ความน้อยใจเล็กๆน้อยๆที่เกือบทำลายชีวิตของเรา

20. น วิสฺสเส อวิสฺสฏฺเฐ  วิสฺสฏฺเฐปิ น วิสฺสเส ไม่ควรไว้ใจในคนไม่คุ้นเคย  แม้ในคนคุ้นเคยก็ไม่ควรไว้ใจ คนใดที่ไม่คุ้น-..............เคยกัน พึงอย่าไว้ใจครัน...........อาจเศร้า แ

คือตอนเราอยู่ป.6 เทอม2 มีอยู่วัน1เราได้รับข่าวว่าพี่สาวเเท้ๆคนกลางเสียซึ้งเป็นเสาหลักของครอบครัวได้ถูกฆตกพร้อมกับยายในวันที่ฝนตกโดยคนฆ่าคือญาติห่างๆค่ะ ตอนรู้ข่าวเราเสียใจมากๆเเต่ทำอะไรไม่ได้ต้องสู้ต่

เวลาเราอยู่รรเรามักเงียบไม่ค่อยพูด แต่คนที่เราสนิทด้วยเราจะค่อนข้างพูดมาก และติดตลกมากๆค่ะ  จนวันหนึ่งเพื่อนเรามาบอกกับเราว่า อาจารย์แกคิดว่าเป็นเด็กออทิสติกเพราะว่าเราเป็นคนเงียบๆหน้าเดียว(ตอนอย

สวัสดีค่ะคือเรารู้สึกน้อยใจนิดหน่อยคือวันนี้พ่อกับแม่เราจัดบ้านพอจัดเสร็จแม่ก็เรียกเราไปกวาดบ้านเพราะฝุ่นมันเยอะเราก็ไปกวาดให้พอเรากวาดเสร็จเราก็ไปถูบ้านพอถูไปเรื่อยๆแล้วแม่เห็นแม่ก็ด่าเราว่าแฉะขนาดนั

เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ เป็นเด็กต่างจังหวัดโตมากับคุณปู่คุณย่า ที่บ้านฐานะปานกลาง ตอนเด็กๆเราได้อยู่กับแม่และพ่อแค่ 8 เดือน หลังจากนั้นครอบครัวเราก็เอาเราไปฝากไว้กับ ปู่ย่า เพราะว่าพวกเขาต้องไปทำงานที่กร

เราขี้น้อยใจเกินไป แบบว่าถ้ามีคำพูดหรือการกระทำที่มันมีผลต่อใจ เราจะรู้สึกว่าทำไมต้องเป็นเรา ทำไมบางเรื่องไม่เป็นเรา ประเด็นมันอยู่ที่น้ำตาชอบไหลมาง่ายๆ เก็บไม่เคยอยู่เลย ยกตัวอย่างเรื่องที่เรารู้สึกน

ไม่ใช่เราโกรธเคืองแม่หรอกนะ เราน้อยใจแม่มากๆแม่จะชอบว่าเราขี้แง เพราะเราชอบร้องไห้บ่อยก็มันกลั้นไม่อยู่นี่นา แรกๆเรารักแม่มาก ใครว่าแม่เรา เราก็จะโกรธจะไม่เอาคำพวกนั้นมาคิด หลังๆเราก็เริ่มคิด (พ่อแม่เ

​ รู้สึกตอนนี้ตัวเอง ว่างเปล่า ไม่รู้สึกอะไร ทำอะไรก็ ว่างเปล่าไปหมด หาอะไรทำต่างๆนาๆ ก็รู้สึก ว่างเปล่า ไปซะหมด ออกไปไหนก็ทำได้แต่ทำหน้านิ่งๆ ไม่รู้สึกว่าอยากจะยิ้ม พอตัวเองเจอเรื่องเศร้าๆมา ก็ร้องไ

ผมกับเขาเจอกันครั้งแรกตอนประมาณประถมต้นๆเลย กี่ปีไม่รุ้นานมาก ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร มีอะไรเขาก็ช่วยตลอด เป็นคนที่ดีคนนึงเลยแหละ แต่ตอนเด็กๆช่วงประถมผมเป็นเด็กเกเร เป็นเด็กไม่ดี เขาก็สอนผมตามปกติเรื่อ