รู้สึกไม่ดีกับพ่อไปแล้วแก้ไขยังไงได้บ้างคะ อาจจะยาวหน่อยนะคะ

คือเราตอนนี้อายุ 34 ปี ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่มาตั้งแต่เด็กจนจบม.ปลาย เป็นเด็กต่างจังหวัดอยู่กับตายายและน้า พ่อแม่ทำงาน กทม. พอเรียนจบก็มาทำงานที่ กทม.แต่ก็ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ย้อนไปตอนเด็กมีความทรงจำไม่ดีค่อยข้างเยอะเกี่ยวกับน้า คือน้าไม่ชอบเราแล้วเราโดนทำร้ายบ่อยมากก จนหลายครั้งตั้งคำถามว่าเมื่อไหร่พ่อแม่จะมารับไปอยู่ด้วย โดนทำร้ายทีไรก็จะนึกถึงพ่อแม่ตลอด (น้าเป็นคนมีปัญหาทางจิตกินยารักษา) เวลาไม่ได้กินยาก็จะมีอาการและเป็นเราที่ถูกกระทำตลอด พอโตขึ้นได้มีการคุยกับแม่เรื่องสมัยเด็กว่าเจออะไรมาบ้าง บางคนก็จะบอกว่าทำไมเพิ่งมาคุยให้ฟังตอนนี้ ก็คือสมัยก่อนเทคโนโลยีไม่ได้ติดต่อกันง่ายแบบนี้ บางทีเกิดเรื่องก็ไม่ได้คุยให้ฟังในทันที พอจะคุยมันก็อารมณ์แบบช่างมันเถอะไปแล้ว ค่ะต่อ คือพอได้คุยได้ถามแม่ว่าทำไมถึงไม่รับไปอยู่ด้วยทั้งๆที่ก็รู้ว่าลูกเจออะไรมาบ้าง คำตอบคือพ่อติดการพนันหนักมาก ขายทุกสิ่งอย่างที่มีและเป็นหนี้ แม่ต้องตามใช้หนี้ให้ ชึ่งพ่อแม่ทำงานโรงงานได้เงินไม่มาก ถ้าจะเอาลูกมาอยู่ด้วยค่าใช้จ่ายก็จะเยอะตามมากลัวจะเลี้ยงไม่ไหวเลยต้องเอาไว้กับยาย พอรู้แบบนี้ก็มีเสียใจกับพ่อตัวเองค่ะ แต่ก็คิดว่าโอเคไม่เป็นไรผ่านมาแล้วตอนนี้ครอบครัวดีแล้ว ตอนนี้โตมามีงานการทำแล้ว ก็เข้าใจมาตลอดว่าเรื่องนี้มันไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว จบไปตั้งนานแล้ว แต่มารู้อีกทีว่า บ้านที่พ่อแม่ชื้อไว้ว่าผ่อนอีก 10งวดก็จะปิดแล้วจบแล้ว กลายเป็นว่าพ่อเอาบ้านไปเอาเงินมาใช้โดยที่แม่ไม่รู้เรื่องเลย ถึงมารู้ตอนจะไปโอนบ้านแต่โอนบ้านไม่ได้เพราะคิดว่างวดหมดแล้ว( เหตุผลที่พ่อให้มาคือไม่ได้เล่นการพนันแค่ใช้เงินเกินตัว ) ทีนี้พอเรารู้เรื่องนี้มันยิ่งตอกย้ำความทรงจำในวัยเด็กเราอีกว่า เป็นเพราะพ่อที่ทำให้เราไม่ได้อยู่กันพร้อมหน้า ถ้าพ่อคิดถึงครอบครัวมากกว่านี้ป่านนี้ชีวิตเราคงไม่ฝั่งอยู่กับความทรงจำอันเลวร้ายในวัยเด็ก (มันเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึง)
ตอนนี้พ่อก็หาเงินมาปิดบ้านได้แล้วค่ะ แต่เรารู้สึกไม่ดีกับพ่อไปแล้ว ต้องทำยังไงดีคะ เหมือนเค้าพูดเค้าแนะนำอะไรเรา เราไม่พอใจไปหมดเลยค่ะ ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย เพราะยังไงเค้าก็พ่อเรา😭