สวัสดีค่ะ พอดีหนูมีปมปัญหาเรื่องครอบครัวตั้งแต่เด็กๆ ครอบครัวหนูมีฐานะปานกลาง ตั้งแต่เกิดมาหนูไม่เคยได้ของเล่นที่อยากได้ ไม่เคยมีเค้กวันเกิด ไม่เคยได้เสื้อผ้าสวยๆใส่เหมือนลูกสาวบ้านอื่น ตั้งแต่เล็กจนโต เห็นพ่อแม่ทะเลาะกันด่ากัน และลงไม้ลงมือกันมาตลอด ด่าทอด้วยคำหยาบคาย พ่อแม่เลี้ยงมาแบบไม่เคยให้กำลังใจ ไม่เคยสนใจว่าจะเรียนดีแค่ไหน เก่งอะไรด้านไหน จนโตมา เรียนจบปริญญาตรี เป็นลูกคนเล็ก มีพี่ชายและพี่สาว  เป็นลูกคนเดียวที่เรียนจบสูง แต่วันที่รับปริญญา กับไม่มีครอบครัวมายืนถ่ายรูปหรือให้ของขวัญเล็กๆน้อยๆเลยสักคน มีน้อยใจนะ แต่ก็เข้าใจเพราะบ่นอยู่ต่างจังหวัดทุกคนให้เหตุผลว่าต้องจ้างคนขับรถเข้า กทม. ให้ ซึ่งเสียค่าใช้จ่ายมากมาย ก็โอเคเข้าใจไม่เป็นไร หลังจากจบแล้วก็ทำงานเลย โดยช่วงแรก ก็ได้เงินเดือนแค่พอเลี้ยงตัวเองเพราะเป็นเด็ก ตจว. เข้าเมืองมาอยู่คนเดียว ต้องจ่ายค่าห้อง ค่าเดินทาง ค่ากิน ค่าอื่นๆ ค่า กยศ. เลยไม่ค่อยมีเงินส่งให้ทางบ้าน มาก แต่ถ้ามีเหลือ ก็จะให้ 3000-5000 แต่ก็ไม่ได้มีให้ทุกเดือนนะคะ แต่พ่อ กับแม่ก็ไม่ได้บีบบังคับว่าต้องส่งให้ทุกเดือน มีแค่บางครั้งที่จะโทรมาขอบ้าง ก็เข้าใจได้ แต่สิ่งที่เสียใจคือ พ่อแม่ ไม่เคยถามเลยว่า ใช้ชีวิตเป็นไงบ้าง กินข้าวกับอะไร มีเงินพอใช้ไหม แล้วก็บ่นเรื่องพี่สาวให้ฟัง (พี่สาวมีลูก 3 คน แต่เอามาให้พ่อกับแม่เป็นคนเลี้ยงทั้ง 3 คน โดยส่งเงิน บ้าง ไม่ส่งบ้าง) เข้าใจแม่นะคะ ว่าแม่คงเครียด เหนื่อยจริงๆ เพราะพ่อก็ติดเหล้าหนักมากๆ ค่ะ เวลาแม่โทรมาหาทีไร ก็จะคุยแต่เรื่องเงิน ว่าเออ ทำงานเหนื่อยมาก เลี้ยงหลาน3 คน ค่าไปโรงเรียน ค่านม ค่าชุด ทำงานได้เงินมาก็ไม่เหลือเลย แล้วก็ย้อนไปด่าพี่สาว หยาบๆ ให้เราฟัง แม่ชอบพูดว่า เหนื่อยมาก ขวดหัว ปวดแขน ชอบพูดตัพ้อว่าตัวเองใกล้จะตุยตลอด พอแม่พูดอะไรแบบนี้ ก็ต้องเป็นเราทีาต้องยอมอดข้าว เพื่อนโอนเงินไปให้แม่ เพื่อช่วยจ่ายค่านมหลาน ค่าอื่นๆ แต่ไม่เคยได้คำพูดปลอบใจ โดนถามตลอดว่าเมื่อไหร่จะมีเงินสร้างบ้านใหม่ เมื่อไหร่จะมีรถ เมื่อไหร่ตะซื้อทองให้แม่บ้าง แม่ส่งเรียนหมดตั้งเท่าไหร่ บ่นพี่แล้วก็ย้อนมาที่เรา เราแค่อยากให้แม่เราพูดดีๆ บ้างที่ไม่ต้องตัดพ้อแบบนี้ เราก็เหนื่อย เคยบอกแล้วว่าขอให้พูดดีๆได้ไหม เค้าก็ไม่เคยเข้าใจเลย แล้วยังพูดแบบนี้มาจนถึงทุกวันนี้ ปมนี้ไม่เคยเล่าให้ใครฟังแม้แต่แฟนและเพื่อนสนิท 😢