How to หนีออกจากบ้านทีค่ะ อยากแยกตัวออกมาอยู่คนเดียว อยู่กับพ่อแม่แล้วเหมือนจะเป็นบ้าให้ได้

สวัสดีค่ะ จขกท ปีนี้อายุ 19 ปีค่ะเกิดคศ. 2005 อยากหนีออกจากบ้านค่ะอยากแยกออกมาอยู่คนเดียว เนื่องจากอยู่คนพ่อแม่แล้วจะเป็นบ้าให้ได้จริงๆ คือตอนนี้จนปัญญามากค่ะบอกตามตรงว่าไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตดีแล้ว เรื่องมันเริ่มขึ้นตอนเราอายุ 7 ขวบค่ะตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่หนีออกจากบ้าน หนีที่ว่านี้คือหนีจริงค่ะไม่คิดจะกลับมาแล้วเสื้อยืดตัวโปรดกับกางเกงขาสั้นหนึ่งตัวตัดสินใจเดินออกจากบ้านในวันนั้นจำได้ว่าทะเลาะกันกับคุณแม่แล้วหนีออกจากบ้านไปไกลถึงสามหมู่บ้านเลยล่ะค่ะ แต่สุดท้ายดันโดนจับกลับมาบอกตามตรงเลยว่าตอนนั้นตั้งใจเดินไปเรื่อยๆเดินไปจนกว่าจะตายกันไปข้าง 

ตอนนั้นจำไม่ได้มากนักว่าทะเลาะกับแม่เรื่องอะไรจำได้อีกทีตอน 8- 9 ขวบค่ะตอนนั้นพ่อแม่มีน้องอีกคน ความสนใจทุกอย่างการดูแลทั้งหมดไปอยู่ที่น้องหมด ทั้งหมดที่ว่านี้คือทั้งหมดจริงๆค่ะ หาข้าวกินเองรับจ้างขนนั้นแบกนี้ช่วยคนในหมู่บ้านหาค่าขนมไปโรงเรียน อยู่ที่โรงเรียนรับจ้างทำการบ้านเพื่อที่จะมีเงินมาออม ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้เงินจากครอบครัวเลยนะคะ เขายังให้อยู่วันล่ะ 5 บาทถ้าวันไหนไปโรงเรียน ที่บ้านทำนาค่ะมีข้าวให้ต้องหุ่งต้องนิ่งข้าวดูแลแม่กับน้องตั้งแต่เด็กจริงตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมากขนาดนั้นจนแม่พูดออกมาว่า "เป็นพี่ต้องเสียสละ"

หลายครั้งที่แม่มักจะพูดความลำบากตอนเด็กของตัวเองให้ฟังว่าตัวเขาตอนเด็กลำบากกว่านี้เป็นไหนๆ ต้องหาบน้ำให้พี่น้องอาบต้องทำนั่นอยู่นี่เพื่อมีชีวิตรอด อายุ 12 ต้องออกจากบ้านหาเงินมาให้ครอบครัว 9 ขวบแม่ตาย ทนฟังอยู่อย่างนั้นตั้งแต่น้องเกิดมาจนต้องนี้น้องอายุ 10 ขวบพ่อแม่ไม่เคยซื้ออะไรให้อีกเลย อยากได้โทรศัพท์ต้องเก็บเงินซื้อเอง อยากเรียนต้องหาเรียนเองไม่ใช่ว่าพ่อแม่ไม่ให้อะไรเลยยอมรับค่ะ ว่าทุกวันที่ไปโรงเรียนได้ค่าขนมวันล่ะ 20 บาท แต่นอกจากนั้นก็จำไม่ได้แล้วว่าเคยได้อะไรอีกเลย ตัดภาพมาที่น้องชายซึ่งพ่อแม่โครตว่าซัพพรอตดูแลทุกอย่างค่าขนมได้มากว่าเรา 2 เท่ามีรายงานการบ้านนี้นั้นขอเพิ่มไม่เคยบ่นกลับบ้านมาขอซื้อขนมได้อีกต่อ ทุกเทมอแม่ซื้อรองเท้าซื้อกระเป๋าให้ใหม่ ไปไหนพ่อแม่ชวนไปด้วยตลอดแต่กลับเราไม่ใช่แบบนั้นและไม่เคยเป็นโดนบอกให้เฝ้าบ้านตลอด

เราถูกฝากไปเลี้ยงที่บ้านญาติถึง 17 ครั้งเท่าที่จำความได้แต่น้อง 1 ครั้งก็ไม่เคย

มันคับแค้นใจค่ะ ทำอะไรผิดนิดไม่ถูกใจหน่อยไม้แขวนผ้าฟาดทุกครั้งมีหนหนึ่งถูกตีด้วยไม้กวาดอยู่เหมือนกัน มันแค้นใจมากที่ต้องทำตัวเป็นพี่แสนดีเลี้ยงน้องป้อนข้าว อะไรที่เป็นของเราขนม เสื้อ ผ้า อุปกรณ์การเรียนที่ซื้อมาด้วยเงินตัวเองหาเองทุกบาทน้องอยากได้ต้องให้น้อง

ในที่สุดในวัย 12 ปีเราตัดสินใจฆตต.ตัวเองค่ะ วิ่งให้รถชนก็แล้ว โดนตึกก็แล้ว ผูกคอก็แล้วแต่ดันรอดมาได้ เราเคยระเบิดลงจนแช่งให้แม่ตายอยู่เหมือนกัน 

13 ปีเราตัดสินใจเรียนโรงเรียนประจำค่ะรู้สึกว่าอยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้ว โดนลากกลับมาค่ะ เขาบอกว่าเปลืองเงิน และลูกชายขอให้กลับมา สอบได้ที่ 1 ของห้องมาตลอดแต่คะแนนไม่เต็มร้อยพ่อแม่ก็ไม่เคยพอใจค่ะตอนนั้นรู้สึกว่าโหยหาความรักและคำชมมากแค่โดนชมสักครั้งเราเปลี่ยนตัวเองไปในแบบที่เขาชอบได้ตลอดจนมันไม่ไหวค่ะ ส่วนน้องไม่เคยตั้งแต่เรียนมาอนุบาลจนถึงตอนนี้ไม่เคยได้เกรด 4 สักตัวมากสุดเกรด 3.5 เกเรแค่ไหนพ่อแม่แค่บอกให้ครั้งใจเรียนดื้อหน่อยไม่เคยได้เห็นว่าโดนตีค่ะ ตอนตีเรานี้เป็นรอยคล้ำช่ำเลือดไปหลายวัน

ตอน 15 เป็นอีกครั้งที่เราตั้งใจ ฆตต.ตนเอง กินยาพาราไป 2 กระปุกค่ะ กระปุก 100 เมล็ดกินแล้วก็เดินออกจากบ้านเข้าไปในทางเปรี่ยวที่ลือกันช่วงนั้นว่าเป็นแหล่งซ่องสุมของพวกค้ายา มีคนเลยโดนขมขื่นที่นั้นตอนนั้นตั้งใจให้โดนค่ะเอาให้ตุยไปเลยยิ่งดีถึงแบบนั้นลึกๆก็ยังคิดว่าพ่อแม่คงไม่ได้เสียใจอะไร แล้วก็เดินไปจนเจอจริงๆค่ะ แต่เขาดันพากลับเสียอย่างนั้นจำได้ว่ากลับถึงบ้านแล้วโดนตบค่ะ หน้าซาอยู่แต่ไม่ได้เจ็บอะไรปากเจ้ากรรมดันบอกให้ฆ่าให้ตายด้วย จำสายตาตอนนั้นของพ่อแม่ได้เลยค่ะมันแย่มากเพราะเขาร้องไห้ถามเราว่าต้องการอะไร วันนั้นไม่ได้ไปโรงบาลหรืออะไรทั้งนั้นไม่มีใครพ่อไป บอกแล้วว่าทำอะไรมากินยาไปเท่าไหร่ถึงอย่างนั้นเขาก็ดูไม่ได้ใส่ใจนั้นคือจุดแตกหักค่ะ เราไม่ไปเรียนเลยอยู่ 2 เดือนจนสุดท้ายแม่ก็ยอมพาไปตรวจสุขเป็นซึมเศร้าต้องเข้าบำบัดต้องกินยา แม่ดูถูกทุกครั้งว่าเราทำตัวเอง โง่ สิ้นคิด ไล่ให้ออกจากบ้านสาระพัดคำที่แม่คนไม่น่าจะพูดออกมาได้ มีทวงบุญที่ให้กำเนิดนั้นนี้นู้นเยอะแยะ ตอนนั้นเราแย่มากเกือบเรียนไปจบแต่ก็จบมาได้ด้วยเกรด 3.96 ซึ่งต่ำที่สุดตั้งแต่เรียนมาค่ะ

เรามีเรื่องหยุมหยิมทะเลาะกับแม่เรื่อยมาหนี้จากบ้านนอนห้องเพื่อนหลายครั้งจนล่าสุดปัจจุบันที่เรางานได้เอง เงินที่หามา 70% นอกจากค่ากินทุกอย่างเราให้ที่บ้านหมดค่ะค่าน้ำ ค่าเน็ต ค่ารถ  ค่าไฟ หนี้สินรายเดือนของแม่ เราเป็นคนแบกเราเป็นคนจ่ายทุกบาทในตอนนี้ที่แม่ตกงานและพ่อป่วยทำงานไม่ได้ค่าใช้จ่ายค่าเดือนไม่รวมค่ากิน 11,480 เราออกทุกบาทเป็นแบบนี้มาเข้าเดือนที่ 6 แล้ว

แต่ในวันนี้แม่ให้น้องมาน้องในห้องเราโดยกันผ้าสูง 120 ซม.แค่ผืนเดียวแบ่งพื้นที่ ทั้งห้องนั้นเป็นห้องเดียวในบ้านที่แม่บอกว่าให้เราค่ะ เขารื้อไม้แบ่งห้องกันตั้งแต่อาทิตย์ก่อนซึ่งเราก็ไม่เข้าไปให้อีกเลยตั้งแต่ให้น้องเข้ามาอยู่

เราเป็น มีโซค่ะ เกลียดเสียงเพราะตอนเด็กโดนตวาดบ่อยๆตอนนี้แค่เสียงรบกวนนิดหน่อยเรานอนไม่ได้ค่ะ ได้ยินเสียงน้องหายใจเราก็นอนไม่หลับทรมานค่ะ(น้องหายใจดังค่ะดังชนิดที่ว่าได้ยินเสียงหายใจทั้งคืน)
เรารู้สึกว่าตัวเองเป็นพวกนิสัยไม่ดีค่ะพยายามเปลี่ยนตัวเองแล้ว กับสังคมภายนอกไม่ได้มีปัญหาอะไรเข้ากับคนอื่นได้ แต่กับน้องเราทนไม่ได้ค่ะ ทนไม่ได้จริงๆรู้ว่าเขาไม่ได้ผิดอะไรแต่มันเหมือนจะตายให้ได้ เราเคยทำงานหนักจนเป็นลมนอนอยู่ในห้องสามวันไม่มีใครรู้ไม่เคย สงสัย เห็นใจทำอะไรโดนด่าตลอด สมัยฉันลำบากกว่านี้ยังทนได้ทำไมแค่นี้ต้องสำออย

เรานอนไม่ได้ค่ะไม่ได้นอนมาร่วม 7-9 คืนได้เอาจริงอาจจะหลักสิบ แทบไม่รู้เลยค่ะว่านอนดีๆครั้งล่าสุดตอนไหน

เราไม่ได้เข้าไปในห้องอีกเลยทำงานทั้งวันค่ะบ้างวันไม่ได้กินอะไรเลยก็มีจริงๆก็ไม่ใส่ใจอะไรแต่ต้องการความเห็นใจค่ะ สงสารก็ได้รู้ว่างี่เง่าแต่นี้มันไม่ไหว ไม่มีพื้นที่ส่วนตัว เงินเข้าเท่าไหร่ต้องรายงานวันไหนทำงานไม่ได้ก็โดนถากถาง เพราะหลบลู่กูไงชีวิตถึงเป็นแบบนี้ ไม่มีทางเจริญ บ้านที่ดินเป็นของกูรถก็เป็นชื่อกูจะทำอะไรได้เงินจ่ายนี้รายเดือนยังไม่มี(หนี้มีพ่อแม่กู้มาบอกว่ากู้มาให้เราแต่ไม่เห็นว่าได้อะไรนะคะ) กูลำบากกว่านี้ตอนอายุเท่ายังอยู่ได้ สารพัดอีกมากมาย อึดอัดค่ะ

ตอนนี้ 19 ปี เงินรายเดือนที่หาได้อยู่ที่ 10,000-18,000 บาท ตอนนี้รู้สึกแหลกสลายจนไม่รู้จะว่ายังไงและรู้สึกว่าอยู่ตรงนี้ไม่ปลอดภัยมันเหมือนจะเป็นบ้า ครอบครัวที่ไม่ปลอดภัยมันไม่ใช่ครอบครัวแล้วค่ะ บ้านที่อยู่ไปก็รั้งให้คับแค้นใจก็ไม่ใช่บ้านสำหรับเราเหมือนกันตอนนี้ไม่อยากตายค่ะแค่อยากหนี หนีไปอยู่คนเดียวต้องการคำปรึกษาค่ะ ออกไปอยู่คนเดียวต้องทำยังไงเงินเดือนที่มีอยู่พอไหมควรทนต่อไปหรือเปล่า ไม่ใช่เราไม่คุยกับพ่อแม่นะคะ นี่พูดจนปากจะซีกถึงหูอยู่แล้วนอกจากไม่ใส่ใจยังโดนด่ายับอีกต่างหาก โกรธจนอยากแทงตัวเองตุย จริงๆเคยทำแล้วแต่มันเจ็บค่ะแผลเชื้อมาไม่ใช่เรื่องเล่นๆทุกวันนี้เลยรนเทียนเอาแก้เคลียด