ไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง เก็บไว้ในใจมาตลอด10ปี อยากระบายสิ่งที่เคยเจอเพราะเรามักกลับไปคิดถึงมันซ้ำๆ ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังดีเลยเลือกมาเล่าในนี้เพราะไม่มีใครรู้จักเรา
ย้อนไปเมื่อ10กว่าปีที่แล้ว พ่อแม่เราหย่าร้างกันแล้วไม่มีใครเอาลูก พวกท่านทะเลาะกันรุนแรงมาก จนเราต้องจากบ้านพ่อมาอยู่ที่บ้านญาติฝั่งแม่ เหตุการณ์นั้นเราจำไม่ค่อยได้เพราะยังเด็กมาก แต่ยายเราเล่าให้ฟังเลยพอนึกได้นิดหน่อยว่าโดนพ่อทำร้าย เหมือนเหตุการณ์มันค่อนข้างรุนแรง ความจำเราตอนนั้นมันเลยหายไป และความจำตอนที่เราอยู่กับพ่อมันหายไปหมดเลย มันเหมือนเราเกลียดเขาเข้าไส้ แม้แต่หน้าเขา เรายังลืมทั้งที่อยู่กับเขา6-7ปี และก็ไม่ใช่ว่าตัดขาดกัน
เรามีไปเยี่ยมญาติฝั่งพ่อด้วยเพราะเขาตัดเราไม่ขาดพวกเขารักเรามาก ก็ไปๆมาๆระหว่างบ้านญาติฝั่งพ่อและฝั่งแม่ พวกเขาพยายามให้ความรักเราเท่าที่จะให้ได้ แม้พ่อกับแม่เราหย่ากันก็ยังมีพวกเขาอยู่ แต่เราไปหาพ่อก็ไม่เคยเจอนะ เหมือนท่านรู้สึกผิดเลยหลบหน้าเรา
ช่วง10ปีที่ไปๆมาๆระหว่างบ้านพ่อ กับบ้านแม่ หลังจากนั้นเราก็มาอยู่บ้านแม่ถาวร และก็ไม่ติดต่อกับทางญาติฝั่งพ่ออีก แล้วเอาจริงความจำเราหายไปเกือบทั้งหมดตลอด10ปีนั้น บางคนเราแทบจะลืมไปเลย คือมันต้องมีบ้างแต่ความจำที่เรามีต่อบ้านนั้นมีแต่เรื่องแย่ๆ เราเคยโดนญาติพยายามขข ตอนอยู่ในบ้าน ไหนจะพ่อทำร้าย เอาจริงมันไม่มีความทรงจำที่ดีที่เราจำได้เลยสักนิด
พอมาอยู่บ้านแม่ก็ไม่ได้ดีขึ้นเลยเพราะที่นี่ไม่ต่างจากที่นั่นแถมยังหนักกว่า มันคือฝันร้ายยิ่งกว่าฝันร้าย เราโดนแกล้งสารพัด โดนขขด้วย โดนทำอะไรแย่ๆใส่เกี่ยวกับเพศหลายอย่างมาก แล้วก็เห็นเหตุการณ์รุนแรงเยอะมาก จนเรามีความทรงจำไม่ดีเกี่ยวกับผู้ชายไปเลย เราไม่กล้าเข้าใกล้ผู้ชายไม่ว่าจะเป็นคนในครอบครัวหรือคนอื่นๆ เรากลายเป็นคนที่ระแวงไปหมดทุกอย่าง ไม่ชอบให้ใครมาแตะตัวและไม่ชอบแตะตัวใคร เหมือนเราเป็นโรคจิตเวชอ่ะ แต่ก็ไม่เคยไปตรวจนะแต่มันเหมือนเราปิดกั้นผู้คนที่เข้าหา จนตอนนี้เราก็แก้ไม่หายสักทีพยายามแล้วจนเรารู้สึกว่าเราต้องพึ่งหมอแล้วจริงๆ มันเหมือนสะสมเอาไว้ในตัวเรา แต่เราก็ไม่อยากไปเพราะกลัวโดนคนว่าเราเป็นบ้าเรียกร้องความสนใจ ชอบสร้างปัญหา เราเลยไม่กล้าบอกใครแต่ว่าอยากระบายมากกกก เล่าให้เพื่อนฟังแต่ก็ไม่ดีขึ้นเลย เราเลยคิดว่าเราต้องไปให้หมอช่วยเราแล้วจริงๆและเราควรจะต้องรักษาและสนใจสุขภาพจิตใจเรา เพื่อที่อนาคตเราจะได้เช้าสังคมได้ใช้ชีวิตได้แบบปกติ
ทุกวันนี้เราพยายามมาตลอดพยายามใช้ชีวิตให้ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เราก็ทำไม่เคยได้เลย เราคิดตลอดว่าเราอยากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไกลๆที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีใครเจอเราอีก ไปในที่ ที่ไม่มีใครรู้จัก ทุกคนคิดว่าเราเป็นโรคอะไรรึเปล่าคะ
ทุกคนคิดว่าเราเป็นอะไรรึเปล่า
ย้อนไปเมื่อ10กว่าปีที่แล้ว พ่อแม่เราหย่าร้างกันแล้วไม่มีใครเอาลูก พวกท่านทะเลาะกันรุนแรงมาก จนเราต้องจากบ้านพ่อมาอยู่ที่บ้านญาติฝั่งแม่ เหตุการณ์นั้นเราจำไม่ค่อยได้เพราะยังเด็กมาก แต่ยายเราเล่าให้ฟังเลยพอนึกได้นิดหน่อยว่าโดนพ่อทำร้าย เหมือนเหตุการณ์มันค่อนข้างรุนแรง ความจำเราตอนนั้นมันเลยหายไป และความจำตอนที่เราอยู่กับพ่อมันหายไปหมดเลย มันเหมือนเราเกลียดเขาเข้าไส้ แม้แต่หน้าเขา เรายังลืมทั้งที่อยู่กับเขา6-7ปี และก็ไม่ใช่ว่าตัดขาดกัน
เรามีไปเยี่ยมญาติฝั่งพ่อด้วยเพราะเขาตัดเราไม่ขาดพวกเขารักเรามาก ก็ไปๆมาๆระหว่างบ้านญาติฝั่งพ่อและฝั่งแม่ พวกเขาพยายามให้ความรักเราเท่าที่จะให้ได้ แม้พ่อกับแม่เราหย่ากันก็ยังมีพวกเขาอยู่ แต่เราไปหาพ่อก็ไม่เคยเจอนะ เหมือนท่านรู้สึกผิดเลยหลบหน้าเรา
ช่วง10ปีที่ไปๆมาๆระหว่างบ้านพ่อ กับบ้านแม่ หลังจากนั้นเราก็มาอยู่บ้านแม่ถาวร และก็ไม่ติดต่อกับทางญาติฝั่งพ่ออีก แล้วเอาจริงความจำเราหายไปเกือบทั้งหมดตลอด10ปีนั้น บางคนเราแทบจะลืมไปเลย คือมันต้องมีบ้างแต่ความจำที่เรามีต่อบ้านนั้นมีแต่เรื่องแย่ๆ เราเคยโดนญาติพยายามขข ตอนอยู่ในบ้าน ไหนจะพ่อทำร้าย เอาจริงมันไม่มีความทรงจำที่ดีที่เราจำได้เลยสักนิด
พอมาอยู่บ้านแม่ก็ไม่ได้ดีขึ้นเลยเพราะที่นี่ไม่ต่างจากที่นั่นแถมยังหนักกว่า มันคือฝันร้ายยิ่งกว่าฝันร้าย เราโดนแกล้งสารพัด โดนขขด้วย โดนทำอะไรแย่ๆใส่เกี่ยวกับเพศหลายอย่างมาก แล้วก็เห็นเหตุการณ์รุนแรงเยอะมาก จนเรามีความทรงจำไม่ดีเกี่ยวกับผู้ชายไปเลย เราไม่กล้าเข้าใกล้ผู้ชายไม่ว่าจะเป็นคนในครอบครัวหรือคนอื่นๆ เรากลายเป็นคนที่ระแวงไปหมดทุกอย่าง ไม่ชอบให้ใครมาแตะตัวและไม่ชอบแตะตัวใคร เหมือนเราเป็นโรคจิตเวชอ่ะ แต่ก็ไม่เคยไปตรวจนะแต่มันเหมือนเราปิดกั้นผู้คนที่เข้าหา จนตอนนี้เราก็แก้ไม่หายสักทีพยายามแล้วจนเรารู้สึกว่าเราต้องพึ่งหมอแล้วจริงๆ มันเหมือนสะสมเอาไว้ในตัวเรา แต่เราก็ไม่อยากไปเพราะกลัวโดนคนว่าเราเป็นบ้าเรียกร้องความสนใจ ชอบสร้างปัญหา เราเลยไม่กล้าบอกใครแต่ว่าอยากระบายมากกกก เล่าให้เพื่อนฟังแต่ก็ไม่ดีขึ้นเลย เราเลยคิดว่าเราต้องไปให้หมอช่วยเราแล้วจริงๆและเราควรจะต้องรักษาและสนใจสุขภาพจิตใจเรา เพื่อที่อนาคตเราจะได้เช้าสังคมได้ใช้ชีวิตได้แบบปกติ
ทุกวันนี้เราพยายามมาตลอดพยายามใช้ชีวิตให้ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เราก็ทำไม่เคยได้เลย เราคิดตลอดว่าเราอยากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไกลๆที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีใครเจอเราอีก ไปในที่ ที่ไม่มีใครรู้จัก ทุกคนคิดว่าเราเป็นโรคอะไรรึเปล่าคะ