วันนี้ขอเล่านิทานให้ทุกคนฟัง และขอคำปรึกษากับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยค่ะ
ขอเล่าความก่อนนะเราย้ายจาก กทม.กลับมาอยู่บ้านเกิดกับพ่อ แม่เราเอง (บ้านคนละหลัง) บ้านแม่มี พ่อ แม่ น้องชาย น้งสะไภ้ และหลานสาว บ้านเราอยู่กัน 4คน มีพ่อสามี (พิการ แต่ช่วยเหลือตัวเองได้) ลูก8ขวบ สามี (ทำงานเป็นjob วิ่งทำงานในกรุงเทพ) ครอบครัวมีความสุขตามสภาพ
แต่เรื่องมีอยู่ว่า น้องสะไภ้ป่วย (ไข้หวัดใหญ่)เราเป็นพี่สะไภ้ไม่ได้ไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล แต่มีสอบถามอาการ โน้น นี่ นั่น ทางโทรศัพท์ และดูเหมือนจะได้ออกจากโรงพยาลวันที่ถามเลย แต่ประเด็นคือ พอแม่รู้ว่าไม่ไปเยี่ยมน้อง แม่โกรธ โมโห มาก บอกเราใจดำ ไม่สนใจพี่น้อง แม่บอกถ้าแกตายไปจะดูแลกันได้ไหม เราก็พยายามอธิบายนะ ที่ไม่ไปคือเราไม่ว่าง เราต้องทำงาน แล้วก็มีคุยกันกับน้องแล้ว แม่ไม่ฟังเรา แล้วก็บอกให้เห็นใจคนบ้านไกลมาอยู่กับเรา ว่าเขามาจะรู้สึกยังไง ตอนเจ็บป่วยไม่มีคนเหลี่ยวแล ถ้าไปอยู่ที่อื่นบ้างจะรู้สึกยังไง ด้วยความที่เราน้อยใจที่ไม่ฟัง ก็เลยบอกไปว่าเมื่อก่อนเจ็บ ป่วย ก็ดูแลกันเองไม่เคยคิดเรียกร้องให้ใครมาเยี่ยม เพราะเข้าใจทุกคนมีหน้าที่ แค่มีน้ำใจถามไถ่ก็ขอบคุณ (น้องสะไภ้มีน้องชายอยู่ด้วยนะ)พอเราตอบไปก็ว่าเราใจดำ หยิ่ง โตแล้วไม่เห็นหัวใครและอีกหลายอย่าง หลายเรื่อง แม้แต่เรื่องวันหยุดเราไปทำผมยังผิด บอกเวลาทำผมยังไปได้ทั้งวัน แค่ดูน้องไม่มีเวลา คือ น้องป่วยหลังจากวันหยุดเรา เรามีวันหยุดจากงาน 1ต่ออาทิตย์ (เราก็เลยเงียบไม่พูดต่อ ยิ่งพูด ก็ยิ่งเรื่องราวใหญ่โต) แต่ที่ทำใจเสียใจและน้อยใจสุดคือการไล่ให้ไม่ต้องมาเหยี่ยบบ้านกู ไม่ต้องมานับถือกูเป็นแม่ แล้วกูก็ไม่เคยได้อะไรจากเลยแม้แต่เม็ดงาเดียว ลามไปถึงการเลี้ยงพ่อสามีเรา ว่าไม่สนใจพ่อแม่ตัวเอง เลี้ยงดูแต่พ่อผัวตัวเอง การที่เราไม่ส่งกับข้าวให้ทุกวันเราผิดมากไหม เราส่งกับข้าวให้อย่างน้อยก็อาทิตย์ละ 4-5ครั้ง บ้างครั้งก็เป็นของสด ขนม หรือแม้แต่ของใช้เราก็ซื้อให้ เท่าที่เรามีเงิน แต่ถ้าทุกวันเราทำไม่ได้เราก็มีอีก 1ครอบครัวต้องดูแล ทุกเทศการเราจะต้องมีของขวัญให้ตลอด มากบ้างน้อยบ้าง ต้องบอกก่อนแม่ไม่กินกับข้าวแกงถุง แต่เราทำงานกลับถึงบ้าน 6โมงเย็น จะซื้อกับข้าวมาให้แกก็ไม่กิน ตอนเช้าถ้าทำอะไรที่คิดว่าแม่น่าจะกินกับเราได้ก็ตักไปให้ตลอด เราเป็นคนทำกับข้าวไม่เก่ง ทำได้ 3 4 อย่าง หมุ่นเวียนอยู่แบบนั้น เราจะซื้อแกงถุงส่วนใหญ่ เราก็คิดว่าเราทำดีประมาณนึง แต่คำพูดแม่ มองไม่เห็นสิ่งที่เราทำเลย เราบอกแม่นะว่าเราเสียใจกับคำพูดแม่ แกบอกเป็นลูกไม่มีสิทธิเสียใจ กูเป็นแม่สั่งสอนต้องฟัง ยิ่งพูดว่าเสียใจกูยิ่งโมโห ที่ไม่ฟังกู คือเราไม่มีสิทธิแม้แต่เสียใจใช่ไหม การที่แม่พูดตัดขาด หรือแม้แต่คิดจะเก็บของเราที่อยู่บ้านเช่นรูป ไปเผา เราก็ไม่ควรรู้สึกใช่ไหม เราเข้าใจแม่นะว่าอยากให้ไปเยี่ยม ไปดูแลน้องตอนป่วย แต่คำพูดแม่มันเจ็บมาก
เรื่องนี้เป็นเพียงแค่ 1เหตุการณ์ที่เจอ มีอีกหลายเรื่องราวมากมาย แต่แม่ก็ยังไม่แม่ยังไงก็ต้องอยู่แบบนี้ไป คิดถึงบุญคุณเลี้ยงดูเอาไว้ ที่โพสแค่อยากระบาย เพราะอึดอัด และขอคำแนะนำการลดการปะทะที่ทำให้เสียใจทั้ง2ฝ่าย
**** เราได้จบเรื่องด้วยการกราบเท้าแม่ ให้เรื่องจบที่เราผิดเอง
นิทานชีวิต ความสัมพันธ์ครอบครัว ที่ชื่อว่าแม่
ขอเล่าความก่อนนะเราย้ายจาก กทม.กลับมาอยู่บ้านเกิดกับพ่อ แม่เราเอง (บ้านคนละหลัง) บ้านแม่มี พ่อ แม่ น้องชาย น้งสะไภ้ และหลานสาว บ้านเราอยู่กัน 4คน มีพ่อสามี (พิการ แต่ช่วยเหลือตัวเองได้) ลูก8ขวบ สามี (ทำงานเป็นjob วิ่งทำงานในกรุงเทพ) ครอบครัวมีความสุขตามสภาพ
แต่เรื่องมีอยู่ว่า น้องสะไภ้ป่วย (ไข้หวัดใหญ่)เราเป็นพี่สะไภ้ไม่ได้ไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล แต่มีสอบถามอาการ โน้น นี่ นั่น ทางโทรศัพท์ และดูเหมือนจะได้ออกจากโรงพยาลวันที่ถามเลย แต่ประเด็นคือ พอแม่รู้ว่าไม่ไปเยี่ยมน้อง แม่โกรธ โมโห มาก บอกเราใจดำ ไม่สนใจพี่น้อง แม่บอกถ้าแกตายไปจะดูแลกันได้ไหม เราก็พยายามอธิบายนะ ที่ไม่ไปคือเราไม่ว่าง เราต้องทำงาน แล้วก็มีคุยกันกับน้องแล้ว แม่ไม่ฟังเรา แล้วก็บอกให้เห็นใจคนบ้านไกลมาอยู่กับเรา ว่าเขามาจะรู้สึกยังไง ตอนเจ็บป่วยไม่มีคนเหลี่ยวแล ถ้าไปอยู่ที่อื่นบ้างจะรู้สึกยังไง ด้วยความที่เราน้อยใจที่ไม่ฟัง ก็เลยบอกไปว่าเมื่อก่อนเจ็บ ป่วย ก็ดูแลกันเองไม่เคยคิดเรียกร้องให้ใครมาเยี่ยม เพราะเข้าใจทุกคนมีหน้าที่ แค่มีน้ำใจถามไถ่ก็ขอบคุณ (น้องสะไภ้มีน้องชายอยู่ด้วยนะ)พอเราตอบไปก็ว่าเราใจดำ หยิ่ง โตแล้วไม่เห็นหัวใครและอีกหลายอย่าง หลายเรื่อง แม้แต่เรื่องวันหยุดเราไปทำผมยังผิด บอกเวลาทำผมยังไปได้ทั้งวัน แค่ดูน้องไม่มีเวลา คือ น้องป่วยหลังจากวันหยุดเรา เรามีวันหยุดจากงาน 1ต่ออาทิตย์ (เราก็เลยเงียบไม่พูดต่อ ยิ่งพูด ก็ยิ่งเรื่องราวใหญ่โต) แต่ที่ทำใจเสียใจและน้อยใจสุดคือการไล่ให้ไม่ต้องมาเหยี่ยบบ้านกู ไม่ต้องมานับถือกูเป็นแม่ แล้วกูก็ไม่เคยได้อะไรจากเลยแม้แต่เม็ดงาเดียว ลามไปถึงการเลี้ยงพ่อสามีเรา ว่าไม่สนใจพ่อแม่ตัวเอง เลี้ยงดูแต่พ่อผัวตัวเอง การที่เราไม่ส่งกับข้าวให้ทุกวันเราผิดมากไหม เราส่งกับข้าวให้อย่างน้อยก็อาทิตย์ละ 4-5ครั้ง บ้างครั้งก็เป็นของสด ขนม หรือแม้แต่ของใช้เราก็ซื้อให้ เท่าที่เรามีเงิน แต่ถ้าทุกวันเราทำไม่ได้เราก็มีอีก 1ครอบครัวต้องดูแล ทุกเทศการเราจะต้องมีของขวัญให้ตลอด มากบ้างน้อยบ้าง ต้องบอกก่อนแม่ไม่กินกับข้าวแกงถุง แต่เราทำงานกลับถึงบ้าน 6โมงเย็น จะซื้อกับข้าวมาให้แกก็ไม่กิน ตอนเช้าถ้าทำอะไรที่คิดว่าแม่น่าจะกินกับเราได้ก็ตักไปให้ตลอด เราเป็นคนทำกับข้าวไม่เก่ง ทำได้ 3 4 อย่าง หมุ่นเวียนอยู่แบบนั้น เราจะซื้อแกงถุงส่วนใหญ่ เราก็คิดว่าเราทำดีประมาณนึง แต่คำพูดแม่ มองไม่เห็นสิ่งที่เราทำเลย เราบอกแม่นะว่าเราเสียใจกับคำพูดแม่ แกบอกเป็นลูกไม่มีสิทธิเสียใจ กูเป็นแม่สั่งสอนต้องฟัง ยิ่งพูดว่าเสียใจกูยิ่งโมโห ที่ไม่ฟังกู คือเราไม่มีสิทธิแม้แต่เสียใจใช่ไหม การที่แม่พูดตัดขาด หรือแม้แต่คิดจะเก็บของเราที่อยู่บ้านเช่นรูป ไปเผา เราก็ไม่ควรรู้สึกใช่ไหม เราเข้าใจแม่นะว่าอยากให้ไปเยี่ยม ไปดูแลน้องตอนป่วย แต่คำพูดแม่มันเจ็บมาก
เรื่องนี้เป็นเพียงแค่ 1เหตุการณ์ที่เจอ มีอีกหลายเรื่องราวมากมาย แต่แม่ก็ยังไม่แม่ยังไงก็ต้องอยู่แบบนี้ไป คิดถึงบุญคุณเลี้ยงดูเอาไว้ ที่โพสแค่อยากระบาย เพราะอึดอัด และขอคำแนะนำการลดการปะทะที่ทำให้เสียใจทั้ง2ฝ่าย
**** เราได้จบเรื่องด้วยการกราบเท้าแม่ ให้เรื่องจบที่เราผิดเอง