ซาตาน : สมิธ ฟลอร่า มีจดหมายส่งมาจากโลกมนุษย์ เป็นการส่งผ่านทางบาดาลน่ะ เพราะมันจะเชื่อมถึงนรกได้ เป็นจดหมายที่เกี่ยวกับพวกเจ้า เปิดอ่านดูสิ
เป็นนิยายขยะแขยงสิ้นดี คุณธรรมติดลบ ขอมีคำสั่งให้ลบล้างความหดหู่ให้หมด ภายในตอนนี้ตอนเดียว ไม่งั้นจะทำการแบนนิยายเรื่องนี้อย่างถาวร จงทำให้มีการย้อนเวลาเกิดขึ้น
สมิธ : แล้วจะย้อนเวลายังไงฟะ
ซาตาน : อื้ม ลำบากน่าดู แต่ข้าไม่อาจยุ่งได้ จำเป็นต้องขอตัว
ฟลอร่า : นึกออกแล้วสมิธ เอาโทรจิตมานี่สิ
วันเวลาก็ได้ผ่านไป อย่างมีความหวังอันต่ำต้อย ไม่น้อยก็น้อยสุดๆ แต่ก็ยังดีกว่าไม่มี
ผลสอบปลายภาค อันดับหนึ่งได้แก่ แองเจิ้ล!
เพื่อน : ยินดีด้วยนะ ที่หนึ่งอีกแล้ว มีเคล็ดลับอะไรถึงเก่งขนาดนี้เนี่ย
แองเจิ้ล : อ่อ ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ก็แค่คิดถึงแม่น่ะ
พวกเปตอดีตลูกน้องชั่วของพ่อสมิธที่ตายอยู่ในนรก (หมดประโยชน์ก็งี้แหละ)
ฟลอร่าใส่ถุงมือชุบน้ำพริกน้ำเกลือ ตบหน้าพวกมันรัวๆ อย่างกับลูกวอลเลย์
ฟลอร่า : พวกมืงช่วยไอ้แก่นั่นทำเลว ทำกรรมเฮี่ยๆไว้กับกุ กุจะตบพวกมืงให้เลือดกระจาย แสบคู่ไปกับน้ำพริกน้ำเกลือ ให้ใบหน้าเน่าเฟะกันให้หมด
แองเจิ้ล เชิญแนะนำตัวอย่างเป็นทางการอีกรอบซิ
แองเจิ้ล : สวัสดีค่ะ ฉันคือนางฟ้าค่ะ
ไม่ใช่ เธอต้องเป็นแองเจิ้ลสิ
แองเจิ้ล : ก็ถูกแล้วนี่ค่ะ ฉันคือนางฟ้าค่ะ
เออๆๆ เอาเถอะๆ อะ แนะนำต่อ โธ่ๆๆ 😅
แองเจิ้ล : ฉันเรียนจบปริญญาเอก จากคณะมโนศาสตร์ มหาวิทยาลัยแองเจิ้ล ซึ่งผู้ก่อตั้งก็คือดิฉันเองนี่แหละค่ะ
โอ๊ย ไร้สาระ แล้วแบบนี้จะมีความสามารถได้ยังไงกันล่ะเนี่ย
แองเจิ้ล : ฉันจะท่องคาถาให้ฟัง ผู้เขียนนิยายจงเงียบไปจนจบตอนบทนี้
หืม… ฮ่าๆๆ จะบ้าเหรอ ทำตัวเป็นเด็กๆไปไ… เฮ้ย! อุ๊ปส์!
แองเจิ้ล : ฉันจะย้อนเวลากลับไปตอนที่ฉันกำลังจะคลอดลูกของฉัน
พ่อ : ไม่ต้อง คลอดมันตรงนี้แหละ คลอดธรรมชาติด้วย ไม่ต้องผ่งผ่ามันหรอก เอาให้เจ็บเต็มที่เลย ฉันชอบเห็นอะไรที่มันซาดิสน่ะ นี่หนู คลอดต่อหน้าแม่กับพี่ชายเธอสิ
แองเจิ้ล : หนูจะยอมพ่อเป็นครั้งสุดท้าย
พ่อ : ดีมาก แองเจิ้ลคลอดลูกออกมาแล้ว เจ้าหน้าที่ เตรียมเครื่องปั่นน้ำผลไม้สุดพิเศษมาซิ
เจ้าหน้าที่ : แต่เราไม่มีเครื่องปั่นนะครับ
พ่อ : พวกมืงนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ กุไปหาเองก็ได้ แล้วกุค่อยฆ่าพวกมืงให้หมดทุกตัวเลย
เจ้าหน้าที่ : ไอ้แก่นั่นไปแล้วครับ
แองเจิ้ล : ดีมาก รีบปล่อยตัวแม่กับพี่ชายฉัน เร็วเข้า
เจ้าหน้าที่ : ตรงนี้คือทางลัด ไปกันครับ ไอ้แก่นั่นอยู่คนละฟาก ไม่เห็นหรอก
แองเจิ้ล : ลูกแม่ เจ้าปลอดภัยแล้วนะ
สมิธ : นี่ หนูมีลูกด้วยเหรอ น่ารักน่าเอ็นดูจัง
ฟลอร่า : หนูเป็นใครกันน่ะ มาจากไหนเหรอ ดูไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเลย มากินข้าวกับเราก่อนไหม
แองเจิ้ล : เดี๋ยวนะ หนูก็คือแองเจิ้ลไง
ฟลอร่า : อย่าวู่วามสิหนู เดี๋ยวฉันจะพาไปนวดผ่อนคลายให้นะ ฝีมือฉันถือว่ายืนหนึ่งเลยล่ะ ไม่คิดตังค์ด้วย สำหรับหนูน้อยน่ารักคนนี้
สมิธ : มาดูทีวีกับน้าสิ ทีวีจอเท่าโรงหนังเลยนะ คุณภาพ HD ดูได้เจ็ดหมื่นช่องเลยนะหนู อยากดูการ์ตูน ดูสารคดี หรืออะไรก็ตาม ก็ใช้รีโมทนี่ได้เลย
แองเจิ้ล : เจ้าหน้าที่!
สมิธ : โวยวายอะไรอีก เจ้าหน้าที่อะไรกัน ที่นี่เราอยู่กันแบบครอบครัว ก็มีแค่พวกเรานี่แหละ
แองเจิ้ล : พ่อ!
สมิธ : อย่าเลย เรียกน้าดีกว่าน่า ฉันยังไม่แก่สักหน่อย
ฟลอร่า : หยิบของกินในตู้เย็นได้เต็มที่เลยนะจ๊ะ ไม่ต้องเกรงใจ
แองเจิ้ล : ฉันจะย้อนเวลากลับไปตอนที่พ่อฉันกำลังจะ… ยัดเยียดฉัน
พ่อ : เจ้าหน้าที่ เย็บปากมันอีกตัว เสียงแว้ดๆของอีนี่ ทำลายโสตประสาทกุยิ่งนัก
แองเจิ้ล : คุณลุง ปล่อยแม่กับพี่ชายหนูไปเถอะนะ หนูยอมทำทุกอย่างก็ได้
พ่อ : อื้ม ก็ได้ ฉันจะเชื่อเธอสักครั้ง เจ้าหน้าที่ ปล่อยสองคนนั้น แล้วก็รักษาพวกเขาให้หายบาดเจ็บด้วย
พ่อ : เจ้าหนู ฉันจะไม่เฆี่ยนเธอก็ได้ ช่วยแต่งชุดวันเกิดให้ฉันดูทีสิ
แองเจิ้ล : …
พ่อ : แต่งซี่
แองเจิ้ล : ฮือ…
พ่อ : โอ๊ย จะร้องไห้ทำไม หันไปดูข้างหลังซึ่ เตรียมหมวกปาร์ตี้ เตรียมชุดแฟนตาซีไว้ให้แล้ว นั่นแหละเขาเรียกว่าชุดวันเกิด รีบแต่งได้แล้ว เร็วเข้า
แองเจิ้ล : อ่อ… 😅 เอ่อ… แต่วันนี้ไม่ใช่วันเกิดหนูนะคะ
พ่อ : เอาน่า ช่วยแกล้งทำเป็นเจ้าของวันเกิดหน่อยเถอะ เดี๋ยวฉันจะจ้างให้สักสิบล้านบาททองเลย พอใจไหมล่ะ
แองเจิ้ล : โอ้ว… ได้สิคะ
พ่อ : เยี่ยม จัดงานได้ ส่วนค่าจ้าง เชิญไปที่ตู้เซฟตรงนั้นเลย ไม่มีรหัส
แองเจิ้ล : โอเค เรียบร้อย ฉันจะย้อนเวลากลับไปตอนที่พ่อฉันกำลังจะยัดเยียดฟลอร่า หรือแม่ของฉันนั่นเอง
ฟลอร่า : อย่าทำฉันนะ ฉันขอร้องละ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะไม่แจ้งความก็ได้ ปล่อยฉันเถอะนะ ได้โปรด
พ่อ : ปล่อยให้โง่เหรอจ๊ะ สวยซะขนาดนี้ ต้องเป็นเมียฉันแล้วล่ะ เจ้าหน้าที่ ถอดออกให้หมดซะ
ฟลอร่า : เอ๋? อะไรกัน
พ่อ : ไอ้จั๊ดง่าวเอ๊ย กุบอกตอนไหนว่าให้ถอดของกุ
เจ้าหน้าที่ : ก็ท่านไม่ได้บอกนี่ครับ ว่าให้ถอดของฟลอร่า ท่านบอกแค่ว่า ถอดออกให้หมดซะ ก็เลยนึกว่าหมายถึงท่านเอง พวกเราคิดว่าท่านคงไม่หน้าตัววเมียย รังแกผู้หญิงตัวแค่นี้หรอกมั้งครับ
พ่อ : พวกมืง!
เจ้าหน้าที่ : พวกเราจะไม่ทำร้ายท่านหรอก เพราะมีการสัญญาไว้แล้ว ว่าท่านจะต้องมีอันเป็นไปด้วยน้ำมือของผู้ชายคนนี้เท่านั้น เจ้าหน้าที่อีกคน พาตัวสมิธเข้ามา
สมิธ : สวัสดีครับท่านพ่อ คิดว่าผมตกหน้าผาจริงๆเหรอ โชคดีนะที่มีนางฟ้าองค์หนึ่งกางปีกมาช่วยไว้ทันพอดี เสียดายที่จู่ๆนางก็หายตัวไปอย่างน่ามึนงง ว่าจะขอบคุณกับตอบแทนสักหน่อย
พ่อ : อ่า… พ่อ… ขอโทษนะ พ่อไม่ได้… ตั้งใจจริงๆ… เอ่อ… มัน… มันเป็นอุบัติเหตุน่ะ…
สมิธ : พ่อก็เหนื่อยมามากแล้ว คงจะเมื่อยน่าดู ให้ผมช่วยนวดจัดกระดูกให้นะครับ (กร๊อบ!)
พ่อ : อ๊าก!
สมิธ : อุ๊ย ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ มันคืออุบัติเหตุ โปรดเข้าใจผมด้วย 🤭
ฟลอร่า : สมิธ…
สมิธ : คุณจัดการมันได้เลย ไม่ต้องกลัว ผมยินดีแบ่งปันความเจ็บปวดที่มันจะได้รับ ด้วยน้ำมือคุณก็ได้เหมือนกัน
ฟลอร่า : ฉัน… ไม่กล้า…
สมิธ : ไม่เป็นไร ดูผมให้ดีๆนะ และก็ขออภัยด้วย ที่ต้อง… นอกใจคุณชั่วคราว ผมจะระเบิดทวารมันให้ดู ได้โปรดให้ผมทำให้คุณดูต่อหน้าด้วยเถอะ การรับชมของคุณครั้งนี้ นับว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่ง
ฟลอร่า : ไม่ดู! ฉันรับไม่ได้ อุบาทว์ที่สุด ฉันขอตัว ฮือ…
สมิธ : ไม่เป็นไร สักวันคุณต้องมีโอกาสอย่างแน่นอน เจ้าหน้าที่ เตรียมเครื่องสูบลูกโป่ง
พ่อ : ไอ้ลูกทรพี!
สมิธ : ใช่ ผมเป็นทรพี ส่วนพ่อก็จะได้อ้วนพี เป็นหมูลูกโป่งที่น่าสมเพชทุเรศลูกตา เอาล่ะ อ้าปากได้แล้ว ไอ้เบาหวานขยะเปียกเหม็นเน่า
พ่อ : >*^?!$~}%,%!€?,*
สมิธ : สูบให้เต็มที่ ให้เหมือนกับไม่มีวันพรุ่งนี้ หมายถึงมืง ไม่ใช่กุหรอก ฮ่าๆๆ
พ่อ : (ระเบิดตู้ม ร่างกายพ่อได้แตกกระจายเต็มบ้าน ไขมันเอย น้ำดีเอย สิ่งปฏิกูลเอย เละเทะเต็มบ้านไปหมด กลิ่นสุดบรรยาย)
สมิธ : ยังไม่สะใจ ขอชิมเนื้อพ่อหน่อย แหยะ รสชาติเฮี่ยจริงๆ แต่ผมจะขอกลืนลงไปเพื่อรำลึกถึงท่านพ่อ และก็จะขอกราบท่านเป็นครั้งสุดท้าย
ซาตาน : เจ้าสมิธ
สมิธ : สมิธเคารพท่านซาตานครับ
ซาตาน : ถึงเวลาแล้วที่เจ้าจะต้องฟื้นคืนชีพในโลกคู่ขนาน
ท่านพ่อ : สมิธ! ฟื้นแล้วเหรอลูก (ร้องไห้ด้วยความดีใจสุดซึ้ง)
สมิธ : ผมฝันร้ายมากเลยครับพ่อ
ท่านพ่อ : โธ่… ลูกชายผู้น่าสงสาร ว่ามาเลยลูกพ่อ
สมิธ : ผมฝันว่าผมอยู่ในนรก และผมก็มีอีกความฝันหนึ่งก็คือ ผมได้ฆ่า… ไม่สิ อย่าพูดเลย
แองเจิ้ล : พ่อจ๋า หนูมาเยี่ยมพี่สมิธอีกแล้วน้า
สมิธ : แองเจิ้ล!
แองเจิ้ล : โอ้ว พี่ชายฟื้นแล้ว น่าตื่นเต้นและก็ดังใจจังเลย เอ๊ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้พี่เรียกหนูว่าแองเจิ้ลเหรอ ทำไมพี่ถึงรู้ล่ะ
ท่านพ่อ : สมิธ นี่คือแองเจิ้ล ลูกสาวบุญธรรมของพ่อ ตอนแรกเกิดมีคนทิ้งไว้ที่ถังขยะ พ่อไปเห็นเข้าก็เกิดสงสาร จึงรับมาเลี้ยง ตอนที่แกเป็นเจ้าชายนิทรา ตอนนี้ก็เป็นน้องสาวของแกแล้วไง
แองเจิ้ล : พี่ชาย กินสมูทตี้ไหม หนูยกให้เลย
สมิธ : ไม่ต้อง! พอเลย
ท่านพ่อ : ทำไมแกถึงเสียมารยาทกับน้องแบบนี้ ก็น้องจะให้สมูทตี้ แล้วมันผิดตรงไหน
แองเจิ้ล : สมูทตี้รสแอปเปิ้ลเลม่อน อร่อยน้า
โปรด… ติดตาม… ตอนต่อไป… เฮ้อ พูดได้ซะที
แต่งนิยาย คู่แท้ตลอดกาล ตอนที่ 5 ย้อนเวลา
เป็นนิยายขยะแขยงสิ้นดี คุณธรรมติดลบ ขอมีคำสั่งให้ลบล้างความหดหู่ให้หมด ภายในตอนนี้ตอนเดียว ไม่งั้นจะทำการแบนนิยายเรื่องนี้อย่างถาวร จงทำให้มีการย้อนเวลาเกิดขึ้น
สมิธ : แล้วจะย้อนเวลายังไงฟะ
ซาตาน : อื้ม ลำบากน่าดู แต่ข้าไม่อาจยุ่งได้ จำเป็นต้องขอตัว
ฟลอร่า : นึกออกแล้วสมิธ เอาโทรจิตมานี่สิ
วันเวลาก็ได้ผ่านไป อย่างมีความหวังอันต่ำต้อย ไม่น้อยก็น้อยสุดๆ แต่ก็ยังดีกว่าไม่มี
ผลสอบปลายภาค อันดับหนึ่งได้แก่ แองเจิ้ล!
เพื่อน : ยินดีด้วยนะ ที่หนึ่งอีกแล้ว มีเคล็ดลับอะไรถึงเก่งขนาดนี้เนี่ย
แองเจิ้ล : อ่อ ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ก็แค่คิดถึงแม่น่ะ
พวกเปตอดีตลูกน้องชั่วของพ่อสมิธที่ตายอยู่ในนรก (หมดประโยชน์ก็งี้แหละ)
ฟลอร่าใส่ถุงมือชุบน้ำพริกน้ำเกลือ ตบหน้าพวกมันรัวๆ อย่างกับลูกวอลเลย์
ฟลอร่า : พวกมืงช่วยไอ้แก่นั่นทำเลว ทำกรรมเฮี่ยๆไว้กับกุ กุจะตบพวกมืงให้เลือดกระจาย แสบคู่ไปกับน้ำพริกน้ำเกลือ ให้ใบหน้าเน่าเฟะกันให้หมด
แองเจิ้ล เชิญแนะนำตัวอย่างเป็นทางการอีกรอบซิ
แองเจิ้ล : สวัสดีค่ะ ฉันคือนางฟ้าค่ะ
ไม่ใช่ เธอต้องเป็นแองเจิ้ลสิ
แองเจิ้ล : ก็ถูกแล้วนี่ค่ะ ฉันคือนางฟ้าค่ะ
เออๆๆ เอาเถอะๆ อะ แนะนำต่อ โธ่ๆๆ 😅
แองเจิ้ล : ฉันเรียนจบปริญญาเอก จากคณะมโนศาสตร์ มหาวิทยาลัยแองเจิ้ล ซึ่งผู้ก่อตั้งก็คือดิฉันเองนี่แหละค่ะ
โอ๊ย ไร้สาระ แล้วแบบนี้จะมีความสามารถได้ยังไงกันล่ะเนี่ย
แองเจิ้ล : ฉันจะท่องคาถาให้ฟัง ผู้เขียนนิยายจงเงียบไปจนจบตอนบทนี้
หืม… ฮ่าๆๆ จะบ้าเหรอ ทำตัวเป็นเด็กๆไปไ… เฮ้ย! อุ๊ปส์!
แองเจิ้ล : ฉันจะย้อนเวลากลับไปตอนที่ฉันกำลังจะคลอดลูกของฉัน
พ่อ : ไม่ต้อง คลอดมันตรงนี้แหละ คลอดธรรมชาติด้วย ไม่ต้องผ่งผ่ามันหรอก เอาให้เจ็บเต็มที่เลย ฉันชอบเห็นอะไรที่มันซาดิสน่ะ นี่หนู คลอดต่อหน้าแม่กับพี่ชายเธอสิ
แองเจิ้ล : หนูจะยอมพ่อเป็นครั้งสุดท้าย
พ่อ : ดีมาก แองเจิ้ลคลอดลูกออกมาแล้ว เจ้าหน้าที่ เตรียมเครื่องปั่นน้ำผลไม้สุดพิเศษมาซิ
เจ้าหน้าที่ : แต่เราไม่มีเครื่องปั่นนะครับ
พ่อ : พวกมืงนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ กุไปหาเองก็ได้ แล้วกุค่อยฆ่าพวกมืงให้หมดทุกตัวเลย
เจ้าหน้าที่ : ไอ้แก่นั่นไปแล้วครับ
แองเจิ้ล : ดีมาก รีบปล่อยตัวแม่กับพี่ชายฉัน เร็วเข้า
เจ้าหน้าที่ : ตรงนี้คือทางลัด ไปกันครับ ไอ้แก่นั่นอยู่คนละฟาก ไม่เห็นหรอก
แองเจิ้ล : ลูกแม่ เจ้าปลอดภัยแล้วนะ
สมิธ : นี่ หนูมีลูกด้วยเหรอ น่ารักน่าเอ็นดูจัง
ฟลอร่า : หนูเป็นใครกันน่ะ มาจากไหนเหรอ ดูไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเลย มากินข้าวกับเราก่อนไหม
แองเจิ้ล : เดี๋ยวนะ หนูก็คือแองเจิ้ลไง
ฟลอร่า : อย่าวู่วามสิหนู เดี๋ยวฉันจะพาไปนวดผ่อนคลายให้นะ ฝีมือฉันถือว่ายืนหนึ่งเลยล่ะ ไม่คิดตังค์ด้วย สำหรับหนูน้อยน่ารักคนนี้
สมิธ : มาดูทีวีกับน้าสิ ทีวีจอเท่าโรงหนังเลยนะ คุณภาพ HD ดูได้เจ็ดหมื่นช่องเลยนะหนู อยากดูการ์ตูน ดูสารคดี หรืออะไรก็ตาม ก็ใช้รีโมทนี่ได้เลย
แองเจิ้ล : เจ้าหน้าที่!
สมิธ : โวยวายอะไรอีก เจ้าหน้าที่อะไรกัน ที่นี่เราอยู่กันแบบครอบครัว ก็มีแค่พวกเรานี่แหละ
แองเจิ้ล : พ่อ!
สมิธ : อย่าเลย เรียกน้าดีกว่าน่า ฉันยังไม่แก่สักหน่อย
ฟลอร่า : หยิบของกินในตู้เย็นได้เต็มที่เลยนะจ๊ะ ไม่ต้องเกรงใจ
แองเจิ้ล : ฉันจะย้อนเวลากลับไปตอนที่พ่อฉันกำลังจะ… ยัดเยียดฉัน
พ่อ : เจ้าหน้าที่ เย็บปากมันอีกตัว เสียงแว้ดๆของอีนี่ ทำลายโสตประสาทกุยิ่งนัก
แองเจิ้ล : คุณลุง ปล่อยแม่กับพี่ชายหนูไปเถอะนะ หนูยอมทำทุกอย่างก็ได้
พ่อ : อื้ม ก็ได้ ฉันจะเชื่อเธอสักครั้ง เจ้าหน้าที่ ปล่อยสองคนนั้น แล้วก็รักษาพวกเขาให้หายบาดเจ็บด้วย
พ่อ : เจ้าหนู ฉันจะไม่เฆี่ยนเธอก็ได้ ช่วยแต่งชุดวันเกิดให้ฉันดูทีสิ
แองเจิ้ล : …
พ่อ : แต่งซี่
แองเจิ้ล : ฮือ…
พ่อ : โอ๊ย จะร้องไห้ทำไม หันไปดูข้างหลังซึ่ เตรียมหมวกปาร์ตี้ เตรียมชุดแฟนตาซีไว้ให้แล้ว นั่นแหละเขาเรียกว่าชุดวันเกิด รีบแต่งได้แล้ว เร็วเข้า
แองเจิ้ล : อ่อ… 😅 เอ่อ… แต่วันนี้ไม่ใช่วันเกิดหนูนะคะ
พ่อ : เอาน่า ช่วยแกล้งทำเป็นเจ้าของวันเกิดหน่อยเถอะ เดี๋ยวฉันจะจ้างให้สักสิบล้านบาททองเลย พอใจไหมล่ะ
แองเจิ้ล : โอ้ว… ได้สิคะ
พ่อ : เยี่ยม จัดงานได้ ส่วนค่าจ้าง เชิญไปที่ตู้เซฟตรงนั้นเลย ไม่มีรหัส
แองเจิ้ล : โอเค เรียบร้อย ฉันจะย้อนเวลากลับไปตอนที่พ่อฉันกำลังจะยัดเยียดฟลอร่า หรือแม่ของฉันนั่นเอง
ฟลอร่า : อย่าทำฉันนะ ฉันขอร้องละ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะไม่แจ้งความก็ได้ ปล่อยฉันเถอะนะ ได้โปรด
พ่อ : ปล่อยให้โง่เหรอจ๊ะ สวยซะขนาดนี้ ต้องเป็นเมียฉันแล้วล่ะ เจ้าหน้าที่ ถอดออกให้หมดซะ
ฟลอร่า : เอ๋? อะไรกัน
พ่อ : ไอ้จั๊ดง่าวเอ๊ย กุบอกตอนไหนว่าให้ถอดของกุ
เจ้าหน้าที่ : ก็ท่านไม่ได้บอกนี่ครับ ว่าให้ถอดของฟลอร่า ท่านบอกแค่ว่า ถอดออกให้หมดซะ ก็เลยนึกว่าหมายถึงท่านเอง พวกเราคิดว่าท่านคงไม่หน้าตัววเมียย รังแกผู้หญิงตัวแค่นี้หรอกมั้งครับ
พ่อ : พวกมืง!
เจ้าหน้าที่ : พวกเราจะไม่ทำร้ายท่านหรอก เพราะมีการสัญญาไว้แล้ว ว่าท่านจะต้องมีอันเป็นไปด้วยน้ำมือของผู้ชายคนนี้เท่านั้น เจ้าหน้าที่อีกคน พาตัวสมิธเข้ามา
สมิธ : สวัสดีครับท่านพ่อ คิดว่าผมตกหน้าผาจริงๆเหรอ โชคดีนะที่มีนางฟ้าองค์หนึ่งกางปีกมาช่วยไว้ทันพอดี เสียดายที่จู่ๆนางก็หายตัวไปอย่างน่ามึนงง ว่าจะขอบคุณกับตอบแทนสักหน่อย
พ่อ : อ่า… พ่อ… ขอโทษนะ พ่อไม่ได้… ตั้งใจจริงๆ… เอ่อ… มัน… มันเป็นอุบัติเหตุน่ะ…
สมิธ : พ่อก็เหนื่อยมามากแล้ว คงจะเมื่อยน่าดู ให้ผมช่วยนวดจัดกระดูกให้นะครับ (กร๊อบ!)
พ่อ : อ๊าก!
สมิธ : อุ๊ย ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ มันคืออุบัติเหตุ โปรดเข้าใจผมด้วย 🤭
ฟลอร่า : สมิธ…
สมิธ : คุณจัดการมันได้เลย ไม่ต้องกลัว ผมยินดีแบ่งปันความเจ็บปวดที่มันจะได้รับ ด้วยน้ำมือคุณก็ได้เหมือนกัน
ฟลอร่า : ฉัน… ไม่กล้า…
สมิธ : ไม่เป็นไร ดูผมให้ดีๆนะ และก็ขออภัยด้วย ที่ต้อง… นอกใจคุณชั่วคราว ผมจะระเบิดทวารมันให้ดู ได้โปรดให้ผมทำให้คุณดูต่อหน้าด้วยเถอะ การรับชมของคุณครั้งนี้ นับว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่ง
ฟลอร่า : ไม่ดู! ฉันรับไม่ได้ อุบาทว์ที่สุด ฉันขอตัว ฮือ…
สมิธ : ไม่เป็นไร สักวันคุณต้องมีโอกาสอย่างแน่นอน เจ้าหน้าที่ เตรียมเครื่องสูบลูกโป่ง
พ่อ : ไอ้ลูกทรพี!
สมิธ : ใช่ ผมเป็นทรพี ส่วนพ่อก็จะได้อ้วนพี เป็นหมูลูกโป่งที่น่าสมเพชทุเรศลูกตา เอาล่ะ อ้าปากได้แล้ว ไอ้เบาหวานขยะเปียกเหม็นเน่า
พ่อ : >*^?!$~}%,%!€?,*
สมิธ : สูบให้เต็มที่ ให้เหมือนกับไม่มีวันพรุ่งนี้ หมายถึงมืง ไม่ใช่กุหรอก ฮ่าๆๆ
พ่อ : (ระเบิดตู้ม ร่างกายพ่อได้แตกกระจายเต็มบ้าน ไขมันเอย น้ำดีเอย สิ่งปฏิกูลเอย เละเทะเต็มบ้านไปหมด กลิ่นสุดบรรยาย)
สมิธ : ยังไม่สะใจ ขอชิมเนื้อพ่อหน่อย แหยะ รสชาติเฮี่ยจริงๆ แต่ผมจะขอกลืนลงไปเพื่อรำลึกถึงท่านพ่อ และก็จะขอกราบท่านเป็นครั้งสุดท้าย
ซาตาน : เจ้าสมิธ
สมิธ : สมิธเคารพท่านซาตานครับ
ซาตาน : ถึงเวลาแล้วที่เจ้าจะต้องฟื้นคืนชีพในโลกคู่ขนาน
ท่านพ่อ : สมิธ! ฟื้นแล้วเหรอลูก (ร้องไห้ด้วยความดีใจสุดซึ้ง)
สมิธ : ผมฝันร้ายมากเลยครับพ่อ
ท่านพ่อ : โธ่… ลูกชายผู้น่าสงสาร ว่ามาเลยลูกพ่อ
สมิธ : ผมฝันว่าผมอยู่ในนรก และผมก็มีอีกความฝันหนึ่งก็คือ ผมได้ฆ่า… ไม่สิ อย่าพูดเลย
แองเจิ้ล : พ่อจ๋า หนูมาเยี่ยมพี่สมิธอีกแล้วน้า
สมิธ : แองเจิ้ล!
แองเจิ้ล : โอ้ว พี่ชายฟื้นแล้ว น่าตื่นเต้นและก็ดังใจจังเลย เอ๊ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้พี่เรียกหนูว่าแองเจิ้ลเหรอ ทำไมพี่ถึงรู้ล่ะ
ท่านพ่อ : สมิธ นี่คือแองเจิ้ล ลูกสาวบุญธรรมของพ่อ ตอนแรกเกิดมีคนทิ้งไว้ที่ถังขยะ พ่อไปเห็นเข้าก็เกิดสงสาร จึงรับมาเลี้ยง ตอนที่แกเป็นเจ้าชายนิทรา ตอนนี้ก็เป็นน้องสาวของแกแล้วไง
แองเจิ้ล : พี่ชาย กินสมูทตี้ไหม หนูยกให้เลย
สมิธ : ไม่ต้อง! พอเลย
ท่านพ่อ : ทำไมแกถึงเสียมารยาทกับน้องแบบนี้ ก็น้องจะให้สมูทตี้ แล้วมันผิดตรงไหน
แองเจิ้ล : สมูทตี้รสแอปเปิ้ลเลม่อน อร่อยน้า
โปรด… ติดตาม… ตอนต่อไป… เฮ้อ พูดได้ซะที