สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 3
สามีถามคุณก็ตอบไปตรง ๆ สิคะ เหนื่อย เบื่อ ทำไมเธอได้ไปเที่ยวเล่นนอกบ้าน ทำไมฉันต้องทำทุกอย่าง สามีคุณควรจะพาคุณออกไปกินข้าวนอกบ้านบ้างอยู่แต่บ้าน เลี้ยงลูก ทำงานบ้าน มันไม่ใช่เรื่องสนุกนิคะ เราว่าก็ไม่แปลกนะที่คุณจะรู้สึก คุณไม่ได้เห็นแก่ตัวสักหน่อย เป็นเรานะ เราจะปล่อยบ้านเน่าแบบนั้นแหละ ไม่ช่วยกันเราก็ไม่ทำค่ะ
Unidentifier ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 5331654 ถูกใจ, i_am_a_VINTAGE GIRL+++ ถูกใจ, poloyo ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1559314 ถูกใจ, เมี๊ยวหง่าว ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 4783971 ถูกใจ, The smiling moon ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 7224226 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 7811830 ถูกใจรวมถึงอีก 24 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 7
คุณไม่ผิด ไม่ต้องรู้สึกแย่ กับตัวเองค่ะ ความเป็นแม่ ใช่ว่าทุกคนจะได้เป็น หรือเป็นได้ และเป็นได้ดี ไม่มีอะไรบอกได้ เพราะบริบทครอบครัวต่างกัน
ไม่มีคู่มือ วิธีการ พ่อแม่ ให้เรา หรือมีใครสอน เราว่ามีครอบครัวจะต้องเจอกับอะไรบ้างทุกอย่างคือ ปสก. ชีวิตของแต่ละคน
อาการที่คุณเป็น คิดว่า แม่ๆหลายคนก็เป็น เราก็คือ คนหนึ่งที่เป็น เราเข้าใจคุณมากๆ เมื่อลูกยังเล็ก เราผู้เป็นแม่ คือโลกทั้งใบของลูก
เค้าจะติดเรา รอการช่วยเหลือจากเรา เพราะเค้ายังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
แต่ใดๆ ทำลูกมาด้วยกัน สามีควรมีความเห็นอกเห็นใจภรรยามากกว่านี้ และคุณควรคุยกับสามี ในการแบ่งเบาภาระงานบ้าน และการเลี้ยงดูลูกบ้างไม่ใช่หาแต่เงิน แล้วบอกว่า รับผิดชอบแล้ว เพราะคุณก็หาเงินเหมือนกัน มีงานหาเงินเข้าบ้านเหมือนกัน
ผู้ชายส่วนใหญ๋ ส่วนมาก มักเป็นแบบนี้ คิดไม่ได้ ทำเป็นแต่ลูก โยนทุกอย่างให้เมียรับผิดชอบ บางบ้าน แม้แต่การหาเงิน คนเป็นเมียยังเป็นหลัก กลายเป็น มีสามีเหมือนมีลูกชายคนโต ที่ดื้อมาก อีกต่างหาก ( ปสก.ตรง 5555)
แต่ทำไมยังต้องอดทน เพราะเพศแม่ มันสำคัญ ยิ่งใหญ่ ใช่ว่าใครจะเป็นได้ดีทุกคน ลูก เกิดจากเราๆ ก็ต้องรับผิดชอบ
คุณรู้สึกแย่ เพราะคุณเป็นคนดี เป็นแม่ที่ดีไงค่ะ ที่ยังรับผิดชอบ ชีวิตที่เกิดมา มีแม่อีกมาก ที่ไร้ความรับผิดชอบ ทิ้งลูก ให้คนอื่นเลี้ยง หรือแม่แต่ ทิ้งลุกไปเที่ยว กลับมาลูกตาย (ที่เป็นข่าว) ก็มี
ใดๆ หาทางแก้ปัญหา ฮีลใจตัวเอง เข็มแข็งให้มาก เพราะลูกยังต้องพึ่งคุณ รักษาสุขภาพจิตตัวเองให้ดี ผ่อนคลายบ้าง คุยกับสามี แบ่งลูกไปดูแล กำหนดข้อตกลงร่วมกันค่ะ ฝากลูกไว้กับญาติ แม่ยาย แม่ย่า ช่วยดูแลได้บ้างมั้ย แต่ถ้าไม่ไว้ใจ หรือเค้าแก่มากแล้ว ไม่กล้าปล่อยลูกไว้กับใคร
คุณก็ต้องร่วมด้วยช่วยกัน กับสามี ให้สามีแหละ ที่ต้องช่วยรับผิดชอบ ให้คุณได้มีเวลาส่วนตัวบ้าง
มีเหนือ่ยจริงๆนะคะ เลี้ยงลูกนะ ยิ่ง มีติดกันแบบนี้ 3 ขวบก็กำลังซน สร้างตัวตน ค้นหาตัวเอง ไหนจะลุกอ่อนอีก ไม่มีพี่เลี้ยง หรือคนช่วยเลี้ยง แม่จะเครียด พาลอารมณ์เสียกับลูกคนโตได้ ซึ่งไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นค่ะ สงสารลูกคุณนะคะ เด็กกำลังสร้าง EF การเล่นสำคัญ สร้างแม่ที่มีอยู่จริง สร้างความสัมพันธ์ แม่ลูก ในระยะยาว อดทน แค่ 10 ปี หลังจากนั้น ลูกโต ก็จะไม่ค่อยยุ่งวุ่นวายกับเราแล้วค่ะ มีแต่เราแหละจะอยากไปยุ่งวุ่นวาย กับลูก ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน
ใดๆ ช่วง 3 ปีแรก สำคัญ และเรามีเวลาสอนรากฐานให้ลูกแค่ 10 ปีแรก เลี้ยงอย่างมีคุณภาพ ตามทฤษดี ที่ คุณหมอประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์ แนะนำไว้ นะคะ ลองหาดู ค่ะ ใน YT
https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=BS37xxs88A0
แล้วคุณจะสบายไปยาวๆ ไม่เครียด ไม่ทุกข์ใจ กับลูกในอนาคตค่ะ
เอาใจช่วยค่ะ เหนื่อยกาย พักก็หาย อย่าเหนื่อยใจอย่านาน เพราะลูก รอเราอยู่ 2 คนค่ะ
ผ่อนคลาย เบาสบาย ใจเป็นสุข ในทุกๆวันนะคะ หลายๆเรื่อง ก็บอกตัวเอง ช่าง
งงงงงงง มันบ้างก็ได้ค่ะ
ไม่มีคู่มือ วิธีการ พ่อแม่ ให้เรา หรือมีใครสอน เราว่ามีครอบครัวจะต้องเจอกับอะไรบ้างทุกอย่างคือ ปสก. ชีวิตของแต่ละคน
อาการที่คุณเป็น คิดว่า แม่ๆหลายคนก็เป็น เราก็คือ คนหนึ่งที่เป็น เราเข้าใจคุณมากๆ เมื่อลูกยังเล็ก เราผู้เป็นแม่ คือโลกทั้งใบของลูก
เค้าจะติดเรา รอการช่วยเหลือจากเรา เพราะเค้ายังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
แต่ใดๆ ทำลูกมาด้วยกัน สามีควรมีความเห็นอกเห็นใจภรรยามากกว่านี้ และคุณควรคุยกับสามี ในการแบ่งเบาภาระงานบ้าน และการเลี้ยงดูลูกบ้างไม่ใช่หาแต่เงิน แล้วบอกว่า รับผิดชอบแล้ว เพราะคุณก็หาเงินเหมือนกัน มีงานหาเงินเข้าบ้านเหมือนกัน
ผู้ชายส่วนใหญ๋ ส่วนมาก มักเป็นแบบนี้ คิดไม่ได้ ทำเป็นแต่ลูก โยนทุกอย่างให้เมียรับผิดชอบ บางบ้าน แม้แต่การหาเงิน คนเป็นเมียยังเป็นหลัก กลายเป็น มีสามีเหมือนมีลูกชายคนโต ที่ดื้อมาก อีกต่างหาก ( ปสก.ตรง 5555)
แต่ทำไมยังต้องอดทน เพราะเพศแม่ มันสำคัญ ยิ่งใหญ่ ใช่ว่าใครจะเป็นได้ดีทุกคน ลูก เกิดจากเราๆ ก็ต้องรับผิดชอบ
คุณรู้สึกแย่ เพราะคุณเป็นคนดี เป็นแม่ที่ดีไงค่ะ ที่ยังรับผิดชอบ ชีวิตที่เกิดมา มีแม่อีกมาก ที่ไร้ความรับผิดชอบ ทิ้งลูก ให้คนอื่นเลี้ยง หรือแม่แต่ ทิ้งลุกไปเที่ยว กลับมาลูกตาย (ที่เป็นข่าว) ก็มี
ใดๆ หาทางแก้ปัญหา ฮีลใจตัวเอง เข็มแข็งให้มาก เพราะลูกยังต้องพึ่งคุณ รักษาสุขภาพจิตตัวเองให้ดี ผ่อนคลายบ้าง คุยกับสามี แบ่งลูกไปดูแล กำหนดข้อตกลงร่วมกันค่ะ ฝากลูกไว้กับญาติ แม่ยาย แม่ย่า ช่วยดูแลได้บ้างมั้ย แต่ถ้าไม่ไว้ใจ หรือเค้าแก่มากแล้ว ไม่กล้าปล่อยลูกไว้กับใคร
คุณก็ต้องร่วมด้วยช่วยกัน กับสามี ให้สามีแหละ ที่ต้องช่วยรับผิดชอบ ให้คุณได้มีเวลาส่วนตัวบ้าง
มีเหนือ่ยจริงๆนะคะ เลี้ยงลูกนะ ยิ่ง มีติดกันแบบนี้ 3 ขวบก็กำลังซน สร้างตัวตน ค้นหาตัวเอง ไหนจะลุกอ่อนอีก ไม่มีพี่เลี้ยง หรือคนช่วยเลี้ยง แม่จะเครียด พาลอารมณ์เสียกับลูกคนโตได้ ซึ่งไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นค่ะ สงสารลูกคุณนะคะ เด็กกำลังสร้าง EF การเล่นสำคัญ สร้างแม่ที่มีอยู่จริง สร้างความสัมพันธ์ แม่ลูก ในระยะยาว อดทน แค่ 10 ปี หลังจากนั้น ลูกโต ก็จะไม่ค่อยยุ่งวุ่นวายกับเราแล้วค่ะ มีแต่เราแหละจะอยากไปยุ่งวุ่นวาย กับลูก ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน
ใดๆ ช่วง 3 ปีแรก สำคัญ และเรามีเวลาสอนรากฐานให้ลูกแค่ 10 ปีแรก เลี้ยงอย่างมีคุณภาพ ตามทฤษดี ที่ คุณหมอประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์ แนะนำไว้ นะคะ ลองหาดู ค่ะ ใน YT
https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=BS37xxs88A0
แล้วคุณจะสบายไปยาวๆ ไม่เครียด ไม่ทุกข์ใจ กับลูกในอนาคตค่ะ
เอาใจช่วยค่ะ เหนื่อยกาย พักก็หาย อย่าเหนื่อยใจอย่านาน เพราะลูก รอเราอยู่ 2 คนค่ะ
ผ่อนคลาย เบาสบาย ใจเป็นสุข ในทุกๆวันนะคะ หลายๆเรื่อง ก็บอกตัวเอง ช่าง
งงงงงงง มันบ้างก็ได้ค่ะ
Unidentifier ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 733744 ถูกใจ, poloyo ซึ้ง, insolemee หลงรัก, REDBULLRUN ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 5024975 ถูกใจ, Weisse Flieder ถูกใจ, sanhaอะไรนะ!! ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1015670 ถูกใจ, Bennie_CarameL ถูกใจรวมถึงอีก 1 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
รักลูกนะ แต่ก็อยากมีชีวิตของตัวเองบ้างจะทำยังไงดี?
จริงๆ แค่อยากหาที่ระบายเฉยๆ แหละค่ะ เพราะในชีวิตจริงไม่รู้จะคุยเรื่องนี้กับใคร
เราแต่งงาน มีลูกสองคน คนโต 3 ขวบ คนเล็ก 1 เดือน ทำงานประจำด้วยแต่ช่วงนี้อยู่ในช่วงลาคลอด สามีทำงานประจำ และทำงานเสริมเสาร์-อาทิตย์ทั้งวัน
รู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่ตอนมีลูกคนแรกแล้วค่ะ คือเราเอาแต่คิดว่าตัวเองไม่ได้มีชีวิตส่วนตัวเลย และรู้สึกเหนื่อยมากกับการดูแลลูก การต้องทำงานบ้านเองคนเดียวทั้งหมด ขนาดตอนท้องยังต้องทำเองหมดจนคลอด ทั้งกวาด ถู ล้างห้องน้ำ ล้างจาน ซักผ้า ฯลฯ พยายามทำความเข้าใจว่าสามีต้องไปทำงานนะ เขาไม่มีเวลามาทำ เงินไม่ได้ให้เราใช้ก็จริง แต่เขาก็จ่ายค่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเทอมลูก เข้าใจนะคะ แต่ในใจลึกๆ ก็อดน้อยใจไม่ได้จริงๆ
ยิ่งช่วงนี้ อาจจะเพราะลูกเล็กด้วย การต้องดูแลลูกสองคนและทำงานบ้านทั้งหมดด้วยตัวเอง พอเห็นว่าสามีเสร็จงานแล้วได้ออกไปกินข้าวกับเพื่อน ไปเล่นกีฬา ไปทำกิจกรรมต่างๆ นอกบ้าน ยิ่งรู้สึกแย่ค่ะ รู้สึกอยากทิ้งลูกไปบ้าง ไม่อยากมีลูก อยากหายไปจากบ้านเฉยๆ อยากอยู่คนเดียวมากกว่า รู้สึกว่าลูกคือภาระของเรา แต่พอคิดแบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกแย่ค่ะ ความรู้สึกรักลูกและไม่อยากมีลูกมันตีกันไปหมด
ตอนลูกคนแรกเล็กๆ เราเคยขอสามีทำกิจกรรมอะไรที่อยากทำบ้างช่วงกลางคืนที่ลูกหลับแล้ว แต่เวลาลูกตื่นแล้วร้องไห้ เขาก็จะว่าเราว่าไอ้สิ่งที่เราทำมันสำคัญมากเลยหรอถึงไม่มาเอาลูกนอนต่อ มันจะอะไรนักหนา เราก็รู้สึกผิดค่ะที่ตัวเองเหมือนแม่ที่ไม่ใส่ใจลูก
หรือมีบางวันที่ขอไปกินข้าวกับเพื่อนบ้าง ตั้งแต่มีลูกคนแรกมา เคยไปกินข้าวกับเพื่อนช่วงเลิกงานแค่ครั้งเดียวจริงๆ ค่ะ เพราะไปแล้วโดนโทรจิกตลอดว่าเมื่อไหร่จะกลับมาหาลูก
ทั้งหมดนี่คือเรื่องคร่าวๆ ที่ทำให้รู้สึกอยากทิ้งลูกไปมีชีวิตของตัวเองบ้างค่ะ ไม่อยากมีความคิดแบบนี้เลยจริงๆ แต่มันเหนื่อย เหนื่อยมากๆ จนอดคิดไม่ได้ ไม่รู้โดนอาการซึมเศร้าหลังคลอดเล่นงานด้วยรึเปล่า วันๆ คิดแต่เรื่องนี้วนไปวนมา แล้วร้องไห้แบบหยุดตัวเองไม่ได้ทั้งวัน สามีถามว่าเป็นอะไรก็ตอบไม่ได้ค่ะ ไม่รู้จะพูดยังไง เหมือนเป็นคนเห็นแก่ตัวรึเปล่าที่มีความคิดแบบนี้ และไม่รู้จะทำยังไงดีให้มันออกไปจากหัวสักที??