เรื่องนี้เป็นฝันดมื่อไม่นานมานี้

ชันชาลารถไฟ สถานีหนึ่ง ข้างหน้าพนักงานใส่ชุดเหมือนกับชุดตำรวจ กำลังยืนอ่านรายชื่อผู้คนที่ต่อแถวเข้า ไปในรถไฟขบวนยาวที่ไม่รู้ว่าจุดสอ้นสุดอยู่ที่ไหน จะเดินทางไปที่ใด มีทั้งเด็กผู้หญิง เด็กผู้ชาย คนแก่ชราผมขาวๆ ยืนเรียงรายสลับกันไปทอดยาวจนสุดลูกตา ส่วนมากที่เข้าแถวก็จะมีคนแก่ชราที่มีผมหงอกสีขาว บางคนถือสัมภาระมากมาย บางคนถือน้อยชิ้น บางคนไม่มีอะไรเลย 

 " คุณคะ ขอโทษด้วยค่ะ พอดีทางเข้าฝั่งนู้นไม่มีชื่อของฉัน ฉันคิดว่าน่าจะมาอยู่ที่ทางเข้านี้ ช่วยตรวจสอบทีนะคะ ว่าฉันอยู่ทางเข้านี้รึเปล่า " 
เสียงของฉัน ดังมาจากด้านหลังของพนักงาน ฉันวิ่งมาด้วยความเร่งรีบ ฉันถือกระดาษแผ่นหนึ่งมาด้วยในมือ เมื่อมาถึงก็ยื่นกระดาษให้พนักคนนั้น พนักงานหันมาหามองหน้าฉัน พร้อมกับรับกระดาษใบนั้น มาอ่าน 

" คุณครับ ไม่มีชื่องของคุณ คุณไปเถอะครับ " 

พนักงานพูดแล้วหันไปตรวจรายชื่อคนเข้ารถต่อ ข้างหน้าของฉันเห็นคนแก่ผมขาวถือสัมภาระน้อยนิด และค่อยๆขึ้นบนรถไฟ 

" คุณคะ จะไม่ทันแล้ว คุณช่วยรับไปหน่อยค่ะ และให้ฉันเข้าไปในรถไฟด้วยนะคะ " 

ฉันลนลาน ตกใจและตื่นตระหนกกลัวจะตกรถ 

" คุณไปเถอะครับคุณไม่มีรายชื่อ คุณจะเข้าไปไม่ได้นะครับ คุณลองไปทางเข้าข้างหน้าดูครับอาจจะมีชื่อคุณอยู่ก็ได้ " 

พนักงานพูดขึ้นด้วยความเรียบนิ่ง แล้วก็ไม่สนใจฉันอีก ฉันได้แต่ก้มหน้า เสียใจ ฉันเงยหน้ามองรอบๆอีกครั้ง เห็นคนแก่คนชราผมขาว กับเด็กเรียงแถวทอดยาวจนมองไม่เห็นว่าแถวนั้นยาวแค่ไหน จนสุดลูกตายังเห็นหัวคนและหมอกสีขาว ปะปนไปกับผู้คนเหล่านั้น หลังจากเห็นภาพดังกล่าว ฉันหันกลับแล้วเดินออกไป จากนั้นก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาบนเตียงนอน