จะไปกันรอดไหม

เราคบกับแฟนมา 5 เดือน  เขามาช่วงเราขาหักเข้าโรงบาลพอดี เขาก็รับเราได้นะ ถึงเราขาหัก แต่เรากลับมาเดินได้ปกติ ในระหว่างที่เราคบกัน เราก็รู้ชีวิตกันเรื่อยๆ ต่างคนต่างปรับเข้าหากัน แต่ทางแฟนเรา เป็นคนที่ไม่คิดถึงอนาคต อยู่ไปวันๆ แต่เขาเป็นคนไม่เที่ยาว ไม่กินเหล้านะ คือเขาดีตรงนี้ แต่ข้อเสียก็มี คือยังคิดเะไรไม่ได้ ต้องให้สอน เหมือนเด็กๆ ให้พูดเหมือนเด็กๆ  เหมือนเขาคิดว่าแม่จะอยู่กับเขาตลอดชีวิต ไม่กระตือรือร้น ไม่รู้จักหาอะไรด้วยตัวเอง เราก็พูด เพื่อที่จะช่วยเหลือตัวเองได้ ไม่ต้องพึ่งแม่ไปซะทุกอย่าง เราช่วยคิดหาลู่หาทาง เพื่อจะได้มีเงินเก็บ แต่เขากลับไปไม่ค่อยสนใจ เราพูดให้เขาคิดตลอด ว่าอยากมีครอบครัวไหม เลี้ยงตัวเองให้ได้ก่อนนะ ค่อยมีครอบครัว ส่วนเราก็อยู่ห่างๆ คอยให้กำลังใจ คอยพูดให้คิดถึงอนาคตเยอะๆ เขาอายุ26แล่ว เขายังพึ่งแม่อยู่ ทุกๆ เรื่อง แต่เขายังดีที่มีงานทำ เขาเจ้าชู้ไหม ก็ไม่ เขาทำทุกวืถีทางเพื่อให้เราสบายใจ ก็จริง แต่เราจะเน้นเรื่อง อนาคตจะมากกว่า เราเข้าบ้านเขาไม่ได้นะ เพราะแม่เขาไม่เอาใคร หรือว่า เราไม่มีเงินก็ไม่รู้ อันนี้ก็ไม่แน่ใจ  เราก็ตัวคนเดียว เรามาพังตรงที่ขาเราหักทำงานไม่ได้ ต้องใช้เวลา เราเข้าใจแหละ เขาไม่อยากมีภาระเพิ่ม เพราะลูกเขาเองก็ยังเอาตัวไม่รอด อันนี้เราเข้าใจ ข้อเสียของคู่เราคือทะเลาะกันที เราจะพูดจาแรง เพื่อนกระตุ้นความคิดเขา ที่เราด่ามีเหตุผลเสมอ ว่าอย่าเป็นภาระแม่มาก อย่าอะไรๆ ก็แม่ หัดตัดสินใจด้วยตัวเองบ้าง  งานบ้านก็ช่วยแม่บ้างอะไรทำกินเองได้กิน อย่าไปให้แม่ทำ แม่เขาทำงาน 2 ที่ก็เหนื่อยพอแล้ว ยังต้องมาหาข้าวให้กินอีก เราอยากให้แฟนคิดได้ เราไม่รู้ระว่าเขาเลี้ยงมายังไง แต่เราอยากให้เขาคิดถึงคนอืนบ้าง อย่าเอาแต่ตัวเอง อยากให้เขารู้ แม่เขาเหนื่อยขนาดไหน ละเขาอยากจะออกมาสร้างครอบครัวกับเรา เราคิดไม่ออกเลย ว่าช่วยทำมหากิน หรือจะต้องเลี้ยงแฟน ทะเลาะกันทีแรงมาก พูดให้เราเจ็บ เจ็บแบบ คาดหวังอะไรไม่ได้อีกแล้ว จะฝากชีวิตไว้ก็ไม่ได้ เพราะคำพูดที่เขาพูดมา มันเห็นแก่ตัวสุดๆ อย่างเช่น กับพี่มีบุญคุณ แต่กับกูไม่มีบุญคุณ นี่คือคำพูดของแฟนเรา เหมือนเขามาพูดบุญคุณกับเรา ทั้งๆที่เราไม่เคยขอเงินจากเขาเลยสักบาท เต็มที่ก็เติมเน็ตให้รายเดือน 380 บาท แค่นั้น เราไม่เคยขออะไรมากกว่านั้นเลย เราอยากกินอะไรก็ไม่เคยขอเงินเขาเลย เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะ เราต่างคนต่างอยู่   บางทีเขาก็ปกป้องเราไม่ได้นะ ขนาดกับแม่เขา เรายังต้องรับหน้าแทน ทั้งๆที่เป็นคนรับปาก จะพาเราไปอยู่บ้าน แต่ไม่กล้าคุย ให้เราไปคุยเอง สุดท้ายก็ไม่ได้อยู่ จนแม่เขาไม่ชอบเราเลย เขากลับไม่อธิบายอะไรให้แม่ฟังเลย แล้วก็มาขอโทษเรา ที่ดูแลเราไม่ได้ ปกป้องไม่ได้ เราก็ให้อภัยนะ เราไม่อยากอคติ แต่รวมๆ แล้ว ทุกอย่าง เหมือนจะไปกันไม่รอด เพราะเขาคิดอะไรไม่ได้เลย ตามนั้นคะ ทุกคน เราแค่อยากมาระบายให้ฟัง