อายุแค่นี้(16)ทำไมต้องมีนิสัยตั้งเป้าหมายไว้ใหญ่โต ทำไมไม่ใช้ชีวิตแบบไม่ต้องคิดอะไรให้หนักหัวในแต่ละวันทำไมถึงคาดหวังในตัวเองสูงนักล่ะ ผิดหวังมาโทษใครไม่ได้ ทำไมถึงคิดว่าตัวเองต้องดิ้นรนขนาดนี้ ในแต่ละวันสีหน้ากับการกระทำที่ดูไม่ได้คิดอะไรไปวันๆ ในใจกลับมีคำพูดมากมายในหัวที่ไม่สามารถจะเล่าให้ใครฟังได้แม้แต่แม่ครอบครัวไม่ได้รวยไม่อยากไปขออะไรท่านแค่นี้ท่านก็เหนื่อยมากแล้ว
ทำไมต้องกดดันตัวเองขนาดนี้ หรือเรากำลังอยู่ในสังคมที่ไม่เหมาะกับตัวเองเพราะเพื่อนๆที่คบกับเขาอีกสองคนเขามีพร้อมทุกอย่าง ขณะที่วันหยุดเค้านอนตากแอร์พ่อแม่ไม่ให้ลูกทำงาน เรามันมีแค่ห้องที่ไม่ได้ปูแม้แต่ฝ้า แต่เวลาที่ได้ทำงานอยู่กับพ่อแม่ก็มีความสุขนะแต่พอมาคิดเทียบกับพวกเขาแล้วมันก็อดไม่ได้ที่จะน้อยใจ/อิจฉา ตื่นมาก็ต้องไปทำไร่ทำนาช่วยแม่ในบางวันหยุด เราเห็นเค้าทั้งสองใช้โทรศัพท์ดีๆแพงๆฮิตๆ ก็อยากมีบ้าง เค้ามีรถดีๆเราก็อยากมีบ้างเรามีแค่พอขับไปโรงเรียนได้รุ่นเก่าๆเค้ามีรถดีๆเราก็อายเค้าแทบไม่อยากไป เวลาเค้ามาโรงเรียนเค้าก็ซ้อนกันมา เขาได้จัดฟันพร้อมกันสองคนไปด้วยกันเราก็อยากทำบ้าง แล้วเราสามารถไปเป็นเพื่อนกับเขาได้จริงเหรอ เราสามารถอยู่จุดจุดเดียวกับเขาได้จริงเหรอ มีกัน3คนเราเป็นส่วนเกินรึเปล่า เรามั้ยที่ดูแปลกแยก ลูกเป็ดขี้เหร่ท่ามกลางฝูงหงส์มั้ย เวลาเขาหยิบไอโฟนขึ้นมาเล่น เราก็รู้สึกอิจฉาเขาไม่อยากจะหยิบโทรศัพท์แอนดรอยด์ราคาสองพันกว่าบาทขึ้นมาท่ามกลางพวกเขาสองคนที่ใช้เครื่แงละหมื่นอัพ รึเพราะคนรอบกายเราเขามีทุกอย่างพร้อมแล้ว เขาไม่ได้แอนตี้เรานะ แต่เวลาเราไปอยู่กับเขาแล้วเวลาเค้าคุยกันไม่ชวนเราคุยนานๆเหมือนเราต้องพูดบ่อยๆหรือต้องเป็นฝ่ายเริ่มชวนคุยก่อนซะส่วนมากเรารู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน น้อยใจนะ ที่ชีวิตเรามันไม่ได้มีต้นทุนที่ดีเหมือนเขา ทำไมรู้สึกว่าทำไมตัวเราต้องพยายามขนาดนี้ต่างกับเพื่อนๆในวัยเดียวกันที่ไม่ต้องพยายามอะไร เขาสองคนเรียนไม่เก่งไม่ตั้งใจเรียนและไม่ค่อยพยายามเท่าไหร่แต่เขามีต้นทุนดี ขนาดเข้ามาหาลัยรึเขาอยากจะเรียนที่ไหนเขาก็สามารถไปได้ดั่งใจหวัง หันมาดูตัวเองแค่ขนาดจะเรียนต่อมหาลัยก็ไม่มีเงินไม่รู้จะได้เรียนมั้ย แล้วแบบนี้จะไม่ให้คิดได้ไงว่าในอนาคตตัวเองจะสามารถมีเงินมาตอบแทนแม่ไหม ในอนาคตจะประสบความสำเร็จไหม คนแบบเราจะทำได้จริงๆเหรอ เรื่องแบบนั้นที่คนอย่างเรามีสิทธิ์แค่ฝัน สมเพชตัวเองนะ ที่อิจฉาต้นทุนชีวิตคนอื่นน้อยใจตัวเองที่มีแค่นี้ แล้วทำอะไรไม่ได้ได้แต่นั่งร้องไห้ แต่เรามีแค่นี้ก็ดีใจแค่ไหนแล้ว เพราะแม่คงพยายามเต็มที่เท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะทำเพื่อครอบครัวกับคนที่รักให้มีความสุข แม่คงทำได้ดีที่สุดที่แม่ทำได้แล้วล่ะ โตขึ้นอยากมีงานมีเงินมีทุกอย่างมีต้นทุนที่ดีให้ลูกในอนาคตไม่ต้องมาคิดแบบเรา อยากตอบแทนแม่ ที่พยายามเต็มที่ที่สุด อยากขอโทษแม่ในทุกๆเรื่อง แม้แต่ตอนที่พิมพ์ยังร้องไห้ไปพิมพ์ไป ...
มาฟังเด็กขี้อิจฉาคนนี้ระบายหน่อยค่ะ
ทำไมต้องกดดันตัวเองขนาดนี้ หรือเรากำลังอยู่ในสังคมที่ไม่เหมาะกับตัวเองเพราะเพื่อนๆที่คบกับเขาอีกสองคนเขามีพร้อมทุกอย่าง ขณะที่วันหยุดเค้านอนตากแอร์พ่อแม่ไม่ให้ลูกทำงาน เรามันมีแค่ห้องที่ไม่ได้ปูแม้แต่ฝ้า แต่เวลาที่ได้ทำงานอยู่กับพ่อแม่ก็มีความสุขนะแต่พอมาคิดเทียบกับพวกเขาแล้วมันก็อดไม่ได้ที่จะน้อยใจ/อิจฉา ตื่นมาก็ต้องไปทำไร่ทำนาช่วยแม่ในบางวันหยุด เราเห็นเค้าทั้งสองใช้โทรศัพท์ดีๆแพงๆฮิตๆ ก็อยากมีบ้าง เค้ามีรถดีๆเราก็อยากมีบ้างเรามีแค่พอขับไปโรงเรียนได้รุ่นเก่าๆเค้ามีรถดีๆเราก็อายเค้าแทบไม่อยากไป เวลาเค้ามาโรงเรียนเค้าก็ซ้อนกันมา เขาได้จัดฟันพร้อมกันสองคนไปด้วยกันเราก็อยากทำบ้าง แล้วเราสามารถไปเป็นเพื่อนกับเขาได้จริงเหรอ เราสามารถอยู่จุดจุดเดียวกับเขาได้จริงเหรอ มีกัน3คนเราเป็นส่วนเกินรึเปล่า เรามั้ยที่ดูแปลกแยก ลูกเป็ดขี้เหร่ท่ามกลางฝูงหงส์มั้ย เวลาเขาหยิบไอโฟนขึ้นมาเล่น เราก็รู้สึกอิจฉาเขาไม่อยากจะหยิบโทรศัพท์แอนดรอยด์ราคาสองพันกว่าบาทขึ้นมาท่ามกลางพวกเขาสองคนที่ใช้เครื่แงละหมื่นอัพ รึเพราะคนรอบกายเราเขามีทุกอย่างพร้อมแล้ว เขาไม่ได้แอนตี้เรานะ แต่เวลาเราไปอยู่กับเขาแล้วเวลาเค้าคุยกันไม่ชวนเราคุยนานๆเหมือนเราต้องพูดบ่อยๆหรือต้องเป็นฝ่ายเริ่มชวนคุยก่อนซะส่วนมากเรารู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน น้อยใจนะ ที่ชีวิตเรามันไม่ได้มีต้นทุนที่ดีเหมือนเขา ทำไมรู้สึกว่าทำไมตัวเราต้องพยายามขนาดนี้ต่างกับเพื่อนๆในวัยเดียวกันที่ไม่ต้องพยายามอะไร เขาสองคนเรียนไม่เก่งไม่ตั้งใจเรียนและไม่ค่อยพยายามเท่าไหร่แต่เขามีต้นทุนดี ขนาดเข้ามาหาลัยรึเขาอยากจะเรียนที่ไหนเขาก็สามารถไปได้ดั่งใจหวัง หันมาดูตัวเองแค่ขนาดจะเรียนต่อมหาลัยก็ไม่มีเงินไม่รู้จะได้เรียนมั้ย แล้วแบบนี้จะไม่ให้คิดได้ไงว่าในอนาคตตัวเองจะสามารถมีเงินมาตอบแทนแม่ไหม ในอนาคตจะประสบความสำเร็จไหม คนแบบเราจะทำได้จริงๆเหรอ เรื่องแบบนั้นที่คนอย่างเรามีสิทธิ์แค่ฝัน สมเพชตัวเองนะ ที่อิจฉาต้นทุนชีวิตคนอื่นน้อยใจตัวเองที่มีแค่นี้ แล้วทำอะไรไม่ได้ได้แต่นั่งร้องไห้ แต่เรามีแค่นี้ก็ดีใจแค่ไหนแล้ว เพราะแม่คงพยายามเต็มที่เท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะทำเพื่อครอบครัวกับคนที่รักให้มีความสุข แม่คงทำได้ดีที่สุดที่แม่ทำได้แล้วล่ะ โตขึ้นอยากมีงานมีเงินมีทุกอย่างมีต้นทุนที่ดีให้ลูกในอนาคตไม่ต้องมาคิดแบบเรา อยากตอบแทนแม่ ที่พยายามเต็มที่ที่สุด อยากขอโทษแม่ในทุกๆเรื่อง แม้แต่ตอนที่พิมพ์ยังร้องไห้ไปพิมพ์ไป ...