แค่อยากขอความเข้าใจจากคนในครอบครัว

เหนื่อยค่ะ อยากระบายมันอึดอัด เราแค่อยากได้ความเข้าใจจากคนในบ้านแค่อยากได้ความอบอุ่นจะบอกว่าเราขาดความอบอุ่นก็ได้เราแค่อยากจะให้เขารกเราเหมือนตอนที่เราเด็กๆยอมรับว่าเป็นคนเก็บกดไม่ค่อยแสดงความรู้สึกให้คนในบ้านเห็นไม่ว่าจะร้องไห้หรือปัญหาต่างๆเราเกรงใจที่จะเล่าให้เขาฟังเพราะพ่อเราทำงานเหนื่อยกับบ้านก็ดึกไม่อยากให้ท่านมาเหนื่อยเพราะเราอีกทั้งแม่ที่ต้องเลี้ยงน้องก็ไม่อยากให้เหนื่อยเพราะเราเลยเลือกที่จะเงียบจนตอนนี้กลายเป็นคนที่ไม่อยากบอกปัญหาของตัวเองให้คนในบ้านฟังเพราะกลัวเขาจะไม่เชื่อเราขาดความมันใจในตัวเองเราคิดว่าเราเป็นคนๆเดียวในบ้านที่มีปัญหาแค่ขนาดร้องไห้ยังไม่อยากให้ใครเห็นจนต้องออกมานั่งนอกบ้านหรือไปที่ใกล้ๆเพื่อจะๆม่ให้ใครมาเห็นแม้กะทั่งตอนนี้ขนะที่เขียนกระทู้นี่เราก็นั่งเขียนอยู่นอกบ้าน ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ