เวลาผ่านไป แองเจิ้ลได้เป็นศาตราจารย์ จะได้บทเด่นอีกทีในอนาคต ซึ่งก็สมควรแก่คำว่าอัจฉริยะตัวจริง
ฟลอร่า : โว่ นี่ฉันหลับไปตอนไหนเนี่ย โอ้ว แล้วที่นี่ที่ไหนกัน หือ… สมิธ? แองเจิ้ล? และก็… ไอ้…
แองเจิ้ล : พี่ฟลอร่าก็รู้จักหนูด้วยเหรอ ทำไมคู่นี้แปลกดีจัง เมื่อหลายปีก่อนพี่สมิธก็เป็นเหมือนกัน
ฟลอร่า : ลูก นี่แม่ไง ทำไมถึงเรียกพี่ล่ะ
แองเจิ้ล : เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ ไว้หนูจะไปศึกษาหาความรู้เพิ่ม หนูเข้าใจพี่ทั้งสองนะคะ
ท่านพ่อ : ฟลอร่า ตื่นแล้วเหรอ ดีจัง ไม่มีใครต้องป่วยอีกแล้ว ต่อแต่นี้เราจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้วนะ
ฟลอร่า : หุบปาก!
ท่านพ่อ : ฟลอร่า…
ฟลอร่า : กุอยากจะฆ่ามืงมากๆ ตอนนี้กุขอเตะไข่มืงก่อนก็ละกัน
ท่านพ่อ : โอ๊ย! ฟลอ… ร่า… ทำไม… ถึง… ทำแบบ… น… นี้…
แองเจิ้ล : (อึ้ง)
สมิธ : (พ่อครับ โปรดให้อภัยฟลอร่าด้วยเถิด)
ฟลอร่า : (เหลือบไปเห็นแม็กซ์ที่โต๊ะ) หึๆๆ กุขอเย็บปากมืงหน่อยเถอะ
ท่านพ่อ : อย่า! อุ๊ปส์! (เลือดกบปากเลย)
แองเจิ้ล : (สลบ)
สมิธ : แองเจิ้ล พี่ขอโทษ…
ฟลอร่า : (เหลือบไปเห็นขนมปังแถวใหญ่) อ่อ ยอมแล้วเหรอ ได้! กุถอนให้ก็ได้
ท่านพ่อ : เฮื้อ… เหยอเฮ่อเฮ่ย…
ฟลอร่า : คงหิวน่าดู กินขนมปังซะหน่อยสิ
ท่านพ่อ : …
ฟลอร่า : กุบอกให้กิน (ยัดขนมปังเข้าปากท่านพ่อ) แดกเข้าไป เร็วเข้า! ยัง… ยังอีก (ยัดเพิ่ม)
สมิธ : (น้ำตาเริ่มไหล)
ฟลอร่า : (ยัดจนหมดแถว) แดกมันรวดเดียวนี่แหละ ไม่ต้องแดกน้ำด้วย
ท่านพ่อ : อุ๊ปส์! (ติดคอ)
ฟลอร่า : อะไร แค่นี้ทำเป็นติดคอเหรอ โธ่ ไอ้ควัย (เตะไข่ท่านพ่ออีก)
ท่านพ่อ : (ร้องไห้โหยหวน ยกมือไหว้ขอความเห็นใจ)
ฟลอร่า : อ่อ อยากให้นวดมือให้เหรอ ได้สิ (บิดมือจนกระดูกหัก)
ท่านพ่อ : …
ฟลอร่า : ปวดเยี่ยวว่ะ เอามืงเป็นกระโถนนี่แหละ (เยี่ยวใส่หน้าท่านพ่อ)
ท่านพ่อ : (สลบ)
ฟลอร่า : โธ่ สลบแล้วเหรอวะ ยังไม่สะใจเลย เออ ขอตัวก่อนล่ะ ช่วยดูแลไอ้ขยะนี่ด้วย อย่าเพิ่งให้มันตาย เดี๋ยวฉันค่อยมาแก้แค้นมันใหม่อีกรอบ
สัปดาห์ต่อมา
ฟลอร่า : สวัสดีจ้า ที่รัก สวัสดีจ้า ลูกสาว ยังไงฉันก็คือแม่เธอ ปฏิเสธไม่ได้หรอก
สมิธ : เออ นี่ ที่รัก มากินข้าวด้วยกันสิ
ฟลอร่า : ใช่ พวกเรามากินข้าวกันเถอะ แต่จะมีไอ้ขยะชิ้นหนึ่ง ที่อยากจะกินส้นทีนมากกว่า
สมิธ : …
ฟลอร่า : มันอยู่ไหนวะ
สมิธ : เอ่อ…
ฟลอร่า : ใบ้แดกเหรอ ถามว่าไอ้ขยะนั่นอยู่ที่ไหน!
สมิธ : พ่อผมหนีหายไปแล้ว
ฟลอร่า : ดูแลกันภาษาอะไร ปล่อยให้มันหนีไปได้ นี่เห็นแก่ว่าพวกเธอเป็นผัวเป็นลูกในไส้นะ ไม่งั้นฉันได้ยิงทิ้งยกครัวไม่ละเว้นแน่
เวลาผ่านไป
ฟลอร่า : เจอตัวแล้ว ไอ้ขยะ ที่แท้มืงก็หนีมาบวชอยู่ที่นี่เองเหรอ คิดว่าจะชดใช้กรรมได้หรือยังไง ฮะไอ้สัส!
ท่านพ่อ : อาตมาไม่รู้หรอกนะว่าอาตนะได้เคยทำอะไรให้โยมไม่พอใจหรือเปล่า แต่อาตมาไม่เคยมีเจตนาที่ไม่ดีแก่โยมเลยสักอย่าง และที่โยมได้เคยทำร้ายอาตมา อาตมาก็อโหสิกรรม อย่าสร้างเวรสร้างกรรมให้กันอีกเลย
ฟลอร่า : มืงอโหสิกรรมกุ แต่กุไม่อโหสิกรรมมืง (เตะไข่จนสลบ)
สักพัก
ท่านพ่อ : (ฟื้น) โยมจะทำอะไรน่ะ
ฟลอร่า : ก็จะเอามืงตรึงไม้กางเขนไง (ตอกตะปู)
ท่านพ่อ : โอ๊ย! แอ๊! ~~~ (โหยหวนยิ่งกว่าสุนัข)
สมิธ : พอได้แล้วฟลอร่า! คุณไม่เห็นแก่ผมเลยสักนิด พ่อผมก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรซะหน่อย ถ้าอยากจะแก้แค้นก็ไปอีกโลกหนึ่งไป โลกนี้พ่อผมเป็นคนดี
ฟลอร่า : ก็ที่นั่นคุณเล่นระเบิดพ่อคุณจนเละแล้วนี่ แล้วฉันจะไปแก้แค้นอะไรได้อีก ฉันก็ต้องหาที่ระบายก็คือที่นี่ ก็ไม่เห็นจะผิดตรงไหน คุณควรจะโทษตัวคุณเองเถอะ ที่คุณแก้แค้นเล่นใหญ่ไม่เผื่อไว้ให้ฉันบ้างเลย
สมิธ : ผมเคยเชิญชวนคุณแล้ว แต่คุณปฏิเสธเอง จะบอกว่าผมผิดก็ไม่แฟร์เท่าไรเลยนะ
ฟลอร่า : แฟร์สิ ที่ว่าสักวันฉันต้องมีโอกาสอย่างแน่นอน มันก็เป็นคำพูดของคุณเองไม่ใช่เรอะ ก็นี่ไง โอกาสมาถึงแล้วแค่คนละโลกก็เท่านั้นเอง
สมิธ : …
ฟลอร่า : ถ้าพ่อคุณสิ้นเมื่อไร ฉันยินดีให้คุณแก้แค้นฉันได้เต็มที่ หลังจากนี้ ชีวีของฟลอร่า ไม่มีคำว่าเสียดายอีกต่อไปแล้ว คุ้มค่าที่สุด!
สมิธ : ใช่แล้ว… ทุกอย่างแฟร์หมด ผมจะไม่โต้แย้งอีกต่อไปแล้ว… แต่ยังมีอีกสิ่งหนึ่ง… ที่ไม่แฟร์เลยสักนิด ไม่เกี่ยวกับคุณ ไม่เกี่ยวกับโลกใบนี้หรือว่าใบไหน แต่เป็น… ไอ้ผู้แต่งนิยายเรื่องนี้นี่แหละ เฮ่อะ!
แองเจิ้ล : เจ้าหน้าที่ จับตัวคู่รักสองคนนี้ เข้าโรงพยาบาลบ้า ต้องทำการรักษาอย่างด่วน จับตัว!
โปรดติดตามตอนต่อไป
แต่งนิยาย คู่แท้ตลอดกาล ตอนที่ 6 ชดใช้กรรม
ฟลอร่า : โว่ นี่ฉันหลับไปตอนไหนเนี่ย โอ้ว แล้วที่นี่ที่ไหนกัน หือ… สมิธ? แองเจิ้ล? และก็… ไอ้…
แองเจิ้ล : พี่ฟลอร่าก็รู้จักหนูด้วยเหรอ ทำไมคู่นี้แปลกดีจัง เมื่อหลายปีก่อนพี่สมิธก็เป็นเหมือนกัน
ฟลอร่า : ลูก นี่แม่ไง ทำไมถึงเรียกพี่ล่ะ
แองเจิ้ล : เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ ไว้หนูจะไปศึกษาหาความรู้เพิ่ม หนูเข้าใจพี่ทั้งสองนะคะ
ท่านพ่อ : ฟลอร่า ตื่นแล้วเหรอ ดีจัง ไม่มีใครต้องป่วยอีกแล้ว ต่อแต่นี้เราจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้วนะ
ฟลอร่า : หุบปาก!
ท่านพ่อ : ฟลอร่า…
ฟลอร่า : กุอยากจะฆ่ามืงมากๆ ตอนนี้กุขอเตะไข่มืงก่อนก็ละกัน
ท่านพ่อ : โอ๊ย! ฟลอ… ร่า… ทำไม… ถึง… ทำแบบ… น… นี้…
แองเจิ้ล : (อึ้ง)
สมิธ : (พ่อครับ โปรดให้อภัยฟลอร่าด้วยเถิด)
ฟลอร่า : (เหลือบไปเห็นแม็กซ์ที่โต๊ะ) หึๆๆ กุขอเย็บปากมืงหน่อยเถอะ
ท่านพ่อ : อย่า! อุ๊ปส์! (เลือดกบปากเลย)
แองเจิ้ล : (สลบ)
สมิธ : แองเจิ้ล พี่ขอโทษ…
ฟลอร่า : (เหลือบไปเห็นขนมปังแถวใหญ่) อ่อ ยอมแล้วเหรอ ได้! กุถอนให้ก็ได้
ท่านพ่อ : เฮื้อ… เหยอเฮ่อเฮ่ย…
ฟลอร่า : คงหิวน่าดู กินขนมปังซะหน่อยสิ
ท่านพ่อ : …
ฟลอร่า : กุบอกให้กิน (ยัดขนมปังเข้าปากท่านพ่อ) แดกเข้าไป เร็วเข้า! ยัง… ยังอีก (ยัดเพิ่ม)
สมิธ : (น้ำตาเริ่มไหล)
ฟลอร่า : (ยัดจนหมดแถว) แดกมันรวดเดียวนี่แหละ ไม่ต้องแดกน้ำด้วย
ท่านพ่อ : อุ๊ปส์! (ติดคอ)
ฟลอร่า : อะไร แค่นี้ทำเป็นติดคอเหรอ โธ่ ไอ้ควัย (เตะไข่ท่านพ่ออีก)
ท่านพ่อ : (ร้องไห้โหยหวน ยกมือไหว้ขอความเห็นใจ)
ฟลอร่า : อ่อ อยากให้นวดมือให้เหรอ ได้สิ (บิดมือจนกระดูกหัก)
ท่านพ่อ : …
ฟลอร่า : ปวดเยี่ยวว่ะ เอามืงเป็นกระโถนนี่แหละ (เยี่ยวใส่หน้าท่านพ่อ)
ท่านพ่อ : (สลบ)
ฟลอร่า : โธ่ สลบแล้วเหรอวะ ยังไม่สะใจเลย เออ ขอตัวก่อนล่ะ ช่วยดูแลไอ้ขยะนี่ด้วย อย่าเพิ่งให้มันตาย เดี๋ยวฉันค่อยมาแก้แค้นมันใหม่อีกรอบ
สัปดาห์ต่อมา
ฟลอร่า : สวัสดีจ้า ที่รัก สวัสดีจ้า ลูกสาว ยังไงฉันก็คือแม่เธอ ปฏิเสธไม่ได้หรอก
สมิธ : เออ นี่ ที่รัก มากินข้าวด้วยกันสิ
ฟลอร่า : ใช่ พวกเรามากินข้าวกันเถอะ แต่จะมีไอ้ขยะชิ้นหนึ่ง ที่อยากจะกินส้นทีนมากกว่า
สมิธ : …
ฟลอร่า : มันอยู่ไหนวะ
สมิธ : เอ่อ…
ฟลอร่า : ใบ้แดกเหรอ ถามว่าไอ้ขยะนั่นอยู่ที่ไหน!
สมิธ : พ่อผมหนีหายไปแล้ว
ฟลอร่า : ดูแลกันภาษาอะไร ปล่อยให้มันหนีไปได้ นี่เห็นแก่ว่าพวกเธอเป็นผัวเป็นลูกในไส้นะ ไม่งั้นฉันได้ยิงทิ้งยกครัวไม่ละเว้นแน่
เวลาผ่านไป
ฟลอร่า : เจอตัวแล้ว ไอ้ขยะ ที่แท้มืงก็หนีมาบวชอยู่ที่นี่เองเหรอ คิดว่าจะชดใช้กรรมได้หรือยังไง ฮะไอ้สัส!
ท่านพ่อ : อาตมาไม่รู้หรอกนะว่าอาตนะได้เคยทำอะไรให้โยมไม่พอใจหรือเปล่า แต่อาตมาไม่เคยมีเจตนาที่ไม่ดีแก่โยมเลยสักอย่าง และที่โยมได้เคยทำร้ายอาตมา อาตมาก็อโหสิกรรม อย่าสร้างเวรสร้างกรรมให้กันอีกเลย
ฟลอร่า : มืงอโหสิกรรมกุ แต่กุไม่อโหสิกรรมมืง (เตะไข่จนสลบ)
สักพัก
ท่านพ่อ : (ฟื้น) โยมจะทำอะไรน่ะ
ฟลอร่า : ก็จะเอามืงตรึงไม้กางเขนไง (ตอกตะปู)
ท่านพ่อ : โอ๊ย! แอ๊! ~~~ (โหยหวนยิ่งกว่าสุนัข)
สมิธ : พอได้แล้วฟลอร่า! คุณไม่เห็นแก่ผมเลยสักนิด พ่อผมก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรซะหน่อย ถ้าอยากจะแก้แค้นก็ไปอีกโลกหนึ่งไป โลกนี้พ่อผมเป็นคนดี
ฟลอร่า : ก็ที่นั่นคุณเล่นระเบิดพ่อคุณจนเละแล้วนี่ แล้วฉันจะไปแก้แค้นอะไรได้อีก ฉันก็ต้องหาที่ระบายก็คือที่นี่ ก็ไม่เห็นจะผิดตรงไหน คุณควรจะโทษตัวคุณเองเถอะ ที่คุณแก้แค้นเล่นใหญ่ไม่เผื่อไว้ให้ฉันบ้างเลย
สมิธ : ผมเคยเชิญชวนคุณแล้ว แต่คุณปฏิเสธเอง จะบอกว่าผมผิดก็ไม่แฟร์เท่าไรเลยนะ
ฟลอร่า : แฟร์สิ ที่ว่าสักวันฉันต้องมีโอกาสอย่างแน่นอน มันก็เป็นคำพูดของคุณเองไม่ใช่เรอะ ก็นี่ไง โอกาสมาถึงแล้วแค่คนละโลกก็เท่านั้นเอง
สมิธ : …
ฟลอร่า : ถ้าพ่อคุณสิ้นเมื่อไร ฉันยินดีให้คุณแก้แค้นฉันได้เต็มที่ หลังจากนี้ ชีวีของฟลอร่า ไม่มีคำว่าเสียดายอีกต่อไปแล้ว คุ้มค่าที่สุด!
สมิธ : ใช่แล้ว… ทุกอย่างแฟร์หมด ผมจะไม่โต้แย้งอีกต่อไปแล้ว… แต่ยังมีอีกสิ่งหนึ่ง… ที่ไม่แฟร์เลยสักนิด ไม่เกี่ยวกับคุณ ไม่เกี่ยวกับโลกใบนี้หรือว่าใบไหน แต่เป็น… ไอ้ผู้แต่งนิยายเรื่องนี้นี่แหละ เฮ่อะ!
แองเจิ้ล : เจ้าหน้าที่ จับตัวคู่รักสองคนนี้ เข้าโรงพยาบาลบ้า ต้องทำการรักษาอย่างด่วน จับตัว!
โปรดติดตามตอนต่อไป