กาพย์ยานี 11: ปู่ กับ หลาน

เพียงเสียงกระซิบอ้อน
ก็ใจอ่อนระทวยไหว
อิงซบอบอุ่นไอ
ฤดีให้กุมารี

ทะเลที่กว้างขวาง
ดูเวิ้งว้างผืนนที
จรดฟ้าเฉดครามสี
ณ.ที่นี้ได้พบพา

วัยหนึ่งก็สดใส
อีกหนึ่งวัยก็โรยรา
สักพักต้องจากลา
ธรรมดาสัจธรรม

เดินทางไปกับเจ้า
จนกว่าเราสิ้นบุญกรรม
หวังให้บุญหนุนนำ
เจ้ากระทำแต่สิ่งดี

หิริ โอตตัปปะ
หลักธัมมะเจ้าต้องมี
ติดตัวไปทุกที่
หลักธรรมชี้ความร่มเย็น

ธัมมะให้รักษา 
จะนำพาผ่านทุกข์เข็ญ
ธรรมนั้นก็จะเป็น
เครื่องปกป้องคุ้มครองเจ้า


“ธมฺโม หเว รกฺขติ ธมฺมจารึ ฉตฺตํ มหนฺตํ วิย วสฺสกาเล"
ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรมไว้ได้แท้จริง ประดุจร่มใหญ่ในฤดูฝน