การปล่อยไปไม่สนใจ กับ การพยายามทำให้เป็นไปตามต้องการ

มีอยู่ช่วงหนึ่งผมคิดเองเออเองว่า ถ้าอาการป่วยเป็นวิบากจาก
กรรมเก่า เราก็ไม่ต้องทำอะไรก็ได้มั้ง พอหมดเวลาที่มันให้ผล
อาการป่วยก็คงจะหายไปเอง
แต่พอมันกระทบกับการใช้ชีวิต มากๆ ผมก็ไปหาหมออยู่ดี

ในเวลาต่อมาผมก็คิดว่า คนที่เขาไปหาหมอไม่ได้นั่นเพราะเขามี
บุญน้อย หรือวิบากอะไรที่ทำให้ต้องทนทุกข์แก้ไขไม่ได้หรือเปล่า
ส่วนคนที่มีเงิน ไปรักษาได้สะดวก ได้หมอเก่งๆช่วยก็มี เขาก็ป่วย
แต่เขายังมีบุญพอเลยไปรักษาให้หายดีได้
ถ้าเราไปรักษาได้แต่ไม่ไปมันคืออะไร เรามีบุญพอไปรักษาได้
แต่ไม่ไปเองหรือเปล่า แล้วถ้าอย่างนั้นจะโทษกรรมเก่าได้อย่างไร

เมื่อไม่กี่วันมานี้ผมก็คิดถึงเรื่องนี้อีกว่า การไม่ไปให้หมอรักษา
เพราะคิดว่าเป็นไปตามกรรมเป็นไปตามเหตุปัจจัย โดยที่
ไม่ทำอะไรเลย มันใช่เหรอ?

ถ้าเราคิดอีกแบบว่า เราสามารถสร้างกรรมใหม่เพื่อเปลี่ยนแปลง
ให้ดีขึ้นได้ นี้ก็เป็นการเห็นว่าเป็นไปตามปัจจัยในอีกรูปแบบหนึ่ง
หรือเปล่า เพราะถ้าเราไม่ทำอะไรเลยก็จะไม่มีอะไรดีขึ้น แต่เมื่อทำ
มันก็ดีขึ้น จึงถือเป็นการสร้างปัจจัยให้เกิดด้วยตนเอง
แต่ถ้าเราพยายามแล้วยังแก้ไขอะไรไม่ได้ นั่นแหละเราถึงค่อย
ปล่อยวาง เพราะทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว

ไม่ว่าจะไปทางด้านไหน ถ้าไปถึงขนาดสุดทางก็คงจะไม่ดีทั้งนั้น
ไม่ว่าจะปล่อยไปหรือจะพยายามแก้ก็ตาม