เราไม่รู้สึกถึงความรัก ไม่รู้สึกว่าใครรักเรา และก็ไม่รู้สึกว่าเรารักใคร พ่อแม่ญาติพี่น้องครอบครัวเพื่อน เรารู้ดีว่าทุกคนรักและเป็นห่วงแต่ก็แค่นั้นเราแค่รู้สึกขอบคุณ หรือในตอนที่เราอยากตายเราแค่รู้สึกเสียใจที่ทำตามความฝันแม่กับพ่อไม่ได้ เราอายุแค่ 17-18 มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไหนเราขอแค่เรามีความสุข เราขอมีความสุขเหมือนตอนเราอายุ 13 เวลาให้เราจะนอนเราขอให้เราไม่ต้องตื่นจากฝันในฝันเรามีความสุข มีทุกอย่างที่เคยผ่านมา พอเราตื่นถึงได้รู้ว่าตอนนี้เราไม่มีแล้ว เราไม่มีพ่อที่พูดจาดีกับเรา ไม่มีพ่อที่เคยให้กำลังใจ มีแค่พ่อที่พูดแซะพูดให้เรารู้สึกแย่ลงเรื่อย มีแต่พ่อที่เอาเงินที่แม่หามาให้ผู้หญิงอื่น เราไม่มีแม่ที่บอกว่าจะเข้าใจเรา มีแค่แม่ที่พูดถึงความตายมีแค่แม่ที่อยากให้เราเป็นเหมือนคนอื่น ให้เรารู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลาที่เกิดมาเป็นแบบนี้ เราไม่มีพี่ที่คอยเล่นกับเราไม่มีพี่ที่รับฟังทุกอย่าง มีแค่พี่ที่ต้องใช้เวลาอยู่กับครอบครัวเขา และพูดเรื่องของเรามันแค่เรื่องง่ายๆที่เราเรียกร้องความสนใจ ไม่มีเพื่อนที่คอยได้หัวเราะไม่มีเพื่อนที่คอยปรึกษา เราอยู่คนเดียว กับความรู้สึกแบบนี้ พวกเขาขอร้องให้เราพูดบอกให้พูดออกมาสิ่งที่เป็นอยู่ เขาขอร้องในวันที่เราพูดออกมาไม่ได้แล้วเราแค่คิดถึงเรื่องราวที่เราเจ็บปวดเราเหมือนจะตายลงตรงนั้น เรายังอยากอยู่โลกใบนี้นะ เรามีหมาอยู่ตัวหนึ่งเรารักเขามาที่สุดแล้วเป็นอย่างเดียวที่เรายังรู้สึกรัก เราชอบกินอาหารอร่อย เราชอบเที่ยว ชอบซื้อเสื้อผ้า ชอบดูซีรี่ย์เราชอบการใช้ชีวิต แต่ตอนนี้เราเหมือนจะทำอะไรไม่ได้แล้ว เรากลัวว่าวันหนึ่งเราจะถึงขีดจำกัด เราเคยอยากระเบิดออกมา อยากให้ทุกคนรู้ว่าเรารู้สึกยังไง แต่ก็นั่นแหล่ะเราทำไม่ได้ ก็ขอให้ทุกคนใช้ชีวิตแบบมีความสุข ความสุขคือสิ่งสำคัญในชีวิต บางคนอยากรวยเพราะนั่นคือความสุขบางคนไม่อยากรวยแต่ขอแค่มีความสุข แต่บางคนก็ทั้งจนทั้งไม่มีความสุข หมดหนทาง ตกต่ำ ไม่รู้จะเดินไปทางไหน นั่นคือสิ่งที่แย่ที่สุดในชีวิต ขอให้ทุกหาความสุขให้กับตัวเองเยอะๆ รักตัวเองให้มากอย่าปล่อยให้ตัวเองถูกกลืนกินกับความรู้สึกจมทุกข์ ใช้ชีวิตต่อไปจนกว่าจะตาย ทุกอย่างต้องดับสูญและทุกสิ่งต้องจบลง เราเองก็กำลับใช้ชีวิตรอวันตายเช่นกัน.