แม่เป็นคนที่เข้าใจเรามากที่สุดจริงหรอ?

สวัสดีค่ะ คือเรื่องนี้เกิดขึ้นหลังจากที่แม่คลอดน้องของเราออกมา น้องเราพึ่งเกิดอายุห่างกับเราสิบกว่าปี ต้องเล่าเลยว่าหลังจากที่มีน้องเข้ามา เรารู้สึกว่าแม่เปลี่ยนไปแม่มีอารมณ์ค่อนข้างโกรธง่ายค่ะ ซึ่งเรื่องนี้เราพอเข้าใจแม่อาจจะเจ็บแผลคลอดแต่บางครั้งเราก็แอบเศร้าและน้ำตาหยดออกมา แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรค่ะ แต่เรื่องที่ทำให้เราร้องไห้หนักมากๆคือ แม่ใช้ให้เราไปปลุกพี่เพราะว่าแม่จะให้พี่ไปช่วยพ่อทำงาน พ่อเราทำธุรกิจส่วนตัวค่ะ ช่วงนี้ปิดเทอมแม่เลยให้พี่ไปแต่พี่เราไม่อยากไปค่ะพี่เราบอกว่าเหนื่อย อันนี้เราเข้าใจพี่ค่ะเพราะเราก็ไม่อยากไปเราไม่ชอบที่ร้านพ่อมากๆ มันแดดร้อนค่ะทุกครั้งที่เราไปช่วยพ่อเราจะกลับบ้านมาไม่สบายค่ะ แล้วเมื่อเราปลุกแล้วพี่ไม่ตื่นแล้วหลับต่อแม่เลยไปปลุกพี่ค่ะ ตอนนั้นเราอยู่ในห้อง เราได้ยินเสียงแม่ปลุกพี่มันดังมาก แม่กับพี่ทะเลาะกัน แม่พูดประมาณว่า ถ้าไม่ไปก็ไม่ต้องมาคุยกัน อยากได้อะไรก็ไปหาเอง ไม่ต้องมาเป็นแม่ลูกและพูดกันอีก ความจริงมันมากกว่านี้นะค่ะ แต่เราสรุปออกมา เสียงมันดังจนเราได้ยินมันจุกอยู่ในอกเราร้องไห้ออกมาเพราะทั้งสองคนเรารักมาก ทุกครั้งที่คนในบ้านทะเลาะกันเราไม่มีความสุข ชอบแอบไปร้องไห้คนเดียว แล้วหลังจากนั้นเราก็หลับไปในห้องกับน้องที่พึ่งเกิดมาแล้วมันเป็นเรื่องปกติที่เด็กจะหิวนมค่ะ น้องเราตื่นเพราะหิวแล้วร้องออกมาเสียงดังเราตื่นด้วยเสียงน้อง แล้วเราก็หลับต่อค่ะเพราะว่าเราปลอบเด็กไม่เป็น แม่เข้ามาในห้องหลังจากที่เถียงกับพี่ค่ะ แล้วแม่ก็ด่าเราว่าเราไปยุ่งกับน้องทำให้น้องตื่น คือเรางงมากเราพยายามจะอธิบายแล้วว่าที่น้องตื่นเพราะหิว ไม่ใช่เราไปปลูก คือน้องเราเป็นคนหลับลึกค่ะ มีเสียงอะไร หรือใครจัก็ยังหลับค่ะ และเหตุผลเดียวที่ทำให้ตื่นคือหิว เหตุการณ์นี้เเละที่ผ่านๆมามันหนักกับเด็กอย่างเรามาก เราไม่อยากอยู่ที่บ้าน เราหลับทั้งน้ำตา ร้องไห้จนตาแห้งเราไม่รู้แล้วว่าจะระบายเรื่องนี้กับใคร แล้วไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ