การตื่นธรรมที่แท้จริง ( ลักษณะแห่งการแสดงธรรม ) ว่าด้วยหลักพุทธวจน

หิริ โอตัปปะ ความละลาย และเกรงกลัวต่อบาป อหิริ อโอตัปปะ ความไม่ละอาย และไม่เกรงกลัวต่อบาป อหิริ อโอตัปปะ นั่นคือสภาวะธรรมแห่ง โมหะ โมหะ นั่นก้อคืออวิช อาสวะกิเลสปั้งปวง ย่อมเจือ และประกอบด้วย โมห

ศาสนาพุทธ พระธรรม คำสอนต่างจากศาสนาอื่นๆ แก่น เนื้อหานั้น พระพุทธองค์สอนให้ดับทุกข์ เริ่มจากสอนให้รู้จักตัวเหตุ อันคือตัวทุกข์ เป็น ตัวหลักที่มีอยู่เต็ม พระไตรปิฏก หมายความว่า พระไตรปิฏกเต็มไปด้วยการส

สติปัฐฐานคือ ความเห็นของจิตต่อรูปนาม(ทิฐิ) เป็นการเอาจิตมาใช้งานดูรูปและนาม 1.รูปเป็นรูปปรมัตถ์ไม่ใช่รูปบัญญัติ รูปปรมัตถ์คือส่วนของรูปเป็นส่วนๆ อันเป็นส่วนประกอบในสัญญา เวทนา จิต ธรรม จึงไม่ใช่รูปที

>>> พระองค์ทรงตั้ง สังฆะ เพื่อเหล่า สาวก อยู่ร่วมปฎิบัติธรรม ส่งเสริมช่วยเหลือกันและกันเพื่อ ขจัด ราคะ โทสะ โมหะ อันเป็นเหตุแห่งทุกข์ และเพื่อเป็น เนื้อนาบุญแห่งโลก ยาพิษภายใต้ธรรมบัญญัติ

แยกรูป แยกนาม การรู้จักรสชาดแห่งเจตสิก รูป แบ่งได้เป็นรูปหยาบ และรูปละเอียด รวมเป็นรูป ๒๘ รูปในขั้นบัญญัติ หรือปรมัต นาม แบ่งได้เป็น จิต กับเจตสิก จิต หรือวิญญาณ ทั้งหมด ๘๙ หรือ ๑๒๑ เจตสิก ทั้งหมด

ที่ผ่านมาดูกายใจเห็นนามรูป เกิดเข้าใจ เกิดดับ ไม่เที่ยงเป็นหลัก เป็นไปตามเหตุ ช่วงหลังมานี้ เห็นลักษณะไม่ใช่ตัวตน บังคับไม่ได้ (แต่ยังมีความเข้าใจ ในการเป็นไปตามเหตุอยู่)

แยกจิตออกมาเป็นผู้ดู คือยกจิตขึ้นความว่าง คือทุกขณะการรับรู้“ให้มีจิตที่ว่างเบาเป็นหลักตั้งอยู่ภายใน” หลักที่ตั้งอยู่ภายใน เป็นสมาธิ อรูปฌาน เป็นอากาสา อากิญ อานันจา ในชั่วลัดนิ้วมือเด

ผมเองมีโอกาสได้ศึกษาพระไตรปิฎกและอรรถกถาบ้าง แม้จะยังไม่ครบทุกเล่มก็ตาม แต่จากที่ได้ศึกษามา ก็ได้เห็นสิ่งหนึ่งที่อยากแบ่งปันไว้ดังนี้ (๑) พระพุทธเจ้าทรงสอนด้วยเหตุและผลทั้งหลักคำสอนที่เป็นภาคปฏิบัติแล