สวัสดีค่ะ นี้เป็นกระทู้เเรกที่เปิดอยากได้คำปรึกษาค่ะ มันอัดอึนมา15ปี ครอบครัวเราเป็นครอบครัวมีกินพอตัวมีพอใช้นั้นเเหละค่ะ เเม่เราเป็นข้าราชการ ญาติเราส่วนใหญ่เป็นข้าราชการทุกคน เราเป็นคนเรียนไม่ค่อยเก่ง สมองช้ามากกกก เราโตมากับคำดูถูกคำด่า คำเปรียบเทียบกับลูกพี่ลูกน้อง เราพยายามเปลี่ยนตัวเองพอเปลี่ยนเรียนให้ดีขึ้น เราอยากให้พ่อชมเราบ้าง ชมว่าเราไม่ไร้ค่า ไม่เเย่เหมือนเมื่อก่อน เเต่ท่านกับเมินเฉย
เราทะเลาะกับพ่อทุกวันเรื่องจริงค่ะ ท่านด่าเราจะให้เราออกๆให้น้องเรียนดีกว่าอย่างนั้นอย่างนี้ เราลืมบอก ว่าเราเป็นพี่ใหญ่สุดในครอบครัว เรากดดันมากไม่มีใครให้กำลังใจเราเลยนอกจากเเม่คนเดียวเท่านั้นจริงๆ เเต่มันก็เมื่อเเต่ก่อน ปัจจุบันเราปรึกษาใครไม่ได้เลยพอปรึกษาพ่อท่านก็ด่าซํ้าเติม เเม่เราก็เริ่มกลับดึก4-5ทุ่ม ไม่ค่อยได้คุยกันเหมือนเเต่ก่อน กลายเป็นว่าเเม่ก็ด่าเราเหมือนพ่อ ไม่สนใจ เราดูเเลน้องคนเดียวทุกวัน
ย่ากับปู่ อาข้างๆบ้านเขาก็ไม่สนใจ เขาไม่ชอบเรา พ่อเราชอบด่าเรื่องปู่อย่าไปขัดใจเเก พ่อเราไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้สักอย่าง ปู่ข้างบ้านเขาลวนลามเราเขาใช้เงินมาล่อซึ่งเราเกลียดมากเเละรำคานเราคิดอย่างนั้นจริงๆยิ่งเเม่เราไม่ค่อยอยู่บ้านเเกก็มาวนเวียน เเต่เรายังมีน้องอยู่เลยไม่กลัวอะไร เราน้อยใจย่ามากพ่อเราเชื่อย่าทุกอย่าง ย่าเอาเเต่ด่าเเต่ว่าเราอย่างนั้นอย่างนี้ทั้งที่มันไม่จริงสักอย่างพ่อเราไม่ช่วยนะ... มาด่าซํ้าเติมเรา เรายังงงบางที เราพยายามไม่อธิบายเพราะถ้าอธิบายพ่อก็ไม่เชื่อเราผู้ใหญ่มักเห็นการที่เด็กอธิบายคือการเถียงเราเลยเงียบ เเละเงียบ
เราเคยคิดฆ่าตัวตายหลายรอบมากเเต่เรา อยากตายมาก มันเจ็บยิ่งกว่ามีดที่เเทงกลางอก คำว่าดูถูกที่ท่านเอามาเปรียบเทียบเราให้ดูด้อยมันน่าน้อยใจจริงๆเพราะเราโดนคนเดียว บางครั้งเเม่ก็อายที่มีเราเป็นลูกเเม่เราพูดอย่างนั้นจริงๆ ครอบครัวเราชอบเอาเราไปพูดเสียๆหายๆให้คนข้างนอกรู้มันไม่จริงสักอย่าง เรารู้สึกไร้ค่ามากจริงๆ..ทรมานมาก ร้องไห้ทุกวัน เเค่คิดเรื่องครอบครัวนํ้าตาก็ไหลตลอด
อยากหายไป.....
มันมีมากกว่านั้นเเต่เราบอกได้เเค่นี้เเหละ
น้อยใจครอบครัว ถ้าหายไปทุกอย่างโอเครขึ้นใช่ไหม ?
เราทะเลาะกับพ่อทุกวันเรื่องจริงค่ะ ท่านด่าเราจะให้เราออกๆให้น้องเรียนดีกว่าอย่างนั้นอย่างนี้ เราลืมบอก ว่าเราเป็นพี่ใหญ่สุดในครอบครัว เรากดดันมากไม่มีใครให้กำลังใจเราเลยนอกจากเเม่คนเดียวเท่านั้นจริงๆ เเต่มันก็เมื่อเเต่ก่อน ปัจจุบันเราปรึกษาใครไม่ได้เลยพอปรึกษาพ่อท่านก็ด่าซํ้าเติม เเม่เราก็เริ่มกลับดึก4-5ทุ่ม ไม่ค่อยได้คุยกันเหมือนเเต่ก่อน กลายเป็นว่าเเม่ก็ด่าเราเหมือนพ่อ ไม่สนใจ เราดูเเลน้องคนเดียวทุกวัน
ย่ากับปู่ อาข้างๆบ้านเขาก็ไม่สนใจ เขาไม่ชอบเรา พ่อเราชอบด่าเรื่องปู่อย่าไปขัดใจเเก พ่อเราไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้สักอย่าง ปู่ข้างบ้านเขาลวนลามเราเขาใช้เงินมาล่อซึ่งเราเกลียดมากเเละรำคานเราคิดอย่างนั้นจริงๆยิ่งเเม่เราไม่ค่อยอยู่บ้านเเกก็มาวนเวียน เเต่เรายังมีน้องอยู่เลยไม่กลัวอะไร เราน้อยใจย่ามากพ่อเราเชื่อย่าทุกอย่าง ย่าเอาเเต่ด่าเเต่ว่าเราอย่างนั้นอย่างนี้ทั้งที่มันไม่จริงสักอย่างพ่อเราไม่ช่วยนะ... มาด่าซํ้าเติมเรา เรายังงงบางที เราพยายามไม่อธิบายเพราะถ้าอธิบายพ่อก็ไม่เชื่อเราผู้ใหญ่มักเห็นการที่เด็กอธิบายคือการเถียงเราเลยเงียบ เเละเงียบ
เราเคยคิดฆ่าตัวตายหลายรอบมากเเต่เรา อยากตายมาก มันเจ็บยิ่งกว่ามีดที่เเทงกลางอก คำว่าดูถูกที่ท่านเอามาเปรียบเทียบเราให้ดูด้อยมันน่าน้อยใจจริงๆเพราะเราโดนคนเดียว บางครั้งเเม่ก็อายที่มีเราเป็นลูกเเม่เราพูดอย่างนั้นจริงๆ ครอบครัวเราชอบเอาเราไปพูดเสียๆหายๆให้คนข้างนอกรู้มันไม่จริงสักอย่าง เรารู้สึกไร้ค่ามากจริงๆ..ทรมานมาก ร้องไห้ทุกวัน เเค่คิดเรื่องครอบครัวนํ้าตาก็ไหลตลอด
อยากหายไป.....
มันมีมากกว่านั้นเเต่เราบอกได้เเค่นี้เเหละ