เมื่อไหร่ที่ความเสียใจกลายเป็นความเฉยชา นั่นแปลว่าทุกอย่างได้จบสมบูรณ์แล้ว

............ และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันที่เราไม่มีเค้าเป็นคู่ชีวิตอีกต่อไป ต้องขอเกริ่นก่อนว่าถ้าใครได้อ่านกระทู้ที่ผ่านมานั้นจะรู้ว่าเราอดทนกับทุกๆเรื่องมามากแค่ไหน ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาเค้าไม่ดีเลย เขาดีมาตลอด ดีกับเราทุกๆอย่าง ลิ้นกับฟันมันก็มีบ้างที่ต้องทะเลาะกัน เรื่องดีๆมีเยอะ แต่ทะเลาะกันเยอะกว่า แล้วมันมาถึงจุดที่เราเรียกความเสียใจนี้ว่าความเฉยชาเราไม่รู้สึกเสียใจในสิ่งที่เขาทำแล้วเราไม่รู้สึกเจ็บปวดกับสิ่งที่ทะเลาะหรืออะไรก็แล้วแต่......
>>>>เรากับเขาได้แต่งงานกันแล้วและจดทะเบียนกันแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เจอกันแค่เสาอาทิตย์หรือวันหยุดตามปฏิทิน ภาพทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันสวยงามมากและเราไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่ทุกอย่างไม่คาดคิดเมื่อปีที่แล้วประมาณเดือนเมษา65 เราได้ตัดสินใจจดทะเบียนหย่า หลายคนเข้าใจว่าเรามีมือที่สามจึงทำให้ตัดสินใจเร็วและง่ายขนาดนั้น ใช่มันเป็นเรื่องจริงที่เรามีคนอื่นแล้วเราตัดสินใจทิ้งคนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา 12 ปี ที่ผ่านมาเราอยู่กับคำว่า เสียดายเวลาที่คบกันไม่กล้าเลิก เสียดายเวลาที่ทำอะไรมาด้วยกัน เสียดายความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัว หรือกลัวการอยู่คนเดียว ชีวิต 12 ปีที่มีเขามันทำให้นึกภาพว่าการจะต้องอยู่คนเดียวนั้นมันเป็นยังไง
วิธีที่เราทำมันดูเลวคือเรามีคนอื่นแล้วค่อยตัดสินใจเลิกเป็นเหตุผลที่ฟังดูเลวมากเรายอมรับและหลังจากนั้นเราเงียบมาตลอดโดยที่ไม่เถียงอะไรไม่ออกมาพูดอะไรเลยทุกคนสงสารแฟนเก่าเราหมด แต่ไม่มีใครรู้เลยระหว่างทางตั้งแต่เราเริ่มคบจนมาถึงปีที่ 12 นี้เราเจออะไรมาบ้าง ทุกคน มองว่าแฟนเราเป็นผู้ถูกกระทำอันนี้เราไม่ขัดเขาแค่ถูกกระทำแค่ตอนจบของเรื่องนี้ และทุกคนตัดสินว่าเราเป็นคนผิด.... ช่วงแรกเราทรมานมาก ถามว่าเสียใจมั๊ย เสียใจมากจนอยากย้อนกลับไปขอให้เป็นเหมือนเดิม
แต่พอนึกถึง*เหตุการณ์นั้น* มันทำให้เราคิดว่าเราคิดถูกแล้วมั้งที่เลือกเดินออกมา มันคือเหตุการณ์ช่วงระหว่างที่จะหย่ากัน เราสารภาพว่าเรามีคนอื่น เขาโกดและโมโหมาก เค้าเสียใจ ร้องไห้ กับสิ่งที่เราทำ จนเขาไปหาเพื่อนที่เป็นทนายของเค้าว่าจะฟ้องหย่า จะแบ่งสินสมรสทุกอย่างเป็นครึ่ง และ สินสมรสของเราคือรถของเราคันเดียวที่เราเป็นคนออกเองโดยที่เขาไม่เคยช่วยเราแม้แต่บาทเดียว แถมทุกๆเดือนเราต้องช่วยเขาส่งค่ารถ*ค่าเงินกู้แต่งงาน*(ซึ่งเราไม่รู้ว่าจะต้องกู้ ถ้ารู้เราจะไม่ให้จัดงานเลยด้วยซ้ำ) ใช่การช่วยของเรามันช่วยเป็นจำนวนเงินไม่มาก แต่เราก็ช่วย แต่ก็เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องที่ต้องช่วยเมื่ออีกฝ่ายรายได้สูงกว่า สิ่งที่เราเสียใจคือที่ผ่านมาทุกๆครั้งที่เราจับได้ว่าเค้านอกใจ ทำไมเราไม่เคยคิดจะฟ้องหรือทำอะไรสักอย่าง ทั้งที่เราก็ทำได้เหมือนเขา คำตอบคือ เพราะเรารักเค้ามากจนไม่อยากเสียเค้าไป แต่ทำไมเค้าถึงจะทำกับเราได้ เอาเรื่องของไปให้คนอื่นรู้ และไม่ได้รู้ตั้งแต่แรกที่คบกัน ช่างมันเถอะ พูดไปก็เหมือนโยนความผิดให้เขา สุดท้ายเรื่องนี้เราไม่ได้โดนฟ้องหย่าแต่อย่างใดและจบเพราะเรานอกใจเค้าเองและอยากก้าวออกมาในที่ๆสบายใจ...... ถึงแม่มันจะเป็นวิธีที่ผิด ว่าเพราะเค้าทำเราต้องทำตาม แต่เชื่อเถอะ ทุกอย่างมีเหตุผลของมัน และเราก็ยอมรับทุกๆอย่างว่าเราเป็นคนผิดจริงๆและเรื่องมันซับซ้อนมากกว่านั้น

.........เราเดินทางมาเกือบจะครบ 1ปี ที่เลิกกัน ไม่มีวันไหนที่เราไม่คิดถึง กอดครั้งสุดท้ายมันเป็นกอดที่เรารู้สึกเสียใจมากที่สุด

*******หลังเลิกกันแล้วชีวิตเป็นไง.............ฝากตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านหรือให้ความเห็นได้ค่ะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่