แต่งนิยาย : สีสันบรรลัย : ตอนที่ 2 : หุ่นยนต์อาละวาด

ผมได้สร้างหุ่นยนต์ขนาดใหญ่ขึ้นมา โดยมีผมเองที่เป็นผู้ควบคุม แต่เหล่าสีสันไม่รู้เลยว่าผมอยู่ข้างในหุ่นยนต์ ใช่แล้ว ผมกำลังจะหาเรื่องปั่นป่วนอีกรอบ 😈 ผมจึงได้บุกไปที่คฤหาสน์ของพวกนี้

🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭

เมื่อเหล่าสีสันได้เห็นหุ่นยนต์ ต่อไปนี้คือปฏิกิริยาของพวกเขา

สีแดง : มืงเก๋านักเหรอ! (เออ กุเก๋าโว้ย! 😈)

สีน้ำตาล : เป็นอะไรที่เท่มากเลยครับ แม้จะใหญ่เกินไปก็เถอะ (พูดได้ดี)

สีส้ม : น่าตื่นเต้นจังเลยค่ะ (เดี๋ยวมีตื่นเต้นกว่านี้อีกจ้า)

สีเหลืองลงมือเขียนอะไรบางอย่าง เหมือนกับว่ากำลังวางแผนเพิ่มชั้นเชิงให้กับตน (แต่ผมไม่สนหรอก เพราะผลลัพธ์สำคัญกว่า 🦾🦿)

สีเขียวแอปเปิ้ลกำลังกระตุ้นความสุขผ่านทางโยนี (เงินทองยังเป็นรองสำหรับคนนี้ สรรพลี้หวนคือที่สุดอย่างสม่ำเสมอ)

สีเขียวมรกตใช้วิธีแกล้งตาย (วิธีสุดคลาสสิก เหมือนสภาพลุงเลย 🤣 เห็นใช้วิธีนี้ตั้งแต่ตอนที่แล้วละ)

สีฟ้าน้ำทะเล : นึกว่าจะมีแต่ในการ์ตูนหรือหนังไซไฟนะเนี่ย (นิยายกาว นึกอะไรออกก็ยำรวมมิตร 👨‍🍳)

สีฟ้าท้องฟ้า : เป็นหุ่นยนต์ไม่ได้แปลว่าวิเศษแต่อย่างใด (มืงจะแขวะทุกเรื่องให้ได้เลยใช่ไหม ห่านี่ 👿)

สีน้ำเงินเห็นหุ่นยนต์ ก็เลยเต้นท่าหุ่นยนต์ซะเลย (ดีดจัดเลยนะมืง)

สีม่วงไวโอเลต : ช่วยมาเหยียบทับฉันที (ไม่ได้ 🙅‍♂️ เธอยังไม่สามารถตายได้ ความสนุกเพิ่งเริ่มเองนะ 😈)

สีม่วงเพอร์เพิล : วันๆเจอแต่เรื่องบ้าๆอะไรกันเนี่ย (เหนื่อยหน่อยนะป้า)

สีชมพู : อย่าเข้ามานะ 🥺😰 (ก็จะได้ปลุกพลังให้หนูไงเล่า 🦾🦿)

🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭

เมื่อหุ่นยนต์ได้ทำลายคฤหาสน์จนเละไม่มีชิ้นดี ต่อไปนี้คือปฏิกิริยาของเหล่าสีสัน ในสถานการณ์อันหวาดหวั่น

สีแดง : กำแหงที่สุด ไอ้เฮี่ยหุ่นยนต์ พ่อมืงตาย! 🖕🤬🖕 (ว้ายๆๆ 🫢 สีแดงหัวอุ่น น่ารักจัง 😘)

สีน้ำตาล : แม่มืงก็ตายด้วย ไอ้สัส! 🖕🤬🖕 (สีน้ำตาลก็หัวอุ่นอีกคนด้วยเรอะ)

สีส้ม : แล้วหนูจะนอนที่ไหนล่ะคะเนี่ย (น้องสาวไม่เหลือที่ซุกหัวนอนซะแล้ว 😈)

สีเหลืองคิดในใจ “เวรจริง ฉันยังวางแผนไม่เสร็จเลย” (ต่อให้คิดในใจ สีโค้กก็สามารถตรัสรู้ได้หมดนะขอรับ 🧏‍♂️)

สีเขียวแอปเปิ้ล : แค่ขอกันดีๆก็ให้เอาแล้ว ไม่เห็นจะต้องฉุนเฉียวขนาดนี้เลยนะคะ (ผมไม่ขอ 🙅‍♂️ ผมไม่ได้อยากเอากับแม่นาง)

สีเขียวมรกตยังคงแกล้งตาย (แกล้งมากเข้าเดี๋ยวระวังจะเผลอตายจริง 😈 ยิ่งอายุอานามก็ส่งเสริมซะเหลือเกิน)

สีฟ้าน้ำทะเลรีบขุดดินเพื่อฝังตัวเอง กะว่าจะหนีตายจากหุ่นยนต์ (แต่น้องชายจะได้ตายจากการขาดอากาศหายใจแทน)

สีฟ้าท้องฟ้า : หุ่นยนต์สมัยนี้นี่มันเหลือขอกันจริงๆ พ่อแม่ไม่สั่งสอน เลี้ยงลูกเหมือนฮ่องเต้ มันก็จะได้ออกมาไร้คุณภาพแบบนี้แหละ สงสารประเทศชาติชะมัด (มืงจะบอกว่าหุ่นยนต์เกิดจากโยนี ว่าซ่าน 😌)

สีน้ำเงิน : วู้ฮู้! 🥳 เละไม่เป็นท่าเลยครับพี่น้อง นับว่าเป็นปรากฏการณ์ที่พิลึกเอามากๆ ในวงการกีฬา (มืงยังจะคึกคักได้อีกนะ ว่าแต่มันคือกีฬาอะไรฟะ 🤔)

สีม่วงไวโอเลต : ฉันรู้สึกดีถ้าฉันเจ็บตัวได้รับความเสียหาย แต่ไม่ใช่กับบ้านแสนสุขหลังนี้ แบบนี้ฉันยอมไม่ได้ค่ะ (ว้าว ไวโอเลตเปลี่ยนไป 😯)

สีม่วงเพอร์เพิล : ไม่นะ บ้านแสนสุขของฉัน! 😭 (จะได้เป็นคนเร่ร่อนแล้วไหมนะ 🤣)

สีชมพู : โมโหแล้วค่า! 😡 (จัดมาเลยยัยหนู 😈)

🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭

ศึกปะทะกันได้ถือกำเนิดขึ้น

สีแดงมากับปืนใหญ่ ยิงเปรี้ยงๆเลย (แต่ด้วยสายตาที่แหลมจนหลุดคม ก็เลยยิงไม่โดนสักครั้ง ถือว่าเป็นความแม่นยำที่ห่วยสุดๆ 🤣)

สีน้ำตาลวิ่งเข้าหา แล้วก็แบกหุ่นยนต์ขึ้น สมกับเป็นคนที่มีพละกำลังมหาศาล อย่างแท้จริง (แต่ว่าผมจั๊กจี้เขา เขาก็เลยเสียหลัก โดนหุ่นยนต์เหยียบทับตามระเบียบ)

สีส้มเกิดง่วงขึ้นมา ก็เลยนอนกับพื้นไปเลย (เห็นว่าท่านอนน่ารักดี ก็เลยปล่อยให้เธอนอนต่อดีกว่า)

สีเหลืองได้ตรัสรู้ถึงหนทางที่กระจ่างแจ้ง ก็เลยเอาสายยางฉีดน้ำใส่หุ่นยนต์ (สุดยอดไปเลย 👍 เธอสามารถทำให้หุ่นยนต์หยุดทำงานได้)

สีเขียวแอปเปิ้ลหมดความอดทน ก็เลยแก้ผ้าแล้วก็มาถูไถกับขาหุ่นยนต์ จนสำเร็จความใคร่ (เปรอะเปื้อนน้ำหงี่ซะด้วย กลิ่นเหมือนน้ำแอปเปิ้ลเลยแฮะ 🍏)

สีเขียวมรกตก็ยังคงแกล้งตายอยู่ดี (นี่ตาเฒ่าแกล้งตาย หรือว่าแค่ง่วงจนลืมตื่นกันนะ 🤔 ชักจะไม่แน่ใจซะแล้วสิ)

สีฟ้าน้ำทะเลในตอนนี้ ไม่มีใครรู้สถานะว่าเขาเป็นยังไง หลังจากที่เขาจมอยู่ใต้ดิน แม้แต่ผมเองก็ยังไม่รู้ (จริงๆผมจะรู้ก็ได้ แต่ขี้เกียจเกินกว่าที่จะรู้ 🤣🥱)

สีฟ้าท้องฟ้า : แน่จริงก็อย่าตัวใหญ่สิ ให้ตัวเท่าๆกันกับผม จะได้ใส่เดี่ยวกันอย่างแฟร์ๆ (จักรวาลนี้ ไม่มีคำว่าแฟร์ ไอ้ลุงขี้เรื้อนยิ่งกว่าหมา 😈 ยืมคำพูดมาจากเพอร์เพิลนะจ๊ะ)

สีม่วงไวโอเลตได้แสดงศักยภาพที่เหนือความคาดหมาย เธอกระโดดแล้วก็เอาหัวโหม่งใส่หุ่นยนต์ จนหุ่นยนต์ตัวหักออกเป็น 2 ท่อน ครึ่งบนครึ่งล่าง (ในขณะเดียวกัน หัวของไวโอเลตก็ได้แตกจนเลือดกระฉูด และก็เห็นสมองโผล่ออกมาด้วยนะ 😰)

สีม่วงเพอร์เพิลเอาทุเรียนฟาดใส่หน้าหุ่นยนต์ ซึ่งเป็นบริเวณที่ผมอยู่ข้างในนั้น ฟาดไม่ยั้งเลย (ว่าแต่ป้าไม่เสียดายทุเรียนเลยเหรอ ของแพงเลยนะนั่น 🥹)

สีชมพูโมโหโกรธาอย่างสุดขีด ได้พุ่งเข้าหาหุ่นยนต์ แล้วก็ซัดซะยิ่งกว่าพายุ จนหุ่นยนต์ได้แหลกสลาย กลายเป็นเศษเหล็ก ที่เล็กเหมือนกรวดทราย กระจัดกระจายชิปหายวายวอด พังพินาศย่อยยับดับสูญ สิ้นสภาพไม่เหลือความเป็นหุ่นยนต์เลยแม้แต่น้อย (เธอมันหงส์แกร่งอย่างแท้จริง 👏👍✌️)

🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭

ผมได้หายตัวแล้วก็โผล่มาอยู่ในที่ลับ ผมคงไปเซอร์ไพรส์ไม่ได้แล้วล่ะ สีชมพูเธอเล่นใหญ่เกิ๊น ไวโอเลตก็สุดยอดม้ามืด และก็ต้องยกเครดิตให้กับสีเหลืองด้วย วันนี้เธอจัดการได้ดีมาก ใช่แล้วครับ เทคโนโลยีย่อมมีจุดอ่อน ซึ่งก็คือน้ำนั่นเอง

โอเค และฉากสุดท้ายของวันนี้ อาฟเตอร์แมทของแต่ละคนครับผม

สีแดง : แล้วพวกเราจะอยู่กันยังไง 😤 (ก็เร่ร่อนไงเล่า)

สีน้ำตาล : ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ (ตายยากซะด้วยนะมืง แต่กุว่าตอนนี้มืงรีบเข้าไอซียูเถอะ สภาพมืงแม่มทุเรศจริงๆ 🫣)

สีส้ม : หนูอยากได้หมอน หนูอยากได้ผ้าห่ม (เธอนี่มันน่าเอ็นดูจริงๆ แต่อย่าดูเอ็นนะ 🤣)

สีเหลือง : ออกเดินทางกันเถอะ มันพังไปแล้วก็คือแล้วไป (แม่นางอย่างเข้มแข็งเลย)

สีเขียวแอปเปิ้ล : ดีๆ ไปแถวๆซ่องกันเถอะ (กาหลี่หงี่ไม่รู้ดับ 🍛🥘)

สีเขียวมรกต : ไม่มีอะไรจะเสีย (ตาเฒ่าฟื้นซะแล้ว ยังไม่พร้อมที่จะปรินิพพานสินะ 🤣)

สีฟ้าน้ำทะเล สถานะในตอนนี้คือ หายสาบสูญ (ลองขุดดินดูแล้ว ปรากฏว่าหาเขาไม่เจอแล้ว เพราะฉะนั้นคนนี้จึงถูกคัดออกจากสีสันบรรลัย ขอแสดงความเสียใจด้วย)

สีฟ้าท้องฟ้า : อย่างน้อยก็ตัดความน่ารำคาญไปได้ตั้ง 1 ชีวิต (มืงน่ะน่าตัดที่สุดแล้ว แต่… เก็บมืงไว้ดีกว่า 😈)

สีม่วงไวโอเลต : ลองดีกับฉันได้ แต่อย่าลองดีกับบ้านของฉัน ซึ่งก็หมายถึงคฤหาสน์ของพวกเราทุกคน (แต่แล้วยังไงต่อล่ะ สุดท้ายบ้านที่พังพินาศ ก็ไม่สามารถเปลี่ยนกลับมาได้อยู่ดี 🤷‍♂️)

สีม่วงเพอร์เพิล : นี่มันแย่ยิ่งกว่าการเมืองอีกนะเนี่ย (และนี่ก็จะกลายเป็นดีมากเลย ถ้าเทียบกับในอนาคตที่จะมาถึง 😈)

สีชมพู : หนูเสียใจมากเลยค่ะ 😭 ไม่มีบ้านของพวกเราอีกต่อไปแล้ว ไหนจะต้องเสียสมาชิกไปอีกคนด้วย (สะอึกสะอื้นเข้าไป เอาให้สาแก่ใจ เพราะยังไงเธอก็เข้มแข็งกว่าใครๆอยู่แล้ว ✌️)

🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭🇹🇭

จบตอนทึ่ 2 (ตอนต่อๆไป ผมอาจจะเขียนลงกระดาษนะครับ คิดว่าน่าจะได้หลายตอนเลยทีเดียว เพราะหลังจากวันนี้ ผมคงไม่ได้เข้าในทุกๆโซเชียล แบบนานๆยาวเหยียดแล้วครับผม แต่ยังไม่หายถาวรนะจ๊ะ นั่นแหละถึงวันนั้นแล้ว ผมค่อยกลับมาโพสต์รูปกระดาษ ที่เต็มไปด้วยนิยายอย่างมหาศาล)