รักไม่เท่ากัน

คือเรื่องมีอยู่ว่า เรามีพี่น้องสามคน เราเป็นคนกลาง เรามักโดนบ่นโดนว่าอยู่ตลอดเวลา บางทีเหมือนแม่ลำเอียงไปหรือเปล่า เราก็คิดในใจ แม่บอกทุกรอบว่า รักลูกเท่ากัน แต่การกระทำแม่ไม่ใช่ เพราะว่าเวลาน้องทำอะไรแม่ไม่ค่อยว่า น้องอยากได้อะไรซื้อให้หมด แต่เราต้องดิ้นรนซื้อเอง หางานทำเอง เก็บเงินเอง เวลางานบ้าน ผ้าปูที่นอนเราก็ปูเองนะ แต่ของน้องปม่เปลี่ยนให้ตลอด จนบางทีเราก็ถามนะว่าเปลี่ยนให้ทำไม แม่ตอบว่า มันไม่เปลี่ยนแม่เลยเปลี่ยนให้    เราก็แบบ ห๊ะ ในในนะ คือมันอยู่ม.6ล่ะเปลี่ยนเองไม่เป็นหรือไง งานบ้านทำไรไม่เป็นเลย ไม่เคยช่วย กลับมานอนเล่นโทรศัพท์กับขอแต่เงิน มีแต่เรากับแม่ที่ทำกันเอง มีช่วงประถม ม.ต้น เราโดนบ่อยมากจนอยากฆ่าตัวตาย เราเคยทำร้ายตัวเองนะ บางทีก็คิดนะว่า เราตายไปคงจะดีไม่น้อย ตอนนั้นเรายืนบนระเบียงคุยกับแม่ เราก็ถามนะว่า ถ้าเรากระโดดลงไปตายไหม แม่เราตอบว่า ลองกระโดดูสิ ตอนนั้นเราคิดแค่ว่า ถ้าโดดลงไปก็แค่แขนหัก คงไม่ตาย บางครั้งเราก็ลองเอามีดกรีดตัวเองบ้าง แต่เลือดไม่ไหล บางทีก็โมโหตัวเองจนต้องต่อยกำแพงหลายๆครั้ง ถามว่าเจ็บไหม บอกเลยว่าไม่ แต่เราไม่เคยไปหาหมอนะ ตอนนั้นเราไปคลินิก ไปเพราะปวดท้องเพราะเราเป็นโรคกระเพาะอาหาร เราเลยลองขอยาคลายเครียดหมอ เพราะเรานอนไม่ค่อยหลับ เครียดๆตลอดเวลา แต่พอเวลาผ่านไปสักระยะเราเรียนมหาลัย ทำงานด้วย กลับวนมาเจออีก เราเลยตัดใจไปหาหมอ สุดท้ายหมอบอกว่า เราเป็นโรคซึมเศร้าเรื้อรังมาตลอด ตอนประถามผ่านมาได้ยังไง ถือว่าเก่งสุดล่ะ ทีนี้เราก็กินยาที่หมอให้มานะ กินจนหมด มีน้าที่รู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าแต่ในครอบครัวไม่รู้เลย เรามาระบายกะน้าตลอด แต่ยากินมากไปก็ไม่ดีนะ เราเลยไปแค่สองช่วงแรก หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้ไปอีกเลยจนกระทั้งเรามีลูก พอมีลูกเหมือนความรู้สึกนั้นหายไปเอง จนกระทั้งตอนนี้เหมือนกลับมาอีกแล้ว เราควรอยู่ตรงไหน จุดไหนดี