ขอเล่าเรื่องราวความผูกพันธ์ระหว่าเรากับน้องมณี (สุนัข) ของเราคร่าวๆก่อนนะคะ
เรารับมณีมาเลี้ยงต่อจากเจ้าของเดิม เมื่อวันที่ 16 เดือนพฤษภาคม ปี 2560 ตอนรับน้องมา น้องอายุได้ 1 ปี 2 เดือน น้องเกิด 14 กุมภาพันธ์ 2559 วันแห่งความรักซะด้วย ตลอดระยะเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน เราแทบไม่เคยห่างกันเลยนอกจากเวลาไปทำงาน น้องเป็นเด็กน่ารักมากๆๆๆ ขี้กลัว และติดเรากับแฟนมากๆค่ะ คือนอนด้วยกันทุกคืน ต้องสัมผัสตัวกันถึงจะนอนหลับ น้องเป็นสุนัขที่รักความสะอาด และเรียบร้อยแบบสุดๆ หากเป็นคน คือกุลสตรีดีๆนี่เอง เราและน้องพร้อมทั้งแฟน ไม่ว่าจะไปต่างจังหวัดหรือไปไหน เราจะเอาน้องไปด้วยกันตลอด มันผูกพันธ์จนตัวติดกันเลยก็ว่าได้
จนมาปลายปี 2565 น้องมาอาการซึม ไม่ทานข้าว เลยพาไปพบคุณหมอ คุณหมอให้ตรวจเลือด และการตรวจเลือดครั้งนี้พบว่าน้องเป็นพยาธิเม็ดเลือด และพบโรคไตร่วมด้วย รักษาพยาธิเม็ดเลือดอยู่ 1 เดือนนิดๆ จนหายดี อ่อ..ตอนหลังจากตรวจพบโรคไตก็ควบคุมอาหารการกินทุกอย่าง รวมถึงขนมที่เขาชอบด้วย ช่วงแรกๆสงสารลูกมากๆ มายืนเกาะขาขอขนมที่เคยได้กิน แต่เราก็กอดเขา และคุยกับเขาตลอดว่าทำไมหนูถึงต้องอดขนม อาหารโรคไตน้องแทบไม่ยอมทานเลยค่ะ เราใช้วิธีปั่นเอา แล้วใช้สลิ้งค่อยๆป้อน นานๆถึงจะให้ข้าวสวยกับอกไก่ต้ม (ไม่ปรุงรสเลย) แบบนิดเดียวแค่พอได้กลิ่นให้เขาได้กินของอร่อยๆบ้าง พออีกวันให้กินอาหารโรคไตก็จะไม่ยอมกินอีกละ แต่ก็สู้กันมาแบบนี้ตลอด ให้น้ำเกลือตามที่คุณหมอแนะนำ บังคับกินน้ำเพราะเขาไม่ค่อยจะกินน้ำ เวลาผ่านไปทุกอย่างปกติดี เราคุยกับแฟนไม่ว่าจะยังไงเราจะสู้ไปพร้อมกับลูกสาวเราจนถึงที่สุด ไปตรวจตามคุณหมอนัดไม่เคยขาด ไม่เคยมีวันไหนที่ไม่ป้อนยาลูกสาว ถึงแม้เขาจะกินยายากแค่ไหน เราก็ไม่เคยท้ออยากให้เขาอยู่กับเราไปนานที่สุด
เมื่อเดือน มีนาคม 2567 เราพาลูกไปอาบน้ำที่ร้านกรูมมิ่ง ตอนรับกลับพบว่าน้องกระดูกหัวไหล่เคลื่อน ช่วงนั้นเข้า-ออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น สงสารเขาที่สุดเลย แต่เราก็จับมือกันและผ่านมันมาได้ในที่สุด จนน้องกลับมาเดินได้อีกครั้ง ตอนนั้นจริงๆควรผ่าตัดแต่ผล X-ray มันไม่เคลีย ซึ่งคุณหมอแจ้งว่าควรต้องทำ TT Scan จะได้ผลที่แม่นยำในตำแหน่งที่กระดูกเคลื่อน เพราะคาดว่าอาจมีกระดูกแตกด้วย แต่เนื่องจากน้องเป็นโรคไต และอายุที่ค่อนข้างจะเยอะแล้วในวัยของเขา การวางยาจะมีผลและเสี่ยงมากเกินไป เลยไม่ได้ผ่าตัด คุณหมอแนะนำให้ใส่เฝือกอ่อน และทำกายภาพ มาถึงตรงนี้ คุณหมอแจ้งว่าอนาคตน้องอาจจะเป็นไขข้อเสื่อม เราก็ยอมรับและตั้งใจว่าเราจะดูและเขาให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะสามารถทำได้...
ความโชคร้ายมาถึงวันเสาร์ที่ 8 มิถุนายน 2567 ช่วงเย็นเราเลิกงานกลับมา พบว่ามณีมีอาการอาเจียร แต่น่าจะอาเจียรไว้นานแล้ว เพราะเป็นคราบแห้งๆ เราพาน้องไปให้น้ำเกลือตามปกติและสอบถามคุณหมอ คุณหมอแจ้งเราว่าน่าจะเป็นอาการของโรค กลับมาเราสังเกตุเห็นลูกสาวเราเอาแต่นอน แต่เราคิดว่าเขาคงเพลีย และอยากจะนอน และเราก็เลยให้เขานอน แต่เมื่อเวลาผ่านไปเรารู้สึกว่า ไม่ใช่ละ ทำไมน้องเอาแต่นอน ไม่ยอมลุกเดินเล่น หรือขึ้นมานอนที่เตียงตามปกติ เราจึงไปจับตัวเขา เพื่อจะอุ้มมากอด แต่มณีกลับส่งเสียงร้องแบบเจ็บปวดมากๆและเหมือนจะชัก ฉี่ราดเต็มตัวเรา เรากับแฟนตกใจมาก รีบคว้ากุญแจรถเพื่อพาลูกไปโรงพยาบาลในทันที
พอไปถึงโรงพยาบาล คุณหมอพาเข้าตู้อ็อกซิเจน แต่ รพ.นี้ไม่ใช่ รพ.ที่เราพาลูกไปเป็นประจำ และน้องมีการแพ้ยา แต่เราหาชื่อยาที่เคยจดไว้ไม่เจอ คุณหมอเลยฉีดยาแก้ปวด กับยาลดการอาเจียน ให้กลับบ้าน และแนะนำให้ไปตรวจเลือดตอนเช้าเพราะคาดเดาว่าเป็นอาการของตับอ่อนอักเสบ คืนนั้นหลังจากกลับมา มณีไม่ยอมนอนเลยค่ะ เอาแต่นั่งอยู่ท่านั้นท่าเดียวไม่ยอมลุกไปไหน เราเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมออกมา เราก็นั่งเฝ้าลูกสาวเราอยู่แบบนั้นจนเช้า เขาขยับตัวมาหาเรา เรารู้สึกอุ่นใจขึ้น เขาเดินไปกินน้ำ และออกไปฉี่ แต่เขาเดินเหมือนไม่มีแรง
เช้าวันอาทิตย์ที่ 9 มิถุนายน 2567 เรารีบพามณีไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจค่าเลือด และตรวจค่าตับอ่อน เล่าอาการที่มณีเป็นเมื่อคืนที่ผ่านมาให้คุณหมอฟังอย่างละเอียด ผลเลือดออก พบว่ามณีเป็นตับอ่อนอักเสบสูงถึง 695 ร่วมกับภาวะค่าไตที่พุ่งไป 2.8 ค่าของเสียในร่างกาย 100 คุณหมอสั่งแอดมิดทันที
มณีเข้าแอดมิดตั้งวันอาทิตย์ที่ 9 มิถุนายน 2567 เราไปเยี่ยมลูกสาวเราทุกวัน ดีใจที่เขามีสีหน้าที่สดใสขึ้น และอุ่นใจที่อยู่ใกล้คุณหมอ เรามีความหวังทุกวันว่ามณีจะได้กลับบ้านในเร็ววัน ทุกวันเราจะไปหาเขา กอดเขา พูดคุยกับเขาตามปกติ เขายังตอบโต้เล่นกับเรา จนเรายังคิดเลยว่าลูกสาวแม่ใกล้หายแล้ว จะได้กลับบ้านแล้ว เรายังคุยกับหมอเลยว่าจะได้กลับบ้านแล้วใช่ไหมคะ คุณหมอบอกว่าถ้าตรวจเลือดซ้ำอีกรอบ ก่อนกลับบ้านถ้าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วก็จะให้กลับ แต่ฟ้าใจร้ายกับเราและครอบครัวมากๆ วันอาทิตย์ที่ 16 มิถุนายน 2567 คุณหมอไลน์มาบอกเราว่ามณี มีอาการ ท้องเสีย ถ่ายเป็นเลือด แต่ไม่มีอาการอาเจียน เราตกใจมาก ช่วงสายวันอาทิตย์ ที่คุณหมอถ่ายรูปมา น้องยังดูปกติ ไม่ได้ซึมแต่อย่างใด หลังจากที่เราทำธุระเสร็จ เรารีบไปเยียมมณีลูกสาวเราที่โรงพยาบาลทันที
สิ่งที่เราเห็น ทำเอาเราขาอ่อน ลงไปนั่งร้องไห้เลย ลูกเราอยู่ในสภาพที่อ่อนแรง และต้องใส่แพมเพิส ตอนนั้นเราจิตตกมากๆกังวลไปหมด และสังเกตุดูว่ามณีท้องบวมมาก เราได้แต่ลูบหัวเขาและบอกให้เขาอดทน แม่อยู่ตรงนี้ และหนูจะต้องหาย เวลา 5 ทุ่มคุณหมอโทรมาแจ้งว่าขอเอาน้องเข้าตู้ออกซิเจน และสังเกตุดูว่า มีจ้ำเลือดขึ้นเป็น จุดๆ ซึ่งนั่นเป็นสัญญาณที่ไม่ดีเอาซะเลย เราบอกคุณหมอว่า ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ให้โทรหาเราทันที ดึกแค่ไหนเราก็จะไปหาลูกสาวเรา แต่สักพักคุณหมอส่งวีดีโอให้ดู มณีมีแรงที่ดันตัวเองขึ้น และลุกนั่งได้ เราดีใจมากๆ ได้แต่ไหว้ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ อย่าเอาลูกเราไป เราอยู่ไม่ได้แน่ๆ ถ้าเขาต้องเป็นอะไรไป
และแล้วสิ่งที่เราไม่คาดคิด เช้าวันจันทร์ที่ 17 มิถุนายน 2567 มณีอยู่ๆก็ทรุดลงไปอีกคุณหมอแจ้งว่า อวัยวะภายในล้มเหลว เพราะจ้ำเลือดเยอะขึ้นจนเห็นได้ชัด ตาน้องเป็นสีแดงเพราะความดันเลือดที่สูง น้องหยุดหายใจ... ใช่ค่ะ คุณหมอทำทุกวิถีทางที่จะช่วยยื้อชีวิตน้องไว้ แต่สุดท้ายน้องก็จากไป เราได้แต่โทษตัวเอง เป็นเพราะเรา ที่เราดูและลูกไม่ดี เป็นเพราะเราคนเดียว ไม่อย่างนั้นลูกคงไม่ต้องป่วยแบบนี้
เราเสียใจมากเหมือนทุกอย่างหยุดหมุนที่ตัวเรา วันนี้ผ่านมา 1 อาทิตย์ เต็มๆที่เราไม่มีลูกสาวอยู่ใกล้ๆตัวเรา แต่เรายังวางของทุกอย่างของเขาไว้ที่เดิม เปลี่ยนน้ำกินให้เหมือนเดิมทุกๆวันที่เขายังอยู่ เราบอกตามตรง เราทำใจไม่ได้ มันทุกข์ มันบอกไม่ถูก เหมือนใครมากระชาก หัวใจเราออกไปต่อหน้าต่อตาเราออกไปใส่บาตรให้เขาทุกวัน
สิ่งหนึ่งที่เราอยากจะย้อนเวลากลับไปเราอยากนั่งกอดเขาไว้อยู่กับอกของเรา ไม่รู้ช่วงเวลานั้น ลูกจะรู้สึกเจ็บปวดแค่ไหน และหวาดกลัวแค่ไหน ตอนนี้เราดิ่งมากกับความรู้สึกแบบนี้ มากๆ คิดถึงเขามากที่สุดมันไม่สามารถอธิบายออกมาได้เลยว่าเจ็บปวดขนาดไหนกับเรื่องที่เกิดขึ้น
เราอยากบอกทุกๆนะคะ โรคตับอ่อนอักเสบมันอันตรายมากจริงๆ มันสามารถพรากชีวิตน้อยๆที่เรารักสุดหัวใจออกไปในช่วงวลาแค่ครู่เดียวเอง
-สุดท้ายนี้แม่อยากบอกมณีว่า แม่รักหนูมากที่สุดนะลูก หากวาสนาเรายังมีต่อกัน ขอให้เราได้พบกันอีกไม่ว่าจะสถานะใดก็ตาม และไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักเท่าไหร่ หนูจะอยู่ในใจของแม่คนนี้ตลอดเวลานะลูก...มณี ลูกสาวคนสวยของแม่
ตับอ่อนอักเสบ ทำให้เราเสียลูกสาวสุดที่รักไปอย่างไม่มีวันกลับ
เรารับมณีมาเลี้ยงต่อจากเจ้าของเดิม เมื่อวันที่ 16 เดือนพฤษภาคม ปี 2560 ตอนรับน้องมา น้องอายุได้ 1 ปี 2 เดือน น้องเกิด 14 กุมภาพันธ์ 2559 วันแห่งความรักซะด้วย ตลอดระยะเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน เราแทบไม่เคยห่างกันเลยนอกจากเวลาไปทำงาน น้องเป็นเด็กน่ารักมากๆๆๆ ขี้กลัว และติดเรากับแฟนมากๆค่ะ คือนอนด้วยกันทุกคืน ต้องสัมผัสตัวกันถึงจะนอนหลับ น้องเป็นสุนัขที่รักความสะอาด และเรียบร้อยแบบสุดๆ หากเป็นคน คือกุลสตรีดีๆนี่เอง เราและน้องพร้อมทั้งแฟน ไม่ว่าจะไปต่างจังหวัดหรือไปไหน เราจะเอาน้องไปด้วยกันตลอด มันผูกพันธ์จนตัวติดกันเลยก็ว่าได้
จนมาปลายปี 2565 น้องมาอาการซึม ไม่ทานข้าว เลยพาไปพบคุณหมอ คุณหมอให้ตรวจเลือด และการตรวจเลือดครั้งนี้พบว่าน้องเป็นพยาธิเม็ดเลือด และพบโรคไตร่วมด้วย รักษาพยาธิเม็ดเลือดอยู่ 1 เดือนนิดๆ จนหายดี อ่อ..ตอนหลังจากตรวจพบโรคไตก็ควบคุมอาหารการกินทุกอย่าง รวมถึงขนมที่เขาชอบด้วย ช่วงแรกๆสงสารลูกมากๆ มายืนเกาะขาขอขนมที่เคยได้กิน แต่เราก็กอดเขา และคุยกับเขาตลอดว่าทำไมหนูถึงต้องอดขนม อาหารโรคไตน้องแทบไม่ยอมทานเลยค่ะ เราใช้วิธีปั่นเอา แล้วใช้สลิ้งค่อยๆป้อน นานๆถึงจะให้ข้าวสวยกับอกไก่ต้ม (ไม่ปรุงรสเลย) แบบนิดเดียวแค่พอได้กลิ่นให้เขาได้กินของอร่อยๆบ้าง พออีกวันให้กินอาหารโรคไตก็จะไม่ยอมกินอีกละ แต่ก็สู้กันมาแบบนี้ตลอด ให้น้ำเกลือตามที่คุณหมอแนะนำ บังคับกินน้ำเพราะเขาไม่ค่อยจะกินน้ำ เวลาผ่านไปทุกอย่างปกติดี เราคุยกับแฟนไม่ว่าจะยังไงเราจะสู้ไปพร้อมกับลูกสาวเราจนถึงที่สุด ไปตรวจตามคุณหมอนัดไม่เคยขาด ไม่เคยมีวันไหนที่ไม่ป้อนยาลูกสาว ถึงแม้เขาจะกินยายากแค่ไหน เราก็ไม่เคยท้ออยากให้เขาอยู่กับเราไปนานที่สุด
เมื่อเดือน มีนาคม 2567 เราพาลูกไปอาบน้ำที่ร้านกรูมมิ่ง ตอนรับกลับพบว่าน้องกระดูกหัวไหล่เคลื่อน ช่วงนั้นเข้า-ออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น สงสารเขาที่สุดเลย แต่เราก็จับมือกันและผ่านมันมาได้ในที่สุด จนน้องกลับมาเดินได้อีกครั้ง ตอนนั้นจริงๆควรผ่าตัดแต่ผล X-ray มันไม่เคลีย ซึ่งคุณหมอแจ้งว่าควรต้องทำ TT Scan จะได้ผลที่แม่นยำในตำแหน่งที่กระดูกเคลื่อน เพราะคาดว่าอาจมีกระดูกแตกด้วย แต่เนื่องจากน้องเป็นโรคไต และอายุที่ค่อนข้างจะเยอะแล้วในวัยของเขา การวางยาจะมีผลและเสี่ยงมากเกินไป เลยไม่ได้ผ่าตัด คุณหมอแนะนำให้ใส่เฝือกอ่อน และทำกายภาพ มาถึงตรงนี้ คุณหมอแจ้งว่าอนาคตน้องอาจจะเป็นไขข้อเสื่อม เราก็ยอมรับและตั้งใจว่าเราจะดูและเขาให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะสามารถทำได้...
ความโชคร้ายมาถึงวันเสาร์ที่ 8 มิถุนายน 2567 ช่วงเย็นเราเลิกงานกลับมา พบว่ามณีมีอาการอาเจียร แต่น่าจะอาเจียรไว้นานแล้ว เพราะเป็นคราบแห้งๆ เราพาน้องไปให้น้ำเกลือตามปกติและสอบถามคุณหมอ คุณหมอแจ้งเราว่าน่าจะเป็นอาการของโรค กลับมาเราสังเกตุเห็นลูกสาวเราเอาแต่นอน แต่เราคิดว่าเขาคงเพลีย และอยากจะนอน และเราก็เลยให้เขานอน แต่เมื่อเวลาผ่านไปเรารู้สึกว่า ไม่ใช่ละ ทำไมน้องเอาแต่นอน ไม่ยอมลุกเดินเล่น หรือขึ้นมานอนที่เตียงตามปกติ เราจึงไปจับตัวเขา เพื่อจะอุ้มมากอด แต่มณีกลับส่งเสียงร้องแบบเจ็บปวดมากๆและเหมือนจะชัก ฉี่ราดเต็มตัวเรา เรากับแฟนตกใจมาก รีบคว้ากุญแจรถเพื่อพาลูกไปโรงพยาบาลในทันที
พอไปถึงโรงพยาบาล คุณหมอพาเข้าตู้อ็อกซิเจน แต่ รพ.นี้ไม่ใช่ รพ.ที่เราพาลูกไปเป็นประจำ และน้องมีการแพ้ยา แต่เราหาชื่อยาที่เคยจดไว้ไม่เจอ คุณหมอเลยฉีดยาแก้ปวด กับยาลดการอาเจียน ให้กลับบ้าน และแนะนำให้ไปตรวจเลือดตอนเช้าเพราะคาดเดาว่าเป็นอาการของตับอ่อนอักเสบ คืนนั้นหลังจากกลับมา มณีไม่ยอมนอนเลยค่ะ เอาแต่นั่งอยู่ท่านั้นท่าเดียวไม่ยอมลุกไปไหน เราเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมออกมา เราก็นั่งเฝ้าลูกสาวเราอยู่แบบนั้นจนเช้า เขาขยับตัวมาหาเรา เรารู้สึกอุ่นใจขึ้น เขาเดินไปกินน้ำ และออกไปฉี่ แต่เขาเดินเหมือนไม่มีแรง
เช้าวันอาทิตย์ที่ 9 มิถุนายน 2567 เรารีบพามณีไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจค่าเลือด และตรวจค่าตับอ่อน เล่าอาการที่มณีเป็นเมื่อคืนที่ผ่านมาให้คุณหมอฟังอย่างละเอียด ผลเลือดออก พบว่ามณีเป็นตับอ่อนอักเสบสูงถึง 695 ร่วมกับภาวะค่าไตที่พุ่งไป 2.8 ค่าของเสียในร่างกาย 100 คุณหมอสั่งแอดมิดทันที
มณีเข้าแอดมิดตั้งวันอาทิตย์ที่ 9 มิถุนายน 2567 เราไปเยี่ยมลูกสาวเราทุกวัน ดีใจที่เขามีสีหน้าที่สดใสขึ้น และอุ่นใจที่อยู่ใกล้คุณหมอ เรามีความหวังทุกวันว่ามณีจะได้กลับบ้านในเร็ววัน ทุกวันเราจะไปหาเขา กอดเขา พูดคุยกับเขาตามปกติ เขายังตอบโต้เล่นกับเรา จนเรายังคิดเลยว่าลูกสาวแม่ใกล้หายแล้ว จะได้กลับบ้านแล้ว เรายังคุยกับหมอเลยว่าจะได้กลับบ้านแล้วใช่ไหมคะ คุณหมอบอกว่าถ้าตรวจเลือดซ้ำอีกรอบ ก่อนกลับบ้านถ้าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วก็จะให้กลับ แต่ฟ้าใจร้ายกับเราและครอบครัวมากๆ วันอาทิตย์ที่ 16 มิถุนายน 2567 คุณหมอไลน์มาบอกเราว่ามณี มีอาการ ท้องเสีย ถ่ายเป็นเลือด แต่ไม่มีอาการอาเจียน เราตกใจมาก ช่วงสายวันอาทิตย์ ที่คุณหมอถ่ายรูปมา น้องยังดูปกติ ไม่ได้ซึมแต่อย่างใด หลังจากที่เราทำธุระเสร็จ เรารีบไปเยียมมณีลูกสาวเราที่โรงพยาบาลทันที
สิ่งที่เราเห็น ทำเอาเราขาอ่อน ลงไปนั่งร้องไห้เลย ลูกเราอยู่ในสภาพที่อ่อนแรง และต้องใส่แพมเพิส ตอนนั้นเราจิตตกมากๆกังวลไปหมด และสังเกตุดูว่ามณีท้องบวมมาก เราได้แต่ลูบหัวเขาและบอกให้เขาอดทน แม่อยู่ตรงนี้ และหนูจะต้องหาย เวลา 5 ทุ่มคุณหมอโทรมาแจ้งว่าขอเอาน้องเข้าตู้ออกซิเจน และสังเกตุดูว่า มีจ้ำเลือดขึ้นเป็น จุดๆ ซึ่งนั่นเป็นสัญญาณที่ไม่ดีเอาซะเลย เราบอกคุณหมอว่า ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ให้โทรหาเราทันที ดึกแค่ไหนเราก็จะไปหาลูกสาวเรา แต่สักพักคุณหมอส่งวีดีโอให้ดู มณีมีแรงที่ดันตัวเองขึ้น และลุกนั่งได้ เราดีใจมากๆ ได้แต่ไหว้ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ อย่าเอาลูกเราไป เราอยู่ไม่ได้แน่ๆ ถ้าเขาต้องเป็นอะไรไป
และแล้วสิ่งที่เราไม่คาดคิด เช้าวันจันทร์ที่ 17 มิถุนายน 2567 มณีอยู่ๆก็ทรุดลงไปอีกคุณหมอแจ้งว่า อวัยวะภายในล้มเหลว เพราะจ้ำเลือดเยอะขึ้นจนเห็นได้ชัด ตาน้องเป็นสีแดงเพราะความดันเลือดที่สูง น้องหยุดหายใจ... ใช่ค่ะ คุณหมอทำทุกวิถีทางที่จะช่วยยื้อชีวิตน้องไว้ แต่สุดท้ายน้องก็จากไป เราได้แต่โทษตัวเอง เป็นเพราะเรา ที่เราดูและลูกไม่ดี เป็นเพราะเราคนเดียว ไม่อย่างนั้นลูกคงไม่ต้องป่วยแบบนี้
เราเสียใจมากเหมือนทุกอย่างหยุดหมุนที่ตัวเรา วันนี้ผ่านมา 1 อาทิตย์ เต็มๆที่เราไม่มีลูกสาวอยู่ใกล้ๆตัวเรา แต่เรายังวางของทุกอย่างของเขาไว้ที่เดิม เปลี่ยนน้ำกินให้เหมือนเดิมทุกๆวันที่เขายังอยู่ เราบอกตามตรง เราทำใจไม่ได้ มันทุกข์ มันบอกไม่ถูก เหมือนใครมากระชาก หัวใจเราออกไปต่อหน้าต่อตาเราออกไปใส่บาตรให้เขาทุกวัน
สิ่งหนึ่งที่เราอยากจะย้อนเวลากลับไปเราอยากนั่งกอดเขาไว้อยู่กับอกของเรา ไม่รู้ช่วงเวลานั้น ลูกจะรู้สึกเจ็บปวดแค่ไหน และหวาดกลัวแค่ไหน ตอนนี้เราดิ่งมากกับความรู้สึกแบบนี้ มากๆ คิดถึงเขามากที่สุดมันไม่สามารถอธิบายออกมาได้เลยว่าเจ็บปวดขนาดไหนกับเรื่องที่เกิดขึ้น
เราอยากบอกทุกๆนะคะ โรคตับอ่อนอักเสบมันอันตรายมากจริงๆ มันสามารถพรากชีวิตน้อยๆที่เรารักสุดหัวใจออกไปในช่วงวลาแค่ครู่เดียวเอง
-สุดท้ายนี้แม่อยากบอกมณีว่า แม่รักหนูมากที่สุดนะลูก หากวาสนาเรายังมีต่อกัน ขอให้เราได้พบกันอีกไม่ว่าจะสถานะใดก็ตาม และไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักเท่าไหร่ หนูจะอยู่ในใจของแม่คนนี้ตลอดเวลานะลูก...มณี ลูกสาวคนสวยของแม่