ตั้งแต่เราเกิดมา แม่แทบไม่ได้เลี้ยงเราเลย เราอยู่แต่กับย่า แต่เราก็ไม่เป็นไร เรารักแม่มากๆ พอโตขึ้นมาจนตอนที่ป๊าหย่ากับแม่เรา เราดีใจ พ่อแม่จะได้เลิกทะเลาะกัน เราถูกไปอยู่กับย่า พี่กับน้องอยู่กับแม่ แต่ชีวิตเราหลังจากนี้โครตดิ่งลงเหว พ่อเราไปอยู่กรุงเทพ พ่อกลับตัวเป็นจนเรากล้ายอมรับพ่อ แต่แม่ ไม่เลย แม่แย่ลง แม่เอาแต่เป็นหนี้ ไม่ใช่เพราะลูก แต่เพราะตัวเองแม่เองอะ ผลักพี่กับน้องมาให้ย่าเราเลียง ย่าเราก็แก่แล้วอะ แม่ไม่ส่งเงินสักบาท แถมยังมายืมอีก ตอนปิดเทอมเราจะกลับบ้านยายมาทำขนมขาย เราไม่ชอบที่มีรถกระบะมาทวงค่าแชร์ทุกวัน โครตเบื่อ บางทีก็ต้องโกหกให้ว่าแม่ไม่อยู่ แต่ขนาดไม่มีตังอะ แม่ยังไปเที่ยวกับเพื่อนบ่อยไปร้านเหล้าโครตบ่อย ชอบมาหยิบตังเรากับน้องบ้างพี่บ้าง โครตรำคาญเลย ป๊าส่งเลี้ยงเราทุกอย่างอะ แต่แม่ไม่ทำไรเพื่อเราเลย เรามาอยู่บ้านยาย แม่ออกจากบ้านทุกวัน เราเริ่มไม่ชอบแม่ตัวเองขึ้นเรื่อยๆ แม่ไปเที่ยวก็โกหกยายว่าไปทำไม แม่แอบหยิบตังเราไปเยอะ พอวันที่เราจะไปประชุมเพื่อขึ้น ม.4 อะ แม่ยังมาให้เราไม่ได้ 555 เราต้องจัดการเองทุกอย่าง เงินค่าประกันแค่ไม่กี่ร้อยแม่ออกให้เราไม่ได้เลย ตอนแรกแม่บอกจะมาพอเราโทรตามแม่ก็บิดเรา เราเสียใจโครต เราผิดหวังในตัวแม่ทุกอย่าง แม่ทำให้ยายเราต้องทำงานหนัก แม่ขายบ้านตั้งแต่เรายังเด็ก แม่ไปเป็นเมียน้อยคนอื่น เราเกลียดทุกอย่างเลย แม่ติดเงินยายเราด้วยซ้ำ แม่หามาก็เอาแต่คืนคนอื่นไม่คืนยายเราเลย ยายเรา 80 ละยังต้งมานั่งขายของอะ โครตเกลียดที่แม่ทำ พอพูดความแม่ก็รับไม่ได้ ก็ด่าเราว่าเราบาป เราเอาแต่ใจ ไล่ให้เราไปไกลๆ แม่ไม่เคยดูตัวเองเลยอะ ว่าตัวเองแย่ยังไง ทั้งที่แม่ว่าเราได้อะนะ แม่ไม่เคยร้องไห้เรื่องเราเลย แต่พอกับเรื่องแฟนแม่ ทั้งที่เป็นผัวคนอื่น แม่ร้องไห้ให้เขาได้  แต่เราอะร้องไห้เรื่องแม่มาตลอดเลย เราดิ่งทุกวันอะ พอจะเล่าเรื่องราวในชีวิตแม่ก็ไม่เคยฟังเลย ฟังแล้วไม่ตอบ แม่ไม่เคยรู้ว่าเราชอบกินอะไร ไม่ชอบอะไร แม่รู้แค่ตัวเองจะทำยังไง ประชุมปีนึงมีครั้งเดียวเอง แม่อ้างมาตลอดตั้งแต่เราประถมแล้วอะ เราต้องจัดการตัสเองทุกอย่างจริงๆ แม่ไม่อยู่ก็ต้องทำกับข้สวฝห้ตัวเองกินให้น้องกิน โครตเสียใจเลย ไม่อยากอยู่ตรวนี้แล้วอะ