แค่อยากระบาย

​คือ​เราอะโตมาในหลายรูบแบบ ตั้งแต่ 1-3 ขวบ เราอยู่กับพ่อแม่ด้วยละทั้งที่ทำให้เราเป็นคนร่าเริงถึงอย่างงั้นพ่อกับแม่ก็มีเรื่องทะเลาะกันเบามากคงเป็นปมในวัยเด็กของเราละมั้ง ​แล้วตอนเด็กเราร้องไห้ง่ายมากก เรียกได้ว่า sensitive เลย​ แต่พอเข้าวัยอนุบาล ด้วยเรื่องโควิด-19 เราต้องมาอยู่กับญาติที่อยู่ไกลจากบ้านพ่อกับแม่มาก เราอยู่กับญาติคนนี้ เขาดีมาก ดีจนเราคิดว่าถ้าอยู่ที่นี่เราก็มีความสุข ถึงเพื่อนที่โรงเรียนจะชอบบูลลี่ก็เถอะ เราเคยคิดมากแต่เราก็พยายามปล่อยวางมัน จนพอจะขึ้นป.6 ยายของเราที่อยู่หมูบ้านไกลมากของจังหวัด ล้มป่วยเป็นเส้นเลือดในสมอง แม่เลยอยากให้เราไปดูแล เราก็ไม่ได้อะไร ปีแรกๆเราดูแลยายตามปกติ ถึงจะไม่ค่อยชินกับสภาพสังคมใหม่ๆ แต่เราก็พยายาม พอผ่านไปเกือบ3ปี มันคือนรกที่ทำร้ายจิตใจเรามาก เราโดนดุโดนด่า มันคงปกติสำหรับผู้ใหญ่แต่เด็กๆอย่างเรา มันแทงใจยิ่งกว่านั้น แถมพอเราอยากขอยายเพื่อย้ายกลับไปเรียนที่เดิม ยายบอกว่าไม่ต้องมาคุยกันอีก ทั้งที่เราแบบไม่ไหวแล้ว ถ้าเราบอกแม่ แม่ก็จะบอกว่าทำดีก็ได้ดี แต่จนปัจจุบันนิ เรายังไม่เห็นได้ความสุขกลับมาเลย ไม่ใช่แค่ยาย เรามีลูกพี่ลูกน้องอีก ยายชอบบอกว่าน้องนะไม่เคยช่วยอะไรเลย จนเราคิดแบบ เราไม่เยอะแต่ทำไมเราโดนเอาเปรียบจังวะ ทั้งโดนด่า ทั้งโดนคำพูดแทงใจ แต่น้องไม่เป็นอะไรเลย เราไม่ไหวจริงๆ แต่บอกใครก็บอกไม่ได้ ถ้าเราบอกไปก็คงได้คำตอบแบบเดิม เหมือนเราใช้ชีวิตวยลูป ความฝันของเราคือ​การอยากเรียนคณะสถาปัตย์ แต่มันใช้เงินเยอะ(สำหรับเรา) เราแบบพ่อแม่จะมีเงินส่งมั้ย แถมยังต้องมาทนทุกข์แบบนี้อีก เราเหนื่อยจริงๆ ขอโทษสำหรับข้อความที่ไม่มีประโยชน์สำหรับใครหลายๆคน เราแค่อยากระบายความรู้สึกที่ระบายกับใครไม่ได้