สวัสดีค่ะ วันนี้เป็นกระทู้ส่งท้ายปีแย่ๆของ จขกท ค่ะ
วันนี้ จขกท อึดอัดใจมากมาย จึงมาขอพื้นที่ระบายนะคะ เป็นเริ่องในครอบครัวของ จขกท เอง

ทำไมคะ คนเราถึงเกรงใจ "คนอื่น" มากกว่าคนในครอบครัวของตัวเอง
ทำไมถึง แคร์ความรู้สึกของ "คนอื่น" มากกว่าคนในครอบครัวตัวเอง
ทำไมถึง เป็นห่วง "คนอื่น" มากกว่าคนในครอบครัวตัวเอง...

แปลกนะคะ แทนที่คนในบ้านจะสำคัญที่สุด คนในบ้านควรมาก่อนแท้ๆ แต่ทำไมเขาถึงได้แคร์แต่คนนอกบ้านคะ คนที่ไม่เคยหาให้เขากิน คนที่ไม่เคยดูแล ไม่ได้อยู่กับเขาในวันที่เขาลำบาก เขาไม่เคยนึกถึงวัน เวลาพวกนั้น
ทำไมถึงต้องคอยออกตัวแนคนอื่นตลอดเวลา เป็นห่วง คอยรับคอยส่งบ้าง โทรหา แชทคุยกัน จนลืมว่า คนนอกจอตรงนี้ คือคนในครอบครัวของคุณนะ...

ก่อนที่คุณจะอยากเป็นคนรักที่ดีของใครซักคน...
คุณทำตัวเป็นลูกที่ดีของ พ่อ แม่ รึยัง...
ก่อนที่คุณจะอยากเป็นหัวหน้าที่ดี
คุณเป็นพ่อที่ดีของลูกคุณรึยัง...
ก่อนที่คุณจะอยากเป็นลูกพี่ของกลุ่มที่ดี
คุณทำหน้าที่พี่ที่ดีของน้องคุณรึยัง...

สำหรับวันนี้ จขกท คงไม่เหลืออะไรให้สำหรับคนๆนี้แล้ว นอกจากศักดิ์ที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด
เสียใจมากๆค่ะ ที่ต้องมาระบายเรื่องแบบนี้ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่ต้องร้องไห้ขนาดนี้ ไม่คิดว่าจะทำให้คุณแม่ต้องมาเสียใจ ร้องไห้ ส่งท้ายปีด้วยแบบนี้ รู้สึกผิดแค่ส่วนนี้จริงๆค่ะ

ขอบคุณสำหรับพื้นที่ระบายนะคะ
ขอให้เรื่องแย่ๆสิ้นสุดและทิ้งไว้แค่ปีนี้...
สวัสดีปีใหม่นะคะ ทุกๆคน...