ขอละบายเรื่องส่วนตัวนะครับ

ตามหัวข้อเลยครับ บางครั้งอาจารย์ก็เคยถามว่าในห้องนี้มีใครไม่ทำงานบ้างไหมตอนนั้นผมกะจะตอบไปแล้วแต่ผมได้ยินคนในห้องพูดลอยๆก่อน ว่าอายุขนาดนี้ยังเกาะพ่อแม่กินอีกหรอภาระพ่อแม่จัด ไม่คิดหางานทำเพื่อแบ่งเบาภาระพ่อแม่บ้างหรอ ผมได้ยินคนในห้องพูดแบบนี้จริงๆเขาเป็นหัวหน้าห้อง สุดท้ายผมก็ไม่ได้ตอบอาจารย์ว่าไม่ได้ทำงาน เพราะถ้าผมตอบว่าไม่ได้ทำงานผมอาจโดนเพื่อนมองว่าผมเกาะพ่อแม่กินตอนนั้นผมหงุดหงิดมากแต่ผมก็เก็บอาการไว้เพราะบางที่หัวหน้าห้องอาจไม่ได้หมายถึงผมแต่หมายถึงคนหลังห้อง ผมไม่ชอบเลยการที่มีคนมาพูดคำว่าเกาะพ่อเเม่กิน หลายครั้งเลยที่ผมไม่ลงรอยกับพ่อเพราะพ่อผมอะไรๆก็หงุดหงิด หงุดหงิดกับเรื่องเล็กๆน้อยๆหลายครั้งเลยที่ผมเคยมีปากเสียงกับพ่อ หลายครั้งเลยที่ผมคิดคิดว่าถ้าผมหางานทำได้ผมจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ อยากมีความสุขแบบเป็นอิสระ มีความสุขแบบอิสระที่ผมหมายถึง คือ ผมอยากได้อะไรก็ซื้อเองไม่ต้องมาทนแรงกดดันจากพ่อในหลายๆเรื่อง เช่น เรื่องเรียนสูงๆ เรียนใ้ห้ได้เกรดดีๆ ผ่อนบ้าน ซื้อรถมีหลังคาขับ มีที่ดินเป็นของตัวเอง ผมรู้สึกกดดันและหงุดหงิดที่ทำไมพ่อต้องมาคาดหวังทุกอย่างจากผมด้วย ผมก็แค่อยากใช้ชีวิตในแบบของตัวเองไม่ต้องทำตามความคาดหวังของพ่อ หลายครั้งที่ผมต้องมาทนฟังพ่อบ่นกับผมเกือบทุกวี่ทุกวันหลายครั้งที่พ่อมักเอาผมไปเปรียบเทียบกับเพื่อนผม ญาติผม พี่ไม่แท้ของผม ลูกของเพื่อนพ่อ ผมก็รู้สึกหงุดหงิดจริงๆ ทำไม ทำไม ผมต้องเป็นให้ได้แบบพวกเขาผมต้องเพอเฟคแบบพวกเขาด้วยหรอ ผมขอเรียนพี่ไม่แท้ว่าพี่ผมนะครับผมต้องเรียนจบสูงแบบพี่ของผมหรอเขาเรียนจบสูงเพราะมีพ่อที่รวยคอยส่งเขาเรียนแถมพี่ผมเขาก็ฉลาดหัวดีไม่เหมือนผมที่เรื่องเรียนก็ไม่ได้ดีมากแค่พอเอาตัวรอดได้ 
(ผมอาจพิมพ์แล้วไปทำให้ใครโกรธก็ขอโทษด้วยครับผมพึ่งใช้เว็ปนี้ครั้งแรกด้วยครับ)
เรื่องแบบนี้ที่ผมละบายออกมาหลายคนคงอยากด่าผมว่าผมมันลูกเนรคุณ  เลี้ยงเสียข้าวสุกหรือลูกชั่ว ก็ได้เพราะผมก็พิมพ์ไม่ได้ดีเท่าคนอื่นหรอกครับ ปัญหาของผมมันคงไรสาระนั้นแหละ แต่ผมรู้สึกกดดันจริงๆ

ขอบคุณที่อ่านนะครับผมแค่อยากมาละบายเฉยๆ ถ้าผมโตขึ้นอีกชีวิตผมอาจดีขึ้นกว่านี้มากๆก็ได้