สวัสดีงับบบ วันนี้เรามีเรื่องมาเล่าให้ฟังงับ
เรื่องเกิดขึ้นน่าจะประมาณ3-4ปีครับ ตอนนั้นผมเรียนอยู่มัธยมปลาย เรื่องมีอยู่ว่าผมเป็นคนที่ค่อนข้างชอบเล่นเกม สนุกกับสังคมในเกมมากๆครับ แต่ก็ไม่ได้เป็นคนเก็บตัวจากโลกภายนอกหรืออะไร ผมค่อนข้างเข้ากับคนได้ง่าย วันหนึ่งผมได้มีโอกาสโหลดเกมๆหนึ่งมา ผมจำชื่อเกมไม่ได้ครับ แต่ลักษณะของเกมนั้นคือเราจะสวมบทบาทเป็นอวตารแล้วไลฟ์สดคนก็เข้ามาดูเราแบบ เหมือนเราไลฟ์สดจริงๆคนที่มาดูเราก็เป็นคนจริงๆ สังคมในเกมดีมากๆมากแบบมากจริงไปทุกคนดูจอยดูสนุกบางทีผมก็ไลฟ์บางทีผมก็ไปดูคนอื่นผมเล่นมาเรื่อยๆจนได้ประมาณ2เดือน จนผมได้เข้าไปไลฟ์ๆหนึ่ง ชื่อช่องเขาคือเจน....อะไรซักอย่างผมเองก็ลืมไปนานแล้วผมได้เข้าไปเขา เขาคนนี้ค่อนข้างมีความแอคทีฟมากกกก คุยสนุกคุยเก่งมากผมก็ชอบเข้าไปดูไฟล์เขา ดูไปดูมาผมก็เริ่มอยากมีส่วนร่วมผมก็เลยจอยไปไลฟ์เขา ถ้าทุกคนนึกไม่ออกก็แบบเหมือนเราโทรหาเพื่อนเปิดกล้องในเฟสไรงี้ครับ ตอนนั้นคนดูพวกเราเยอะมาก100+แทบทุกวันผมสนุกมาจอยมากๆมันเป็นช่วงเวลาที่ผมรู้สึกมากๆอีกช่วงเวลาพอเราเริ่มไลฟ์ด้วยกันบ่อยเราก็เริ่มสนิทกันขึ้นมากๆขึ้นจนพวกเลาแลกIGกัน แต่พวกเราไม่ได้มีความคิดหรือรู้สึกรักหรือชอบในฝ่ายตรงข้ามนะครับ รู้สึกเหมือนเขาเป็นเพื่อนคนหนึ่งๆ ช่วงแรกที่เราคุยกันในไอจีเจนเขาเป็นคนร่าเริงมากก แบบร่างเริงสุดๆมีเครื่องเครียดอ่ะไรก็เล่าให้ฟังได้หมด มันรู้สึกผูกพันธ์กับเพื่อนคนนี้มากๆ เจน เขาเป็นคนที่เรียนเก่งมากแถมตอนนั้นอายุน้อยกว่าผม2-3ปี เจนมีอาชีพนะครับนั้นก็คือติวเตอร์ เจนเขาสามารถหาเงนส่วตัวเองเรียนได้เลี้ยงตัวเองได้ ผมนับถือเขามากๆทั้งเรียนดีทั้งเก่ง เอ่ออีกอย่างลืมบอกไปเลยเจน เป็นคนที่มีรูปร่างหน้าตาสวยสไตล์การแต่งตัวก็แบบสาวคาเฟ่ประมาณนี้พอนึกออกกันเนาะ นั้นแหละครับคือเจนช่วงแรกที่ผมรู้จัก จนวันหนึ่งเจนเขาแคปแชทแม่ตัวเองลงคือแม่ขอเงินเขา ในแชทบอกไว้ประมาณว่า เดือนนี้ให้กูแค่40000กูจะพอกินหรอ อีลูกทรพี มัน
ผมเห็นแชทตอนนั้นคือ.......
ผมอึ้งอึ้งหนักมา เด็กที่น่าจะอยู่แค่มัธยมต้นหาเงินเลี้ยงตัวเองส่งตัวเองเรียน แถมยังให้เงินเดือนแม่ได้ตั้ง40000 ผมคิดกับตัวเองว่าต้องเก่งขนาดไหนอดทนขนาดไหนถึงทำได้ขนาดนั้น ผมก็เลยตอบกลับสตอรี่เจนไปว่าเจนไหวมั้ย พร้อมกับคำถามด้วยความห่วงใยอีกยาวเป็นพรืด เจนก็ตอบกลับด้วยสไตล์ของเขาคือ ไม่ให้คนอื่นเป็นห่วงเป็นคนที่มีความสดใสร่าเริงอยู่เสมอ เอ่อลืมไปเจนเขาเรียกเราว่า พส. ขนาดอ่านข้อความยังรู้สึกสดใสร่าเริง หลังจากนั้นเราก็ติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ 2-3ทักหากันทีมีเรื่องเม้ามอยอะเนาะ555 ช่วงนั้นเจนก็ไม่ได้แสดงอาการอะไร อะไรๆก็ผ่านไปเยอะ เราก็รู้จักกับเจนก็6-7เดือนได้ ก็ติดต่อกันตลอด จนวันหนึ่งอีกละหรอ(-_+) เจนเขาลงสตอรี่ นอนให้น้ำเกลือที่ โรงพยาบาลเราก็ทักไปถามอาการด้วยความเป็นห่วง เช่นเคย
และเหมือนวันนั้นเจนน่าจะอัดอั้นมาก จนระเบิดออกมาเราได้รับรู้ทุกอย่าง เราเป็นผู้ฟังเราอึ้งเราหนักไปหมด สิ่งที่เจนบอกคือ เจนพยายาม ฆตต นี้ก็ครั้งที่3แล้ว ทุกครั้งป้าของเจนมาเห็นและมาช่วยทันเสมอ เจนก็รับปากกับป้าว่าจะไม่ทำอีกทุกครั้ง
เหตุผลที่เจนทำคือ เราขอรวบรัดเลยนะ อย่างแรกเลย พ่อกับแม่เจน แยกทางกัน แม่แต่งงานกับสามีใหม่ที่เป็น เจนก็เลยต้องมีพ่อเลี้ยงอยู่ในบ้านหลังเดียวกันช่วงแรกเจนก็อาศัยอยู่กับแม่และก็พ่อเลี้ยงนี้แหละ เจนเล่าให้ฟังว่าเจนโดน พ่อเลี้ยง ขข ตั้งแต่เดือนแรกที่แต่งงานกับแม่ เจนเคยบอกแม่แล้วแต่แม่ไม่เชื่อแถมยังด่าเสียๆหายๆ เจนบอกเจนก็ไม่รู้ว่าเขา ขข ไปกี่ครั้งเจนไม่อยากจำ เจนไม่ยากแจ้งความเพราะเจนรักแม่มากกกก อิ
แบบเด็กคนหนึ่งอะที่โดนอะไรขนาดนี้ยังรักแม่ได้ลง แล้วพอโดนครอบครัว
ๆแบบนี้ทำซ่ำๆเจนก็ออกมาอยู่กับป้า เจนเลือกที่จะส่งเงินให้แม่ เห้ออออเล่ามาจนถึงตอนนี้ิอยากซัดหน้าครอบครัวของเจน
อะๆมาต่อกันนั้นแหละเจนก็ออกมาอยู่กับป้าอย่างที่บอกจนวันนี้ที่เจนเลือกจะ ฆตต เพราะนกถึงเรื่องเก่าละมันๆไม่อยากมีชีวิต เจนก็บอกมางี้ เราก็ปรอบใจเจนไปพักใหญ่เลยย กว่าเจนจะรู้สึกดีขึ้นก็ปรอบกันอยู่นาน แล้วก็บอกเจนว่า สัญญานะว่าจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีกเจนก็ให้คำสัญญาหลังจากวันนั้นจบไปเราก็มีคุยกันบ้างๆ จนผ่านไป2-3อาทิตย์ เจนถ่ายรูปเส้นผมบนกำมือ ของตัวเองลง เช่นเคยเราก็ตอบกลับสตอรี่ไปอีก
เอ้าเป็นใยยยย เจนก็บอกว่า พส.เราเป็นมะเร็ง ระยะสาสแล้ว เราเป็นมะเร็งหัวใจ เราเลือกที่จะไม่รักษาเองและ....... เหมือนนิยายเหมือนลยเนาะทุกคนที่เข้ามาอ่าน เชื่อมั้ย จนที่เจนบอกว่า พยามยาม ฆตต โดนขข แม่ด่าเสียๆหายๆ พอเอามารวมๆกันแล้ว เราเหมือนรัสึกโดนหลอกเราไม่ปักใจเชื่อ เราคิดคนที่เจอกันบนออนไลน์อะเนาะเขาจะโกหกยังไงก็ได้ แต่ตอนแรกเราเชื่อเราเชื่อมาตลอดจนถึงช่วงเป็นมะเร็ง นี้แหละจากนี้เราก็พิมพ์แชทคุยกันถามไถอาการนู้นนี้นั้นแต่ที่ถามคือเราเหมือนถามตามบทเฉยๆ ว่าจะไปจบที่ตรงไหน หลังจากนั้นเราก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน
เกือบๆเดือน ตอนนั้นผมนั่งอยู่บ้านไม้นมสดกับเพื่อน
ประมาณว่าคาเฟ่นมประมาณ20:45 เจนทักมาแปลกมากๆ พส. เราจะไปแล้วนะ แล้วเจนก็ถ่ายรูปเชือกที่แขวนอยู่ในบ้าน เป็นห่วงสำหรับเอาคล้องคอพอดี ตอนั้นเราไม่ได้รู้สึกตื่นตระหนกอะไรเลย เราแอบจะขำด้วยซ่ำโหหหห จะแต่งนิยายไปถึงไหน แต่เราก็เล่นตามบทก็แบบปลอบๆคุยๆเกลี่ยกล่อมแต่ก็ไม่สำเร็จ แล้วเจนก็บอกบ๊ายๆนะ พา หลังจากนั้นไม่เกิน5นาทีIGของเจนก็โดนลบ แบบลบบัญชีเหมือเจนเขาตั้งใจลบไป เราก็แบบโหหหห ลบจริงหรอเนี่ย ตอนนั้นเราก็ไม่คิดว่าลบ นึกว่าโดนบล็อคเราก็เอาไแจีเพื่อนไปค้นหา คัดลอกลิงค์ไอจีเจนมาค้นหาก็ค้นหาไม่เจอ ตอนนั้นก็เลยได้รู้แล้วว่า ปิดบัญชีไปจริงๆ ตอนนั้นจิตใจก็เริ่มเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งละ แล้วรู้มั้ยอะไรที่ทำให้เราเชื่อมากๆ ว่ามันเป็นเรื่องจริง ตั้งแต่วันนั้นมาตลอดสามวันผมพยายามติดต่อเจนเจนเป็นยังไงบ้างโอเครมั้ย ถามมาตลอดถึงบัญชีจะปิดไปแล้วก็ตามในวันที่สาม เจน(หรือเปล่า) ตอบกลับมาประมาณ3ทุ่มนิดๆ โอเคร บ๊ายบายนะ เชื่อมั้ย555555555ตอนนั้นผมเหลือจะเชื่อเลยโครตเหลือจะเชื่อเลยยยยยยยยยยยยย แอคที่ตอบกลับมายังเป็นบัญชีที่ปิดอยู่เขาไปส่องโปรไฟล์มาก็เป็นบัญชีที่ปิด รู้อะไรมั้ยตอนนั้นผมทั้งกลัว อึ้ง ดีใจ มันเป็นเรื่องที่ผมจะไม่มีวันลืมไปตลอด #เจน
แด่เจน!
เรื่องเกิดขึ้นน่าจะประมาณ3-4ปีครับ ตอนนั้นผมเรียนอยู่มัธยมปลาย เรื่องมีอยู่ว่าผมเป็นคนที่ค่อนข้างชอบเล่นเกม สนุกกับสังคมในเกมมากๆครับ แต่ก็ไม่ได้เป็นคนเก็บตัวจากโลกภายนอกหรืออะไร ผมค่อนข้างเข้ากับคนได้ง่าย วันหนึ่งผมได้มีโอกาสโหลดเกมๆหนึ่งมา ผมจำชื่อเกมไม่ได้ครับ แต่ลักษณะของเกมนั้นคือเราจะสวมบทบาทเป็นอวตารแล้วไลฟ์สดคนก็เข้ามาดูเราแบบ เหมือนเราไลฟ์สดจริงๆคนที่มาดูเราก็เป็นคนจริงๆ สังคมในเกมดีมากๆมากแบบมากจริงไปทุกคนดูจอยดูสนุกบางทีผมก็ไลฟ์บางทีผมก็ไปดูคนอื่นผมเล่นมาเรื่อยๆจนได้ประมาณ2เดือน จนผมได้เข้าไปไลฟ์ๆหนึ่ง ชื่อช่องเขาคือเจน....อะไรซักอย่างผมเองก็ลืมไปนานแล้วผมได้เข้าไปเขา เขาคนนี้ค่อนข้างมีความแอคทีฟมากกกก คุยสนุกคุยเก่งมากผมก็ชอบเข้าไปดูไฟล์เขา ดูไปดูมาผมก็เริ่มอยากมีส่วนร่วมผมก็เลยจอยไปไลฟ์เขา ถ้าทุกคนนึกไม่ออกก็แบบเหมือนเราโทรหาเพื่อนเปิดกล้องในเฟสไรงี้ครับ ตอนนั้นคนดูพวกเราเยอะมาก100+แทบทุกวันผมสนุกมาจอยมากๆมันเป็นช่วงเวลาที่ผมรู้สึกมากๆอีกช่วงเวลาพอเราเริ่มไลฟ์ด้วยกันบ่อยเราก็เริ่มสนิทกันขึ้นมากๆขึ้นจนพวกเลาแลกIGกัน แต่พวกเราไม่ได้มีความคิดหรือรู้สึกรักหรือชอบในฝ่ายตรงข้ามนะครับ รู้สึกเหมือนเขาเป็นเพื่อนคนหนึ่งๆ ช่วงแรกที่เราคุยกันในไอจีเจนเขาเป็นคนร่าเริงมากก แบบร่างเริงสุดๆมีเครื่องเครียดอ่ะไรก็เล่าให้ฟังได้หมด มันรู้สึกผูกพันธ์กับเพื่อนคนนี้มากๆ เจน เขาเป็นคนที่เรียนเก่งมากแถมตอนนั้นอายุน้อยกว่าผม2-3ปี เจนมีอาชีพนะครับนั้นก็คือติวเตอร์ เจนเขาสามารถหาเงนส่วตัวเองเรียนได้เลี้ยงตัวเองได้ ผมนับถือเขามากๆทั้งเรียนดีทั้งเก่ง เอ่ออีกอย่างลืมบอกไปเลยเจน เป็นคนที่มีรูปร่างหน้าตาสวยสไตล์การแต่งตัวก็แบบสาวคาเฟ่ประมาณนี้พอนึกออกกันเนาะ นั้นแหละครับคือเจนช่วงแรกที่ผมรู้จัก จนวันหนึ่งเจนเขาแคปแชทแม่ตัวเองลงคือแม่ขอเงินเขา ในแชทบอกไว้ประมาณว่า เดือนนี้ให้กูแค่40000กูจะพอกินหรอ อีลูกทรพี มัน
ผมอึ้งอึ้งหนักมา เด็กที่น่าจะอยู่แค่มัธยมต้นหาเงินเลี้ยงตัวเองส่งตัวเองเรียน แถมยังให้เงินเดือนแม่ได้ตั้ง40000 ผมคิดกับตัวเองว่าต้องเก่งขนาดไหนอดทนขนาดไหนถึงทำได้ขนาดนั้น ผมก็เลยตอบกลับสตอรี่เจนไปว่าเจนไหวมั้ย พร้อมกับคำถามด้วยความห่วงใยอีกยาวเป็นพรืด เจนก็ตอบกลับด้วยสไตล์ของเขาคือ ไม่ให้คนอื่นเป็นห่วงเป็นคนที่มีความสดใสร่าเริงอยู่เสมอ เอ่อลืมไปเจนเขาเรียกเราว่า พส. ขนาดอ่านข้อความยังรู้สึกสดใสร่าเริง หลังจากนั้นเราก็ติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ 2-3ทักหากันทีมีเรื่องเม้ามอยอะเนาะ555 ช่วงนั้นเจนก็ไม่ได้แสดงอาการอะไร อะไรๆก็ผ่านไปเยอะ เราก็รู้จักกับเจนก็6-7เดือนได้ ก็ติดต่อกันตลอด จนวันหนึ่งอีกละหรอ(-_+) เจนเขาลงสตอรี่ นอนให้น้ำเกลือที่ โรงพยาบาลเราก็ทักไปถามอาการด้วยความเป็นห่วง เช่นเคย
และเหมือนวันนั้นเจนน่าจะอัดอั้นมาก จนระเบิดออกมาเราได้รับรู้ทุกอย่าง เราเป็นผู้ฟังเราอึ้งเราหนักไปหมด สิ่งที่เจนบอกคือ เจนพยายาม ฆตต นี้ก็ครั้งที่3แล้ว ทุกครั้งป้าของเจนมาเห็นและมาช่วยทันเสมอ เจนก็รับปากกับป้าว่าจะไม่ทำอีกทุกครั้ง
เหตุผลที่เจนทำคือ เราขอรวบรัดเลยนะ อย่างแรกเลย พ่อกับแม่เจน แยกทางกัน แม่แต่งงานกับสามีใหม่ที่เป็น เจนก็เลยต้องมีพ่อเลี้ยงอยู่ในบ้านหลังเดียวกันช่วงแรกเจนก็อาศัยอยู่กับแม่และก็พ่อเลี้ยงนี้แหละ เจนเล่าให้ฟังว่าเจนโดน พ่อเลี้ยง ขข ตั้งแต่เดือนแรกที่แต่งงานกับแม่ เจนเคยบอกแม่แล้วแต่แม่ไม่เชื่อแถมยังด่าเสียๆหายๆ เจนบอกเจนก็ไม่รู้ว่าเขา ขข ไปกี่ครั้งเจนไม่อยากจำ เจนไม่ยากแจ้งความเพราะเจนรักแม่มากกกก อิ
เอ้าเป็นใยยยย เจนก็บอกว่า พส.เราเป็นมะเร็ง ระยะสาสแล้ว เราเป็นมะเร็งหัวใจ เราเลือกที่จะไม่รักษาเองและ....... เหมือนนิยายเหมือนลยเนาะทุกคนที่เข้ามาอ่าน เชื่อมั้ย จนที่เจนบอกว่า พยามยาม ฆตต โดนขข แม่ด่าเสียๆหายๆ พอเอามารวมๆกันแล้ว เราเหมือนรัสึกโดนหลอกเราไม่ปักใจเชื่อ เราคิดคนที่เจอกันบนออนไลน์อะเนาะเขาจะโกหกยังไงก็ได้ แต่ตอนแรกเราเชื่อเราเชื่อมาตลอดจนถึงช่วงเป็นมะเร็ง นี้แหละจากนี้เราก็พิมพ์แชทคุยกันถามไถอาการนู้นนี้นั้นแต่ที่ถามคือเราเหมือนถามตามบทเฉยๆ ว่าจะไปจบที่ตรงไหน หลังจากนั้นเราก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน
เกือบๆเดือน ตอนนั้นผมนั่งอยู่บ้านไม้นมสดกับเพื่อน
ประมาณว่าคาเฟ่นมประมาณ20:45 เจนทักมาแปลกมากๆ พส. เราจะไปแล้วนะ แล้วเจนก็ถ่ายรูปเชือกที่แขวนอยู่ในบ้าน เป็นห่วงสำหรับเอาคล้องคอพอดี ตอนั้นเราไม่ได้รู้สึกตื่นตระหนกอะไรเลย เราแอบจะขำด้วยซ่ำโหหหห จะแต่งนิยายไปถึงไหน แต่เราก็เล่นตามบทก็แบบปลอบๆคุยๆเกลี่ยกล่อมแต่ก็ไม่สำเร็จ แล้วเจนก็บอกบ๊ายๆนะ พา หลังจากนั้นไม่เกิน5นาทีIGของเจนก็โดนลบ แบบลบบัญชีเหมือเจนเขาตั้งใจลบไป เราก็แบบโหหหห ลบจริงหรอเนี่ย ตอนนั้นเราก็ไม่คิดว่าลบ นึกว่าโดนบล็อคเราก็เอาไแจีเพื่อนไปค้นหา คัดลอกลิงค์ไอจีเจนมาค้นหาก็ค้นหาไม่เจอ ตอนนั้นก็เลยได้รู้แล้วว่า ปิดบัญชีไปจริงๆ ตอนนั้นจิตใจก็เริ่มเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งละ แล้วรู้มั้ยอะไรที่ทำให้เราเชื่อมากๆ ว่ามันเป็นเรื่องจริง ตั้งแต่วันนั้นมาตลอดสามวันผมพยายามติดต่อเจนเจนเป็นยังไงบ้างโอเครมั้ย ถามมาตลอดถึงบัญชีจะปิดไปแล้วก็ตามในวันที่สาม เจน(หรือเปล่า) ตอบกลับมาประมาณ3ทุ่มนิดๆ โอเคร บ๊ายบายนะ เชื่อมั้ย555555555ตอนนั้นผมเหลือจะเชื่อเลยโครตเหลือจะเชื่อเลยยยยยยยยยยยยย แอคที่ตอบกลับมายังเป็นบัญชีที่ปิดอยู่เขาไปส่องโปรไฟล์มาก็เป็นบัญชีที่ปิด รู้อะไรมั้ยตอนนั้นผมทั้งกลัว อึ้ง ดีใจ มันเป็นเรื่องที่ผมจะไม่มีวันลืมไปตลอด #เจน