สวัสดีค่ะ เราเป็นนศ.จากม.แห่งหนึ่ง ตอนนี้อยู่ปี 4 วิชาชีพครู เอกศิลปะค่ะ ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ
ตอนที่เรายังไม่เข้าม.เรารู้สึกว่าตัวเองมีความมั่นใจมาก มีความพยายาม และพร้อมจะเผชิญกับทุกสิ่งค่ะ จนถึงช่วงปี 1 พอเข้าปี 2 ปีนั้นเป็นปีที่เรียนออนไลน์เพราะโควิดค่ะ เราก็เรียนตามปกติ แต่สิ่งที่เรารู้สึกคือ ภาระงานเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และด้วยเรียนเอกศิลป์ ก็จะมีงานที่ให้วาดลงมือปฏิบัติทุกอาทิตย์ ต้องมีส่งทุกอาทิตย์ เราทำงานโต้รุ่งอยู่บ่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง เราเริ่มคิดว่า นี่ต้องทำแบบนี้ไปตลอดเลยหรอ ให้วาดทุกวันบางครั้งก็คิดงานไม่ออกน่ะ เราก็เริ่มท้อขึ้นมา ระยะเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เราเริ่มมีความท้อขึ้นเรื่อยๆ เราเริ่มขี้เกียจและไม่อยากทำอะไร จนปี 3 เราเริ่มไม่ส่งงานตามกำหนดเวลา แล้วเหมือนจะติดเป็นนิสัย กฌไม่ส่งแบบนั้นมาเรื่อยๆ เราเองก็เริ่มคิดได้ แล้วคิดว่าจะปรับตัวใหม่ในปี 4 พอขึ้นปี 4 เราไปฝึดสอนที่รร.แห่งหนึ่ง ก่อนที่จะได้ไปฝึกจริงช่วงนั้นยังปิดเทอมอยู่ เราก็มีไฟที่จะสอน เราเตรียมแผน การเรียนการสอนต่าง ๆ รอเปิดเทอม แต่กลับติดขัด ด้วยครูพี่เลี้ยงนั้นไม่สะดวกที่จะให้เนื้อหาที่ต้องสอน เราเลยต้องรอไป จนกระทั้งเปิดเทอม เขาก็ยังไม่ให้ พอใกล้วันที่ต้องสอน เขาถึงบอกเรื่องต่าง ๆ ให้ ทำก็เลยเตรียมอะไรไม่ทัน ทำให้โดนตำหนิ เราก็เลยรู้สึกเริ่มต้นได้ไม่ค่อยดี ด้วยเวลาผ่านไป ไม่มีวันไหนเลยที่เราจะไม่โดนตำหนิโดยครูพี่เลี้ยง จนบางวันเราร้องไห้หนักในห้องตัวเอง หรือบางวันก็ร้องต่อหน้านักเรียน เราพยายามเก็บความรู้สึกแต่ก็เก็บไม่อยู่ เราเกลียดตัวเองที่อ่อนแอ ไม่เข้มแข็ง แล้วเราก็เริ่มหมดความมั่นใจในตัวเอง เพราะบางครั้งที่เราจะทำอะไรเองก็มักจะโดนตำหนิเสมอ เรามักจะคิดทบทวนกับตัวเองว่าผิดตรงไหน ต้องแก้ไขยังไง เป็นช่วงเวลาที่รู้สึกเหนื่อยมาก ทั้งกายและใจ ส่วนเรื่องงานในรร.เขาก็มักจะโยนให้เราทำ และให้ทำช่วงใกล้ส่งตลอด กดดันมากเลย ผิดก็จะว่าเรา เราไม่อยากเจอเขาเลย ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราหดหู่ที่สุดในชีวิต คิดมาก กังวลทุกอย่าง โทษตัวเองตลอด คิดว่าตัวเองอ่อนแอมาก แค่นี้ยังทนไม่ได้ ไม่เข้มแข็งเลย เรารู้สึกไม่สำคัญเลย ทุกคนจะเกลียดเราหรือเปล่า อยากหายไป เราพยายามจะฆ่าตัวตายค่ะ แต่ก็กลัว แต่ก็อยากหายไป อึดอัดมากเลยตอนนั้น ไม่รู้ต้องทำยังไง ไม่เจอทางออกเลย เราเก็บตัวไม่ไปไหนเลย เพื่อนจะมาหาด้วยความเป็นห่วงเราก็ไม่ให้เขามา เพราะรู้สึกไม่อยากเป็นภาระ ไม่อยากให้พวกเขาต้องเป็นเพื่อนกับคนอย่างเราเลย จนกระทั่งทะเลาะกัน เพราะน้อยใจที่เราไม่ให้ไปหา เราก็ยิ่งเสียใจเข้าไปใหญ่ เราไปขอโทษเพื่อนแต่มันก็ไม่ได้ดีดังเดิม เราก็ไม่ได้โทษเพื่อนเราโทษตัวเองซ่ะมากกว่า ทำให้เราดิ่งมาดๆ แต่พ่อกับแม่ก็เข้ามาช่วย มาให้กำลังใจค่ะ ก็รู้สึกดีขึ้นมากค่ะ จนผ่านมาเทอม 2 ปี 4 ตอนนี้มันก็แค่รู้สึกดีขึ้นจากตอนนั้น แต่เรารู้สึกเลยว่า เราไม่เข้าสังคมเลย เฉื่อยชา เหนื่อยง่าย ขี้กังวล ง่วงตลอด รู้สึกอยากพัก ไม่มีกำลังใจเลย จนกระทั่งช่วง 2-3 อาทิตย์ที่ผ่านมา เราหม่นหมองไม่ไปไหนเลย แม้แต่ไปเรียน เราไม่ติดต่อเพื่อน อยู่แต่ในห้อง นอนไม่เป็นเวลา เอาแต่คิดเรื่องแย่ๆ เราหาวิธีหลุดพ้นจากสิ่งเหล่านี้แต่ก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมตลอด เป็นแบบนั้นเรื่อยๆ เราพยายามดึงความมั่นใจกลับมา แต่ก็ไม่เรื่องเลยค่ะ แล้วล่าสุด เพื่อนทักมาหาเราเรื่องช่วยงานสาขา เราไม่ได้ไปช่วยเลย เป็นความผิดเราเอง โทษใครไม่ได้เลย เราก็เสียใจมากค่ะ แต่ไม่ร้อง แค่รู้สึกว่าสมควรแล้ว
สุดท้าย...เราอยากรู้วิธี/หาทางออกจากเรื่องพวกนี้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
เราเป็นอะไร/แล้วควรทำยังไงกับปัญหานี้ดี
ตอนที่เรายังไม่เข้าม.เรารู้สึกว่าตัวเองมีความมั่นใจมาก มีความพยายาม และพร้อมจะเผชิญกับทุกสิ่งค่ะ จนถึงช่วงปี 1 พอเข้าปี 2 ปีนั้นเป็นปีที่เรียนออนไลน์เพราะโควิดค่ะ เราก็เรียนตามปกติ แต่สิ่งที่เรารู้สึกคือ ภาระงานเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และด้วยเรียนเอกศิลป์ ก็จะมีงานที่ให้วาดลงมือปฏิบัติทุกอาทิตย์ ต้องมีส่งทุกอาทิตย์ เราทำงานโต้รุ่งอยู่บ่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง เราเริ่มคิดว่า นี่ต้องทำแบบนี้ไปตลอดเลยหรอ ให้วาดทุกวันบางครั้งก็คิดงานไม่ออกน่ะ เราก็เริ่มท้อขึ้นมา ระยะเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เราเริ่มมีความท้อขึ้นเรื่อยๆ เราเริ่มขี้เกียจและไม่อยากทำอะไร จนปี 3 เราเริ่มไม่ส่งงานตามกำหนดเวลา แล้วเหมือนจะติดเป็นนิสัย กฌไม่ส่งแบบนั้นมาเรื่อยๆ เราเองก็เริ่มคิดได้ แล้วคิดว่าจะปรับตัวใหม่ในปี 4 พอขึ้นปี 4 เราไปฝึดสอนที่รร.แห่งหนึ่ง ก่อนที่จะได้ไปฝึกจริงช่วงนั้นยังปิดเทอมอยู่ เราก็มีไฟที่จะสอน เราเตรียมแผน การเรียนการสอนต่าง ๆ รอเปิดเทอม แต่กลับติดขัด ด้วยครูพี่เลี้ยงนั้นไม่สะดวกที่จะให้เนื้อหาที่ต้องสอน เราเลยต้องรอไป จนกระทั้งเปิดเทอม เขาก็ยังไม่ให้ พอใกล้วันที่ต้องสอน เขาถึงบอกเรื่องต่าง ๆ ให้ ทำก็เลยเตรียมอะไรไม่ทัน ทำให้โดนตำหนิ เราก็เลยรู้สึกเริ่มต้นได้ไม่ค่อยดี ด้วยเวลาผ่านไป ไม่มีวันไหนเลยที่เราจะไม่โดนตำหนิโดยครูพี่เลี้ยง จนบางวันเราร้องไห้หนักในห้องตัวเอง หรือบางวันก็ร้องต่อหน้านักเรียน เราพยายามเก็บความรู้สึกแต่ก็เก็บไม่อยู่ เราเกลียดตัวเองที่อ่อนแอ ไม่เข้มแข็ง แล้วเราก็เริ่มหมดความมั่นใจในตัวเอง เพราะบางครั้งที่เราจะทำอะไรเองก็มักจะโดนตำหนิเสมอ เรามักจะคิดทบทวนกับตัวเองว่าผิดตรงไหน ต้องแก้ไขยังไง เป็นช่วงเวลาที่รู้สึกเหนื่อยมาก ทั้งกายและใจ ส่วนเรื่องงานในรร.เขาก็มักจะโยนให้เราทำ และให้ทำช่วงใกล้ส่งตลอด กดดันมากเลย ผิดก็จะว่าเรา เราไม่อยากเจอเขาเลย ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราหดหู่ที่สุดในชีวิต คิดมาก กังวลทุกอย่าง โทษตัวเองตลอด คิดว่าตัวเองอ่อนแอมาก แค่นี้ยังทนไม่ได้ ไม่เข้มแข็งเลย เรารู้สึกไม่สำคัญเลย ทุกคนจะเกลียดเราหรือเปล่า อยากหายไป เราพยายามจะฆ่าตัวตายค่ะ แต่ก็กลัว แต่ก็อยากหายไป อึดอัดมากเลยตอนนั้น ไม่รู้ต้องทำยังไง ไม่เจอทางออกเลย เราเก็บตัวไม่ไปไหนเลย เพื่อนจะมาหาด้วยความเป็นห่วงเราก็ไม่ให้เขามา เพราะรู้สึกไม่อยากเป็นภาระ ไม่อยากให้พวกเขาต้องเป็นเพื่อนกับคนอย่างเราเลย จนกระทั่งทะเลาะกัน เพราะน้อยใจที่เราไม่ให้ไปหา เราก็ยิ่งเสียใจเข้าไปใหญ่ เราไปขอโทษเพื่อนแต่มันก็ไม่ได้ดีดังเดิม เราก็ไม่ได้โทษเพื่อนเราโทษตัวเองซ่ะมากกว่า ทำให้เราดิ่งมาดๆ แต่พ่อกับแม่ก็เข้ามาช่วย มาให้กำลังใจค่ะ ก็รู้สึกดีขึ้นมากค่ะ จนผ่านมาเทอม 2 ปี 4 ตอนนี้มันก็แค่รู้สึกดีขึ้นจากตอนนั้น แต่เรารู้สึกเลยว่า เราไม่เข้าสังคมเลย เฉื่อยชา เหนื่อยง่าย ขี้กังวล ง่วงตลอด รู้สึกอยากพัก ไม่มีกำลังใจเลย จนกระทั่งช่วง 2-3 อาทิตย์ที่ผ่านมา เราหม่นหมองไม่ไปไหนเลย แม้แต่ไปเรียน เราไม่ติดต่อเพื่อน อยู่แต่ในห้อง นอนไม่เป็นเวลา เอาแต่คิดเรื่องแย่ๆ เราหาวิธีหลุดพ้นจากสิ่งเหล่านี้แต่ก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมตลอด เป็นแบบนั้นเรื่อยๆ เราพยายามดึงความมั่นใจกลับมา แต่ก็ไม่เรื่องเลยค่ะ แล้วล่าสุด เพื่อนทักมาหาเราเรื่องช่วยงานสาขา เราไม่ได้ไปช่วยเลย เป็นความผิดเราเอง โทษใครไม่ได้เลย เราก็เสียใจมากค่ะ แต่ไม่ร้อง แค่รู้สึกว่าสมควรแล้ว
สุดท้าย...เราอยากรู้วิธี/หาทางออกจากเรื่องพวกนี้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ