คิดว่าเเม่รักลูกเท่ากันไหม

พ่อกับเเม่เราเลิกกันเเยกย้ายกันอยู่เราไม่เก็บเรื่องนี้มาเป็นปมเเต่มันค่อนข้างจะจบไม่สวยเลยค่ะเรามีลูกพี่ลูกน้องเข้ามาอยู่ด้วยตอนเราอยู่ป.1น้องเป็นเด็กที่พ่อเเม่จบกันไม่สวยเหมือนเราเเม่เราเอาน้องมาเลี้ยงเราไม่ชอบน้องตั้งเเต่วันที่เข้ามาอยู่ในบ้านเราน้องเป็นเด็กที่ชอบตีมึนชอบตามใจช่วงเเเรกๆเราเเอบรู้สึกผิดที่ทำไม่ดีกับน้องเเต่มาฟังเรื่องหลังกันค่ะหลังจากที่เราขึ้นป.4น้องก้เปลี่ยนไปน้องเริ่มทำร้ายร่างกายเราน้องเริ่มด่าเราทุบเราว่าเราเราก็ยอมตลอดนะคะเพราะคิดว่าน้องคงเล่นด้วยเเต่ไม่ใช่เลยค่ะเราพึ่งไปเที่ยวต่างจังหวัดมามีเรามีเเม่มีน้องตั้งเเต่เริ่มเข้าโรงเเรมวันเเรกเเม่จิกหัวเราเล่นเปนปกตินะคะน้องก็เริ่มมาทำด้วยเราเริ่มไม่โอเคตั้งเเต่ตอนนั้นเลยค่ะหลังๆมาน้องเริ่มจิกหัวเราเยอะมากขึ้นพอเราสุ้เราทำกลับเเม่ก็บอกว่าอย่าไปทำน้องน้องมันตัวนิดเดียวเเล้วเวลาเราทำน้องกลับเเม่ก็จะมาจิกหัวเราเเรงๆซึ่งเราไม่โอเคเลยค่ะเเม่ชอบพูดว่าเนี่ยสงสารน้องม้ยลูกน้องเป็นเด็กน่าสงสารน้องไม่ได้อยู่กับพ่อกับเเม่เเม่เราคุยกับทนายเรื่องที่จะฟ้องเเม่น้องทนายก็บอกว่าให้ดูเเลสุขภาพจิตน้องเราดีๆเพราะเสี่ยงเป็นซึมเศร้าหลังจากนั้นทุกคนในบ้านเอาใจใส่น้องยิ่งกว่าเดิมจนเราน้อยใจเเค่คิดถึงเรื่องนี้เราก็อยากจะร้องให้เราต้องตามหาความรักจากคนในครอบครัวเราต้องพยายามทำเป็นว่าเราปกติเราไม่ได้น้อยใจเรื่องน้องเราไม่ได้คิดอะไรเราสงสารน้องเเต่จริงๆเราน้อยใจมากเวลาทุกคนในบ้านพูดถึงน้องเราก็จะร้องให้เเล้วเราเกลียดชื่อน้องเกลียดทุกอย่างที่เป็นน้องเราเเค่คิดว่าเเล้วคนอย่างเราไม่สมควรได้รับความรักหรอทำไมเราต้องเป็สคนเรียกร้องมันตอนเราไม่อยู่บ้านทุกคนกินดีสั่งของอร่อยมากินกันเเต่พอเรากลับมาเเม้เเต่ข้าวเค้ายังให้เราไปหากินเองเค้าไม่เคยถามเราว่าหิวมั้ยไม่ค่อยทำอะไรให้กินเวลาเเม่ทำงานกลับมาเราก็พยายามถามว่าเหนื่อยมั้ยเเต่เเม่ก้หงุดหงิดใส่เราสภาพชีวิตเราตอนนี้คือข้าวเย็นต้องกินของเหลือจากน้องจานต้องเก็บต้องล้างทั้งๆที่เเทบไม่ได้กินต้องโดนด่าว่าสำออยเวลาเราเครียดเเล้วกินยาฆตต.เเค่เป้นเรจาทำอะไรก้ผิดทุกอย่างเเม่ทำร่ายร่างกายเราเเต่เเม่กลับพูดว่าเล่นๆ?ทั้งๆที่เราไม่เคยเล่นกับเเม่เลยเรามีปัยหาในใจเยอะมากพรุ่งนี้เเม่เราจะพาน้องไปหาหมอจิตเเม่เคยสัยญากับเราใว้หลายรอบมากว่าจะพาไปหาหมอเเต่ก็ไม่ได้ไปสักทีเเต่พอเป็นน้องเเม่รีบพาไปเพราะกลัวน้องเป็นอะไรไปเเล้วเราล่ะเราเคยคิดสั้นไปครั้งนึงเเต่เเม่ก็ไม่พาเราไปหาหมอจิตสักทีเราเหนื่อยกับชีวิตมากชีวิตเราดูไร้ค่ามากรู้สึกเหมือนเราไม่ใช่ลูกเเม่เลยเวลาเราอยกเล่นกับเเม่เเม่ก้หงุดหงิดใส่เราเราไม่รู้จะจัดการปัญหาชีวิตนี้ยังไงเรารุ้ว่าไม่ควรเอามาใส่ใจเพราะน้องก็น่าสงสารเเต่มันก้อดน้อยใจไม่ได้จริงมั้ย?