การทีเราเป็นคนร่าเริงสนุกสนานเฮฮานั่นไม่สามารถบอกได้เลยว่าสิ่งเหล่านั้นมันจะอยู่กับเราตลอดไปจนกระทั่งมีมีความเศร้าเข้ามาในหัวใจสิ่งนั้นทุกคนเรียกมันว่าโรคซึมเศร้าเราไม่สามารถรู้ได้ว่ามันเข้ามาในชีวิตของเราตอนไหน
หรืออาจจะเป็นตอนที่เราเศร้า เสียใจหรือจมอยู่กับอดีต
       นายซึมเศร้าเข้ามาพรากทุกอย่างจากผู้ชายคนนึงไปนายซึมเศร้าพรากการดูซีรีย์การฟังเพลงเศร้าการหัวเราะเฮฮาพรากเป้าหมายในชีวิตไปพรากความคิดของชายผู้นั้นไป ชายผู้นั้นคือตัวเรา นายซึมเศร้านำเอาสิ่งใหม่เข้ามาในหัวคิดและหัวใจของเราสิ่งนั้นคือ การร้องไห้ การฝันร้าย การย้ำคิดย้ำทำ การเสียใจในเรื่องอดีตหรือแม้แต่นำพาซึ่งความตายเข้าในหัว เราต้องพบจิตแพทย์ทุกอาทิตย์เพื่อบำบัดและรับยาเข้ามาต่อต้านและต่อสู้กับนายซึมเศร้าไม่มีวันไหนเลยที่เราไม่อยากจากโลกใบนี้ไปไม่มีวันไหนเลยที่เรามีความสุขเฮฮาเหมือนเมื่อก่อน เราไม่สามารถฟังเพลงเศร้าได้เราไม่สามรถฟังเดอะโกสได้เหมือนอย่างเคย เราคิดถึงแต่คนที่จากไปโหยหาความสุขในอดีตซึ่งวันนี้ไม่มีอีกแล้ว เราต้องกลายเป็นผู้ป่วยจิตเวชต้องกินยาตามที่หมอบอกไม่สามารถหยุดยาเองได้ เราใช้ชีวิตแค่ให้มันผ่านไปในแต่ละวันเราไม่อยากให้ใครมาสงสารหรือเห็นใจใดๆทั้งสิ้นสิ่งเดียวที่เรารู้สึกดีได้คือได้คุยกับเธอผู้นั้นผู้ที่นำพาสิ่งนี้เข้ามาและอาจเป็นคนนำพาสิ่งนี้ออกไปมันไม่ใช่ความผิดของเธอแต่เป็นตัวเราต่างหากที่ไม่ปล่อยวางในสิ่งนั้น
มันอาจจะเป็นคำพูดง่ายๆของใครทุกคนที่พูดออกมาว่าปล่อยวางและใช้ชีวิตให้มีความสุข
แต่มันเป็นสิ่งที่ยากมากสำหรับเราที่พยายามทำในสิ่งนั้นเราไม่สามารถดื่มเบียร์ที่เราชอบได้เหมือนเคยเราทำได้อย่างเดียวในวันนี้คือการดื่มน้ำให้มากพอและกินยาที่หมอให้มา
ตอนที่เราเขียนบทความนี้ยังมีความเศร้าที่ยังเกาะกินในตัวเราอยู่ตลอดมันอาจจะเป็นเรื่องดีเรื่องนึงก็ได้ที่ทำให้เราเขียนอะไรได้แบบนี้
ยิ่งเราเขียนสิ่งเหล่านี้มากเท่าไหร่ยิ่งทำให้เรารู้จักตัวเองมาเพิ่มขึ้นและเราเขียนสิ่งเหล่านี้ไว้เพื่อเตือนความจำตัวเขาเราเองเพราะทุกวันนี้เราหลงๆลืมๆไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของยาหรือเพราะโรคนี้กันแน่ เรามีครอบครัวที่เข้าใจคอยกอดเราในทุกวันครอบครัวได้แต่ภาวนาให้เราหายจากโลกนี้เสียทีและเราหวังอย่างสุดหัวใจว่าเราจะผ่านพ้นมันไป เราจะเขียนบันทึกนี้ในทุกๆวันจนกว่าเราจะดับสลายไปจากโลกใบนี้หรือหายจากนายซึมเศร้านี้ไป