สวัสดีค่ะ ดิฉันขอเรียกแทนตัวเองว่าบีเป็นนามสมมุตินะคะ ตอนนี้บีอายุ 29 ปีนี้ก็จะ 30 คะ บีมีปัญหาเกี่ยวกับบาดแผลทางร่างกายและจิตใจในวัยเด็ก คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้คะ            
     ตอนเป็นเด็กตั้งแต่จำความได้ บีอยู่ในครอบครัวที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันเป็นประจำ พ่อเป็นคนควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ ถ้าเรื่องอะไรไม่ได้ดั่งใจเขา หรือใครภายนอกทำอะไรให้ไม่พอใจนิดหน่อยก็จะเอามาลงที่แม่ พ่อจะเป็นคนระแวงคนอื่นตลอดเวลา กลัวคนอื่นจะว่าตัวเอง จะดูถูกตัวเอง จะเอาเปรียบตัวเอง ระแวงเรื่องคำพูดคือเวลาคนอื่นเค้าพูด พ่อจะชอบคิดแบบสองสามชั้นทบไปทบมา พอระแวงมาก ๆ แม่ก็จะต้องเป็นคนรับอารมณ์พ่อทุกอย่าง แม่ต้องโดนทำร้ายร่างกายโดนด่าว่าโง่ ไม่ทันคนต่าง ๆ นา ๆ พ่อชอบระแวงแม่ กลัวแม่ไปมีคนอื่นซึ่งแม่เราไม่เคยคิดจะมีอะไรแบบนี้เลยคะ มีเพื่อนของลุงเดินผ่านหน้าบ้าน แม่ไม่รู้จัก พ่อก็จะเค้นถามให้ได้ว่าคนนั้นคือใครตอบไม่ได้ พ่อก็จะทำร้ายร่างกายแม่ บีเห็นพ่อทำร้ายร่างกายแม่ ตบตีสารพัดถึงขั้นเอามีดมาจี้แม่บาดแขนแม่ จนเลือดไหลนองพื้นบ้านกับผนัง บีเป็นคนที่ต้องเอาผ้าถูพื้นมาเช็ดเลือดของแม่ เป็นครั้งแรกที่ได้กลิ่นคาวเลือดฉุนจมูกมาก บีสงสารแม่มาก แล้วตอนนั้น บีอยู่แค่ ป.3-ป.4 เองคะ ทุกครั้งที่บีไปโรงเรียน ถึงเวลากลับบ้าน บีไม่อยากกลับไปเจอเหตุการอะไรแบบนี้เลย พอเลิกเรียน บีรู้สึกเสียวที่หัวใจ ใจเต้นเร็วหายใจไม่ทั่วท้อง เหมือนจมน้ำ รู้สึกแย่มาก เป็นทุกวันเวลาเดิมคือเวลาที่ต้องกลับบ้าน เหมือนเราจะรู้ล่วงหน้าว่าพอกลับบ้านไปแล้ว เราจะเจอเหตุการแย่ ๆ ของครอบครัวอีก (เป็นตั้งแต่อนุบาล 2)... บีเห็นแต่ภาพแบบนั้นซ้ำ ๆ ไม่ใช่แค่แม่ ที่โดนทำร้ายร่างกาย บีเองก็โดน ปกติถ้าทำผิด บีก็จะโดนตี บีคิดว่าถ้าเราดื้อเราจะโดนตี แล้วทุกบ้านก็คงจะโดนแบบนี้ปกติ มีเหตุการหนึ่งตอนบีอยู่ ป.6 (พรุ้งนี้จะมีกีฬาสีที่โรงเรียน) ตอนกลางคืนที่บ้านอยู่ดี ๆ ก็ไฟดับ มืด บีกลัว กลัวมาก ๆ บีอยู่กับน้องชาย น้องอยู่ ป.1  ห้องของบีเป็นเตียง 2 ชั้น บีอยู่ที่ชั้นบนมีเหล็กกั้น บีร้องเรียกพ่อ “พ่อ พ่อ! ไฟดับ หนูกลัว”เท่านั้นแหละ ได้ยินเสียงพ่อพูดว่า "จะอะไรกับกูนักหนาวะ" แล้วพ่อก็เดินมาดึงเหล็กข้างเตียงมาฟาดเราห้าหกครั้ง แรงมาก แล้วก็พูดซ้ำ ๆ ว่า "จะอะไรนักหนา!!" เราก็ร้องไห้ ยกมือขึ้นมากันหัวตัวเอง ตั้งแต่ฟาดมาครั้งที่สามแล้ว ที่เรารู้สึกว่ามีเลือดไหลออกมาจากหัว เราตะโกนว่า "พอแล้ว พอได้แล้วเลือดหนูออก เลือดไหล" พ่อเลยหยุด เดินไปเปิดไฟ (ไฟมาพอดี) เลือดเต็มหน้าบี ในหัวตอนนั้นมันเหมือนเราหลุดออกมาจากร่าง มีเสียงในหัวบอก(ความมืดไม่น่ากลัว คนต่างหากที่น่ากลัว ไม่มีใครช่วยเราเลย ไม่มีซักคน TT)… พ่อคงไม่ได้ตั้งใจรึเปล่าบีคิด พอสติบีกลับมา พ่ออุ้มบีลงมาจากเตียงแล้วบอกให้บีไปอาบน้ำล้างหน้าเช็ดเลือดออก แล้วให้แม่พาไปหาหมอ แม่บีก็ได้แต่ร้องไห้  แล้วพ่อก็บอกบีว่า “ห้ามบอกว่ากูเป็นคนทำ บอกหมอไปว่าตกเตียง” บีถูกเย็บ 2-3 เข็ม หมอถามบีว่า มึนหัวมั๊ย ตอนตกลงมาหมดสติมั๊ยบีได้แต่ส่ายหัว เราไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลย ไม่รู้สึกอะไรซักอย่าง ตอนหมอเย็บไม่รู้สึกอะไรเลย มีแต่ความกลัว ว่ากลับบ้านไปจะโดนอะไรอีก ไม่อยากกลับไปเลย กลัวจับใจ พอวันรุ่งขึ้น บีต้องไปโรงเรียน พ่อก็เดินมาย้ำกับบีว่า “ถ้าครูถามก็บอกว่าตกเตียง ห้ามบอกว่ากูทำถ้ากูรู้ว่าบอกใคร โดน” บีไปโรงเรียน วันนั้น เพื่อนมาถามบีทุกคนว่าไปโดนอะไรมา บีก็บอกเพื่อนว่าตกเตียง วันนั้น บีทำกิจกรรมอะไรกับเพื่อนไม่ได้เลย ปวดหัว ปวดเบ้าตา ซึม จนครูที่โรงเรียนโทรเรียกให้แม่ไปรับ ตาบีบวมมาก ปูดจนลืมตาไม่ขึ้น บีเห็นตัวเองในกระจกรถมอเตอร์ไซ หน้าซีกซ้าย ไม่มีเค้าโครงของหน้าบีเลย บวมเขียวช้ำปูดไปหมด ได้แต่ปาดน้ำตาไม่อยากกลับบ้านเลย ความรู้สึกเสียวที่ท้อง มาอีกแล้ว หัวใจเต้นเร็ว เหมือนคนจมน้ำกลับมาอีกแล้ว จะเกิดเรื่องอะไรอีกน้อ... พอกลับถึงบ้านไป พ่อเดินออกมาจากห้องเอามือชี้หน้าเราเหมือนจะมาเอาเรื่องแล้วพูดกับเราว่า "ไปบอก (นามสมมุด ก.ไก่) หรอ ว่ากูเป็นคนทำหัวแตก"  ตอนนั้นบีงงมาก แค่แรงจะพูดก็ไม่มี ตาก็ลืมไม่ขึ้น ปวดหัวมาก ๆ ด้วย พ่อเดินเข้ามาเหมือนจะมาทำร้ายบี "กูไม่กลัวมันหรอก บอกใครไม่มีใครช่วยได้หรอกจำใส่กะลาหัวไว้" บีใจสลายมาก ๆ บีได้แต่คิดว่า ใช่ไม่มีใครช่วยบีได้เลย ไม่มีเลยบนโลกใบนี้ ไม่มีใครปกป้องบีได้เลย บีกลัว ไม่อยากอยู่ตรงนี้ อยากไปไหนก็ได้ แม่มาห้ามพ่อไว้ แม่โทรเรียกย่ากับปู่ให้มารับบีกลัวบีจะโดนอีก...  ดีใจที่สุด ปู่กับย่ามาแล้ว มีคนมาช่วยบีแล้ว ในปัจจุบันหน้าผากฝั่งซ้ายที่โดนตีคราวนั้น มันมีแผลเป็น ไม่ใช่แผลธรรมดา เพราะหน้าผากนั้น มันยุบหลุมลงไป บีกลายเป็นหัวบุบไม่กลับมาเป็นหน้าผากแบบเดิมอีก ไม่หาย ทุกครั้งที่ส่องกระจกก็เห็นรอบบุบนั้น ไปเจอใคร ทุกคนก็จะถามว่า "ขอโทษนะ หน้าผากที่ยุบลงไป โดนอะไรมา" บีก็ได้แต่บอกคนอื่นแค่ว่า "ประสบอุบัติเหตุค่ะ" บีไม่อยากมีหน้าผากแบบนี้เลย บีทำอะไรกับไม่ได้เลยTT ... หลังจากนั้นมา พ่อก็เหมือนจะรู้สึกผิด เดินมาจับที่แผลแล้วบอกไม่น่าทำเลยมันยุบลงไปเลยเนาะ เราก็เหมือนจะอภัยให้พ่อแล้วแต่เราไม่เคยลืมเลย แต่ทุกครั้งที่พ่อโมโหพ่อก็ควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้เหมือนเดิม ไม่ว่าบีจะทำผิดเล็กน้อยขนาดไหนถ้ามันทำให้พ่อโมโห บีก็โดนอยู่ดี บีจำไม่ได้ว่าจุดเริ่มต้นบีทำผิดอะไร บีอยู่ ม.3 อายุ 15 บีไม่ได้เป็นเด็กเกเรนะคะ ถ้าบีไม่ได้ผิดอะไร บีจะให้เหตุผลคะ แต่ทุกครั้งพ่อไม่ฟังคะ บอกว่าบีเถียง บีสวดมนต์ตอนเช้า กรวดน้ำตอนเช้า บีนับถืออาจารย์ธรรมมะคนนึงคะ แต่อาจารย์คนนั้นเสียแล้ว (นามสมมุติ อ.1) ตอนเย็นบีก็สวดมนต์กลวดน้ำเหมือนเดิมคะ แต่ไม่รู้ว่าพ่อโมโหอะไรแล้วตอนนั้นบีจำไม่รู้ด้วยว่าบีทำอะไรผิด พ่อไม่ฟัง พ่อด่าบีแรงมาก ๆ แล้วพ่อบอกว่าบีเถียง “หาแดกเองยังไม่เป็นยังมาปากดีใส่กู รู้ว่าตัวเองปากดี ก็หัดหุบปากซะ”  ถ้าบีทำอะไรให้พ่อโมโห ถึงจะเงียบบีก็โดนด่าโดนทำร้ายอยู่ดี บีกลัวจะโดนตีมาก ๆ ตอนที่พ่อเหมือนจะเข้ามาทำร้ายบี บีได้แต่ยกมือไหว้เรียกชื่ออาจารย์ที่นับถือซ้ำ ๆ ”อ.1 อ.1 ช่วยหนูด้วย ด้วย หนูกลัวแล้ว!“ พ่อบอก ”เรียก อ.1 เขาจะมาช่วยหรอ “ บีก็โดนตีเหมือนเดิม (บีสิ้นหวังมาก ใช่ไม่มีใครมาช่วยบีเลย แม้แต่อาจารย์ที่บีนับถือ ก็ไม่เคยแสดง อิทธิฤทธิ์มาช่วยบีเหมือนกัน ไม่มีใครยิ่งใหญ่กว่าพ่อแล้วตอนตี้ บีไม่มีที่ยึดเหนี่ยวอะไรแล้ว บีไม่มีใครเลย) ครั้งสุดท้าย ที่บีรู้สึกว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ  ตอนบีอยู ม.5 อายุ 16 ปี ตอนนั้นก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าตัวเองทำอะไรผิดร้ายแรงนักหนา บีโดนตีอีกแล้ว แต่ครั้งนั้น บีจำได้ว่าบีร้องไห้เถียงพ่อพูดกับพ่อว่า ทำไมต้องมาทำบีแบบนี้ พ่อโมโหมาก คราวนี้ไม่ได้เรียกว่าตีนะคะ เรียกว่ากระทืบ ตอนนั้นบีวิ่งไปหลบข้างบ้านซ่อนในตู้เสื้อผ้า บอกพี่ข้างบ้านว่า ห้ามบ่อกพ่อนะว่าบีอยู่ไหน บีจะโดนตี สุดท้ายเค้าก็บอกพ่อคะ ว่าบีอยู่ในตู้เสื้อผ้าบ้านเค้า พ่อเปิดตู้ออกมา กระชากหัวบีลากกลับบ้าน ในตอนนั้นทั้งโดนเตะไปนับครั้งไม่ท่วน โดนจิกหัวตบ โดนต่อยที่หน้า ที่ปาก ดึงหัว บีบคอ จิกหัวแล้วต่อยซ้ำ ๆ ย้ำ ๆ ที่ปาก (บีใส่เหล็กดัดฟัน) ตอนนั้นคิดว่าถ้าฟันหลุดหมดปากก็ช่างมันเถอะ พอบีล้มลงก็เอาเท้ามาเหยียบหน้า ทำเหมือนบีไม่ใช่คน ไม่ใช่ลูก ไม่ใช่ผู้หญิง บีตอบโต้อะไรไม่ได้เลย แล้วพ่อก็ท้าบีตี บอกจะสู้กูหรอ (ตอนนั้นบีคิด บีคือตัวอะไรอะ บีมันคือเดรัจฉานขนาดนั้นเลยหรอ บีไม่มีทางสู้อะไรเลย แล้วบีรู้ด้วย ว่าถ้าบีทำร้ายพ่อ บีก็ต้องตกนรก ถ้าหากบีตีพ่อ ในตอนที่บีตาย ก็ไปก็เป็นเปรตสิ พ่อรู้ แต่ทำไมพ่อมาท้าให้บีต่อยกับตัวเอง บีไม่ใช่ลูกสาวพ่อหรอ บีเป็นผู้หญิงนะ บีคิดบีทำอะไรไม่ได้เลย) พ่อก็ต่อยบีอย่างนั้น จนบีทนไม่ได้ บีเลยพูดว่า ฆ่ากูให้ตายเลย ฆ่ากูเลย ต่อยกูสิ เอาเลย ก็จะอยู่เฉย ๆ ให้ต่อยนี่แหละ แล้วบีก็ร้องกรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด ออกมาสุดเสียงเลย แล้วบีก็ตบหน้าตัวเอง จับมือพ่อขึ้นมาต่อยหน้าบีเอง แล้วก็พูดอยู่แบบนั้น ซ้ำๆ ว่า ฆ่ากูเลย ฆ่ากูสิ จนพ่อหยุดทำแล้วพ่อก็ถามว่าเป็นบ้าแล้วหรอ …. แม่บีก็โทรหาย่ากับปู่ให้มารับ พอปู่เห็นบี ปู่เข้าไปด่าพ่อทันทีเลย ปู่บอกว่า “หยุดเดี่ยวนี้ตั้งแต่กูเลี้ยงมา กูยังไม่เคยทำแบบนี้ ทำอะไรลูกเก่งนักมาเจอกับกูนี่ นี่ ลูกเป็นผู้หญิงนะ” แล้วย่าเราก็บอกว่า “กล้าทำกูจะโทรเรียกตำรวจมาจับ น้องบี ไปเก็บเสื้อผ้า ไม่ต้องอยู่กับมัน มาอยู่กับย่า” พ่อเราบอกว่าไม่กลัว ไปเรียกมาเลย แล้วย่ากับปู่ก็ด่าหลายความมาก แต่ก็ไม่เรียกมานะตำรวจ บีก็ไปเก็บเสื้อผ้า ยืนส่องกระจก หน้าปูดบวมช้ำไปหมด ปากแตก หน้าเขียวเบ้าตาเขียว โหนกแก้มบวม บีเป็นคนขาว แขนบีเปลี่ยนสีเป็นสีม่วงทั้งสองข้าง แต่ที่หนักกว่านั้นคือ ต้นขาทั้งสองข้างดำห่อเลือดและบวมปูดขึ้นมาเลย ต้นขาไม่มีตรงไหนที่ไม่ดำช้ำ (แบบ ไม่เป็นสีเขียว แต่เป็นสีดำสนิด ทั้งสองข้างเหมือนไปดูดไขมันมาเลย และหลังขา น่องขาม่วงช้ำเดี่ยวนั้นเลยเหมือนกัน) พอไปถึงบ้านย่า ย่ากับทวดเอายามาทาให้ เปิดขาให้ย่าดู ย่ากับทวดตกใจมาก ได้แต่พูดว่า ป๊าด มันคือทำกับลูกแบบนี้ เหมือนลูกไม่ใช่คน นี่คือครั้งสุดท้ายที่บีโดนพ่อตีแบบนั้น หลังจากนั้น 3 วัน แม่โทรมาหาบี บอกให้บีไปขอโทษพ่อ “คือกล้าขึ้นกูกับพ่อแบบนั้น มันบาปนะ จะตกนรกนะ กลับมาขอโทษพ่อเลย วันนั้นบีก็ต้องกลับไปที่บ้าน แล้วก็ไปไหว้พ่อ ขอโทษพ่อที่พูดกูใส่พ่อ ที่กรี๊ดใส่พ่อ บีจะไม่ทำอีก สุดท้าย บีก็งงนะ 
เพราะบีโดนตีอย่างรุนแรงจนบีทนไม่ไหวแล้ว บีสติหลุด ตอนนั้นยอมรับว่าหลุดจริงๆ บีผิด แล้วที่พ่อมาตีบีขนาดนั้น รอยกว่าจะหายเกือบเดือน สภาพจิตใจของบี พ่อไม่ผิดเลย กลับกลายเป็น บีนั่นแหละที่ผิด แต่ สุดท้ายมันช่วยให้บีไม่ต้องโดนทำร้ายอีกแล้ว บีสบายใจแบบนั้น แต่บีก็โดนต่อว่ารุนแรงหลังจากนั้น หลาย ๆ ครั้งนะคะ ไม่เคยถูกตี บีพยายามเคลียใจตัวเอง เหมือน บีให้อภัยได้ บีพยายามฟังธรรมมะตลอด มีพระพุทธเจ้าเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิดใจ 

จนกระทั่งบีอายุ 28 ปี (ผ่านมา 10 ปี)
แม่กับพ่อก็มาหาบีที่บ้าน ต่างจังหวัด แม่เล่าให้ฟังว่าตอนนี้พ่อกำลังปรับปรุงตัวดีกว่าเก่าเยอะมาก จนกระทั่งวันหนึ่งพ่อบีโมโหอะไรก็ไม่รู้อยู่ๆก็ ทำหน้าตาโมโหเหมือนไม่พอใจใคร หรือใครทำให้ไม่ถูกใจ ซักอย่างแล้วพ่อก็ขึ้นเสียงทำท่าขึงขังเหมือนจะทำร้ายบี ตั้งแต่วินาทีนั้นกลไกการป้องกันตัวของบีก็ตื่นขึ้นมาทันทีภาพเก่า ๆ ในหัวของบี ที่เคยเก็บเอาไว้ผุดออกมาทั้งหมด ภาพของการโดนทำร้ายอย่างรุนแรง ทุกภาพผุดออกมาจากสมอง เหมือนเพิ่งโดนกระทำ เมื่อวาน ความกลัว ทุกอย่าง ออกมาหมดเลย แต่มันเป็นความรู้สึก จะสู้ สู้แบบจนตรอก ตายเป็นตาย แต่ตอนนั้น พ่อขึ้นเสียงด่าอย่างเดียว บีพูดแต่คำว่า บีไม่ใช่แม่ที่จะยอมพ่อ บีไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายบี ตอนนั้นหัวใจเต้นแรงมากเหมือนคนที่พร้อมจะรบตลอดเวลา แม่มาบอกให้บีไปขอโทษพ่อ อีกแล้ว บีก็ไปขอโทษเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้ รู้สึกในหัวบี ระแวงมาก เหมือนจะโดนทำร้ายทุกวันทั้งทั้งที่พ่อกลับบ้านไปแล้ว ก็ไม่หาย ระแวงจนบีจะเป็นประสาทคิดว่าพ่อจะมาทำร้ายบีเหมือนเดิมตลอดเวลา บีกลัวว่าถ้าหากบีขาดแฟนไป บีจะต้องกลับไปอยู่บ้านกับพ่ออีก แล้วบีจะโดนทำร้ายโดนด่าเหมือนเดิม กลัวว่าถ้าหากบีมีลูก ถ้าบีเป็นอะไรไปแล้วพ่อจะทำร้ายลูกของบี บีกลัวว่าจะไม่มีใครปกป้องบี เหมือนตอนที่บีเป็นเด็ก  แม่ก็ให้แต่บีไปขอโทษพ่อ ให้ยอมรับว่าพ่อเป็นแบบนี้ แม่กลัวพ่อตลอด ตอนนี้บีไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ยังไง บีนอนไม่หลับเลยระแวงตลอดเวลาคิดแต่เรื่องโดนทำร้ายตลอดเวลา บีพยายามหาเหตุผลว่ามันเพราะอะไร มันหายไปนานมากแล้วแต่มันก็กลับมา ความรู้สึกแบบนี้ บีควรจะทำยังไง ควรจะแก้ไขยังไง บีเข้าใจว่าบีเปลี่ยนใครไม่ได้คนที่เปลี่ยนได้มีแต่บีเอง และบีรับไม่ได้เรื่องการทำร้ายร่างกาย เรื่องการต่อว่าดุด่าแบบรุนแรง ตอนนี้บีหวาดระแวงมากๆบีควรทำยังไงคะ พ่อไม่ได้มาทำร้ายบีนะคะ 
บีรู้สึกแย่มากๆค่ะ