คือช่วงหนึ่งเป็นคนที่นิสัยแย่มากแต่เพื่อนสนิทหรือคนรอบตัวกลับไม่เตือนแต่โดนว่าโดนแซะแทนมีช่วงที่ตัวเองโตขึ้นเรียนรู้นิสัยแย่ๆด้วยตัวเองจนขึ้นม.1ก็พยายามถามเพื่อนสนิทว่าตัวเองมีนิสัยแย่ๆตรงไหนควรแก้ตรงไหนเราก็ได้คุยกันปรับความเข้าใจแต่ทำไมรู้สึกว่าตัวเองนิสัยแย่กว่าเดิม(นิสัยเดิมของเราคือมันแย่มากๆเอาเรื่องของคนอื่นไปพูดนกสองหัวเหลี่ยมพูดแย่ๆกับเพื่อนไม่รักษาน้ำใจ)หลังจากที่ได้รู้นิสัยตัวเองต่างๆก็เริ่มปรับนิสัยมันก็ดีขึ้นในหลายๆเรื่องคือตอนแรกก็กลัวๆแต่นานๆก็ปรับตัวเข้ากันได้เรามีเพื่อนสนิทอยู่2คนเขารับฟังเราทุกอย่างให้คำปรึกษาช่วยเหลืออะไรต่างๆแต่บางครั้งเราก็เผลอทำตัวแย่ๆใส่เขาก็พยายามปรับนิสัย(เรามีเพื่อนสนิท2คนไม่ค่อยสนิทอีก4คนผู้หญิง)ในห้องก็ปั่นๆติดตลกกันบางครั้งที้เราเล่าเรื่องอะไรที่จริงจังแต่ก็ไม่อยากให้เครียดเกินไปก็มีตลกกันขำๆบ้างแต่มีครั้ง1ที่เราไม่ตลกเราก็เลยพูดแบบจริงจังไปแต่เขากลับเงียบทั้งหมดและหลังจากนั้นทุกคนก็เหมือนจะไม่ค่อยอยากพูดกับเรา เราก็งงว่าเราทำอะไรผิดก็ไม่กล้าถามกลัวจะจริงจังเกินไปก็เลยเพิ่มนิสัยร่าเริงตลกเอ็นจอยกับทุกเรื่องไปหลังจากนั้นเพื่อนก็กลับมาเป็นปกติแต่มันไม่ใช่นิสัยเราเลยแต่ก็ไม่อยากคิดอะไรมากแต่หลังๆมาเริ่มหนักบางคนไม่ให้เกียรติอยากพูดอะไรก็พูดแต่ตอนนั้นก็ปล่อยๆไปก็คิดซะว่าพูดเล่นๆก็ขำๆกับเขาไปแต่เป็นฝ่ายเราที่ต้องมีความอดทนสูงขึ้นบางครั้งเขาพูดในสิ่งที่เราไม่ชอบแต่ก็ไม่กล้าว่ากลัวจะมีปัญหากันเราก็เลยพยายามขำๆไปให้จบๆจะได้เปลี่ยนเรื่องแต่เราต้องเก็บความรู้สึกเพราะต้องอยู่รอดในรั้วโรงเรียนแต่มันอึดอัดมากที่จะต้องแสร้งเป็นคนร่าเริง เข้มแข็ง ไม่ยอมใคร ไม่ให้ใครว่า ก็คือถ้าทำไม่ถูกใจก็ต้องปรับนิสัยตลอดเพราะความอยู่รอดแต่บางครั้งมันก็หมดความอดทนก็เผลอปล่อยอารมณ์ออกไปสุดท้ายทุกคนก็เงียบใส่เรา เราก็ต้องไปขอโทษเขาแล้วปรับนิสัยใหม่ต้องมีความอดทนกว่าเดิมต้องเก็บอารมณ์กว่านี้ก็เป็นแบบนี้วนไปจนเราอยู่ม.3เราเริ่มทนไม่ไหวก็เลยถามกับเพื่อนสนิทว่าเธอคิดว่าฉันนิสัย บ่คำตอบที่ได้ก็คือกะบ่ได้แย่นะแค่บางเทื่อบ่ชอบที่เทออยู่ดีๆกะอารมณ์บ่ดีขึ้นมาแล้วกะมาพาลใส่แค่คิดว่าเธอคุมอารมณ์บ่ค่อยได้เราเหนื่อยกับคำตอบที่ได้เราก็เลยบอกไปว่าขอโทษแต่ก็เหนื่อยที่จะทนเราก็เลยไประบายกับอีกคนหนึ่งทั้งหมดว่าไม่เข้าใจทำไมตอนเรามีปัญหาหรืออะไรสักอย่างที่มีเรื่องให้เครียดทุกคนจะต้องเงียบใส่ทำไมไม่คิดจะพูดด้วยหรือถามสักคำบางทีก็นอยที่จะต้องพยายามถูกใจทุกคนตลอดมันอึดอัดนะคำตอบที่ได้คือไม่กล้าพูดด้วยเพราะกลัวเราพาลอารมณ์ใส่เราก็เลยอธิบายว่าที่มีปัญหาหรืออะไรต่างๆที่นิ่งไม่ได้โกรธหรืออะไรแค่เก็บอาการไม่อยากร้องไห้ไม่อยากให้มาสงสารแค่อยากให้ถามแค่นั้นแต่ทุกคนกลับเงียบเราก็ไม่รู้จะระบายกับใครได้แต่คิดกับตัวเองว่าไม่เป็นไรพูดกับตัวเองก็ได้แล้วก็ต้องเก็บอารมณ์นั้นแล้วกลับมาสดใสร่าเริงเหมือนเดิมแต่เราไม่มีความสุขเลยค่ะเราไม่สามารถไว้ใจใครได้เลยแม้แต่เพื่อนสนิทเรากลัวการหักหลังกลัวเราไว้ใจเขาแล้วเขาทำเราเจ็บหลังจากนั้นมาที่หาเพื่อนเพราะอยู่รอดเราไม่เข้าใจคำว่าเพื่อนคนรักความไว้ใจมันคืออะไรเราไม่สามารถไว้ใจใครได้นอกจากตัวเองแต่ก็อยากรู้ความรู้สึกของความไว้ใจอยากรู้ว่าถ้าเราไว้ใจใครสักคนมันจะรู้สึกยังไงแต่เราทำไม่ได้จริงคือที่เราอยู่แบบนี้มันดีแล้วหรอ