สวัสดีค่ะ ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ เราอายุ 24 ปีค่ะ เรียนจบมาแล้ว 2 ปี แต่ยังไม่ได้ทำงาน เพราะเรียนจบมาต้องมาดูแล ยายที่ไม่สบายค่ะ เพราะไม่มีใครอยู่ดูแลท่าน ญาติพี่น้องทำงานอยู่กรุงเทพหมด มีแต่เราที่อยู่กับท่านมาโดยตลอด เเละเราก็รักและเป็นห่วง เราก็เลยหางานแอนไลน์มาทำที่บ้าน รายได้ก็ได้บ้างไม่ได้บ้าง นายหน้าติ๊กต๊อกเราก็ทำค่ะ เรามีแฟนที่คบกันมา 3-4 ปีค่ะ เขาดูแลเราดีมาก ไม่เคยมองเราเป็นภาระเขาเลย เขาซับพอร์ทเราทุกอย่าง จนเราหยุดคิดไม่ได้ว่าทำไมคนดีๆแบบเขาต้องมาเจอเราด้วย เขาควรเจอคนที่ดีกว่านี้ ดีกว่าเรา ยิ่งเรารู้ว่าแฟนเก่าที่เขาเคยคบ ทำงานรับราชการหมดทุกคน ตัดมาที่เรา ไม่มีอะไรเลย ไม่เหมาะสมกับเขาเลย ได้แต่คิดและมองดูตัวเองว่ามีอะไรดีบ้าง บ้านเราค่อนข้างมีหนี้เยอะค่ะ เงินที่มีก็ต้องจ่ายหนี้ตลอด เหลือไม่เคยพอใช้ ฐานะบ้านเราค่อนข้างยากจน ยายบอกเราตลอดว่าอยากให้เราไปทำงานเถอะ ยายอยู่คนเดียวได้ แต่เราก็บอกตามตรงเลยว่าเราปล่อยให้ยายอยู่คนเดียวไม่ได้ เพราะท่านก็แก่ชรามากแล้ว และป่วยมีโรคประจำตัวด้วย นี่คือเหตผลที่เราไม่ได้ออกไปหางานทำจริงๆจังๆสักที (เราเคยทำงานนะคะบริษัทเอกชน เงินเดือนดีเลย ซึ่งตอนนั้นทางบ้านโทรมาบอกว่ายายไม่สบายนะ ยายป่วยเป็นมะเร็ง ระยะที่ 3 เราได้ยินเลยคิดในใจว่าจะเอายังไงต่อ เราเลยตัดสินใจออกจากงาน ซึ่งเราพึ่งทำงานได้ 3 เดือน)  พอกลับมาบ้านเราก็ได้แต่มองดูความสำเร็จของคนอื่น เพื่อน มีการงานที่ดี เพื่อนออกรถเงินสด ในราคา 1 ล้าน มองดูตัวเองไม่มีอะไรเลย มีแต่หนี้สินที่ต้องใช้จ่าย เราไม่ได้อิจฉาเพื่อนนะคะ เรารู้สึกยินดีมาก เราแทบไม่กล้าไปพบเจอเพื่อนเลยค่ะอาจจะเพราะความคิดในใจที่ได้แต่ดูกตัวเอง เราพยายามไม่คิดถึฃมันแต่มันก็อดคิดไม่ได้ ได้แต่ร้องไห้คนเดียว ไม่อยากเอาปัญหาไปเพิ่มให้ใคร ไม่ว่าจะแฟนและครอบครัว ได้แต่เก็บไว้ในใจ และร้องไห้คนเดียวที่คิดถึงเรื่องนี้