บ้านไม่ใช่เซฟโซนที่ดี🥲

ตั้งแต่เกิดมาเท่าที่จำความได้ ตอนอายุ 4 ขวบ อยู่กับพ่อแม่ที่ปทุมธานี พ่อเอาแต่เล่นการพนัน ติดเหล้า พอกลับมาก็เอาแต่ทำร้ายร่างกายแม่  จนสุดท้ายแม่ต้องหนีกลับมาอยู่ที่บ้านยาย แล้วหย่ากับพ่อ หลังจากนั้นไม่นานพ่อก็เสียชีวิต  พอกลับมาอยู่บ้านยายแม่ก็ทำงานตลอด แทบไม่มีเวลาดูแลเรา จนอายุเราได้11ปี เราถูกลูกชายของน้า กับน้าเขยข่มขืนตลอด เราเคยบอกยายแต่ยายไม่เชื่อ จนเราอายุ  13 เเม่เรามีแฟนใหม่เราเลยได้ออกจากบ้านยายไป ตอนนั้นเราคือดีใจมากที่ได้หลุดมาจากขุมนรกนั่น แล้วเราก็เรียนมัธยมได้ที่1 มาตลอดมีผลงานดีเด่นในระดับต้นๆของรร. พอช่วงม.3 เรากลับมาอยู่บ้านยาย เพราะลูกน้าเค้าแยกบ้านออกไปจากบ้านยายเเล้ว แล้วเรามีแฟน พอลูกน้ารู้ก็ไปบอกยายกับแม่ เราโดนแม่และยายตบดีตลอด  แต่สุดท้ายเราก็เลิกกับคนนั้น แล้วพอจบม.3 เราได้โควต้าไปเรียนต่อรร.มัธยมระดับจังหวัด ตอนนั้นเราดีใจมากๆ  พอได้เรียนค่อเราตั้งใจเรียนสุดๆ ผลการเรียนดีมาตลอด แต่ช่วงนั้นแม่เราก็ไปทำงานต่างจังหวัด เราอยู่กับยายเหมือนเดิม แต่พอใกล้จบม.6 เราจะเรียนต่อมหาลัย ทางบ้านบอกว่าเค้าไม่มีปัญญาส่งเราเรียนหรอก เราเลยตัดสินใจไปเรียนต่อปวส.ที่วิทลัยเทคนิค แล้วทำงานพาสไทม์ควบคู่ไปด้วย แต่สุดท้ายเราก็โดนด่าเหมือนเดิม ว่าทำไมต้องไปเรียนทีๆแบบนั่น แต่เราไม่สนใจ พอเรียนกำลังขึ้นปี2 เราป่วยหนัก เคยช้อคจนหยุดหายใจ นอนรพ.เป็นปีๆ หลังจากรักษาตัวมาได้3 ปี ร่างกายเราดีขึ้น พี่เราเอาลูกเค้ามาให้ยายเราเลี้ยง ซึ่งเราก็ต้องดูแลลูกเค้า แล้วยายก็ตามใจมากๆ เราว่าอะไรไม่ได้เลยโดนด่าประจำ ทั้งๆที่ลูกของพี่ขโมยเงิน ทั้งๆที่อายุแค่11 ติดโทรศัพท์ เล่นเกมส์ตลอดแต่ไม่เคยโดนบ่น มีอะไรเราโดนด่าทุกรอบ  ส่วนน้องชายแท้ๆก็สร้างแต่ปัญหา แม่ก็มีแฟนใหม่เป็นชาวต่างชาติ อายุ70+ ซึ่งร่างกายก็ไม่ดี แถมยุให้แม่เราออกจากงานมาดูแลเค้า เราเหนื่อยมาก ที่ต้องมาเจอปัญหาของคนอื่น สภาพจิตใจเราตอนนี้คือไม่ำหวแล้ว เป็นเด็กอายุ23 ที่ไม่เคยได้ใช้ชีวิตของตัวเอง แถมมีโรคประจำตัวร้ายแรง  ทำได้แค่อยู่แต่บ้านโดนยายด่าทุกวัน เราเหนื่อยมามากแล้ว ถ้าเป็นไปได้ เราคิดว่าการที่มีชีวิตอยู่มันทรมานมากกว่าตอนตายด้วยซ้ำ เราเคยเป็นโรคซึมเศร้าหลังจากการนอนรพ.นานเกินไป ถึงหมอจะลงดยาต้านเศร้าแล้ว แต่จิตใจเราไม่ไหวจริงๆ บางวันนอนหลับยังหลับได้ไม่สนิทเลยด้วยซ้ำ เบื่อชีวิตแบบนี้เต็มทนแล้ว