมไม่มีเพื่อน เพราะคิดว่ามาทำงานก็คือมาทำงาน ไม่เห็นมีเขียนในกฏของที่ทำงานนิ ว่าห้ามอยู่แบบไม่มีเพื่อน
2. โดนเอาเปรียบ โดนโกงต่างๆนานา จนคนที่ทำงานต้องทักว่า คนที่เค้าโกงเค้าส้อพิรุจขนาดนี้ ยังไม่เอะใจอะไรเลยเหรอ (พอดีเห็นนางเอกยอมคน
ทุกอย่าง แล้วพระเอกใครพูดอะไรก็เชื่อ เลยคิดว่าชีวิตจริงคนเราก็เป็นแบบนี้ เลยไม่ได้ฝึกการสัวเกตุ การเรียนรู้คน)
3. คิดว่าบุคคลิกแบบนางร้ายในละครที่แต่งตัวแพงๆ เหยียดคน ดูถูกคนแบยตรงๆออกจากปากเลย แล้วทำท่ากรี๊ดๆ คือดูดี อยากเป็นผู้ดีต้องเอาแบบนางร้ายในละครเป็นตัวอย่าง ถ้าทำแล้วเราจะดูดีดูไฮโซมากขึ้น
4. เพิ่งมาเริ่มเอะใจตอนมีคนมาบอก ว่าต้องเรียนรู้นิสัยเพื่อนร่วมงานคนรอบข้างด้วย แปลกใจมากทำไมตอนเรียนครูไม่เคยบอกเรื่องนี้เลย แปลกใจมากๆ
5. มาโรงเรียน ต้องมีความสุข อันนี้ยิ่งแปบกใจ ว่าต้องมีความสุขด้วยเหรอ โรงเรียนมันเป็นที่ดัดนิสัย ฝึกความอดทน ไม่ใช่เหรอ ครูทำผิดยังไงก็คือครู เราต้องเคราพไม่มีสิทธิโต้แย้งไม่ใช่เหรอ ? งงงง มากๆๆ
6. ทำงานต้องมีความคิดริเริ่มด้วยเหรอ ไม่ใช่รอทำงานตามคำสั่งเหรอ ?
7. เค้าบอกว่าละครเอามาจากชีวิตจริง แล้วทำไมต้องให้เราแยกแยะระหว่างละครกับชีวิตจริงด้วยล่ะ ถ้ามันเกี่ยวข้องกันก็ต้อง copy มาใช้ได้เลยดิ
8. มีคนบอกว่าคนที่เรียนอ่อน คะแนนน้อย คนที่อ๋อๆๆไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร นั้นไม่ใช่ตราบาป ไม่ใช่สิ่งที่น่ารังเกียจ ไม่ใช่ประชาชนชั้นสองของสังคม คนที่ไม่รู้กาละเทศะยังน่ารังเกียจกว่า ผมนี่อึ้งมากๆๆๆ งงเลย เราโดนปลูกฝังว่าการที่เราเรียนอ่อน ความรู้น้อยคือสิ่งที่น่ารังเกียจสุดๆ แบบนักโทษขี้คุก และแบบขี้เรื้อนเลยไม่ใช่เหรอ งงๆๆๆมากๆๆทำใจไม่ถูกเลย
จะถามว่าคนที่เกิดในรุ่นgenX gen Y ยุค90 เจอการสอนการปลูกฝังแบบผมไหมครับ
ทำไมโรงเรียนถึงไม่สอน หรือ บอกให้ผมเรียนรู้พฤติกรรมหรือนิสัยคน ระหว่างใช้ชีวิตไปด้วยอ่ะครับ
1. ครูตี ครูล้อเลียน ให้เพื่อนรุมหัวเราะเยอะเธอ ก็เพราะรัก โตขึ้นจะได้ได้ดี
2. สิ่งที่เรียนในโรงเรียนครอบคลุมการใช้ชีวิต 80-100% ไม่ต้องไปศึกษาาอะไรเพิ่มเติมแล้ว
3. ครูพูดอะไรถูกต้อง เป็นจริงเสมอ แม้เวลาจะผ่านไปยังไง ก็ยังถูกต้อง
4.คนเรียนไม่เก่งคือเบี้ยล่างของสังคม ต้องถูกดูถูกเยาะเย้ย เยียดหยามคือเรื่องปกติ ที่คนเรียนไม่เก่งสมควรต้องเจอ
5. ครูยิ่งดุ ยิ่งตีเรามากเท่าใด แปลว่าครูยิ่งรักเรามากเท่านั้น
6. โรงเรียนคือ สถานที่ดัดสันดาร ฝึกความอดทน การที่มาโรงเรียนแล้วร้องให้กลับบ้านเป็นประจำคือเรื่องปกติ
7.สมัยนั้น ไม่ว่า ถ้าโดนครูทำโทษไม่ว่าเรื่องอะไร จะสมเหตุสมผลหรือไม่ก็ตามถ้าที่บ้านรู้ก็จะโดนเพิ่ม โดนลงโทษอะไรก็ตามห้ามบอกที่บ้าน
8. มาโรงเรียนคือมาเรียน ไม่ต้องคบเพื่อน ไม่ต้องมีเพื่อนก็ได้ มันเป็นสิ่งไม่มีประโยชน์ การมีเพื่อนเป็นสิ่งไร้สาระ
9. ในยุค90 การโดนเพื่อนในห้องรุมแกล้ง แทบทุกวันคือเรื่อง แล้วผมก็เป็นคนที่โดนครูตีประจำ เวลาโดนเพื่อนแกล้งเลยไม่กบ้าฟ้องครู ไม่กล้าเข้าหาครู
10. ที่ย้านให้ดูละครน้ำเน่ายุค90 เยอะ เลยเอามาเป็นบรรทัดฐานในกานดำรงชีวิต แยกไม่ออกว่าเรื่องจริงกับละครต่างกัน อย่างไร (ก็เค้ายอกละครก็เอามาจากขีวิตจริงนิ เลยเอามาใข้ทั้งดุ้นเลย)
ผลที่ตามมาคือ
1. โตมาทำงานผมไม่มีเพื่อน เพราะคิดว่ามาทำงานก็คือมาทำงาน ไม่เห็นมีเขียนในกฏของที่ทำงานนิ ว่าห้ามอยู่แบบไม่มีเพื่อน
2. โดนเอาเปรียบ โดนโกงต่างๆนานา จนคนที่ทำงานต้องทักว่า คนที่เค้าโกงเค้าส้อพิรุจขนาดนี้ ยังไม่เอะใจอะไรเลยเหรอ (พอดีเห็นนางเอกยอมคน
ทุกอย่าง แล้วพระเอกใครพูดอะไรก็เชื่อ เลยคิดว่าชีวิตจริงคนเราก็เป็นแบบนี้ เลยไม่ได้ฝึกการสัวเกตุ การเรียนรู้คน)
3. คิดว่าบุคคลิกแบบนางร้ายในละครที่แต่งตัวแพงๆ เหยียดคน ดูถูกคนแบยตรงๆออกจากปากเลย แล้วทำท่ากรี๊ดๆ คือดูดี อยากเป็นผู้ดีต้องเอาแบบนางร้ายในละครเป็นตัวอย่าง ถ้าทำแล้วเราจะดูดีดูไฮโซมากขึ้น
4. เพิ่งมาเริ่มเอะใจตอนมีคนมาบอก ว่าต้องเรียนรู้นิสัยเพื่อนร่วมงานคนรอบข้างด้วย แปลกใจมากทำไมตอนเรียนครูไม่เคยบอกเรื่องนี้เลย แปลกใจมากๆ
5. มาโรงเรียน ต้องมีความสุข อันนี้ยิ่งแปบกใจ ว่าต้องมีความสุขด้วยเหรอ โรงเรียนมันเป็นที่ดัดนิสัย ฝึกความอดทน ไม่ใช่เหรอ ครูทำผิดยังไงก็คือครู เราต้องเคราพไม่มีสิทธิโต้แย้งไม่ใช่เหรอ ? งงงง มากๆๆ
6. ทำงานต้องมีความคิดริเริ่มด้วยเหรอ ไม่ใช่รอทำงานตามคำสั่งเหรอ ?
7. เค้าบอกว่าละครเอามาจากชีวิตจริง แล้วทำไมต้องให้เราแยกแยะระหว่างละครกับชีวิตจริงด้วยล่ะ ถ้ามันเกี่ยวข้องกันก็ต้อง copy มาใช้ได้เลยดิ
8. มีคนบอกว่าคนที่เรียนอ่อน คะแนนน้อย คนที่อ๋อๆๆไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร นั้นไม่ใช่ตราบาป ไม่ใช่สิ่งที่น่ารังเกียจ ไม่ใช่ประชาชนชั้นสองของสังคม คนที่ไม่รู้กาละเทศะยังน่ารังเกียจกว่า ผมนี่อึ้งมากๆๆๆ งงเลย เราโดนปลูกฝังว่าการที่เราเรียนอ่อน ความรู้น้อยคือสิ่งที่น่ารังเกียจสุดๆ แบบนักโทษขี้คุก และแบบขี้เรื้อนเลยไม่ใช่เหรอ งงๆๆๆมากๆๆทำใจไม่ถูกเลย
จะถามว่าคนที่เกิดในรุ่นgenX gen Y ยุค90 เจอการสอนการปลูกฝังแบบผมไหมครับ