ปรึกษา

พี่ๆหนูมีเรื่องมาปรึกษาค่ะ คือหนูทำงานมาสองที่ อยู่ไม่ได้สักที่เลย เค้านินทาลับหลัง เค้าพูดเเรงๆใส่ เค้ามองเเปลกๆ ตอนเราเข้าไปทำงาน พอเราเค้าไปปุปเค้าก็มองเรา เเล้วก็เเยกย้ายไปทำหน้าที่ตัวเอง หรือว่าหนูกังวลไปเองคะ หนูเป็นคนไม่ค่อยพูดกับใครถ้าเค้าไม่พูดก่อน ไม่ลอบนินทาใครลับหลัง ถามว่าหนูอยากคุยไม่กับคนอื่นอะ ตอบได้เต็มปากเต็มคำเลยว่าอยากคุยมากๆ เเต่ไม่รู้จะคุยอะไรกับเค้า เห็นคนอื่นเค้าพูดกันในที่ทำงาน ก็รู้สึกโดดเดียว เหงา กลัวไปสะทุกอย่าง ทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าต้องหาเงิน ต้องเข้มเเข็ง ไม่ต้องเอาคำพูดคนอื่นมาคิด รู้ทั้งรุ้ยุเเก่ใจ เเต่หนูทำไม่ได้ เอาไปบอกเเม่ว่า เเม่หนูออกจากงานเเล้วน่ะ เเม่ตอบ อืม ทำที่ไหนกะไม่ได้สักเเห่งไม่มีมาน่ะ หนูกะเลยตอบเเม่ไปว่า เเม่ไม่รู้หรอกว่าลูกต้องเจออะไรบ้างในที่ทำงาน เเม่ไม่รู้สึกอะไรเเทนลูกได้เลย ลูกเป็นคนได้ยิน ลูกเป็นคนเจ็บ เเม่ก็ตอบ อืม เเค่นั้นเอง บอกเเฟนก็เหมือนกัน ก็มาในเเนวเดียวกับเเม่นี้เเหละ เเถมยังไห้หนูไปทำงานอีก หนูเข้าใจทุกคนน่ะ เพราะหนูก็ต้องทำงาน เเต่จิตใจหนูเป็นอะไร งง กับตัวเอง  บ้างที่น้อยใจ เเค้นใจมากๆ รู้สึกหัวใจมันอ่อนไปหมดเลย รู้สึกว่าเวลามันบีบมันบีบเเบบ อ่อนสุดๆ ไม่มีเเรงเลย หนูยังไห้คำตอบกับตัวเองไม่ได้เลย ว่าตัวเองชอบอะไร ถนัดอะไร เมื่อก่อนหนูเคยรู้น่ะว่า ตัวเองชอบททำอะไรโตไปจะเรียนอะไร มาตอนนี้18ปี หนูยังไม่รู้เเน่ชัดเลยว่าชอบทำอะไร เมื่อก่อนอยากเป็นพยาบาล เอ้า เป็นไม่ได้ เพราะตัวเอง เรียนต่อ กศน หลังจากนั้น ก็คิดเปลี่ยน คณะที่เรียนมาเรื่อยๆ จนตอนนี้จะเรียนบริหารธุรกิจ เพราะรู้สึกว่าตัวเองเข้ากับคนอื่นไม่ได้ ส่วนคณะที่อยากเรียนเมื่อก่อน ก็ วนมาในสมองอยู่เรื่อยๆ คิดจะพาตัวเองไป ตุยเเล้ว เเต่ก็ยังกลัวเจ็บ กลัวทรมาน เป็นห่วงครอบครัว เป็นห่วงเเฟน เเต่จิตใจหนูไม่ไหวเเล้ว ไม่รู้จะเเก้ยังไง เป็นเเบบนี้ มาตั้งเเต่ ม.1จนตอนนี้ ใกล้จบ ม. ปลายเเล้วก็ยังไม่หายไปสักที มันเป็นที่ตัวหนูใช่ไหม งง ไปหมดเเล้ว  นอนคิดจนนอนไม่หลับ ก็ได้มาปรึกษาพี่ๆเนี่ยเเหละ อยากมีคนใกล้ตัวที่ปรึกษาได้มากๆ อยากเล่าไห้ฟังว่าเป็นมายังไง บ้างที่เล่าไห้เพื่อนฟัง ตอนเป็นก็เล่าได้ปกติดี เเต่พอหาย ก้เล่าติดๆขัดๆไปหมด 🥺หนูเหนื่อยกับตัวเองเเล้ว เห็นคนอื่นประสบความสำเร็จก็เอามาเป็นเเรงบันดาลใจ ก็ได้เเปป ก็กลับมาคิดมากอีกเเล้ว อยากไปปรึกษาจิตแพทย์มากเเต่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง ค่าใช้จ่ายเยอะไหมก็ไม่รู้หนูคิดเสมอถ้าเรายัง งง ยังเครียดกับชีวิตตัวเอง เอาไปปรึกษาคนอื่นก็ไม่ได้ดีกว่าตัวเราเอง เเต่หนูทำไม่ได้ บางทีเค้าพูดดีๆเราก็มีความสุข มีกำลังใจ อยากจะกอดเค้าเเต่เค้าต้องกลับไปที่ไหนสักเเห่ง เพราะหนูไม่ได้รู้จักกับเค้าเลย หนูเเค่ผ่านมาเจอเค้าเฉยๆ หนูจะจัดการกับตัวเองยังไงดีค่ะ เหมือนเเบบเวลาเราไปวัดเเล้วไปเจอเเม่ชีผู้สูงอายุคนนึง เเล้วเค้าเค้าสอนหนูอะ หนูอยากอดเค้ามาก อยากเรียกเค้าว่าเเม่ด้วยซ้ำเเต่หนูไม่กล้า เวลาไปทำบุญอะไรเเบบนี้ เจอเเม่ชี ผู้สูงอายุ ที่ชอบสอน บางทีหนูก็ไม่อยากกลับบ้านอีกเลย เเต่ก็ต้องกลับอยู่ดี🥺😭😭บางทีรู้สึกเครียด ก็ไม่รู้ว่าตัวเองเครียดอะไร 😥 หนูต้องหนักสุดๆเเล้วใช่ไหมคะ🥺