สวัสดีครับ ผมอายุ 27 ก่อนอื่นผมขออณุญาตเล่าเรื่องของผมเล็กน้อย
[ ครับผม ผมเป็นคนที่ลาออกจากร.ร. ตั้งแต่ม.5 ผมหางานทำมาตลอดจนช่วงอายุ 27 สิ่งที่ผมอยากทำมากสุดในชีวิตอาจไม่ใช่อาชีพที่หลายๆคนมองว่ามั่นคง ผมมีความตั้งใจอยากทำเกี่ยวกับสตรีมเมอร์แต่ด้วยปัจจัยเรื่องการเงินผมเลยต้องเอาไปทำอย่างอื่นก่อน ผมเป็นคนที่ชอบสะสมกันพลา เสื้อผ้ารองเท้า นั่นจะเป็นความชอบส่วนตัวอย่างนึง จนบางทีก็เผลอจ่ายเยอะไปบ้าง แต่ก็พยายามหาเงินเก็บเพื่อทำตามฝันให้ได้สักครั้งในชีวิต จนตอนนี้ผมทำธุรกิจเกี่ยวกับเรื่องเงินกับพ่อ ซึ่งได้คืนมาบ้างเสียไปบ้าง แต่ก็เป็นช่วงเริ่มทำ 2 ปี และในตลอดระยะเวลาที่ผมใช้ชีวิตเรื่อยไป ผมก็มีความสุขมากๆ เงินกินเงินใช้ก็ยังไม่ติดขัด ใช้ชีวิตปกติเรื่อยมา ไม่ได้วางแผนเรื่องครอบครัวเท่าไหร่ เพราะผมใช้ชีวิตคนเดียวมาหลายปีเลย ]
** จนวันนึง ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึง ซึ่งเป็นเพื่อนของรุ่นน้องที้เคยทำงานด้วย เขาเป็นเพื่อนสนิทกัน วันนึงผมได้มีโอกาสได้ไปเที่ยวด้วยกัน เหตุการณ์นั้นจึงเป็นเรื่องราวที่ทำให้ผมกับเขารู้จักและสานสัมพันธ์กัน โดยส่วนตัวก่อนหน้านี้ผมเป็นคนที่อยู่คนเดียวได้เก่ง ผมไม่ผูกมัดกับใคร ผมโสดมา 3 ปีกว่า เรื่องความรัก ณ ตอนนั้นจึงไม่ได้สำคัญกับผมมาก ใครเข้าไม่มีจริงจัง ผมไม่โกรธเลย จนเหตุการณ์นี้แหละครับ ผมทำความรู้จักกับรุ่นน้องคนนั้นที่ไปเที่ยวด้วยกัน เขาเป็นคนที่เฟรนด์ลี่มากครับ คุยด้วยง่าย คุยด้วยแล้วสนุก บางครั้งเขาจะทีจริงทีเล่นกับผมซึ่งผมเป็นคนที่ถ้าผมชอบใคร แล้วมาทีจริงทีเล่นหรือมาหยอกแนวทะลึ่งทะเล้นผมจะคิดจริงจังด้วย คือถ้าผมชอบผมจะไม่เล่น ผมจะออกแนวจีบจริงจัง ในครั้งนั้นผมเคยเตือนเขารอบนึงว่า หนูอาจจะเล่นแต่พี่คิดจริงนะบอกก่อน ส่วนตัวเขาอาจจะมองว่าพูดหยอก จนเราได้คุยกันมากขึ้นหลังจากที่กลับมาแล้ว เขาเป็นคนที่น่ารักมากๆครับ เอาใจเก่ง ตามใจเก่ง (แต่ในความเป็นจริงแล้วเขามีความสัมพันธ์ที่มีพันธะอยู่ ผมจะไม่ลงรายละเอียดนะครับ) ซึ่ง ณ ตอนนั้น เขาดูเหมือนไม่ค่อยโอเคกับความสัมพันธ์นี้เท่าไหร่ ในใจผมคิดว่าเขาอาจจะคิดอยากออกมาจากตรงนั้นรึเปล่า ผมเลยพยายามเป็นคนที่พร้อมดูแลเขาในเรื่องความรู้สึกตรงนั้น แรกๆดูเหมือนจะใช่ แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิด เขาบอกเสมอว่าคนๆนี้มีบุญคุณกับเขามากๆซึ่งเขาไม่อาจทิ้งคนๆนั้นแล้วมาคบกับผมแบบแฟนทั่วไปได้ ผมได้แต่ยอมรับความจริงข้อนั้น เพราะผมรู้สึกรักเขาไปแล้ว เขาเป็นคนที่ผมอยากอยู่ด้วยมากที่สุด ทุกๆครั้งที่เรามีปัญหาเรื่องนี้ เขามักจะบอกว่าเขาอยากให้ผมเจอคนที่พร้อมจะมีความรักดีๆกับผมดีกว่า เขาไม่อยากเห็นแก่ตัว แต่สำหรับผมคือมันไม่ทันแล้ว ความรู้สึกรักมันให้เขาไปแล้ว จนเราก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม ครั้งที่สองเขาก็มาบอกผมแบบเดิมอีกว่าให้ไปหาคนที่เหมาะกับผมดีกว่า ** โดยส่วนตัวผมเป็นคนที่ติดการมีเซ็กซ์ติดการกอดติดเขามากๆ แต่เหมือนว่าเขาจะไม่ได้ชอบแบบนี้เท่าไหร่ เพราะเขาเป็นโรคซึมเศร้า ยาที่เขากินทำให้อาการทางเพศลดลงมาก ถึงขั้นไม่อยากมีเซ็กซ์เลย **
มันเลยเป็นจุดที่ทำให้เราทะเลาะกันบ่อยในเรื่องนี้ หรือด้วยทัศนคติทางความคิดเราเข้ากันยากมาก บางครั้งก็ไม่มีใครยอมใคร ผมเคยโดนเขาหงุดหงิดบ่อย บางทีอารมณ์เสียไปเลยทั้งวัน มีคำพูดที้เขาบอกกับผมว่า ไปหาคนที่ทนเอากับผมได้เถอะ ไปหาคนที่อยู่กับผมได้ ชอบอะไรที่เหมือนกันๆ จนเราเคยเลิกกันมา 2 รอบได้ครับ แต่สุดท้ายเราก็กลับมาคืนดี ให้โอกาสกัน ตอนนั้นผมเสียใจมาก ผมรักเขา ผมติดเขา ผมไม่ได้อยากไปหาคนอื่นมาทดแทน แต่ด้วยความที่เก็บสะสมความน้อยใจมาตลอด อยู่มาวันนึงได้มีผู้หญิงเข้าหาผม เข้ามาในเชิงจีบ จีบอยู่หลายวัน แต่ผู้หญิงคนนั้นก็รู้ว่าผมมีแฟน ผมก็บอกเขาว่าผมมีแฟน แล้วในช่วงเวลานั้นเราดันมีปัญหาทะเลาะกันเรื่องไม่เข้าใจกัน ผมเลยทำผิดกับเขาโดยการที่ยอมคุยกับผู้หญิงคนนั้นเป็นเวลาสองเดือน จนถึงขั้นมีอะไรกัน พอเขารู้ความจริง ผมรู้สึกผิดกับเขามากๆ เขาก็ให้เวลาไปเลิกกับคนที่คบซ้อน ซึ่งตอนนั้นผมชั่งใจอยู่ว่า ถ้าอีกคนพร้อมมีเราเป็นแฟนจริงๆมันอาจจะดีกว่ารึเปล่า แต่อีกใจผมก็ยังรักน้องเขาอยู่ จนผมได้ตัดสินใจ ผมใช้เวลาอยู่กับตัวเองคนเดียวแล้วถ้าผมรู้สึกต้องการอยู่กับใครมากที่สุดผมก็จะเลือกคนนั้น ใช่ครับผมเลือกน้องเขา และผมก็ตัดขาดกับอีกคน แต่ก็ได้มารัทีหลังว่าอีกคนที่เลิกไปก็มีผู้ชายอยู่แล้วด้วยเหมือนกัน มันเป็นเหตุการณ์ที่ซับซ้อนไปหมด แต่สุดท้ายผมเลือกอยู่กับคนที่ผมต้องการเขามากที่สุด เรากลับมาคบกันได้ด้วยดี เราตกลงกันทั้งเรื่องของผมและเรื่องของเขา ว่าเขาจะให้สถานะแฟนผมแต่กับพันธะที่เขาติดอยู่คือเขาบอกไว้แค่ว่าไม่ได้คิดว่าเขาเป็นแฟน เป็นแค่คนที่ช่วยเหลือเขาเหมือนเป็นผู้ใหญ่ที่คอยดูแล และจะไม่ทะเลาะกันเรื่องนั้นอีก แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถเรียกแฟนได้เต็มร้อยเท่าไหร่ เพราะผมก็ไม่สามารถลงอะไรเกี่ยวกับเขาได้แบบเต็มๆร้อยเปอร์เซ็นในโซเชี่ยล แต่ผมก็ยอมรับได้เพราะผมรักเขา อยากมีเขาในชีวิตต่อไป เราคบกันได้ด้วยดีในระยะแรกๆ จนคบกันได้ 9 เดือน ก่อนจะสิ้นปีเราก็ทะเลาะกันปัญหาเรื่องเซ็กส์จนเขาโมโหอารมณ์เหวี่ยงรุนแรงมาก จนเขาร้องไห้ ผมไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่าความต้องการของผมทำให้เขาเสียความรู้สึกได้ขนาดนี้ ผมขอโทษเขา และผมบอกกับตัวเองว่าต่อไปผมจะไม่ฝืนเขาเรื่องนี้ ให้เขาเป็นฝ่ายอยากมีอยากทำก่อน จะไม่เง้างอนเรื่องนี้แล้ว แต่ก็เหมือนว่าเวลาแห่งความสุขจะเริ่มจบลงแล้ว ก่อนสิ้นปีผมรู้สึกใจหายแปลกๆ คิดถึงเขามากจนใจหาย ผมรู้สึกเหมือนเวลาของผมใกล้จะหมดลงแล้ว 5 วันก่อนสิ้นปีเขามีปัญหากับที่บ้านจนเขาไม่อยากติดต่อใคร ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ผมเป็นห่วงเขามากๆ ผมไม่อยากให้เขาทุกข์ใจคนเดียว อยากช่วยให้เขาดีขึ้น อยากให้รู้ว่ายังมีเราอยู่ข้างๆเขา เราห่วงเขามากๆ แต่เขาก็บอกมาว่าเดี๋ยวเขาก็ดีขึ้น ผมก็เลยให้เขาได้อยู่กับตัวเอง ไม่รบกวนเวลาของเขา แต่มันกลับกลายเป็นว่า ผมถูกตัดการคุยน้อยลง การโทรน้อยลง และเขาบอกว่าการที่เราไม่คุยกัน ทำให้เราไม่ทะเลาะกัน แต่ ณ ตอนนั้นมันอยู่ในภาวะจำยอม ที่ผมต้องให้เวลาส่วนตัวกับเขา ต่อให้ผมอยากคุยมากแค่ไหน ผมก็ต้องอดทน เพื่อรอให้เขาสบายใจ แต่เขาคิดว่าไม่คุยกันดีที่สุด แล้วผมจะทำอะไรได้ ไม่คุยเลยตลอดมันได้จริงๆหรอ ผมคิดถึงเขามากๆ เครียดทุกวันเลย นอนไม่หลับเป็นวันๆคืนๆ มาเจอกันแค่วันเดียวคือ 31 ธ.ค. นั่นเป็นตอนที่ผมรู้สึกได้ว่าเขากำลังอยากจะบอกอะไรผมสักอย่าง ใช่ครับ เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ 23:30 น.ของวันที่ 31 ผมได้มีการถามเขาว่าผมไปหาได้มั้ย อยากอยู่เคาท์ดาวน์ด้วย แต่เขาไม่อยากให้ผมไปหา พูดไม่ให้ผมไปหาเขาเลย ผมเลยถามเขาว่า ยังต้องการกันอยู่มั้ย คำถามนี้ผมเคยถามก่อนหน้านี้มาแล้ว เขาเคยบอกว่าต้องการ แต่ตอนนี้อาการเขาดูแปลกๆไป ผมเลยลองถามอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่ต้องการผมจริงๆแล้ว เขาบอกข้อเสียที่เราเข้ากันไม่ได้ เขาบอกเหตุผลที่เขาอยากเลิก เหตุผลที่ผมเปลี่ยนตัวเองไม่ได้เรื่องนิสัยความคิดหลายๆอย่าง ผมยอมรับมันทั้งหมดที่เขากล่าวมา ผมเป็นคนที่หลายๆครั้งต้องการเขามากจนเกินไป จนเขาบอกเขาไม่มีเวลาส่วนตัว ซึ่งผมให้ได้ แต่ในเมื่อเราสามารถเจอกันได้ ผมขอแค่วันนั้นได้เจอเขา ได้อยู่กับเขาผมก็ดีใจแล้ว ด้วยความที่ผมเป็นคนติดแฟนหนัก มันคิดถึงตลอดเวลา มันเลยถ้ามีโอกาสได้เจอผมก็อยากเจอ แต่ก่อนจะปีใหม่เขากลับมาบ้าน ผมเจอเขาแค่ตอนเช้าของ 31 ก่อนจะขึ้นปีใหม่ผมไม่คิดเลยว่าเขาจะบอกเลิกผมคืนนั้น ไม่มีเวลาให้ผมเตรียมใจเลย ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วไปหมด เขาบอกเลิกผมคือเลิกไปเลย แล้วความรู้สึกรักของผมล่ะ ทิ้งมันไว้กับผมแค่ตรงนี้แล้วก็เดินจากไปเลยงั้นหรอ ผมทำอะไรไม่ได้เลย แทบจะเป็นบ้า วันที่ 1 ผมเพ้อถึงเขาหนักมาก ร้องไห้กับเขา ขอโทษเขา ขอโอกาสเขา แต่เหมือนว่าไม่สามารถกลับมาได้อีกแล้ว เขาบอกแค่เขาตัดสินใจแล้ว เขาจะไม่กลับมาคบกับผมอีก ผมเสียใจมากที่ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน ผมไม่สามารถตั้งตัวได้เลย ผมเพ้อถึงเขาทุกวัน บอกคิดถึงเขาผ่านสตอร์รี่ ไม่ได้เจอหน้าเขาอีกเลยตั้งแต่ปีใหม่ จนวันที่ 10 ผมขับรถไปหาเขา ผมเป็นคนที่ฟุ้งซ่านง่ายมากๆ ผมอยู่บ้านไม่ได้ อยู่เฉยๆไม่ได้ ผมขับรถออกไปทุกๆที่ที่เคยไปกับเขา ผมเห็นแต่หน้าเขาทุกๆที่ที่ผมไป เส้นทางทุกเส้นจำได้ชัดเจนแม้เคยผ่านด้วยกันครั้งเดียว โคตรคิดถึงเขาเลย ไม่มีโอกาสได้บอกลาต่อหน้า ไม่มีโอกาสได้กอดลาเลย เขาตัดขาดผมไปเลย จนวันที่ 10 มกรา ผมขับรถไปเจอเขา ไปง้อเขาให้เขากลับมา แต่ไม่ได้ผลอีกแล้ว เขาปัดมือผม ขอให้ผมออกไปจากเขา ขอให้ผมกลับไป แต่นี่ผมเหลือทางสุดท้ายแล้วที่จะได้เจอหน้าเขา เขาบอกกับผมว่าจะไม่ไปต่ออีกแล้ว ไม่รักผมอีกแล้ว
ผมร้องไห้เสียใจมากที่ต่อไปผมจะไม่มีเขาในฐานะคนรักอีกแล้ว ผมได้กอดลาเขา จูบมือเขาครั้งสุดท้าย ผมได้แต่ก้มหน้ายอมรับความจริงแล้วเดินจากไป ที่ผ่านมาไม่ว่าเราจะเจอเรื่องอะไรจะผ่านเรื่องอะไรไม่ว่าจะดีหรือร้าย ผมไม่เคยคิดอยากจะไปจากเขาเลย ต่อให้ครั้งนึงเคยมีคนผ่านเข้ามา สุดท้ายผมเลือกเขาทั้งใจ ผมเข้าใจว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นทำเขาฝังใจมากๆ แต่ผมไม่สามารถแก้ความผิดนั้นได้ ผมได้แต่ขอบคุณเขาที่ได้ให้โอกาสผม และผมเลือกที่จะซื่อตรงกับเขาตลอดไปนับจากนั้น ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่ทำให้เราไม่เข้าใจกันทะเลาะกันบ่อย ผมเลือกที่จะอยู่กับเขา ไม่คิดอยากจะเลิกเลยสักครั้ง ผมมีข้อเสียหลายอย่างที่ทำให้เราทะเลาะกันบ่อยมากๆ ผมเข้าใจดีหลายๆครั้งผมละเลยมัน แต่ก็ไม่ได้อยากให้เราจบลงด้วยการเลิกกัน ผมรู้ตัวช้า เปลี่ยนแปลงตัวเองช้า แต่สำหรับตัวผมแล้ว ผมพร้อมเปลี่ยนได้ แต่คงไม่ใช่สำหรับครั้งนี้แล้ว เขาเลือกที่จะตัด เลือกที่จะเลิกแบบจริงจังแล้ว ผมไม่สามารถแก้หรือปรับอะไรได้อีกแล้ว ถ้าเขาได้มาอ่านกระทู้นี้ ผมอยากบอกว่า " พี่ขอโทษและพี่รักหนูมากๆนะ ที่ผ่านมาพี่มีความสุขมากที่สุดในชีวิต ที่เราเคยได้ใช้ชีวิตด้วยกัน ได้รักกันและโอบกอดกันด้วยความจริงๆ พี่ขอโทษที่พี่ไปไหนไม่ได้เลย พี่อาจจะให้อนาคตแบบที่หนูหวังไม่ได้ พี่อาจจะไม่ได้เพรียบพร้อมให้กับหนู แต่พี่พร้อมที่จะสร้างไปด้วยกันกับหนูนะให้มีหนูอยู่ในอนาคตของชีวิตพี่ เป็นสิ่งที่พี่ฝันมาตลอด " ผมเสียใจกับเรื่องครั้งนี้ และผมไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้เลย ตลอดจนถึงทุกวันนี้ผมไม่สามารถตัดใจจากเขาได้เลย ผมยังวนเวียนแต่เรื่องของเราที่เคยมีความสุขด้วยกันมากๆ วนเวียนอยู่แต่ภาพเวลาเดิมๆ ภาพในหัวมันฉายย้อนไปย้อนมาซ้ำๆอยู่อยู่แบบนั้น ผมไม่สามารถเดินต่อได้เลย ตอนที่เขาตัดสินใจเลิก ผมยังคงเป็นคนที่รักเขามากๆ ยังคงเป็นคนที่ซื่อสัตย์กับความรักของเรา ยังคงมองเห็นความรักของเราในตอนที่อยู่ด้วยกันอยู่เลย ผมไม่สามารถหาเหตุผลมาให้เลิกรักเขาได้เลย ความรักของผมมันยังอยู่ตรงนั้นที่เดิม ที่ๆยังมองเห็นแต่เขา มีแต่เขาในชีวิต มันไม่สามารถเอาเหตุผลอะไรมาเปลี่ยนมันได้เลย ผมทรมานมากๆ ผมฟังน้าเน็ก พี่อ้อยพี่ฉอด ฟังคำเตือนใจหลายๆอย่าง แต่สุดท้ายใจผมมันยังตะโกนออกมาว่าต้องการเขา และทำอะไรให้เลิกคิดถึงเขาไม่ได้เลย ผมไม่รู้แล้วว่าวิธีไหนจะดีที่สุด ที่ทำให้ผมไม่ทรมานแบบนี้ จะตัดใจแต่ความรู้สึกมันขัดกับความคิดตลอด ผมไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกกี่ปีถึงจะไม่ทรมานกับเรื่องนี้ ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ผมกลับยิ่งโหยหาเขามากขึ้นเท่านั้น ผมไม่สามารถหาทางออกให้ตัวเองได้เลย และผมยังคงรักเขา รักมากซะจนผมทำใจเรื่องเขาไม่ได้จริงๆ
ผมควรเดินหน้ายังไงต่อ (แฟนบอกเลิกครับ)
[ ครับผม ผมเป็นคนที่ลาออกจากร.ร. ตั้งแต่ม.5 ผมหางานทำมาตลอดจนช่วงอายุ 27 สิ่งที่ผมอยากทำมากสุดในชีวิตอาจไม่ใช่อาชีพที่หลายๆคนมองว่ามั่นคง ผมมีความตั้งใจอยากทำเกี่ยวกับสตรีมเมอร์แต่ด้วยปัจจัยเรื่องการเงินผมเลยต้องเอาไปทำอย่างอื่นก่อน ผมเป็นคนที่ชอบสะสมกันพลา เสื้อผ้ารองเท้า นั่นจะเป็นความชอบส่วนตัวอย่างนึง จนบางทีก็เผลอจ่ายเยอะไปบ้าง แต่ก็พยายามหาเงินเก็บเพื่อทำตามฝันให้ได้สักครั้งในชีวิต จนตอนนี้ผมทำธุรกิจเกี่ยวกับเรื่องเงินกับพ่อ ซึ่งได้คืนมาบ้างเสียไปบ้าง แต่ก็เป็นช่วงเริ่มทำ 2 ปี และในตลอดระยะเวลาที่ผมใช้ชีวิตเรื่อยไป ผมก็มีความสุขมากๆ เงินกินเงินใช้ก็ยังไม่ติดขัด ใช้ชีวิตปกติเรื่อยมา ไม่ได้วางแผนเรื่องครอบครัวเท่าไหร่ เพราะผมใช้ชีวิตคนเดียวมาหลายปีเลย ]
** จนวันนึง ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึง ซึ่งเป็นเพื่อนของรุ่นน้องที้เคยทำงานด้วย เขาเป็นเพื่อนสนิทกัน วันนึงผมได้มีโอกาสได้ไปเที่ยวด้วยกัน เหตุการณ์นั้นจึงเป็นเรื่องราวที่ทำให้ผมกับเขารู้จักและสานสัมพันธ์กัน โดยส่วนตัวก่อนหน้านี้ผมเป็นคนที่อยู่คนเดียวได้เก่ง ผมไม่ผูกมัดกับใคร ผมโสดมา 3 ปีกว่า เรื่องความรัก ณ ตอนนั้นจึงไม่ได้สำคัญกับผมมาก ใครเข้าไม่มีจริงจัง ผมไม่โกรธเลย จนเหตุการณ์นี้แหละครับ ผมทำความรู้จักกับรุ่นน้องคนนั้นที่ไปเที่ยวด้วยกัน เขาเป็นคนที่เฟรนด์ลี่มากครับ คุยด้วยง่าย คุยด้วยแล้วสนุก บางครั้งเขาจะทีจริงทีเล่นกับผมซึ่งผมเป็นคนที่ถ้าผมชอบใคร แล้วมาทีจริงทีเล่นหรือมาหยอกแนวทะลึ่งทะเล้นผมจะคิดจริงจังด้วย คือถ้าผมชอบผมจะไม่เล่น ผมจะออกแนวจีบจริงจัง ในครั้งนั้นผมเคยเตือนเขารอบนึงว่า หนูอาจจะเล่นแต่พี่คิดจริงนะบอกก่อน ส่วนตัวเขาอาจจะมองว่าพูดหยอก จนเราได้คุยกันมากขึ้นหลังจากที่กลับมาแล้ว เขาเป็นคนที่น่ารักมากๆครับ เอาใจเก่ง ตามใจเก่ง (แต่ในความเป็นจริงแล้วเขามีความสัมพันธ์ที่มีพันธะอยู่ ผมจะไม่ลงรายละเอียดนะครับ) ซึ่ง ณ ตอนนั้น เขาดูเหมือนไม่ค่อยโอเคกับความสัมพันธ์นี้เท่าไหร่ ในใจผมคิดว่าเขาอาจจะคิดอยากออกมาจากตรงนั้นรึเปล่า ผมเลยพยายามเป็นคนที่พร้อมดูแลเขาในเรื่องความรู้สึกตรงนั้น แรกๆดูเหมือนจะใช่ แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิด เขาบอกเสมอว่าคนๆนี้มีบุญคุณกับเขามากๆซึ่งเขาไม่อาจทิ้งคนๆนั้นแล้วมาคบกับผมแบบแฟนทั่วไปได้ ผมได้แต่ยอมรับความจริงข้อนั้น เพราะผมรู้สึกรักเขาไปแล้ว เขาเป็นคนที่ผมอยากอยู่ด้วยมากที่สุด ทุกๆครั้งที่เรามีปัญหาเรื่องนี้ เขามักจะบอกว่าเขาอยากให้ผมเจอคนที่พร้อมจะมีความรักดีๆกับผมดีกว่า เขาไม่อยากเห็นแก่ตัว แต่สำหรับผมคือมันไม่ทันแล้ว ความรู้สึกรักมันให้เขาไปแล้ว จนเราก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม ครั้งที่สองเขาก็มาบอกผมแบบเดิมอีกว่าให้ไปหาคนที่เหมาะกับผมดีกว่า ** โดยส่วนตัวผมเป็นคนที่ติดการมีเซ็กซ์ติดการกอดติดเขามากๆ แต่เหมือนว่าเขาจะไม่ได้ชอบแบบนี้เท่าไหร่ เพราะเขาเป็นโรคซึมเศร้า ยาที่เขากินทำให้อาการทางเพศลดลงมาก ถึงขั้นไม่อยากมีเซ็กซ์เลย **
มันเลยเป็นจุดที่ทำให้เราทะเลาะกันบ่อยในเรื่องนี้ หรือด้วยทัศนคติทางความคิดเราเข้ากันยากมาก บางครั้งก็ไม่มีใครยอมใคร ผมเคยโดนเขาหงุดหงิดบ่อย บางทีอารมณ์เสียไปเลยทั้งวัน มีคำพูดที้เขาบอกกับผมว่า ไปหาคนที่ทนเอากับผมได้เถอะ ไปหาคนที่อยู่กับผมได้ ชอบอะไรที่เหมือนกันๆ จนเราเคยเลิกกันมา 2 รอบได้ครับ แต่สุดท้ายเราก็กลับมาคืนดี ให้โอกาสกัน ตอนนั้นผมเสียใจมาก ผมรักเขา ผมติดเขา ผมไม่ได้อยากไปหาคนอื่นมาทดแทน แต่ด้วยความที่เก็บสะสมความน้อยใจมาตลอด อยู่มาวันนึงได้มีผู้หญิงเข้าหาผม เข้ามาในเชิงจีบ จีบอยู่หลายวัน แต่ผู้หญิงคนนั้นก็รู้ว่าผมมีแฟน ผมก็บอกเขาว่าผมมีแฟน แล้วในช่วงเวลานั้นเราดันมีปัญหาทะเลาะกันเรื่องไม่เข้าใจกัน ผมเลยทำผิดกับเขาโดยการที่ยอมคุยกับผู้หญิงคนนั้นเป็นเวลาสองเดือน จนถึงขั้นมีอะไรกัน พอเขารู้ความจริง ผมรู้สึกผิดกับเขามากๆ เขาก็ให้เวลาไปเลิกกับคนที่คบซ้อน ซึ่งตอนนั้นผมชั่งใจอยู่ว่า ถ้าอีกคนพร้อมมีเราเป็นแฟนจริงๆมันอาจจะดีกว่ารึเปล่า แต่อีกใจผมก็ยังรักน้องเขาอยู่ จนผมได้ตัดสินใจ ผมใช้เวลาอยู่กับตัวเองคนเดียวแล้วถ้าผมรู้สึกต้องการอยู่กับใครมากที่สุดผมก็จะเลือกคนนั้น ใช่ครับผมเลือกน้องเขา และผมก็ตัดขาดกับอีกคน แต่ก็ได้มารัทีหลังว่าอีกคนที่เลิกไปก็มีผู้ชายอยู่แล้วด้วยเหมือนกัน มันเป็นเหตุการณ์ที่ซับซ้อนไปหมด แต่สุดท้ายผมเลือกอยู่กับคนที่ผมต้องการเขามากที่สุด เรากลับมาคบกันได้ด้วยดี เราตกลงกันทั้งเรื่องของผมและเรื่องของเขา ว่าเขาจะให้สถานะแฟนผมแต่กับพันธะที่เขาติดอยู่คือเขาบอกไว้แค่ว่าไม่ได้คิดว่าเขาเป็นแฟน เป็นแค่คนที่ช่วยเหลือเขาเหมือนเป็นผู้ใหญ่ที่คอยดูแล และจะไม่ทะเลาะกันเรื่องนั้นอีก แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถเรียกแฟนได้เต็มร้อยเท่าไหร่ เพราะผมก็ไม่สามารถลงอะไรเกี่ยวกับเขาได้แบบเต็มๆร้อยเปอร์เซ็นในโซเชี่ยล แต่ผมก็ยอมรับได้เพราะผมรักเขา อยากมีเขาในชีวิตต่อไป เราคบกันได้ด้วยดีในระยะแรกๆ จนคบกันได้ 9 เดือน ก่อนจะสิ้นปีเราก็ทะเลาะกันปัญหาเรื่องเซ็กส์จนเขาโมโหอารมณ์เหวี่ยงรุนแรงมาก จนเขาร้องไห้ ผมไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่าความต้องการของผมทำให้เขาเสียความรู้สึกได้ขนาดนี้ ผมขอโทษเขา และผมบอกกับตัวเองว่าต่อไปผมจะไม่ฝืนเขาเรื่องนี้ ให้เขาเป็นฝ่ายอยากมีอยากทำก่อน จะไม่เง้างอนเรื่องนี้แล้ว แต่ก็เหมือนว่าเวลาแห่งความสุขจะเริ่มจบลงแล้ว ก่อนสิ้นปีผมรู้สึกใจหายแปลกๆ คิดถึงเขามากจนใจหาย ผมรู้สึกเหมือนเวลาของผมใกล้จะหมดลงแล้ว 5 วันก่อนสิ้นปีเขามีปัญหากับที่บ้านจนเขาไม่อยากติดต่อใคร ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ผมเป็นห่วงเขามากๆ ผมไม่อยากให้เขาทุกข์ใจคนเดียว อยากช่วยให้เขาดีขึ้น อยากให้รู้ว่ายังมีเราอยู่ข้างๆเขา เราห่วงเขามากๆ แต่เขาก็บอกมาว่าเดี๋ยวเขาก็ดีขึ้น ผมก็เลยให้เขาได้อยู่กับตัวเอง ไม่รบกวนเวลาของเขา แต่มันกลับกลายเป็นว่า ผมถูกตัดการคุยน้อยลง การโทรน้อยลง และเขาบอกว่าการที่เราไม่คุยกัน ทำให้เราไม่ทะเลาะกัน แต่ ณ ตอนนั้นมันอยู่ในภาวะจำยอม ที่ผมต้องให้เวลาส่วนตัวกับเขา ต่อให้ผมอยากคุยมากแค่ไหน ผมก็ต้องอดทน เพื่อรอให้เขาสบายใจ แต่เขาคิดว่าไม่คุยกันดีที่สุด แล้วผมจะทำอะไรได้ ไม่คุยเลยตลอดมันได้จริงๆหรอ ผมคิดถึงเขามากๆ เครียดทุกวันเลย นอนไม่หลับเป็นวันๆคืนๆ มาเจอกันแค่วันเดียวคือ 31 ธ.ค. นั่นเป็นตอนที่ผมรู้สึกได้ว่าเขากำลังอยากจะบอกอะไรผมสักอย่าง ใช่ครับ เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ 23:30 น.ของวันที่ 31 ผมได้มีการถามเขาว่าผมไปหาได้มั้ย อยากอยู่เคาท์ดาวน์ด้วย แต่เขาไม่อยากให้ผมไปหา พูดไม่ให้ผมไปหาเขาเลย ผมเลยถามเขาว่า ยังต้องการกันอยู่มั้ย คำถามนี้ผมเคยถามก่อนหน้านี้มาแล้ว เขาเคยบอกว่าต้องการ แต่ตอนนี้อาการเขาดูแปลกๆไป ผมเลยลองถามอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่ต้องการผมจริงๆแล้ว เขาบอกข้อเสียที่เราเข้ากันไม่ได้ เขาบอกเหตุผลที่เขาอยากเลิก เหตุผลที่ผมเปลี่ยนตัวเองไม่ได้เรื่องนิสัยความคิดหลายๆอย่าง ผมยอมรับมันทั้งหมดที่เขากล่าวมา ผมเป็นคนที่หลายๆครั้งต้องการเขามากจนเกินไป จนเขาบอกเขาไม่มีเวลาส่วนตัว ซึ่งผมให้ได้ แต่ในเมื่อเราสามารถเจอกันได้ ผมขอแค่วันนั้นได้เจอเขา ได้อยู่กับเขาผมก็ดีใจแล้ว ด้วยความที่ผมเป็นคนติดแฟนหนัก มันคิดถึงตลอดเวลา มันเลยถ้ามีโอกาสได้เจอผมก็อยากเจอ แต่ก่อนจะปีใหม่เขากลับมาบ้าน ผมเจอเขาแค่ตอนเช้าของ 31 ก่อนจะขึ้นปีใหม่ผมไม่คิดเลยว่าเขาจะบอกเลิกผมคืนนั้น ไม่มีเวลาให้ผมเตรียมใจเลย ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วไปหมด เขาบอกเลิกผมคือเลิกไปเลย แล้วความรู้สึกรักของผมล่ะ ทิ้งมันไว้กับผมแค่ตรงนี้แล้วก็เดินจากไปเลยงั้นหรอ ผมทำอะไรไม่ได้เลย แทบจะเป็นบ้า วันที่ 1 ผมเพ้อถึงเขาหนักมาก ร้องไห้กับเขา ขอโทษเขา ขอโอกาสเขา แต่เหมือนว่าไม่สามารถกลับมาได้อีกแล้ว เขาบอกแค่เขาตัดสินใจแล้ว เขาจะไม่กลับมาคบกับผมอีก ผมเสียใจมากที่ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน ผมไม่สามารถตั้งตัวได้เลย ผมเพ้อถึงเขาทุกวัน บอกคิดถึงเขาผ่านสตอร์รี่ ไม่ได้เจอหน้าเขาอีกเลยตั้งแต่ปีใหม่ จนวันที่ 10 ผมขับรถไปหาเขา ผมเป็นคนที่ฟุ้งซ่านง่ายมากๆ ผมอยู่บ้านไม่ได้ อยู่เฉยๆไม่ได้ ผมขับรถออกไปทุกๆที่ที่เคยไปกับเขา ผมเห็นแต่หน้าเขาทุกๆที่ที่ผมไป เส้นทางทุกเส้นจำได้ชัดเจนแม้เคยผ่านด้วยกันครั้งเดียว โคตรคิดถึงเขาเลย ไม่มีโอกาสได้บอกลาต่อหน้า ไม่มีโอกาสได้กอดลาเลย เขาตัดขาดผมไปเลย จนวันที่ 10 มกรา ผมขับรถไปเจอเขา ไปง้อเขาให้เขากลับมา แต่ไม่ได้ผลอีกแล้ว เขาปัดมือผม ขอให้ผมออกไปจากเขา ขอให้ผมกลับไป แต่นี่ผมเหลือทางสุดท้ายแล้วที่จะได้เจอหน้าเขา เขาบอกกับผมว่าจะไม่ไปต่ออีกแล้ว ไม่รักผมอีกแล้ว
ผมร้องไห้เสียใจมากที่ต่อไปผมจะไม่มีเขาในฐานะคนรักอีกแล้ว ผมได้กอดลาเขา จูบมือเขาครั้งสุดท้าย ผมได้แต่ก้มหน้ายอมรับความจริงแล้วเดินจากไป ที่ผ่านมาไม่ว่าเราจะเจอเรื่องอะไรจะผ่านเรื่องอะไรไม่ว่าจะดีหรือร้าย ผมไม่เคยคิดอยากจะไปจากเขาเลย ต่อให้ครั้งนึงเคยมีคนผ่านเข้ามา สุดท้ายผมเลือกเขาทั้งใจ ผมเข้าใจว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นทำเขาฝังใจมากๆ แต่ผมไม่สามารถแก้ความผิดนั้นได้ ผมได้แต่ขอบคุณเขาที่ได้ให้โอกาสผม และผมเลือกที่จะซื่อตรงกับเขาตลอดไปนับจากนั้น ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่ทำให้เราไม่เข้าใจกันทะเลาะกันบ่อย ผมเลือกที่จะอยู่กับเขา ไม่คิดอยากจะเลิกเลยสักครั้ง ผมมีข้อเสียหลายอย่างที่ทำให้เราทะเลาะกันบ่อยมากๆ ผมเข้าใจดีหลายๆครั้งผมละเลยมัน แต่ก็ไม่ได้อยากให้เราจบลงด้วยการเลิกกัน ผมรู้ตัวช้า เปลี่ยนแปลงตัวเองช้า แต่สำหรับตัวผมแล้ว ผมพร้อมเปลี่ยนได้ แต่คงไม่ใช่สำหรับครั้งนี้แล้ว เขาเลือกที่จะตัด เลือกที่จะเลิกแบบจริงจังแล้ว ผมไม่สามารถแก้หรือปรับอะไรได้อีกแล้ว ถ้าเขาได้มาอ่านกระทู้นี้ ผมอยากบอกว่า " พี่ขอโทษและพี่รักหนูมากๆนะ ที่ผ่านมาพี่มีความสุขมากที่สุดในชีวิต ที่เราเคยได้ใช้ชีวิตด้วยกัน ได้รักกันและโอบกอดกันด้วยความจริงๆ พี่ขอโทษที่พี่ไปไหนไม่ได้เลย พี่อาจจะให้อนาคตแบบที่หนูหวังไม่ได้ พี่อาจจะไม่ได้เพรียบพร้อมให้กับหนู แต่พี่พร้อมที่จะสร้างไปด้วยกันกับหนูนะให้มีหนูอยู่ในอนาคตของชีวิตพี่ เป็นสิ่งที่พี่ฝันมาตลอด " ผมเสียใจกับเรื่องครั้งนี้ และผมไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้เลย ตลอดจนถึงทุกวันนี้ผมไม่สามารถตัดใจจากเขาได้เลย ผมยังวนเวียนแต่เรื่องของเราที่เคยมีความสุขด้วยกันมากๆ วนเวียนอยู่แต่ภาพเวลาเดิมๆ ภาพในหัวมันฉายย้อนไปย้อนมาซ้ำๆอยู่อยู่แบบนั้น ผมไม่สามารถเดินต่อได้เลย ตอนที่เขาตัดสินใจเลิก ผมยังคงเป็นคนที่รักเขามากๆ ยังคงเป็นคนที่ซื่อสัตย์กับความรักของเรา ยังคงมองเห็นความรักของเราในตอนที่อยู่ด้วยกันอยู่เลย ผมไม่สามารถหาเหตุผลมาให้เลิกรักเขาได้เลย ความรักของผมมันยังอยู่ตรงนั้นที่เดิม ที่ๆยังมองเห็นแต่เขา มีแต่เขาในชีวิต มันไม่สามารถเอาเหตุผลอะไรมาเปลี่ยนมันได้เลย ผมทรมานมากๆ ผมฟังน้าเน็ก พี่อ้อยพี่ฉอด ฟังคำเตือนใจหลายๆอย่าง แต่สุดท้ายใจผมมันยังตะโกนออกมาว่าต้องการเขา และทำอะไรให้เลิกคิดถึงเขาไม่ได้เลย ผมไม่รู้แล้วว่าวิธีไหนจะดีที่สุด ที่ทำให้ผมไม่ทรมานแบบนี้ จะตัดใจแต่ความรู้สึกมันขัดกับความคิดตลอด ผมไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกกี่ปีถึงจะไม่ทรมานกับเรื่องนี้ ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ผมกลับยิ่งโหยหาเขามากขึ้นเท่านั้น ผมไม่สามารถหาทางออกให้ตัวเองได้เลย และผมยังคงรักเขา รักมากซะจนผมทำใจเรื่องเขาไม่ได้จริงๆ