คืองี้ค่ะพ่อและแม่เรามีเราไว ตอนนั้นพ่อกับแม่เราจนมาก ถึงขั้นไม่มีเงินจะซื้อของใช้ให้เราเลยซักอย่าง จนกระทั่งมีญาติคนนึงขอรับเรามาเลี้ยง ถ้านับจริงๆคือ เป็นน้องของตาแท้ๆของเราค่ะ
ตั้งแต่เราเกิดมาเขาเลี้ยงดูเรามาตลอด นับว่าเราเป็นลูกคนนึง ทั้งๆที่เขามีลูกอยู่แล้ว 3 คนทุกคนโตกันหมดแล้ว แต่ 1 ใน 3 คนนึงตายไปแล้ว เขาก็นับว่าเราเป็นลูกคนสุดท้องเวลาใครถามไรงี้และเราเรียกคนที่เอาเรามาเลี้ยงว่า พ่อกับแม่ ส่วนพ่อแม่แท้ๆไม่เคยให้อะไรเลย พอเราโตอีกหน่อย พ่อกับแม่เราก็แยกทางกัน แต่เราไม่โกรธนะเราเข้าใจค่ะ เรายังนับถือว่าเขาทั้งสองคือพ่อและแม่ของเรา
ต้องขอบอกว่าเราเป็นเด็กคนนึงที่ทำงานตั้งแต่ ม.2 ค่ะเพราะทางบ้านไม่ค่อยมีฐานะซักเท่าไหร่ต้องช่วยหน่อย จนปัจจุบันเราอายุ 18 ปี
( ฝั่งคนเลี้ยง ) ปัจจุบัน ลูก 2 คนที่เหลือ อีกคนนึงอายุ 34 ทุกวันนี้ไม่มีงานทำแบมือขอพ่อกับแม่ ส่วนอีกคนอายุ 38 มีครอบครัวค่ะ แต่ไม่เคยให้เงินพ่อกับแม่เพราะรายได้ไม่เพียงพอ เลยกลายเป็นว่าเราต้องรับผิดชอบ เสมือนว่าเป็นความหวังสุดท้ายของแม่และพ่อที่เลี้ยงดูเรามา เพราะแม่ป่วยและทางบ้านค่อนข้างฐานะยากจน มีบ้านมีรถเป็นของตัวเองนะคะ แต่อยู่ในช่วงผ่อน พ่อผ่อนคนเดียว แม่ไม่ได้ทำงานเพราะป่วยและก่อนที่จะป่วยแม่สร้างหนี้ไว้ค่ะ หนี้จากการโดนหลอก ค่อนข้างเยอะ เราเลยตัดสินใจเรียน ม.เปิดและทำงานค่ะ
แต่แล้วฝ่ายแม่แท้ๆเราก็กลับมาพร้อมกับบอกจะเอาเราไปอยู่ด้วย ทั้งๆที่ที่ผ่านมาไม่เคยแยแสเราเลย แต่ปัจจุบันนี้พวกเขามีกินมีใช้คบกับผู้ชายคนใหม่ที่ไม่ใช่พ่อของเราและอายุห่างจากแม่เราเยอะพอสมควรและบ้านรวย น้องสาวแม่เราก็เช่นกันมีแฟนแก่กว่ามากห่างประมาน 30+ ได้แต่รวยสุดๆ แม่กลับมาพร้อมกับบอกว่า จะให้เงิน ให้ทอง ให้มือถือ ให้ทุกอย่างขอแค่ให้เรากลับไปอยู่กับพวกเขา
เราบอกกับพวกเขาว่าที่เราอยู่ทุกวันนี้เหนื่อยเหลือเกินค่ะ เหนื่อยทั้งกายและใจ บางวันเรานอนร้องไห้เลยนะคะ เพราะเราเครียดหลายๆเรื่องและเราก็บอกกับพวกเขาว่าเราจะไม่กลับไปอยู่กับพวกเขา แม่เราก็ว่าเราค่ะและบอกว่าแม่เรารักเรามากหวังดีนะไม่อยากให้ลำบาก
แต่เพราะเรารู้ถ้าเราไปเราจะเจอกับอะไร ใช่ค่ะเราจะมีเงินใช้ ไม่ต้องทำงาน อยู่แบบสบาย แต่พอมองลึกๆเขาต้องหาแฟนแก่ๆรวยๆให้เราแน่ๆ
เราคุยกับน้องชายค่ะ น้องชายอยู่กับฝั่งแม่แท้ๆ บอกกับเราว่า น้องคิดถึงเรามาก สงสารเรา อยากให้มาอยู่ด้วยนะอยากให้อยู่กับครอบครัวแต่อยู่ที่นั่นแหละดีแล้ว น้องชายบอกเรามาแบบนี้ค่ะ แต่น้องชายดีกับเรามาก บางทีมาหาที่บ้านก็พาเราไปกินข้าวข้างนอกและเลี้ยงด้วย ขนาดยังเรียนไม่จบนะคะคือเราดูออกเลยค่ะว่าพวกเขามีเงิน
จนตอนนี้เมื่อไม่นานแม่เรามาหาที่บ้านและบอกจะเอาเราไปด้วยทำให้ทะเลาะกับฝ่ายที่เลี้ยงดูค่ะและเราก็ยังยืนยันว่าเราจะไม่ไปและเขาก็พูดขึ้นมาว่า จำคำนี้ไว้นะแล้วอย่ามาขอร้องทีหลังและบอกกับเราอีกว่าเรามันไม่รักเขาค่ะ คือเราร้องไห้เลย
เราอึดอัดใจมากไม่อยากให้เป็นแบบนี้ เราไม่เคยโกรธเขาเลยที่เขาเลี้ยงเราไม่ได้เรายังนับถือเขาเป็นแม่เสมอ เพราะอย่างน้อยถึงตอนนั้นเขาจะลำบากมากๆแต่ก็ยังคลอดเราออกมาให้เราได้ลืมตาดูโลก บางทีเราก็น้อยใจนะทำไมเราไม่มีครอบครัวพร้อมหน้าเหมือนลูกคนอื่น ตอนนี้ฝั่งคนที่เลี้ยงดูเราก็เครียดๆกลัวเราจะไปเพราะฝั่งนั้นมีเงินมากกว่าและเราก็เป็นความหวังสุดท้ายของเขาจริงๆ เพราะมีลูกลูกก็ไม่เลี้ยง
เราจะไม่ถามหรอกว่าเราเลือกฝั่งไหน แต่เราแค่อึดอัดค่ะที่เขามาทะเลาะกันและเราก็ทำตัวไม่ถูก แค่นี้
ขอบคุณทึกคนที่อ่านนะคะ ^^
ใครมี 2 ครอบครัวบ้างคะ ? หมายถึงครอบครัวที่ให้กำเนิดกับครอบครัวที่เลี้ยงดู
ตั้งแต่เราเกิดมาเขาเลี้ยงดูเรามาตลอด นับว่าเราเป็นลูกคนนึง ทั้งๆที่เขามีลูกอยู่แล้ว 3 คนทุกคนโตกันหมดแล้ว แต่ 1 ใน 3 คนนึงตายไปแล้ว เขาก็นับว่าเราเป็นลูกคนสุดท้องเวลาใครถามไรงี้และเราเรียกคนที่เอาเรามาเลี้ยงว่า พ่อกับแม่ ส่วนพ่อแม่แท้ๆไม่เคยให้อะไรเลย พอเราโตอีกหน่อย พ่อกับแม่เราก็แยกทางกัน แต่เราไม่โกรธนะเราเข้าใจค่ะ เรายังนับถือว่าเขาทั้งสองคือพ่อและแม่ของเรา
ต้องขอบอกว่าเราเป็นเด็กคนนึงที่ทำงานตั้งแต่ ม.2 ค่ะเพราะทางบ้านไม่ค่อยมีฐานะซักเท่าไหร่ต้องช่วยหน่อย จนปัจจุบันเราอายุ 18 ปี
( ฝั่งคนเลี้ยง ) ปัจจุบัน ลูก 2 คนที่เหลือ อีกคนนึงอายุ 34 ทุกวันนี้ไม่มีงานทำแบมือขอพ่อกับแม่ ส่วนอีกคนอายุ 38 มีครอบครัวค่ะ แต่ไม่เคยให้เงินพ่อกับแม่เพราะรายได้ไม่เพียงพอ เลยกลายเป็นว่าเราต้องรับผิดชอบ เสมือนว่าเป็นความหวังสุดท้ายของแม่และพ่อที่เลี้ยงดูเรามา เพราะแม่ป่วยและทางบ้านค่อนข้างฐานะยากจน มีบ้านมีรถเป็นของตัวเองนะคะ แต่อยู่ในช่วงผ่อน พ่อผ่อนคนเดียว แม่ไม่ได้ทำงานเพราะป่วยและก่อนที่จะป่วยแม่สร้างหนี้ไว้ค่ะ หนี้จากการโดนหลอก ค่อนข้างเยอะ เราเลยตัดสินใจเรียน ม.เปิดและทำงานค่ะ
แต่แล้วฝ่ายแม่แท้ๆเราก็กลับมาพร้อมกับบอกจะเอาเราไปอยู่ด้วย ทั้งๆที่ที่ผ่านมาไม่เคยแยแสเราเลย แต่ปัจจุบันนี้พวกเขามีกินมีใช้คบกับผู้ชายคนใหม่ที่ไม่ใช่พ่อของเราและอายุห่างจากแม่เราเยอะพอสมควรและบ้านรวย น้องสาวแม่เราก็เช่นกันมีแฟนแก่กว่ามากห่างประมาน 30+ ได้แต่รวยสุดๆ แม่กลับมาพร้อมกับบอกว่า จะให้เงิน ให้ทอง ให้มือถือ ให้ทุกอย่างขอแค่ให้เรากลับไปอยู่กับพวกเขา
เราบอกกับพวกเขาว่าที่เราอยู่ทุกวันนี้เหนื่อยเหลือเกินค่ะ เหนื่อยทั้งกายและใจ บางวันเรานอนร้องไห้เลยนะคะ เพราะเราเครียดหลายๆเรื่องและเราก็บอกกับพวกเขาว่าเราจะไม่กลับไปอยู่กับพวกเขา แม่เราก็ว่าเราค่ะและบอกว่าแม่เรารักเรามากหวังดีนะไม่อยากให้ลำบาก
แต่เพราะเรารู้ถ้าเราไปเราจะเจอกับอะไร ใช่ค่ะเราจะมีเงินใช้ ไม่ต้องทำงาน อยู่แบบสบาย แต่พอมองลึกๆเขาต้องหาแฟนแก่ๆรวยๆให้เราแน่ๆ
เราคุยกับน้องชายค่ะ น้องชายอยู่กับฝั่งแม่แท้ๆ บอกกับเราว่า น้องคิดถึงเรามาก สงสารเรา อยากให้มาอยู่ด้วยนะอยากให้อยู่กับครอบครัวแต่อยู่ที่นั่นแหละดีแล้ว น้องชายบอกเรามาแบบนี้ค่ะ แต่น้องชายดีกับเรามาก บางทีมาหาที่บ้านก็พาเราไปกินข้าวข้างนอกและเลี้ยงด้วย ขนาดยังเรียนไม่จบนะคะคือเราดูออกเลยค่ะว่าพวกเขามีเงิน
จนตอนนี้เมื่อไม่นานแม่เรามาหาที่บ้านและบอกจะเอาเราไปด้วยทำให้ทะเลาะกับฝ่ายที่เลี้ยงดูค่ะและเราก็ยังยืนยันว่าเราจะไม่ไปและเขาก็พูดขึ้นมาว่า จำคำนี้ไว้นะแล้วอย่ามาขอร้องทีหลังและบอกกับเราอีกว่าเรามันไม่รักเขาค่ะ คือเราร้องไห้เลย
เราอึดอัดใจมากไม่อยากให้เป็นแบบนี้ เราไม่เคยโกรธเขาเลยที่เขาเลี้ยงเราไม่ได้เรายังนับถือเขาเป็นแม่เสมอ เพราะอย่างน้อยถึงตอนนั้นเขาจะลำบากมากๆแต่ก็ยังคลอดเราออกมาให้เราได้ลืมตาดูโลก บางทีเราก็น้อยใจนะทำไมเราไม่มีครอบครัวพร้อมหน้าเหมือนลูกคนอื่น ตอนนี้ฝั่งคนที่เลี้ยงดูเราก็เครียดๆกลัวเราจะไปเพราะฝั่งนั้นมีเงินมากกว่าและเราก็เป็นความหวังสุดท้ายของเขาจริงๆ เพราะมีลูกลูกก็ไม่เลี้ยง
เราจะไม่ถามหรอกว่าเราเลือกฝั่งไหน แต่เราแค่อึดอัดค่ะที่เขามาทะเลาะกันและเราก็ทำตัวไม่ถูก แค่นี้
ขอบคุณทึกคนที่อ่านนะคะ ^^